6 Πασοκικές ατάκες που σηκώνουν...συζήτηση!

Έχω κόψει προ πολλού να βλέπω ειδήσεις. Έχω κόψει προ πολλού να ανοίγω τηλεόραση. Εφημερίδες μακριά από μας (ψέματα αυτό). Διαδίκτυο καθόλου (καλά λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα). Μόνο το site της Τατιάνας που και που για την ενημέρωσή μου. Με τούτα και με κείνα πάντως έχω να δω τη φάτσα του ζαβού της Μαργαρίτας μήνες. Μπορεί να έχει γκριζάρει, να έχει κόψει, να έχει μπάσει – μακάρι Παναγιά μου -…εγώ χαμπάρι δεν έχω πάρει.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κάνω και 4 δουλειές – το διδακτορικό ναι, θεωρείται δουλειά. Ίσως η πιο σημαντική που με κάνει υπερήφανη σαν άνθρωπο στην Ελλάδα του σήμερα. Πόσο αντιφατικό αυτό; Βέβαια η μανούλα σε τέτοιους καιρούς ντρέπεται να πει ότι το παιδί της δουλεύει οπότε όταν την ρωτάνε τι κάνω απαντά με εκείνο το κομπιαστικό εεεε – παρατεταμένο – καλάααα – πάλι παρατεταμένο - είναι. Το πρώτο της υπεκφυγής και το δεύτερο της λεβεντογέννας Κρήτης. «Πολυτεχνείο το πουλάκι μου» και τα τακτοποιεί όλα στο μυαλό του συνομιλητή της αφού έχει φτύσει σιωπηλά στον κόρφο της και με κυνηγάει να κρεμάσω χάντρα πάνω μου.

Επειδή όμως το Πασόκ κάνει πι-αρ. Επειδή όμως το Πασοκ ξέρει τι θα πει Marketing και Crisis Management. Επειδή το Πασοκ ως κόμμα του λαού με σοσιαλιστικές καταβολές ξέρει να περνάει μηνύματα. Επειδή τα παπαγαλάκια είναι παντού…ακόμα και δίπλα μου ορίστε μερικές φράσεις – καραμέλες που είναι βούτυρο στο ψωμί μου για να τσακωθώ και να βγάλω το άχτι μου η ρουφιάνα.

Οι Έλληνες υπήρξαμε πολύ τεμπέληδες και ανεπρόκοποι.

Εδώ γελάμε. Ο συνομιλητής είναι βλάκας πάει και τελείωσε. Το επιχείρημα καταρρίπτεται πανεύκολα. Οι Έλληνες είναι τόσο τεμπέληδες και ανεπρόκοποι που μιας και εδώ οι δουλειές είναι λίγες, οι Ευρωπαίοι κάνουν την καλή πράξη της ημέρας, για την ψυχή της μάνας τους και τους προσφέρουν εργασία. Βλέπουν τα βιογραφικά τους, τους λυπούνται και τους περιμαζεύουν. Που δεν αντέχω άλλο μάνα μου. Που κάθε λιμάνι και καημός κάθε καημός και δάκρυ. Δεν αντέχω άλλο. Έχω μείνει χωρίς φίλους πια. Ποια; Εγώ. Που πες μου χώρα να σου πω όνομα. Όλοι μου οι φίλοι έχουν πάρει τα εξωτερικά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μόνο εγώ και οι βλάκες Πασόκοι έχουν μείνει σ αυτή τη χώρα και γι αυτό δεν αντιδρά πια κανείς και δεν ανοίγει ρουθούνι.

Η κατάσταση είχε ξεφύγει

Άλλο ένα τραγικό επιχείρημα. Συγγνώμη φίλε – λέμε τώρα – που δεν ζούμε στο Τσιμπουχτού. Χίλια συγγνώμη που είμαστε σε μια Ευρωπαϊκή χώρα – από τις πιο φτηνές – και έχουμε ένα α’ βιοτικό επίπεδο ζωής. Δεν γεννάμε στα χωράφια, δεν δίνουμε ρύζι για να πάρουμε λάδι, δεν φοράμε αποφόρια των Δυτικών, δεν πεθαίνουμε στα 35, δεν κολλάμε AIDS με τον αέρα, δεν πουλάμε τα νεφρά μας για να ζήσουμε, δεν έχουμε αντίσκηνα των γιατρών χωρίς σύνορα στη Σταδίου. Χίλια συγγνώμη που δουλεύουμε, βγάζουμε, ξοδεύουμε, ζούμε. Είναι σαν το συναίσθημα της μανούλας. Να σε καταντάνε αυτοί που τα φάγανε, να ντρέπεσαι που τα δουλεύεις. Ντροπή.

Γίνεται νοικοκύρεμα.

Εγώ αυτό γιατί δεν το βλέπω; Τι κάνω λάθος; Ποια εισφορά – έκτακτη, κούκλα, θεά – δεν έχω πληρώσει και με καταδικάζει έτσι το ζαβό της Μαργαρίτας; Που είναι το νοικοκύρεμα; Που πες με αφελή, πες με τρελή – δεν θα έχεις άδικο άλλωστε – αλλά το νοικοκύρεμα που το βλέπουμε; Που δανειζόμαστε από τον έναν και δίνουμε στον άλλον. Παίρνουμε από εδώ, δίνουμε από εκεί. Στήνουμε λίγο…δεν λέω τι γιατί είμαι κυρία και προσπαθούμε να τα φέρουμε βόλτα. Πόσο πιο μάταιο θα μπορούσε να είναι αυτό; Μια χαρά ήμασταν πριν σύντροφε, εγώ στο λέω αυτό. Δουλειές είχαμε, η ανεργία δεν ήταν εκεί που είναι, ο κόσμος τα κουτσοέφερνε βόλτα, οι φίλοι μου ήταν όλοι εδώ. Ζάχαρη. Σαν το Δημητράκη της κυρά Εκάβης έχουμε καταντήσει. Πουλάμε τα χρυσά της αδερφής μας και κλέβουμε τη μάνα μας ενώ στο τσακιρ κέφι πουλάμε και λίγο κορμί. (Όσο δεν έχουμε χάσει πατριώτη).

Ο κόσμος χρειαζόταν ένα χαστούκι.

Αυτή την ατάκα την διάβασα από τηλεπερσόνα. Μπορεί και στο site της Τατιάνας. Δεν είμαι σίγουρη. Κλαίω. Ψέμματα. Εξοργίζομαι. Θέλω πρώτα να δείρω και μετά να κλάψω. Που βλέπω ανθρώπους σε χαρτόκουτα και φίλους άνεργους και θέλω να τα σπάσω όλα. Υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να πει ότι ο κόσμος χρειαζόταν χαστούκι όταν ο λαός έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια; Πόσο μικρόψυχος μπορεί να είναι κάποιος; Τόσο; Τόσο Πασόκος;

Δε φοβόμαστε το πολιτικό κόστος.

Καλά κάνετε. Είστε στο 18% στις δημοσκοπήσεις. Δεν θα σας ψήφιζε ούτε η μάνα σας πια. Σε κάθε περίπτωση πάντως…για καλό και για κακό…δυο ψωρομπιτονάκια με βενζινούλα στο υπόγειο της βουλής…αχρείαστα να ναι…ας φυλάξετε. Από τις έμμεσες δαπάνες. Ξέρετε εσείς. Για το ελικόπτερο μωρέ. Για ώρα ανάγκης.

Θα φτιάξουν τα πράγματα.

Εδώ συμφωνούμε. Απαντάμε καταφατικά. Λέμε ναι. Θα φτιάξουν τα πράγματα. Θα τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα. Έναν έναν στη σειρά. Και θα φοράω χακί αμπέχωνο ενώ τα μαλλιά μου θα ανεμίζουν στο παγωμένο αεράκι. Θα έχουν κοκκινίσει τα μάγουλά μου από την έξαψη. Και θα είμαι κούκλα. Θα έχω παρκάρει λίγο πιο πέρα. Θα χαζέψω το θέαμα και μετά θα πάω στο γραφείο. Στη δουλίτσα μου. Χωρίς φόβο ότι θα την χάσω. Χωρίς τύψεις γι αυτά που έχω καταφέρει. Χωρίς αυτό το πλάκωμα που δεν συνάδει με τα 26 μου χρόνια και τα όνειρά μου. Θα βάλω Μάλαμα στη διαπασών και θα είναι όμορφα. Πολύ ειλικρινά πια…και χωρίς ίχνος χιούμορ (τώρα). Τον φόβο μας να έχετε.

Διακοπές...οι λίγες.

Οι φετινές διακοπές ήταν πάρα πολύ λίγες. Όχι, δόξα τω Θεώ να λέμε, τη δουλειά μας να χουμε, λεφτά να βγάζουμε αλλά πολύ λίγες βρε αδερφάκι μου. Τόσο λίγες που χτες κοίταξα πότε πέφτει του χρόνου ο Δεκαπενταύγουστος. Τετάρτη πέφτει. 28^η Οκτωβρίου πέφτει Παρασκευή. Τέλειο; Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά πέφτουν Κυριακή. Πίκρα; 25^η Μαρτίου δεν κοίταξα. Εκείνος ο Ανώνυμος με καταράστηκε. Να μην σηκώνω κεφάλι η έρμη. Που ούτε στη μάνα μου δεν βρίσκω παρηγοριά η φτωχιά. «Εγώ να δεις δουλειά που πατούσα στην ηλικία σου. Με την κοιλιά στο στόμα έπαιρνα τα λεωφορεία και έτρεχα στις πολεοδομίες.» Ζωάρα.

