Γκρίνια, συνάχι και απονενοημένα διαβήματα!!

Αυτές οι μέρες κουβαλάνε πάνω τους τόση κούραση, τόση καταρροή (συγγνώμη, μύξα ήθελα να πω), τόσο διάβασμα και τόσο κρύο που αυτή η δοσολογία με έχει τσακίσει. Με έχει γονατίσει. Σαν κομπλεξικός τύπος, ο Γενάρης έχει τη γεύση του μπαγιάτικου μελομακάρονου και τη μυρωδιά της γκρίνιας. Εκδικείται για τις κρεπάλες των γιορτών και αισθάνομαι ότι καθημερινά με σηκώνει για μάθημα στο πίνακα. Μα πότε θα χτυπήσει το κουδούνι επιτέλους; Έχει κατσικωθεί κι αυτός και ο χειμώνας και το συνάχι και δε λένε να φύγουν.

Γύρω μου όλοι έχουν γρίπες, ιώσεις, συνάχια, βήχα. Στο σπίτι μετά τις 12 αρχίζει η συμφωνική της Βιέννης. Βήχουμε, φυσάμε, βήχουμε, φυσάμε, φυσάμε και βήχουμε. Το ρεσιτάλ λήγει κατά τις 5 όπου έχουμε αποκάμει εξαντλημένοι μέχρι τις 7 που σηκωνόμαστε και μαζεύουμε τα κομμάτια μας για τις δουλειές του ο καθένας. Παντού εν τω μεταξύ το θέμα συζήτησης είναι οι γρίπες και ο Ζαχόπουλος. Και τα δύο σε μεγάλες δόσεις μπορούν να σε ξεκάνουν. Και τα δύο ένα βήμα πριν από τη καταστροφή μας έχουν φέρει. Ένα βήμα πριν από το απονενοημένο διάβημα. Που ένας το ξεστόμισε, 100 το κόλλησαν. Σαν τη γρίπη. Σαν τη χαρά του αρρώστου. Φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, δίνουμε και παίρνουμε μικρόβια, βήχουμε και φυσάμε όλοι μαζί. Όμορφα και νοικοκυρεμένα.

Όπως όμορφα και νοικοκυρεμένα, αξιωματική αντιπολίτευση εδώ και κάποιους μήνες έχει γίνει ο Λαος του 3,7%. Αν το δελτίο δεν παίξει γραπτή ανακοίνωση επί παντός επιστητού του Συναγερμού «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και δηλώσεις του εθνάρχη δε γίνεται. Κάθε φορά με πιάνει ένα άγχος ότι θα απλώσει το χέρι σε μένα που κοιτώ σαν αποσβολωμένο ον και θα με ρωτήσει αν πήγα εκκλησία. Αν κοινώνησα. Αν φίλησα το χέρι του παπά. Τι να του πω; Ότι έχω να κοινωνήσω από τα 7 μου; Ότι το χέρι του παπά η μαμά δεν με άφησε ποτέ να το φιλήσω γιατί έχει μικρόβια; Πώς να τα ξεστομίσω αυτά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε;

Και ετοιμάζεται η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το άκουσες; Το έμαθες; Γιατί εμένα τυχαία το πήρε το αυτί μου ως τελευταία είδηση πριν από τα αθλητικά και αύριο παίζει ο γαύρος με τους βάζελους οπότε είχα την ένταση στη διαπασών. Κι εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι, αυτή η ρημάδα η ιστορία τίποτα δεν τους έχει διδάξει πια; Αφήνουν το στέγαστρο για να στήσουν αλλού το τσαρδί τους; Θεωρούν τους εαυτούς τους πιο έξυπνους από Τσοβόλα, Μάνο με σήμα τον ταύρο γιατί οι Καταλανοί είναι αδέρφια μας, Παπαθεμελή, Σαμαρά, Αβραμόπουλο, Κέλλυ Κελεκίδου που έφυγε από το πλευρό του Κουρκούλη και είδαμε πόσο κόσμο μαζεύει φέτος στο Ρομέο; Η πιθανότητα να την πατήσουν δεν τους περνά από το μυαλό; Να τους πάρει το τσαρδί ο αέρας; Να φυσήξει και να πουντιάσουν; Τόσες ιώσεις κυκλοφορούν. Απορίες εκφράζω, δεν ξέρω κιόλας, μπορεί το συνάχι να έχει μπλοκάρει τη σκέψη, όπως επίσης και το κουτόχορτο που μας ταΐζουν όλες αυτές τις μέρες.

Επιπλέον μου κάνει πλάκα ο Θεός και αυτές τις μέρες είμαι μέσα στο κρύο και ρε γαμώτο, δεν πουλάω χαρτομάντηλα στα φανάρια, ούτε κουλούρια, ούτε καθαρίζω τζάμια αλλά παρ’ όλα αυτά το 7ωρο το κλείνω έξω στον καθαρό αέρα. Περνάνε οι περαστικοί και με λυπούνται! Βλέπω τον οίκτο στα μάτια τους. Τελικά μούφα Cinderella είμαι. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα έπρεπε να βάλω ως ψευδώνυμο και θα ήμουν αν μη τοι άλλω προφητική.

Βέβαια το πιο σημαντικό το άφησα για το τέλος. Ο Σαρκοζί θα το πάρει το κορίτσι. Θα το πάρει, δεν θα το παιδέψει. Και πολύ χάρηκα. Άντε σειρά σε μας τις λεύτερες!

Υ.Γ Τελικά το παιδί ήταν του Πασχάλη. Πάνε δυό – τρεις μέρες που το έμαθα κι εγώ. Άσε με στο γράφω και τρέμω ολόκληρη. Σύγχυση που την πήρα κι εγώ κι η Καραβάτου κι ο Παπανώτας και η Ξανθιά του ALTER και η θεία η Φρόσω που με πήρε τηλέφωνο γιατί στα νιάτα της άκουγε Πασχάλη αλλά δεν ήξερε ότι τραγουδάει ακόμα και μου ζήτησε να πάμε να τον ακούσουμε γιατί οι κλασσικές αξίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Και βάφουν το μαλλί στο χρώμα του εβένου συμπλήρωσα εγώ αλλά η θεία η Φρόσω δεν με άκουσε. Ευτυχώς είχε ξεχάσει το ακουστικό της.