Σχέση παρκαρίσματος

Σαν μια προσπάθεια για παρκάρισμα. Όχι στο περίπου, όχι γενικά και καθόλου αόριστα. Ακριβώς έτσι είναι μια σχέση. Κάθε σχέση, οποιασδήποτε υφής και γεύσης. Όλοι μας, ακόμα κι αν δεν έχουμε δίπλωμα, οδηγούμε ένα όχημα. Η σχέση είναι ο χώρος. Η προσπάθεια που καταβάλλουμε να παρκάρουμε αποτελεί το χτίσιμο αυτής. Τόσο απλά, τόσο γλαφυρά, ίσως και πεζά αλλά σίγουρα μεταφορικά. Και αμφίδρομα. Ακριβώς γιατί ο χώρος αποτελεί τη γέφυρα που η αντίπερα όχθη ρίχνει προς το μέρος μας για να την πλησιάσουμε και να παρκάρουμε.

Κάθε θέση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Κάθε σχέση αναμφίβολα. Άλλες βρίσκονται σε πολύβουους δρόμους, πολύ κοντά ή ακριβώς εκεί που θέλουμε. Από πίσω ανυπόμονοι οδηγοί κορνάρουν, βρίζουν ενώ εμείς προσπαθούμε να παρκάρουμε. Με άγχος, με αγωνία, με μια δόση υπεροψίας. Άλλες πάλι είναι πολύ στενές. Ακόμα χειρότερα αν βρίσκονται και πάλι σε δρόμο με μεγάλη κίνηση. Άλλες θέσεις σε αναγκάζουν να καβαλήσεις πεζοδρόμιο. Να ζορίσεις το όχημα, να ζοριστείς εσύ. Το βλέπεις, το βλέπω. Αξίζει…γαμώτο. Αυτές οι θέσεις, αυτές οι σχέσεις, αυτά τα παρκαρίσματα είναι που μας ιντριγκάρουν. Το γεγονός ότι πολλές θέσεις – πάντα – παρκαρίσματος δεν είναι για τα κυβικά του οχήματος ας πάει στο καλό.

Κι αν τον πρώτο καιρό που το δίπλωμα είναι ακόμα ζεστό, κάποιες θέσεις προσπερνιούνται από φόβο, από τρόμο, από βαρεμάρα, όταν στα πόδια προστεθούν πολλά χιλιόμετρα, πολλά παρκαρίσματα σε μακρινές περιοχές, πολλοί γρατζουνισμένοι προφυλακτήρες…τα πράγματα σκουραίνουν επικίνδυνα. Μπορεί το νεαρό της ηλικίας να δικαιολογούσε τις στραβοτιμονιές, γιατί ναι, σε μικρή ηλικία πήραμε το δίπλωμα, αλλά όσο τα χρόνια περνούν, τόσο ένα καλό παρκάρισμα αποδεικνύει την αξία του οδηγού. Στην τελική, το ζήτημα είναι πως τα θέλω μεταβάλλονται, τα χρόνια περνάνε, οι προτεραιότητες αλλάζουν, και η ζωή μας κάνει πιο απαιτητικούς. Γιατί η ρουφιάνα η ζωή δεν υπακούει σε νόμους και έχει γραμμένους κάθε λογής τροχονόμους και κώδικες.

Κι είναι κάθε φορά, κάθε παρκάρισμα τόσο ξεχωριστό, τόσο μοναδικό, που διαγράφει όλα τα παρκαρίσματα του παρελθόντος. Αφήνει μόνο την εμπειρία ώστε να μην γίνουν τα ίδια λάθη. Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο δεξιά, κόφ’ το αριστερά…μάταιος κόπος. Αποτελεί το παρκάρισμα μια από τις ελάχιστες διαδικασίες…που δεν μαθαίνεται, δεν συνταγογραφείται, δεν αποστηθίζεται τυφλοσούρτη. Κάθε θέση ξεχωριστή, κάθε σχέση αλλιώτικη. Αν δεν παιδευτείς, αν δεν κουραστείς, αν δεν ζοριστείς, πολύ απλά θα παρκάρεις πολύ μακριά. Στις θέσεις – αλάνες. Χιλιόμετρα μακριά από τον στόχο. Μίλια μακριά από τον σκοπό.

Το πιο βασικό είναι όμως πως όσο διαρκεί μια σχέση, κρατά και το παρκάρισμα. Μπορεί κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσεις πως οι ανάγκες, τα θέλω, οι επιθυμίες αλλάζουν. Τότε και πάλι…ξεπαρκάρεις με προσοχή. Χαιρετάς τη θέση που σε φιλοξένησε. Κρατάς το συναίσθημα της πρώτης φοράς, της προσπάθειας, του συναισθήματος. Σίγουρα, σε λίγα ή πολλά χιλιόμετρα παρακάτω μια άλλη σχέση θα σου κλείσει το μάτι. Θα σε αναγκάσει να πατήσεις αλάρμ, να ξεφυσήσεις στιγμιαία και να ξεκινήσεις την διαδικασία του παρκαρίσματος. Που κάθε φορά είναι όπως την πρώτη φορά.

Κι αυτό που με αγχώνει, πλέον σε πρώτο ενικό εκμυστήρευσης είναι πως η άγνοια κινδύνου που εγώ κουβαλώ, δεν δόθηκε δώρο με το δίπλωμα, δεν διδάχτηκε σε κανένα βιβλίο οδήγησης…φοβάμαι ότι απλά είναι γονιδιακό κουσούρι, σφάλμα του κατασκευαστή…

Αφιερωμένο …