Θα σου πω την μαύρη αλήθεια. Όταν 12 Αυγούστου 8 το πρωί οδηγείς για το γραφείο και έχει κίνηση δεν είναι καλοκαίρι. Πάει και τελείωσε. Εγώ 12 Αυγούστου δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ στην Αθήνα αλλά από μαρτυρίες είχα ακούσει ότι δεν κινείται φύλλο. (Που τι αέρας ήταν και είναι αυτός φέτος μάνα μου; Αν την έβγαλες στο Αιγαίο φέτος τον Αύγουστο καθόλου δε σε λυπάμαι να ξέρεις. ) Ψέμματα. Της κακομοίρας από φύλλα. Μπορεί να είναι λιγότεροι οι οδηγοί αλλά είναι σαφώς πιο βλαμμένοι. Έχουν το σύνδρομο του ανθρώπου «είμαι στην Αθήνα 15Αύγουστο, if you know what I mean”. Οδηγούν σαν ταξιτζήδες – που τι καλά ήταν μάνα μου χωρίς ταξί τον Ιούλιο, συγγνώμη που το λέω – πηγαίνοντας ανάμεσα σε δύο λωρίδες. Είναι το σύνδρομο του αναποφάσιστου άντρα. (βλέπε επόμενο ποστ με πιθανό τίτλο «πότισέ με». Ο άντρας που ζει σαν ταξιτζής. Οδηγώντας σε δύο λωρίδες σπάζοντας τα νεύρα σου. Εκείνη, εκείνη τη μαγική στιγμή που θες να τον προσπεράσεις.)

Που ποιος μαλάκας σκέφτηκε ότι θα μπορούσες να είσαι παραγωγικός 12 Αυγούστου; Πες μου ποιος! Κάποιος μεγάλος φιλόσοφος – Έλληνας σαφώς – είχε πει πως αυτοί κάνουν πως σε πληρώνουν και εσύ κάνεις ότι δουλεύεις. Που μην τα θυμηθώ τώρα και συγχυστώ. Που πληρωνόμαστε όποτε του φανεί του λωλοστεφανή. Που την τελευταία φορά που τόλμησα να ρωτήσω πότε θα πληρωθούμε, η απάντηση ήταν «καλά, ειδήσεις δεν βλέπεις;». Ετοιμόλογη γαρ βέβαια, απάντησα ότι έχω τρία στόματα να θρέψω. Ψέμα οικτρό. Το ξέρω.

Στα highlights των φετινών μίνι διακοπών – κάτι σαν τα δειγματάκια από σαμπουάν στα ξενοδοχεία - ήταν ότι πέτυχα στο παλιό λιμάνι των Χανίων τον Οικονομόπουλο και στον Άγιο Προκόπιο στη Νάξο τον Διαμαντίδη. Ο θάνατος μου ήρθε από το σοκ με τον πρώτο. Μαύρο παντελόνι πέτσινο, ζώνη με τεράστια αγκράφα, πουκάμισο ζωσμένο, μαλλί λιγδωμένο. Όπως ακριβώς βγαίνει στην πίστα. Φαντάζομαι, δεν έχω πάει. Τώρα που έχει γίνει διάσημος, δεν έχω πάει. Παλιά στα μπουζούκια του Πύργου που ήταν παιδαρέλι…δεν πιάνεται! Τον Διαμαντίδη τον πέτυχα ένα μαγικό σουκου που είπα κι εγώ incognito να πάω στη Νάξο. Και ενώ κάνω μανούβρες – εγώ, πάλι εγώ οδηγούσα, ναι την τύχη μου – να βγω από ένα – ο Θεός να το κάνει – parking, νάτος. Εννοείται ότι δεν τον είδα. Είδα ένα ασημί picanto νοικιασμένο από τον ίδιο απατεώνα που είχαμε νοικιάσει κι εμείς. Και βρίζω. Είχε κλείσει την είσοδο, τις μανούβρες μου μέσα. Μετά έκανε άκρη. Τον χαιρέτησα αλλά δε τον πρόσεξα. Θέα πάλι. Που αν ήξερε πόσο βρίσιμο του έχω ρίξει η γαύρος στις αλυκές θα έπρεπε να με ρίξει μαζί με το νοικιασμένο. Το σαράβαλο.

Ήσυχα κατά τα’ άλλα. Πολύ ξενύχτι στη Νάξο μεταφραζόμενο σε 9 ώρες ύπνο μέσα σε 68 ώρες και πολλές εκδρομές στα Χανιά στα νότια του Νομού. Πολλές τσικουδιές, πολύ καλό φαγητό, πολύς αέρας – μια ξαπλώστρα που μου ήρθε στο κεφάλι και με έκανε να κλάψω από τον πόνο κυριολεκτικά σαν παιδάκι, λίγο ακόμα κλάμα αποχωρισμών που αντισταθμίστηκε με ψώνια και χρέωση της πιστωτικής μου, κάμποσες αγκαλιές, καλή παρέα.

Σπουδαίο πράγμα οι διακοπές. Πολύ μεγάλο. Βρίσκεις αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που έχεις καταχωνιασμένο όλο τον υπόλοιπο καιρό. Και είναι ωραίο. Ειδικά όταν χαμογελάς αυτάρεσκα από τον καθρέφτη του οδηγού στον τύπο που σου κορνάρει/κάνει σφήνα/κολλάει. Αγάπη, γύρισα από διακοπές… κι αυτό βγαίνει στον κόσμο.

Μια ξένη...από τα παλιά...

Είναι σαν αυτά τα τηλεφωνήματα που περιμένεις κι αυτά έρχονται όταν πια τα έχεις ξεχάσει. Είναι σαν αυτούς τους ανθρώπους που είχες χάσει κι όμως τους πετυχαίνεις ξανά στο δρόμο και είναι σαν να μην είχαν φύγει ποτέ. Είναι σαν αυτές τις αυτοκινητάδες που κάποτε έκανες – δεν έχει σημασία με ποιους – και δεν θυμάσαι τη διαδρομή. Θυμάσαι μόνο το συναίσθημα. Είναι σαν τα βιβλία που κάποτε άφησες στη μέση, τα ξανάπιασες ξανά μετά από καιρό και τα λάτρευες. Είναι σαν κάτι παλιά τραγούδια των οποίων οι στίχοι έχουν ποτίσει το DNA σου και τα ακούς μετά από καιρό. Τα σιγομουρμουράς οδηγώντας…και χαμογελώντας.

Είναι σαν αυτά τα ανενεργά blogs στο reader σου που δεν περίμενες να ενεργοποιηθούν ξανά. Κι όμως. Είμαι εγώ. Είμαι πάλι εδώ. Τόσο εγώ. Μετά από 5 μήνες μη ουσιαστικής σιωπής. Με μεγάλες αλλαγές. Που να σου λέω τώρα…Όχι εντάξει. Θα σου πω. Μην βιάζεσαι μόνο. Στον καναπέ κάθεσαι. Κάνε τσιγάρο. Πάω να βάλω ποτό. Το γνωστό έτσι;

Εσύ Καμάρα κι εγώ Πολυτεχνείο

Όταν επέστρεψα στην πατρίδα από το τιμημένο Λονδίνο μεταξύ των άλλων ηλιθιοτήτων που μου είπαν ήταν να αναγνωρίσω και το πτυχίο στον νυν ΔΟΑΤΑΠ που κάποτε λεγόταν ΔΙΚΑΤΣΑ –θου κύριε φυλακην τω στοματί μου. Προσπέρασα το παράλογο του θέματος που ήθελε μια δημόσια υπηρεσία να αναγνωρίσει το μεταπτυχιακό ενός από τα δέκα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως και στην αρχή το αγνόησα επιδεικτικά. Ναι χαρά μου, καλά την έπιασες τη ψωνίστικη χροιά με μια δόση καβαλήματος. Εγώ ήμουν. Δεν έμπαζε το παράθυρο! Εγώ. Εγώ που έχω πυρώσει πολύ την καρέκλα και θα έλεγε και η μανούλα. Εγώ που έχω ξενυχτήσει μέσα σε βιβλία και σε εργαστήρια. Που όλη μου τη ζωή τη θυμάμαι μοιρασμένη στα δυο. Να ζω και να διαβά-ζω. Εγώ λοιπόν, το βρίσκω λίγο παράλογο να χρειάζεται αναγνώριση το μεταπτυχιακό από μια δημόσια ελληνική υπηρεσία.

Για να με πείσουν μου είπαν ότι θα χρειαστεί για το Δημόσιο. Γέλασα και χάρηκα που δε θα περνούσα αυτή τη διαδικασία. Μου είπαν ότι θα χρειαστεί για το διδακτορικό. Έβαλα τα κλάματα. Θα περνούσα αυτή τη διαδικασία. Μάζεψα τα συμπράγκαλα μου ένα ανοιξιάτικο πρωινό του περσινού Απρίλη. Όπου συμπράγκαλα βάλε ότι μπορείς να φανταστείς. Σχεδόν…παπάδες. Μετά πήγα και στήθηκα στην τράπεζα της Ελλάδος για να πληρώσω παράβολο των 150 ευρώ. Ήταν δύο ταμεία ενώ εμείς ήμασταν με πρόχειρους υπολογισμούς καμιά διακοσαριά άτομα. Όχι, δε χρειάζεται κι άλλο προσωπικό. Έχει κόσμο η τράπεζα της ελλάδος. Απλά δύο μόνο εξυπηρετούσαν. Οι υπόλοιποι έπιναν καφέ και ένας χαζοδούλευε πάνω από κάτι φακέλους.

Μετά πήρα τον κατήφορο για το ΔΟΑΤΑΠ. Έφτασα. Δεν περίμενα πολύ. Έπιασα κουβέντα με μερικούς γιατρούς από τα Βαλκάνια και έναν οδοντίατρο εκ ρουμανίας που είναι και η σπεσιαλιτέ μου. Σκέφτηκα πόσο πολύτιμη είναι η υγεία μου. Τους χαμογέλασα, μου χαμογέλασαν, πέρασε η ώρα. Τσέκαρε τα χαρτιά η κοπέλα και στο τέλος μου λέει «online θα μπορείτε να βλέπετε την πρόοδο της αίτησής σας.» Εκστασιάστηκα με τη φράση της. Λέω δε μπορεί. Έχει αναβαθμιστεί το σύστημα. Έχω μείνει πολύ πίσω. Πολύ καλή κοπέλα πραγματικά. Νέα – επί Νέας Δημοκρατίας θα είχε μπει στο Δημόσιο – με το σικάτο γαλλικό μανικιούρ. Πολύ καλή εντύπωση μου έκανε. Η άλλη δίπλα μιλούσε στο κινητό με τη μαμά της για τα γεμιστά περιμένοντας να σχολάσει. Ησυχία, δεν μπορώ να πω.

