Είναι σαν αυτά τα τηλεφωνήματα που περιμένεις κι αυτά έρχονται όταν πια τα έχεις ξεχάσει. Είναι σαν αυτούς τους ανθρώπους που είχες χάσει κι όμως τους πετυχαίνεις ξανά στο δρόμο και είναι σαν να μην είχαν φύγει ποτέ. Είναι σαν αυτές τις αυτοκινητάδες που κάποτε έκανες – δεν έχει σημασία με ποιους – και δεν θυμάσαι τη διαδρομή. Θυμάσαι μόνο το συναίσθημα. Είναι σαν τα βιβλία που κάποτε άφησες στη μέση, τα ξανάπιασες ξανά μετά από καιρό και τα λάτρευες. Είναι σαν κάτι παλιά τραγούδια των οποίων οι στίχοι έχουν ποτίσει το DNA σου και τα ακούς μετά από καιρό. Τα σιγομουρμουράς οδηγώντας…και χαμογελώντας.
Είναι σαν αυτά τα ανενεργά blogs στο reader σου που δεν περίμενες να ενεργοποιηθούν ξανά. Κι όμως. Είμαι εγώ. Είμαι πάλι εδώ. Τόσο εγώ. Μετά από 5 μήνες μη ουσιαστικής σιωπής. Με μεγάλες αλλαγές. Που να σου λέω τώρα…Όχι εντάξει. Θα σου πω. Μην βιάζεσαι μόνο. Στον καναπέ κάθεσαι. Κάνε τσιγάρο. Πάω να βάλω ποτό. Το γνωστό έτσι;
Epitelous! Anipomonoume!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσορισες Σιντυ! Πολλες οι αλλαγες αυτου του καλοκαιριου, εποχη για εκκαθαριση, για νεα ξεκινηματα, ισως ακομα και πισωγυρισματα, εποχη με πολλες απωλειες, αλλα και κατι που αχνοφαινεται στα σπαργανα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσορισες λοιπον σε αυτη την αγαπημενη γωνια. Βαλε κρασακι ροζε και παμε για κουβεντουλα.
Που σαι ρε παιδι;;; Ολα καλα;
ΑπάντησηΔιαγραφή:)))
Αράζω στον καναπέ και λέω μόνο μια φράση: «Καλώς όρισατε. Τo τραγούδι τα σπάει.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς την!Χαίρομαι που ξαναγύρισες,καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήWelcome home! Αλλά πριν αρχίσετε να κερνάτε ποτά, ξαραχνιάστε λίγο εδώ μέσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕεεε όχι μανίτσα που δεν πέρασε μια μέρα. Που οι αράχνες στο ταβάνι σε προδίδουν. Που μπουμπούκι μπήκες στο blogging, μεσόκοπη μου επανεμφανίζεσαι. Και που να κάτσω κοπελιά στον καναπέ; Μέσα στη σκόνη είναι. Και τι βλέπω; Μαρή, πότε τον έτριψες και αυτόν με χλωρίνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑαπαπα...να με παιδεύεις μόνο. Κάνα Βασιλόπουλο πήγες τουλάχιστον να γιομίσεις το ψυγείο...μπας και φάμε οι χριστιανοί και τίποτα...ή θα τη βγάλουμε ξεροσφύρι...;
p.s. Και πιο συχνά τα posts από εδώ και πέρα. Στα ξένα θα θέλω παρέα...!!
αυτο νομιζα κ γω πως δε θα ξαναγραψεις. πολυ χαιρομαι που με διαψευσες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήwelcome back!
Να 'σαι λοιπον με ενα τραγουδι που ταιριαζει! Καλως γυρισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήIo μου θα ξεκινήσω από το τέλος...δηλαδή τις διακοπές!! :):)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σας ξαναβρήκα!
Κοριτσάκι μου όμορφο...σας διάβαζα όλο αυτόν τον καιρό. Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται άλλωστε! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουράγιο κορίτσι μου για την απώλεια της θείας σου.
Ελπίζω ο μπεμπάκος να μεγαλώνει και να μην τον προλαβαίνεις σε λίγο! :):)
Σε φιλώ και πάω να φέρω το κρασί...
Αντώνη μου εδώ ειμαι! Όπως έγραψα και παραπάνω σας διάβαζα εννοείται! Είμαι καλά. Πολλές αλλαγές, πολύ τρέξιμο, όλα μια χαρά! Ελπιζω κι εσείς να είστε καλα και ο μικρός να μεγαλώνει! :):)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Αργεντίνε μου κι εμένα μου αρέσει πολύ...το ακούω και παρά την μελαγχολία του μου μυρίζει καλοκαίρι. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δεσποινιώ μου να σαι καλά! Καλώς σε ξαναβρήκα και με το καλό να τα λέμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ταφτάς της ενδυμασίας σας καλέ μεγαλειότατε έχει καθαρίσει κάθε γωνιά! Η κορώνα δε, έχει ξαραχνιάσει και τα ταβάνια. Για να μην αναφερθώ στο σκήπτρο που έχει πάρει ακόμα και τις κορυφές από τις βιβλιοθήκες και τα κουρτινόξυλα. Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια! Με ένα απλό σφουγγαρισματάκι νομίζω οτι είμαι κομπλέ. Θα βάλετε ένα χέρι γιατί πονάει και η μέση μου?? :):):)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηδενικέ...όχι εγώ. Ο Μεγαλειότατος από πάνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το οτι φεύγετε μπορείτε να μην μου το κοπανάτε στα μούτρα σας παρακαλώ πολύ?? Γιατί με πιάνει η καταθλιψάρα μου με μια δόση μελαγχολίας και δε με σώζει όση Ντενιση κι αν δω στο youtube?? Ευχαριστώ
Νταιζάκι μου είμαι εδώ!! Να σαι καλά για το καλωσόρισμα! Και το έχω πει...δύσκολα να το παρατήσω αυτό τον βραχνά που λέγεται blogging εγώ!! :):):)
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλάκια κοριτσι!
Νικολιό...εδώ, εδώ! Παρούσα :):)
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλιά στα μπεμπέκια!