Και πέρασε ο καιρός. Πέρασαν οι βδομάδες, οι μήνες, μπήκε το καλοκαίρι, πήγα Πάρο, Σίφνο, Κρήτη, ξενύχτια, έρωτες, χαμός. Online δεν είχε φανεί ακόμα η πρόοδος της αίτησής μου. Μπήκε ο Σεπτέμβρης, ήρθαν τα πρωτοβρόχια, εγώ ξεκίνησα και επίσημα το διδακτορικό αλλά η πρόοδος ήταν άφαντη. Η ζωή κυλούσε ήρεμα στο μικρόκοσμο του ΔΟΑΤΑΠ που εννοείται ότι δεν σήκωνε τα τηλέφωνα για να δω τι κάνει, αν πάει καλά και αν με ψάχνει τόσο καιρό. Κάπου το Νοέμβρη για πρώτη φορά online φάνηκε ότι η αίτησή μου βρισκόταν στο πρώτο στάδιο και άρχισα να πανηγυρίζω. Λίγο μετά τις γιορτές η αίτηση ήταν στα μισά. Ελπίζω να βλέπεις σε πόσο σύντομο χρονικό διάστημα έγινε το άλμα. Και πριν ένα μήνα μου έστειλαν mail – ναι mail –ότι μπορώ να περάσω και να πάρω την αναγνώριση. Χαρές, σαμπάνιες στο σπίτι, ένας γενικός πανζουρλισμός, το ΔΟΑΤΑΠ μας έκανε την τιμή και καταδέχτηκε να μας αναγνωρίσει και πολλά άλλα.

Και έρχεται η μέρα της παραλαβής. 9 με 1 έτσι, μην ξεχνιόμαστε γιατί το γαλλικό μανικιούρ θέλει χρόνο και τα γεμιστά δεν τρώγονται κρύα. Και κάνω μια εξουσιοδότηση για την παραλαβή γιατί δεν το χα. Το 9 με 1 δεν το χα! Και γυρίζω σπίτι εκείνο το βράδυ, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και είναι η αναγνώριση στο τραπεζάκι του σαλονιού. Σαν τώρα το βλέπω. Και την πιάνω στα χέρια μου και παθαίνω εγκεφαλικό. Απόφοιτη του Α.Π.Θ να λέει η βεβαίωση. Και μια τζίφρα ναααα με το συμπάθειο ενός καθηγητή του Α.Π.Θ. φυσικά από κάτω. Μου στράβωσε το στόμα. Έπαθα εγκεφαλικό. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν έζησα εγώ και τελείωσα το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης χωρίς να το ξέρω; Τι έχω κάνει λάθος; Σε ποια παραλία Νίκης πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια και τώρα δεν το θυμάμαι καν;

Την επομένη άρχισα τα τηλέφωνα. Δεν το σήκωσαν ποτέ. Δεν το είχαν κάνει άλλωστε και τόσο καιρό. Γιατί να το έκαναν τώρα; Το γαλλικό χαλάει εύκολα και τα γεμιστά θέλουν χρόνο και μεράκι. Για τηλέφωνα είμαστε τώρα. Μέσα στην απελπισία μου αποφασίζω και στέλνω mail! Βασικά για πλάκα το έκανα πραγματικά. Και μου απάντησαν γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Έφτιαξε το ελληνικό κράτος και μετά ξεκίνησε τους μπάφους. Θα το κοιτάξουν μου είπαν. Σκέφτηκα ότι αν είχα ανάγκη τη ρημάδα την αναγνώριση θα είχα πάρει προ πολλού το καλάζνικοφ και θα τους είχα καθαρίσει όλους. Αλλά δεν την είχα εν τέλει. Μετά από 5 μέρες μου έστειλαν mail. Το διορθώσαμε, ελάτε να την ξαναπάρετε. Δεν έχω πάει ακόμα. Θα πάω όμως.

Για έναν περίεργο λόγο η ιστορία μου φέρνει κάτι από Καρρά. Από Βασίλη Καρρά. Όχι εγώ Καμάρα κι εσύ Πολυτεχνείο. Εσύ Καμάρα κι εγώ Πολυτεχνείο. Έλα τώρα και πες μου εσύ γιατί…Καρρά;

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει κύριε Μανώλη;

Είναι κάτι τύποι που κλαίνε, χτυπιούνται, σκάνε από τη στεναχώρια τους για το θάνατο του τάδε Ιρλανδού ντράμερ, του τάδε Σκωτσέζου μπασίστα, της τάδε Νοτιοαφρικανής τραγουδίστριας, του δείνα Αμερικανού καλλιτέχνη (γενικώς και αορίστως). Που εννοείται ότι όλοι πήγαν από φυσικά αίτια. Θυμούνται εκείνο τον έρωτα που ξεπέρασαν παρέα με τη μουσική του (ξεπερνιούνται άραγε οι έρωτες έτσι;), εκείνη τη συναυλία που τον είχαν ακούσει στο Δουβλίνο, κάποιο καλοκαίρι, ( Καλά όχι και τόσο καλοκαίρι, μην φανταστείς.) παρέα με μπύρες και τσιγάρα (πριν την ευρωπαϊκή καπναπαγόρευση, κάπου στη δεκαετία του 80, λοιπόν). Θυμούνται μια βραδιά, σ’εκείνο το καταγώγι στο Soho και έξω να ρίχνει αυτή τη Λονδρέζικη εκνευριστική βροχή αλλά μέσα να είναι μαγεία με τις νότες της μπάντας που κουβαλά επιρροές country (πρώτη και τελευταία φορά που τους άκουγαν live). Ή τότε στο εφηβικό τους δωμάτιο κάπου στα Πατήσια με το walkman στ’ αυτιά, τη κασέτα να γυρίζει και να κάνει θόρυβο, τη μάνα με την παντόφλα έξω από την κλειδωμένη πόρτα και την αφίσα στον τοίχο. Άτιμη εφηβεία.

Είναι μια τύπισσα που αγαπάει τους Pink Floyd, τους Placebo και έχει μια αδυναμία στους Depeche Mode. Έχει συγκινηθεί με το it’s no good που κάποιος κάποτε είχε τολμήσει να της αφιερώσει, έχει ταξιδέψει με το every you and every me σε κάθε έρωτα της, έχει ξενυχτήσει με το say something των james. Ως εκεί. Επιτρέπει στον εαυτό της να κλάψει μόνο με το «όλα σε θυμίζουν» ειδικά και με Μάλαμα γενικά. Γεννήθηκε μετά το θάνατο του Ξυλούρη αλλά πριν το θάνατο του Σιδηρόπουλου. Δεν πρόλαβε να τους αποχαιρετήσει, τους αγάπησε μέσα από τη μουσική τους, τον πρώτο λόγω της κρητικής ρίζας της και τον δεύτερο γιατί το ζήτησε επιτακτικά με το «Να μ’αγαπάς.» Απλά υπάκουσε. Σε ένα από εκείνα τα οικτρά αφιερώματα αγιοποίησης της κρατικής τηλεόρασης είχαν πει για τον δεύτερο ότι πέθανε από την κοκαΐνη επειδή τότε δεν ήταν ακόμα γνωστές οι παρενέργειές της. Βεβήλωση από την ελληνική πουριτανική κοινωνία που αρνείται ότι ακόμα κι ο θάνατος είναι επιλογή. Η ζωή που ζει ο καθένας υπαγορεύει το θάνατο που του επιφυλάσσεται μακριά από μοίρες, θεούς και τυχερά. Στο δικό της μουσικό μικρόκοσμο εκείνους τους δύο δεν πρόλαβε και δεν είχε λόγο να αποχαιρετήσει. Από προχτές όμως αποχαιρετά τον στιχουργό που η ταμπέλα τον αδικεί. Δεν είναι ότι μόνο ότι έχει υπάρξει «τρελή κι αδέσποτη» παρ’ όλη την αγάπη. Ούτε ότι αναπολεί εκείνες τις καλοκαιρινές νύχτες στο Ηρώδειο με τη Χαρούλα να γεμίζει νότες κάθε κύτταρο ζωής. Όχι. Είναι που κουβαλά μερικούς στίχους συνεχώς πάνω της. «Τρελή κι αλλοπαρμένη με σένα τρελαμένη» οδηγώντας, με τα φώτα του σταθερά μπροστά της να την κατευθύνει. «Από περιέργεια υπάρχω» στα ξενύχτια του διδακτορικού της, «κυκλοθυμικός καιρός» στις ακεφιές της, «βαλκανιζατέρ του έρωτά μου» στις διακοπές της, «κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι» στις μεγάλες της αγάπες.

Καλό ταξίδι ευχήθηκα κύριε Μανώλη; Δεν ευχήθηκα. Έτσι για το κατευόδιο λοιπόν ένα τελευταίο που σε θυμίζει…

Η Patty είναι καλή μαθήτρια;

Ανάμεσα σε όλα όσα κάνω φέτος για να μπορώ να βάζω βενζίνη το αυτοκίνητό μου και μόνο – που φτάσαμε Παναγιά μου – είναι ιδιαίτερο μαθηματικών και φυσικής. Την καλύτερη ατάκα την έχει πει ένας φίλος μου. «Ξέρεις δηλαδή Μαθηματικά; Να σου βάλω ένα πολλαπλασιασμό διψήφιου με διψήφιο να δω σε πόσο χρόνο θα τον κάνεις;» Με τι κόσμο κάνω παρέα;

Η μικρή λοιπόν είναι 15 – δηλαδή όχι και τόσο μικρή – και η διαφορά μας ελάχιστη αλλά έχουμε χάσμα γενεών. Η Patty, ο Χουάν Ροντρίγεζ – τυχαίο το όνομα δεν θυμάμαι τον λατίνο κοιλιακό που μου έχει αναφέρει πολλάκις – και τα greeklish της δεν υπάρχουν. Μισεί τα Μαθηματικά, το σχολείο γενικώς, λατρεύει την κουβέντα και με σέβεται! Και δεν εννοώ τον πληθυντικό που μου μιλάει, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά με μετράει. Εγώ της κάνω μάθημα με τις πυτζάμες πράιμαρκ προς 6 λίρες και η μικρή κάθεται σούζα. Καμιά φορά της λέω και καμιά μαλακία να χαλαρώνει αλλά γενικώς χωρίς ζόρια και πολλά πολλά έχουμε βρει τους κώδικες επικοινωνίας μας. Και δεν είναι καθόλου εύκολο παιδί. Είναι όμως ξεχωριστό. Και έχει και χιούμορ. Ιδού μερικές ατάκες της:

*Τελειώνουμε το μάθημα, μου έχει βγάλει το λάδι στη γεωμετρία και σηκώνομαι να φύγω. Και μου πετάει. «Το φουτερ σας είναι από το Λονδίνο;» «Ναι που το κατάλαβες;» της λέω, Ύφος απαξίωσης και πως έμπλεξα με τόσο χαζή δασκάλα «Αφού είναι Gap, το φαντάστηκα.»!!

*Ενώ συνήθως πάω με φόρμες ή πυτζάμες όπως είπαμε, επειδή όμως είναι Παρασκευή βράδυ και έχω να πάω νωρίς σε θέατρο πάω φτιαγμένη. Μεταξύ άλλων φοράω ένα μακρύ σκουλαρίκι στο ένα αυτί και ένα μικρό στο άλλο. Με κοιτάει και μου λέει «Τα διαφορετικά σκουλαρίκια είναι για να το παίξετε νεολαία;»

*Κάνουμε μάθημα και επειδή γράφει διαγώνισμα την επομένη την έχω στριμώξει για τα καλά. Οπότε γυρίζει και μου λέει, «δηλαδή εσείς θα κάνετε παιδιά;» Καταλαβαίνω ότι είναι ερώτηση παγίδα και την κοιτάω να δω τι θέλει να πει. Και μου συμπληρώνει «ξέρω γω; Δεν το χετε μωρέ!»

*Γράφει το διαγώνισμα και της στέλνω να δω πως πήγε. Ανταλλάσουμε μερικά μηνύματα για να συνεννοηθούμε και στο τελευταίο μου γράφει: «Πάω να δω Patty. Αν μου απαντήσετε θα το δω μετά.» Και στο τέλος κάτι κυριλλικά σύμβολα…που τελικά ήταν greeklish.

*Με ρωτάει που πήγαινα σχολείο. Και ενθουσιάζεται. Οπότε μου λέει «Αν πω το όνομά σας θα σας ξέρουν;» «Δε νομίζω μωρέ, μετά από τόσα χρόνια» της απαντώ. Και τι μου λέει; «Σωστά, θα έχουν πεθάνει και οι καθηγητές σας τώρα πια». Μα πόσο χρονών με βλέπει πια;

*Είναι Παρασκευή απόγευμα και το ίδιο βράδυ είναι ο χορός του σχολείου. Η μικρή δεν έχει καθόλου διάθεση για μάθημα παρά μόνο για κουβέντα. Κάποια στιγμή λοιπόν μου λέει «8.30 έχετε φύγει»! Της λέω εντάξει γιατί βλέπω την ανυπομονησία της. Σταματάω λοιπόν στην ώρα μου και της λέω «είδες τελειώσαμε, σου βάζω homework και σε αφήνω και στην ώρα σου για το χορό.» και μου απαντάει «τελειώνετε, το βλέπω εγώ το ρολόι της κουζίνας! Γράφει 8.31»!!

Έχει πάντα απορίες που με εκπλήσσουν. Δυστυχώς όχι Μαθηματικού περιεχομένου. Θα βγείτε; Που θα πάτε; Πήγατε Σάκη; Ήταν καλά; Τι αυτοκίνητα σας αρέσουν; Τι ρολόγια; Γιατί δεν βλέπετε Patty? Ήσασταν σπασικλάκι στο σχολείο έτσι; Είχατε το Απουσιολόγιο; Σας έχω βρει στο facebook. Να σας προσθέσω; Είναι σαφές ότι μου έχει πάρει τον αέρα. Μπορεί να μην είναι άριστη μαθήτρια αλλά είναι σίγουρα ξεχωριστό παιδί. Βλέπω ότι με τις προσπάθειές μου βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. Και της έχω αδυναμία ακριβώς γι αυτό το λόγο. Γιατί ξεφεύγει από το μέσο όρο. Το κουτσούνι μου!

Αχ Κούλα! Δεν το πήρε τελικά ο Κυνόδοντας το Όσκαρ.

Αχ Κούλα. Δεν το πήρε τελικά ο Κυνόδοντας το όσκαρ. Έκλαψα, χτυπήθηκα, προβληματίστηκα. Έμεινα ξύπνια περιμένοντας να δω τον Λάνθιμο στο red carpet που ξέστρωσαν από την Αγία Φιλοθέη και έστρωσαν στο Λ.Α. αλλά τίποτα. Με ποια Κυνοδοντική λογική δεν μας το έδωσαν, δεν κατάλαβα.

Δεν πειράζει. Ο Κυνόδοντας θα μείνει πάντα στις καρδιές μας. Θα είναι πάντα στο Λεξιλόγιο μας. Θα συνοδεύει κάθε μικρή και μεγάλη έκφανση της ζωής μας. Ακόμα και την πιο καθημερινή. Όπως όταν οδηγεί η κολλητή μου. Και γιατρίνα και κολλητή που πηγαίνει μέσα σε όλα βρίζοντας ασύστολα. Όχι πια. Τώρα είμαστε κυρίες. Εγώ ανέκαθεν ήμουν. Αυτή απλά ουρλιάζει «Μεγάλη λάμπα» τον κάθε ταξιτζή που θα βρεθεί στο δρόμο μας ή «Πληκτρολόγιο» τον κάθε τζάμπα μάγκα. Μεγαλεία. Επίσης όταν είμαστε χάλια. Ή όταν έχουμε κέφια. Ή όταν θέλουμε να ξεφτιλίσουμε ένα θέμα συζήτησης. Παίζουμε διαλόγους Κυνόδοντα και ερχόμαστε στα ίσα μας.

Και είμαστε και καλοί άνθρωποι. Γι αυτό θα σχολιάσουμε μερικές από τις εμφανίσεις της βραδιάς. Πρώτη η Νικόλ. Η Kidman. Το σύνολο σώζει η κόκκινη γόβα που είναι τέλεια. Το φόρεμα είναι πίκρα. Βλέποντας το στο πλάϊ θυμίζει σεντόνι που τύλιξες στα γρήγορα γιατί «Το άκουσες το κλειδί; Δεν ήταν ιδέα μου. Στο μπάνιο γρήγορα, γρήγορά, γρήγορα παιδάκι μου»! Από μπροστά το κέντημα παραπέμπει σε νυφικό από συνοικιακό μαγαζί. Δεν έχει τίποτα Λίτσα μου το συνοικιακό αλλά να ξέρουμε που τοποθετούμαστε. Νικόλ είσαι. Ας φαίνεσαι κιόλας!

Δεύτερη έρχεται η Cate Blanchett. Λιλά, ωραιότατο, ρομαντικό φουστανάκι- για όλες τις ώρες – πλην των Όσκαρ. Από μακριά λες να η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς. Από κοντά έχει κάτι φουτουριστικές – τελείως βλαχέ μεταξύ μας – χάντρες που διακοσμούν το μπούστο και μερικές ακόμα κίτρινες – πιθανότατα γιατί του τελείωσαν του σχεδιαστή οι λιλά και έπρεπε να παραδώσει το ρούχο.

Η Πενέλοπε έχει πετάξει έξω το βύζο και έχει πάει στα Όσκαρ. Που πας καλή μου; Μάνα έγινες, τον Χαβιέ τον έχεις, τι άλλο ζητάς και τα πετάς; Το φουστάνι φέρνει κάτι σε Φανή Δρακοπούλου και Χριστίνα Κωλέτσα - μαζί- σε ώρα δουλειάς με τεράστια δόση παγέτας γιατί διανύουμε το τριώδιο και η υπερβολή είναι της μόδας.

Την επόμενη κυρία δεν την ήξερα και καλά έκανα γιατί απ’ότι ανακάλυψα είναι απλά η κυρία του κυρίου. Καταλήγω όμως ότι το έχουν οι κυρίες των κυρίων…γενικώς. Είναι τόσο κακοντυμένη όσο η γυναίκα του Καραμέρου παραδείγματος χάρη. Είναι όμως όμορφη. Πολύ όμορφη. Όχι η γυναίκα του Καραμέρου καλέ! Αυτή.

Κλείνω με το δεκατετράχρονο. Είχαμε κι εμείς στο σχολείο κάτι τέτοια κοριτσάκια. Εμείς ήμασταν 14 και μοιάζαμε για 14. Αυτά ήταν 14 και έμοιαζαν για 19. Αποτέλεσμα; Εμείς να πηγαίνουμε διακοπές φέτος στην Πάρο και να ερωτευόμαστε όλο το νησί ενώ αυτές να βαφτίζουν τα παιδιά τους. Συμβαίνουν αυτά. Η ζωή είναι άδικη. Του λόγου το αληθές αποδεικνύει και ο Λάνθιμος που δεν πήρε το όσκαρ.

Μηχανικέ...καλά να πάθεις.

Έκατσες 5 χρόνια το λιγότερο μέσα στο Πολυτεχνείο. Έκαψες όλα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα σε Μαθηματικα – πολλά μαθηματικά – Φυσικές, Χημείες, Προγραμματισμό. Πολύ Προγραμματισμό. Ζορίστηκες, ξενύχτησες, πήρες πτυχίο και αναφώνησες ότι είσαι διπλωματούχος. Με όλα του τα σκατά το ελληνικό Πολυτεχνείο σε έκανε επιστήμονα και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Εκείνοι οι καθηγητές που διορίστηκαν με μέσο αλλά ξέρουν τι τους γίνεται. Εκείνοι οι καθηγητές που δε μιλάνε Αγγλικά αλλά είναι δάσκαλοι. Εκείνοι που έφτασαν 800 χρονών διδάσκοντας αλλά σου λένε αυτό που δεν υπάρχει στα βιβλία. Μαζί και οι υπόλοιποι. Βοηθοί που διορίστηκαν επί ΠΑΣΟΚ αλλά κρατάνε όλα τα εργαστήρια στα χέρια τους και είναι πάντα εκεί. Άμισθοι υποψήφιοι διδάκτορες που το Πολυτεχνείο κρέμεται από πάνω τους. Γρανάζια ενός σάπιου εκπαιδευτικού συστήματος που επιμένει να γυρίζει τον τροχό και να παράγει μυαλά. Μυστήριο.

Γνώρισα πολλούς. Έζησα πολλά. Τα ξέρω τα καλά και αδυνατώ να σπρώξω κάτω από το χαλί τα κακά. Δεν έμαθα. Λυπάμαι. Κάποια στιγμή στο Λονδίνο είχαμε ένα ομαδικό project με άλλους τέσσερις. Ένα στάδιο λοιπόν ζητούσε σχεδιασμό βέλτιστης λύσης για υπόγεια καλώδια. Η ώρα έχει περάσει. Την επόμενη παραδίδουμε και ο Αιγύπτιος που το έχει αναλάβει μας ρωτά πόσο ρεύμα καταναλώνουμε στο σπίτι μας (!!) για να σχεδιάσει το δίκτυο. Αγχώνομαι. Αποσύρομαι σε ένα γραφείο πιο πέρα με το μολύβι μου. Μετά από μισή ώρα είχα τη λύση. Τους τη δείχνω. Αρχίζουν να χειροκροτούν. Ένα Πολυτεχνείο που ποτέ δε με δίδαξε πώς να σχεδιάζω βέλτιστα τα υπόγεια καλώδια σε μια περιοχή της Μάγχης. Που με έμαθε όμως να βρίσκω λύσεις. Δεν είναι εγώ αυτό. Είναι πολλοί άλλοι. Πολλοί περισσότεροι. Πολύ καλύτεροι.

Έκανες μεταπτυχιακό που λίγα χρόνια πριν στον κλάδο των Μηχανικών ήταν άγνωστη λέξη. Έφυγες έξω, έμεινες εδώ, κυνήγησες το όνειρο. Γύρισες και όλα όσα έμαθες περιορίζονται αυτή τη στιγμή στη δήλωση ημιυπαιθρίων. Ζωάρα. Να συμπληρώσεις τις δηλώσεις, να πάρεις τα παράβολα, να καταθέσεις τον φάκελο στην Πολεοδομία. Μεγάλη επιτυχία. Η οικοδομή έχει παγώσει. Η αγορά ακινήτων το ίδιο. Οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια και τα μεγάλα έργα σταματούν. Κάνεις το σταυρό σου που τουλάχιστον δήλωσες 2-3 ημιυπάιθριους εκεί πέρα για να βγάλεις δυο ευρώ. Που πήγε τόση επιστήμη; Τόση γνώση; Στην εποχή του ΔουΝουΤου όλα είναι δυνατά. Περιμένεις τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων μπας και σωθείς. Ελλαδάρα αθάνατη!

Δε θα ξεχάσω ποτέ μια ημερίδα για νέους Μηχανικούς που είχε γίνει πριν κάνα χρόνο. Μας έταζαν ότι έρχεται η ανάκαμψη. Δεν είχαμε δει ακόμα την κάμψη. Φαντάσου! Μας έλεγαν ότι στους 6 μήνες όλοι βρίσκουν δουλειά. Μύθος τώρα πια. Μας παραμύθιασαν ωραία και καλά. Πλησίαζαν εξάλλου και οι μεγαλύτερες εκλογές. Αυτές του ΤΕΕ. Δεν ήταν καιρός για πικρές αλήθειες.

Πας στο ΤΣΜΕΔΕ. Στήνεσαι με τις ώρες – πολλές ώρες σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο. Ότι κι αν έχεις το ταμείο σου δικαιολογεί 20 ευρώ την επίσκεψη. Αν χρειαστεί να πας και δεύτερη φορά το ταμείο σου δικαιολογεί μόλις 10 ευρώ για τη δεύτερη επίσκεψη. Ενώ πληρώνεις το εξάμηνο 1000 ευρώ ως νέος Μηχανικός. Έχεις δεν έχεις. Ώρες λειτουργίας του σπιτιού με το κόκκινο φωτάκι; 8 με 12. Δηλαδή για να πάρεις 20 ευρώ πρέπει να χάσεις το μεροκάματο. Στην ερώτηση γιατί οι αριθμοί δίνονται μέχρι τις 12; Η απάντηση είναι ότι το ταμείο πρέπει να κλείσει στη 1.30. Στην ερώτηση γιατί το ταμείο πρέπει να κλείσει στη 1.30; Η απάντηση είναι ότι η ταμίας πρέπει να πάει στην τράπεζα για να έχει για την επόμενη μέρα λεφτά. Λογικό; Λογικό!

Μπαίνω μέσα. Κόσμος, κοσμάκης, λαός. Βολεύομαι σε μια γωνία. Έχω εκατό νούμερα μέχρι να έρθει η σειρά μου. Βγάζω τα βιβλία μου και διαβάζω. Η κυρία δίπλα θέλει κουβέντα. Τις ξέρω. Τις ξεχωρίζω. Η μάνα που περήφανα έκανε γιο και Μηχανικό πίνει το ποτήριον τούτο. Έρχεται να εισπράξει τα λεφτά με εξουσιοδότηση για χάρη του. Μάνα κόρης δεν έχω πετύχει ποτέ. Μάνες γιών άπειρες φορές. Τις περισσότερες φορές μου δείχνουν και τη φωτογραφία που έχει το βιβλιάριο – εκτός κι αν έχουν κάποια καλύτερη στο πορτοφόλι. Δουλεύει το παλικάρι μου και ήρθα να τα εισπράξω εγώ. Εμείς οι υπόλοιποι το έχουμε ρίξει στο ραχάτι, δε δουλεύουμε εμείς, δε μας γέννησε μάνα, απαντάω εγώ. Περνάει η ώρα. Κάποια στιγμή έρχεται το νούμερο. Πάω και δίνω τα βιβλιάρια και ξαναπεριμένω. Την τελευταία φορά πάω να τα δώσω και εκείνη την ώρα μπαίνει μαμά με καρότσι. Λέω στο γιατρό να περάσει η κυρία πρώτα και μου απαντά ο γιατρός «φυσικά αν θέλετε να περιμένετε άλλη τόση ώρα τη σειρά της, πολύ ευχαρίστως.» Τον κοιτώ με το πιο βλοσυρό μου βλέμμα. Είναι η πρώτη φορά που δεν πιάνει. Η μαμά με το καρότσι αποχωρεί. Αηδία με πιάνει. Σιχαμάρα.

Καταργούνται οι ελάχιστες αμοιβές. Μαγεία. Ζω για τη μέρα που θα κόψω απόδειξη ενός ευρώ και θα τους την τρίψω στα μούτρα καταθέτοντας φπα 0,23 λεπτά. Το περιμένω πως και πως. Το κοινοβούλιο έχει κάτι λιγότερο από 50 Μηχανικούς βουλευτές εκλεγμένους. Το 1/6 δηλαδή και φυσικά προασπίζονται τον κλάδο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. 35 από αυτούς ανήκουν στη Πασοκάρα. Τον Απρίλιο που μας πέρασε όλοι οι Μηχανικοί της χώρας ανέδειξαν πρώτη δύναμη την παράταξη που πρόσκειται στο κυβερνόν κόμμα, την Πασκ. Η κατάσταση ήδη είχε αρχίσει να διαφαίνεται, αλλά όχι…εκεί. Πρόεδρος του ΤΕΕ μετά από πολλά χρόνια ορίστηκε εκπρόσωπος της συγκεκριμένης παράταξης. Την ίδια ώρα οι μεγαλύτερες εταιρίες απολύουν κόσμο και κάνουν οριζόντιες μειώσεις μισθού ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες σβήνουν αλλά δεν ανοίγει ρουθούνι. Ο κλάδος έχει τη διοίκηση, την περίθαλψη, την εκπροσώπηση και την βουλευτική υποστήριξη που του αξίζει. Καλά να πάθει. Πολύ ειλικρινά…

Διατριβή στα Σ.Μ.Ν. - Πονεμένες ιστορίες του κρεβατιού

Τον τελευταίο καιρό έχω φάει τρομερή φρίκη. Όλη μου η κοσμοθεωρία έχει γκρεμιστεί. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια νούλα, ένα μηδενικό. Μια ψευδαίσθηση. Οι φίλες μου και οι άντρες που συναναστρέφονται έχουν συμβάλλει καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Έχω διαβάσει όλα τα ιατρικά sites. Έχω γίνει ειδική η Πολυτεχνείτισσα στα ιατρικά. Ξέρω τα πάντα για τα κονδυλώματα και για τα περισσότερα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Είμαι καλά. Για να εξηγούμαστε. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα, δε ξέρω αν ήμουν τυχερή ή αν τα αυτονόητα ήταν κοινά για μένα και για τις σχέσεις της ζωής μου. Πάντα προσέχαμε γιατί δε θέλαμε να γίνουμε γονείς από τα μικράτα μας όπως οι πρωταγωνιστές του Blue Valentine που είδες που κατέληξαν. Σε γαμω-hotel να αναζητούν τον χαμένο τους έρωτα που όμως είχε κάνει φτερά.

Αλλά δεν μπορώ να χωνέψω την ηλιθιότητα που κουβαλά ο κόσμος. Δε μπορώ. Ζούμε σε μια ανεπτυγμένη χώρα τίγκα στους ανεγκέφαλους οπότε έστω ότι οι πιθανότητες να κολλήσεις HIV είναι ελάχιστες. Λέμε τώρα. Κι αφού HIV δεν κολλάς – και καλά - όλα τα υπόλοιπα θερίζουν. Κονδυλώματα και δε συμμαζεύεται κάνουν πάρτυ από τον έναν οργανισμό στον άλλον. Ο κόσμος δεν παίρνει προφυλάξεις. Είναι σαν να λέμε ο κόσμος δε βάζει αποσμητικό. Είναι δυνατόν να μην βάζεις αποσμητικό; Αφού θα ιδρώσεις, θα βρωμίσεις, μια αηδία θα γίνεις. Έτσι και οι προφυλάξεις. Κανείς απ’όλους αυτούς δεν είχε γιαγιά ή έστω παππού να του πει για την υπογραφή και το άλλο που δεν τα βάζουμε όπου βρούμε; Για την Κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό τον λύκο; Για τη χιονάτη και τους εφτά νάνους; Εντύπωση μου κάνει. Σε τι κόσμο μεγάλωσαν όλοι αυτοί; Σαν να λέμε, έπαιρναν καραμέλες από αγνώστους αβέρτα. Ήμαρτον.

Έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες. Για γιατρό που δεν παίρνει προφυλάξεις γιατί δε μπορεί. Πόσο καραγιοζομπερντές μπορεί να είσαι ρε φίλε; Και γιατρός και βλάκας; Που το παρκάρεις αυτό το πακέτο; Ποιον όρκο του Ιπποκράτη, ποιο φακελάκι, ποια τήρηση κανόνων υγιεινής. Εδώ ο άνθρωπος δεν παίρνει προφυλάξεις. Ανήκουστο.

Έχω ακούσει για μπάρμαν που δεν παίρνει προφυλάξεις. Μεγάλη επιτυχία και αυτός. Έχει κοιμηθεί με όλη την Αθήνα αλλά έχει εμπιστοσύνη στην εκάστοτε σύντροφό του. Όλοι μια μεγάλη παρέα! Μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα και τα ίδια νοσήματα! Μια ομορφιά.

Έχω ακούσει για γυναικολόγο που αναγκάζεται να πει ψέματα σε παντρεμένο ζευγάρι για να μην χαλάσει ο γάμος. Τα κονδυλώματα κολλάνε και από την τουαλέτα, είπε στην κοπέλα κι αυτή το χαψε. Καλά ρε τραγικέ, κάνεις που κάνεις την κουτσουκέλα, κολλάς και την άλλη κονδυλώματα; Που δεν είναι απλά σχέση – που ακόμα κι εκεί αυτό το δικαίωμα δεν το έχεις - αλλά θα γίνει η μάνα των παιδιών σου; Εγώ αν ήμουν γιατρός θα έλεγα στη γυναίκα να βγει έξω για να τον εξετάσω κι αυτόν. Και μετά θα τον πετούσα από τον πέμπτο. Και θα έλεγα ότι έπεσε να πιάσει τον κολποδιαστολέα.

Έχω ακούσει και το άλλο το κορυφαίο. Έλα μωρέ και οι προφυλάξεις δεν καλύπτουν 100%. Ναι, δεν καλύπτουν 100%, συμφωνούμε. Αλλά από το 99 μέχρι το 0% δεν υπάρχει μια μικρούτσικη διαφορά; Δε νομίζεις;

Όλα βγαλμένα μέσα από τη ζωή. Εγώ στο λέω και στο υπογράφω. Τόση επιστήμη, τόση Κική Δημουλά, τόσο Μάλαμα που τα εναποθέτουμε; Σε ποιανού την αγκαλιά, έλα και πες μου...σκέψου το όμως καλά. Να προσέχουμε εντάξει; Και κάνε ότι θες. Εγώ σε χαίρομαι. Το ξέρεις άλλωστε...

Η μάχη των φύλων και όχι των φίλων.

Μια γυναίκα για να βγει ραντεβού ακόμα και Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη θα πρέπει να βάλει το φόρεμα το μαύρο (δεν πειράζει), το κοντό(πειράζει), το αμάνικο(πειράζει), το μεταξωτό(πειράζει), με τις διάφανες κάλτσες (πειράζει) και να παγώσει. Ένας άντρας θα βάλει το μάλλινο πουλοβεράκι Tommy Hilfiger και θα είναι μια χαρά.

Μια γυναίκα για να βγει ραντεβού θα πρέπει να βάλει γόβες και να ισορροπήσει πάνω σε αυτές, να κυκλοφορήσει με αυτές σε όλες τις λακκούβες και τα σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας και να οδηγήσει με αυτές. Ένας άντρας θα φορέσει τα αθλητικά του και θα είναι cool. Αν μια γυναίκα βγει με αθλητικά – ακόμα κι αν τα έχει αγοράσει 150 ευρώ – θα θεωρηθεί απλά ατημέλητη στην καλύτερη. Αγοροκόριτσο στη χειρότερη. Αν μια γυναίκα βγει με τζιν και φούτερ είναι απλά φίλη του.

Ένας άντρας βάζει την κολόνια του και το αποσμητικό του και κάτι έκανε. Μια γυναίκα πρέπει να βάλει κολόνια, αποσμητικό, να έχει βαφτεί (make up, conciler, mascara, σκια, μολύβι, lip gloss), να έχει περιποιημένο μανικιούρ (γαλλικό) και φουλ αποτρίχωση για να έχει κάνει κάτι.

Μια γυναίκα δίνει την ψυχή της για ένα σαββατοκύριακο στο Παρίσι. Ένας άντρας δίνει την ψυχή του για ένα σαββατοκύριακο στη Λάρισα για να δει την ομαδάρα εκτός έδρας.

Μια γυναίκα ακόμα και στους -12 στο Κωλοπετινίτσι που πήγε ρομαντικό σαββατοκύριακο πρέπει να φοράει μεταξωτές νυχτικές. Ένας άντρας χοντρές πυζάμες. Μια γυναίκα φορά κοφτά και άβολα εσώρουχα ενώ ένας άντρας κάλτσες ακόμα και στο κρεβάτι.

Τα παγωμένα πόδια μιας γυναίκας στο κρεβάτι είναι πρόβλημα. Το ροχαλητό του άντρα στο κρεβάτι δεν είναι πρόβλημα.

Μια γυναίκα κάθε μήνα πληρώνει τις αμαρτίες του Δια που κάποτε της έφερε το νερό της εφηβείας όπως λέει και η Αλεξίου αποδεικνύοντας ότι ο Θεός είναι μισογύνης. Πονάει αλλά δεν το κάνει θέμα. Ξυπνάει μέσα στη νύχτα αλλά δεν το κάνει θέμα. Χαπακώνεται για να τσουλήσει η πρώτη μέρα της περιόδου αλλά δεν λέει κουβέντα. Ένας άντρας βγάζει μια παρανυχίδα και σηκώνει όλο το σπίτι στο πόδι. Πώπω μάνα μου, πόνος.

Μια γυναίκα ξέρει να φτιάχνει μουσακά/παστίτσιο/γιουβέτσι αλλά τίποτα δεν είναι τόσο νόστιμο όσο της μαμάς του. Ένας άντρας ξέρει να φτιάχνει αυγά μάτια και η γυναίκα τον προσκυνά για μέρες.

Μια γυναίκα ξέρει ότι τις Τετάρτες έχει Champions league, τις Πέμπτες Uefa, το Σαββατοκύριακο Super League (aka Πρωτάθλημα) και τις Τρίτες ping pong πιγκουίνων. Ένας άντρας αδυνατεί να θυμηθεί ότι τις Δευτέρες έχει το Νησί και απορεί γιατί το βλέπεις.

Μια γυναίκα επίσης ξέρει ότι ο Ολυμπιακός/Παναθηναϊκός/ ΑΕΚ/Πανσερραϊκός/ΠΑΣ Γιάννενα το Σαββατοκύριακο που πέρασε έπαιξαν με τον Εργοτέλη/ΌΦΗ/Καβάλα/Πανθρακικό/Παναχαϊκή και έφεραν 1/2/χ. Ένας άντρας δυσκολεύεται να συγκρατήσει ότι τον φίλο της κολλητής σου τον λένε Γιώργο/Γιάννη/Κώστα. Κι ότι η Ελένη στο Νησί έχει πεθάνει από τα πρώτα επεισόδια!

Μια γυναίκα οδηγεί, αλλάζει λάστιχο, ξεμπλοκάρει το immobilizer αλλά ένας άντρας ξέρει να οδηγεί, ξέρει να αλλάζει λάστιχο, ξέρει να ξεμπλοκάρει το immobilizer. Ένας άντρας κάνει χοντρά τρακαρίσματα ενώ μια γυναίκα γρατζουνάει τον προφυλακτήρα άρα δεν ξέρει να παρκάρει.

Μια γυναίκα είναι άχρηστη στον υπολογιστή αλλά ξέρει να προγραμματίζει το πλυντήριο ρούχων για να δουλέψει στο ελαφρύ πρόγραμμα για χρωματιστά, μεταξωτά, με στύψιμο και ελαφρύ ατμό την ώρα του βραδινού προγράμματος της ΔΕΗ (γιατί είναι και οικονόμα) που και οι 2 θα κοιμάστε (δλδ 2 με 8 το πρωί). Ένας άντρας ξέρει να προγραμματίζει σε C++ αλλά αδυνατεί να κάνει τον αποχυμωτή να πάρει μπρος φωνάζοντας «πως δουλεύει αυτό το μαραφέτι;»

Ένας άντρας Μηχανικός ή Γιατρός είναι απλά ένας άντρας Μηχανικός ή Γιατρός. Μια γυναίκα Μηχανικός ή Γιατρός είναι έλα μωρέ γυναίκα Μηχανικός, απαπαπά γυναίκα Γιατρός. Γιατί η κοινωνία τη θέλει μανικουρίστα ή έστω Φιλόλογο στην καλύτερη.

Μια γυναίκα που φλερτάρει ενώ έχει σχέση είναι τσούλα. Ένας άντρας που φλερτάρει ενώ έχει σχέση «αμάν καλέ, δεν έκανε και τίποτα το παιδί, λύσσαξες.»

Και κάπως έτσι τσουλάει η ζωή στις Δυτικές χώρες και δη στην Ελλάδα που οι γυναίκες δεν φοράνε μπούρκα, παντρεύονται στα 30, γεννάνε με καισαρική στο ΙΑΣΩ, δουλεύουν δεκάωρα, πληρώνουν δάνεια, αγαπάνε τις Louis Vuitton, την Ύδρα, τον Oscar Wilde και τα τσιτάτα του επαναλαμβάνοντας από μέσα τους πως «Ένας άνδρας θέλει να είναι πάντα η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας ενώ η γυναίκα θέλει να είναι πάντα το τελευταίο ειδύλλιο ενός άνδρα.» Ξεχνάνε βέβαια ότι «ένας άνδρας μπορεί να είναι ευχαριστημένος από οποιαδήποτε γυναίκα εφ' όσον δεν την αγαπά.» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!

Γράμμα σε σένα...Μετανάστη μου.

Γράφω αυτή την ανάρτησή τώρα. Τώρα που καταλάγιασαν τα πνεύματα. Είναι σαν έναν καυγά. Είναι ανώφελο να μιλήσεις όταν ό άλλος ωρύεται ακόμα από θυμό . Δυσκολεύτηκα στη ζωή μου να το μάθω αλλά τώρα το ξέρω. Τώρα λοιπόν που οι μετανάστες έφυγαν από τη Νομική και βρίσκονται στο νεοκλασικό της Πατησίων θα τα πω κι εγώ. Όχι ότι έχουν σημασία. Αλλά να, να τα βγάλω από μέσα μου. Αυτό που αυτοί εκφράζουν με τη σιωπή τους. Αυτή την εκκωφαντική σιωπή. Εγώ το εκφράζω ετεροχρονισμένα. Σαν παράπονο.

Μην μου το κάνεις αυτό. Δεν είναι θέμα ψευτοπουριτανισμού. Ούτε καν καθωσπρεπισμού. Το ξέρεις άλλωστε. Δεν υπήρξα ποτέ τυπική. Υπήρξα σαρωτική, υπήρξα υπερβολική αλλά με τα πρέπει δεν έκατσα ποτέ στα ίδια παγκάκια. Είναι σαν τότε. Έπεφτα στα πατώματα για εκείνον αλλά ούτε τη γιορτή του δεν καταδέχτηκα να θυμηθώ. Λεπτομέρειες του μυαλού που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στη λογική μου. Σε αυτή, τη διαστρεβλωμένη λογική που ανέκαθεν κουβαλούσα και έκανα πολύ κόπο για να λατρέψω.

Μην μου κλείνεις το πανεπιστήμιο. Το ξέρω. Το ξέρω, πέφτω στην πασοκική λούμπα. Κοιτώ το δάχτυλο αλλά χάνω το δάσος σαν τους ηλίθιους πρασινοφρουρούς. Μια αηδία καταντώ. Οι άνθρωποι έχουν πέσει σε απεργία πείνας κι εγώ χτενίζομαι. Αλλά να. Είναι σαν να μου κλείνεις την είσοδο του σπιτιού μου. Να μην με αφήνεις να μπω στο διαμέρισμά μου. Το έχω χτίσει γαμώτο. Το έχω πονέσει. Έχω ζήσει το μέσα και το έξω. Είναι σαν να έχω περάσει από δύο έρωτες και να έχω επιστρέψει στον πρώτο. Το γραφείο μου. Το παράθυρο που βλέπει όσο φτάνει το μάτι όταν κουράζεται μετά από τις άπειρες ώρες στον υπολογιστή. Τη βροχή που πέφτει στο τζάμι μου. Το μικρό λιθαράκι που έχω βάλει κι εγώ. Μη μου το χαλάς. Χαλιέμαι. Κουβαλάω μια τρομακτική αυστηρότητα απέναντί του. Το σέβομαι. Του χρωστώ αυτό που είμαι σήμερα και είμαι πολλά. Είμαι κάτι. Είμαι αυτό που το πανεπιστήμιο με δίδαξε.

Κυβερνήσεις εδώ και χρόνια το βιάζουν. Το εξαθλιώνουν, το πουλάνε μισοτιμής, του κόβουν τα κονδύλια, διορίζουν κόσμο από το παράθυρο, ξεπουλάνε τα προγράμματα σπουδών του. Φοιτητικές παρατάξεις στήνουν πανηγύρια και βρώμικα παιχνίδια στις πλάτες του. Επιζεί σε μια εποχή που θα το ήθελε κλινικά νεκρό. Παράγει μυαλά. Καλλιεργεί τη σκέψη. Πως το κάνει αυτό, δεν θα το μάθω ποτέ. Μάλλον όσοι παλεύουν εκεί μέσα πρέπει να προσπαθήσουν διπλά κόντρα σε χιλιάδες αντιξοότητες. Μια από αυτούς. Μια από τους πολλούς.

Τα λέω σε σένα και όχι σε εκείνους γιατί το πονάς. Όσοι σε αγνοούν στα φανάρια, θα κάνουν πως δε σε βλέπουν και μέσα στο κτήριο της Νομικής. Οι κυβερνόντες δεν πρόκειται ποτέ να σκύψουν από πάνω σου γιατί γι αυτούς ο Άγιος Παντελεήμονας είναι πολύ μακριά και οι μαύρες λιμουζίνες ακόμα κι αν περάσουν από την Πανεπιστημίου έχουν φιμέ τζάμια όχι μόνο από έξω προς τα μέσα αλλά κι από μέσα προς τα έξω. Για τους ακροδεξιούς είσαι απλά η εύκολη λεία. Για όλους τους πολιτικούς ούτε καν ένας αριθμός. Για τους πολίτες ένας επίμονος στα φανάρια. Για μένα κάποιος που σφουγγάρισε τη Νομική. Την ώρα που οι καθαρίστριες δεν καθαρίζουν ποτέ. Διορίστηκαν κάποτε και φυσικά δεν τιμούν το χέρι που τους ταΐζει. Μπήκες αθόρυβα. Έκανες πάταγο με τη σιωπή σου. Έφυγες με αξιοπρέπεια. Ζητάς τα αυτονόητα. Νομίζω ότι ταιριάζουμε.

Αχ Κούλα! Ο Κυνόδοντας στα Όσκαρ!

Πες τώρα αλήθεια. Τώρα που έχεις ψηφίσει σε κάθε site και σε κάθε γωνιά του διαδικτύου, λατρεία μου. Τώρα που το έγραψες με κεφαλαία στο facebook χειροκροτώντας. Που μου αντέγραψες και την κριτική των Sun times πως ο Κυνόδοντας είναι σαν ένα τροχαίο που δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού. Εσύ. Εγώ πάλι κοιτούσα το ρολόϊ μου να τελειώσει. Τώρα καλέ. Που όλες οι εφημερίδες και όλα τα ραδιόφωνα το έπαιξαν με τεράστιους τίτλους που ξεχείλιζαν από εθνική υπερηφάνεια. Από ελληνική έπαρση. Τώρα που σαν έθνος κατουρήσαμε τα βρακιά μας με την υποψηφιότητα για όσκαρ που τσεπώσαμε και μόνο τις ελληνικές σημαίες δεν κρεμάσαμε από τα μπαλκόνια. Που μου βγήκε και η Μάρα - πρώην κυρία Υπουργού Θεόδωρου (ναι σωστή η σύνταξη της προτάσεως, μην ψάχνεις για λάθος) – στο ραδιόφωνο να μου το παίξει κουλτούρα για την υποψηφιότητα. Αν ο Κυνόδοντας δεν ήταν «ελληνικός» δεν θα το θεωρούσες ύψιστη μαλακία; Δε θα έλεγες, κρίμα τα 9 ευρώ μου; Κρίμα το έργο;

Πες τώρα αλήθεια. Εσύ που πανηγύρισες για την υποψηφιότητα του στα Οσκαρ το έχεις δει το έργο; Όχι πες. Το σενάριο δεν μπάζει μια στάλα; Άντεξες; Το είδες μέχρι τέλους; Δεν το έκλεισες στα πρώτα δέκα λεπτά; Στα είκοσι τουλάχιστον; Κι εκτός από μια μεταφορά σύγχρονου Κωσταλεξιού τι άλλο μήνυμα ήθελε να περάσει ο Λάνθιμος; Τα καλά της αιμομιξίας; Πώς να παίξετε τον τρελό σε τρία απλά βήματα; Πώς να πείτε το ***νινί πληκτρολόγιο και τη μεγάλη λάμπα ***νινί(!); Ποιος είναι ο βέλτιστος τρόπος για να ανταλλάξετε μια στέκα που φωσφορίζει; Πώς να ανοίξετε το κεφάλι της κόρης σας με μια βιντεοκασσέτα; Πώς να ψαρέψετε τσιπούρες που οι ίδιοι έχετε ρίξει από την πισίνα του σπιτιού σας ή να σπάσετε τον κυνόδοντα με ένα βαράκι; Πόση σχιζοφρένεια να αντέξω πια η γυναίκα; Στην Ελλάδα ζω. Δώσαμε μάνα μου, δώσαμε! Δεν μπορώ άλλο. Τόση παράνοια πια;

Πες τώρα αλήθεια. Εκτός από το σενάριο που έμπαζε, οι ηθοποιοί τι σου έλεγαν; Τίποτα ε; Τίποτα, έτσι. Εκτός από το σενάριο και τους ηθοποιούς, οι διάλογοι; Τίποτα και οι διάλογοι έτσι; Τίποτα. Στα τσοντο-σημεία το επίπεδο δεν ήταν χειρότερο από του Γκουσγκούνη; Δε θα ντραπώ για το επίπεδο του Κυνόδοντα στην παρούσα φάση. Θα ντραπώ για το επίπεδο των Οσκαρ που τον συμπεριλαμβάνουν στις υποψηφιότητές τους. Κοντά σε υποψηφιότητα για όσκαρ είχε φτάσει και η Πολίτικη Κουζίνα αλλά και οι Νύφες του Παντελή Βούλγαρη. Αλλά δεν είχαν μπει! Λογικό νομίζω! Τι να μας πει η Πολίτικη Κουζίνα μπροστά στον Κυνόδοντα! Τι να πιάσουν οι Νύφες μπροστά του; Αχ Κούλα. Το χάνω το κορμί Λάνθιμε. Το χάνω και το μυαλό.

Γι αυτό αγαπώ τον trash ελληνικό κινηματογράφο. Επιπέδου Μακρυπούλια. (Σούλα Έλα Ξανά και πολλές ακόμα ιστορικές) Γιατί είναι τουλάχιστον αυθεντικός. Και μιας και είναι και των ημερών απορία. Οι ηθοποιοί του Κυνόδοντα θεωρούνται συνάδερφοι της Ζέτας; Μην τρελαθούμε τελείως! Έλα … πληκτρολόγιο (ή μεγάλη λάμπα εναλλακτικά)… στη θέση σου δηλαδή!

Σου βάζω χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας. Μόλις το δείτε ελάτε να τραβήξουμε όλοι μαζί τις μπούκλες μας.

Never let me Go...σου λέω.

Έχετε τρεις επιλογές. Αν έχετε σκοπό να δείτε την ταινία και δε θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει, σηκωθείτε από τον καναπέ αργά αργά και φύγετε τραβώντας σιγά την πόρτα πίσω σας. Αν έχετε σκοπό να μην δείτε την ταινία καθίστε να προβληματιστείτε μαζί μου και να τη συζητήσουμε γιατί την σκέφτομαι από προχτές το βράδυ που την είδα. Το ίδιο ισχύει και αν την είδατε και θέλετε να βοηθήσετε την φτωχή πλην τίμια Σίντυ να βρει το δρόμο της μέσα από την έβδομη τέχνη. Η τρίτη επιλογή είναι να θέλετε να τη δείτε και παρ’ όλα αυτά να με έχετε πεθυμήσει τόσο που θα κάτσετε να με διαβάσετε καθώς ένας διάολος ξέρει πότε θα ξανακάτσει η καλτάκα – εγώ – να γράψει ποστ. Με συγκινείτε όσοι βρίσκεστε σε αυτή την τελευταία κατηγορία. Ελάτε μωρέ να σας πάρω μια αγκαλιά.

Είδα το Never let me go. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρω αν παίζεται τώρα, ή παιζόταν γιατί εγώ την κατέβασα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά είναι τεράστια αλήθεια. Πληρώνω adsl οπότε δεν πληρώνω εισιτήριο κινηματογράφου. Λογικό; Λογικό. Η ιστορία έχει να κάνει με τις ζωές τριών παιδιών που είναι εσώκλειστοι σε ένα οικοτροφείο από πολύ μικροί. Το έργο ξεκινά με την μια ηρωίδα να είναι 28 χρονών και να έχει γίνει νοσοκόμα ασθενών που γίνονται δωρητές οργάνων. Νομίζω ότι η ταινία ήταν κατά της δωρεάς τώρα που το σκέφτομαι αλλά τέλος πάντων.

Μεταφερόμαστε περίπου 20 χρόνια πίσω στο σχολείο όπου τα παιδάκια παίζουν στα γρασίδια και θυμίζει το σκηνικό τόσο το παρθεναγωγείο Σαιντ Κλαιρ που περίμενα να βγει η Πατ και η Ιζαμπελ Ο’ Σούλιβαν από κάποια γωνιά. Μπορεί να φταίει που είχα διαβάσει και ολόκληρη τη σειρά βιβλίων και να είχα ταυτιστεί με τις ηρωίδες που έκαναν σκανταλιές πίνοντας τζιτζιμπύρα και τρώγοντας ψωμί με φυστικοβούτυρο, δε ξέρω. Η διευθύντρια κάνει ολόκληρο θέμα για τρία τσιγάρα που βρέθηκαν στον κήπο κι εκεί συνειδητοποιώ ότι ο ρόλος κάθε διευθύντριας είναι αυτός. Είτε είναι σε οικοτροφείο της Αγγλίας, είτε στο 5ο Καλλιθέας. Γενικά υπήρχαν κανά δυο απειροελάχιστα σκηνικά που σε προβλημάτιζαν ότι κάτι πάει στραβά και η ζωή δεν είναι ροζ αλλά άδικη. Αλλά αυτό το ξέραμε. Το εισιτήριο στο μετρό πάει 1,40, οι Βατοπεδινοί απαλλάχτηκαν, ο Τσοχατζόπουλος εξακολουθεί να ζει στη Δ. Αρεοπαγίτου – ναι τον πέτυχα. Οπότε η ζωή δεν είναι ροζ και δεν μου κάνει καμία εντύπωση.

Μέχρι που εμφανίζεται μια δασκάλα – με πολλά νεύρα - η οποία τους λέει ότι δε θα γεράσετε σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, δε θα ζήσετε φυσιολογική ενήλικη ζωή, γιατί τα ψωμιά σας είναι μετρημένα και θα πεθάνετε μεταξύ της τρίτης και της τέταρτης δωρεάς οργάνων. Είστε φτιαγμένοι γι αυτό και μόνο αν το καταλάβετε θα ζήσετε αξιοπρεπώς. Πόσο πιο ανατριχιαστικό; Πόσο; Τραγικό απλά. Τα πιτσιρίκια έχουν μείνει εμβρόντητα κι εγώ εννοείται ότι σφίγγω το μαξιλάρι, σιχτιρίζοντας την τύχη μου.

Εν τω μεταξύ είχε αναπτυχθεί και ένα φλερτ ανάμεσα στη μια ηρωίδα με το ένα παλικαράκι. Η άλλη η φίλη, κλασσική σκρόφα της βούτηξε τον 9χρονο γκόμενο μέσα από τα χέρια ενώ αυτός της είχε χαρίσει μια κασέτα με το τραγούδι “Never let me go” πριν ενδώσει στον έρωτα της άλλης κολλητής. Άντρες χριστέ μου. Άντρες! Η ηρωίδα δεν κάνει ποτέ σχέση μεγαλώνοντας – αυτό δε μας πειράζει γιατί έχουν γίνει άλλα πολύ πιο κουλά – ενώ το άλλο ζευγαράκι μεγαλώνει μαζί. Όταν γίνουν 18 φεύγουν από το οικοτροφείο και πηγαίνουν σε ένα αγρόκτημα μέχρι να έρθει η ώρα να αρχίσουν τις δωρεές.

Μετά αρχίζουν οι δωρεές, χάνονται, η κεντρική ηρωίδα έχει γίνει νοσοκόμα, οι άλλοι δύο έχουν ήδη μπει σε διαδικασία εγχειρήσεων. Η σκρόφα κολλητή είναι στα τελευταία της – κουκλάρα Keira Knightley με αφέλειες – εγώ έχω μουδιάσει ολόκληρη. Τι αμαρτίες πληρώνω η γυναίκα; Τελικά η σκρόφα δίνει την ευχή της στο να τα φτιάξουν οι άλλοι δύο και ζητά συγγνώμη που μπήκε ανάμεσά τους. Τώρα το θυμήθηκε κι αυτή! Μην ανοίξω το στόμα μου. Ο άλλος δε μιλάει. Φυσικά και δε μιλάει. Άντρας. Βγάζει την ουρά του απέξω. Η ηρωίδα – νοσοκόμα έχει ένα στυλ οσιομάρτυρος αλλά γενικά μου δίνει την εντύπωση ότι από μέσα της ουρλιάζει. Αυτή η επιφανειακή της καλοσύνη θυμίζει Julie Andrews – αγαπώ όλα τα παιδιά σου γιατί έτσι με δίδαξαν στο μοναστήρι – και με χαλάει.

Γενικά το έργο βγάζει πολύ συναίσθημα. Τόσο που ούτε εγώ δε μπορώ να διαχειριστώ. Δυο ακόμα ανατριχιαστικές σκηνές ήταν όταν πήγαν να ζητήσουν χάρη για κάνα δυό χρόνια ώστε να ζήσουν τον έρωτά τους κι εκεί η διευθύντρια τους είπε ότι στο σχολείο τους έβαζαν να ζωγραφίζουν όχι για να κοιτάξουν μέσα στις ψυχές τους αλλά για να δουν αν έχουν καθόλου ψυχές. Το δεύτερο είναι όταν έχει μείνει πια μόνη η ηρωίδα και αναρωτιέται αν οι αποδέκτες των οργάνων ζουν καλύτερες ζωές από αυτούς.

Τι τα θέλω εγώ αυτά μπορείς να μου πεις; Γιατί δεν κάθομαι στις ρομαντικές κομεντί με τη Jennifer Aniston; Με τη Julia Roberts έστω; Με την Κατερίνα Παπουτσάκη; Εντάξει υπερβάλλω. Εν κατακλείδει καλή. Έτσι νομίζω δηλαδή.

Μια ανατρεπτική Πρωτοχρονιά...Καλή Χρονιά!

Το σχέδιο εξαρχής έμπαζε αλλά επειδή είμαι ψυχάρα και καλόβολος άνθρωπος δεν είπα τίποτα. Στην τελική θα αλλάξουμε χρονιά μέσα στο μετρό σκέφτηκα – τόσο αργά που ξεκινούσαμε. Είμαστε underground τύποι εξάλλου. Η ρουφιάνα! Το σκέφτηκα. Την πάτησα. Το υπόλοιπο απλά δεν το φανταζόμουνα. Κι έτσι όπως ήμασταν, τρεις γυναίκες φτιαγμένες, βαμμένες, περιποιημένες με ένα μπουκάλι Asti Martini στο χέρι – τόσο Αγγλίδες αλλά τόσο elegant ταυτόχρονα- κάπου στο βόρειο Λονδίνο ξεκινήσαμε στις 11.20 (με το ρολόϊ έτσι;) να υποδεχτούμε την καινούργια χρονιά δίπλα στο ποτάμι βλέποντας τα πυροτεχνήματα. Φορούσα τις καινούργιες μου μωβ μπαλαρίνες (προς 9 λίρες αγορασμένες το ίδιο πρωί.) Που να ξερα! Ποιες οι πιθανότητες να πετύχει αυτό; Ειλικρινά ελάχιστες! Είχαμε μαγειρέψει με απίστευτη επιτυχία και είχαμε ήδη πιει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Το 2010 έπαιρνε πόδι κι αυτό από μόνο του ήταν ενθαρρυντικό. Αν δε γραφτώ φέτος στους ΑΑ δε θα γραφτώ ποτέ κι αν δεν παχύνω φέτος, θα μείνω για μια ζωή κορμί όπως με αποκαλεί και ένας έρωτας…καλή του ώρα.

Στο μετρό γινόταν της κακομοίρας. Καλέ είχαν κι άλλοι την ίδια ιδέα με μας! Να δεις που μας αντιγράφουν! Το σχέδιο περιλαμβάνει μια αλλαγή γραμμής. Μια. Από Piccadilly σε Northern με τελικό προορισμό το σταθμό του Embankment. Πρώτο στασίδι – ποτάμι. Ακριβώς απέναντι από το London Eye. Ζωάρα δηλαδή.

Εκεί στράβωσε το σχέδιο. Στη μια αλλαγή γραμμής. Η ώρα ήταν 11.47. Οι άλλες έτρεξαν. Εγώ πάλι χάζεψα και έμεινα στην αποβάθρα να κοιτώ το ρολόι και τη φωτεινή επιγραφή που έγραφε ότι σε πέντε λεπτά περνούσε το επόμενο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ψάχνω την πόρτα με τον λιγότερο κόσμο – συνήθως για να κάτσω γιατί έχω και μια ηλικία και δεν ντρέπομαι να το πω. Τελικά έμεινα απέξω. Στην αρχή έβρισα το 2010. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι μια κυρία και ηρέμησα. Μετά σκέφτηκα ότι μπορεί και να προλάβω να είμαι embankment πριν αλλάξει ο χρόνος και αναθάρρησα ελάχιστα. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι νούμερο και με έπιασαν τα γέλια. Μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά. Μετά κοίταξα τους διπλανούς που με κοιτούσαν. Τέσσερις άντρες μόνοι. Γύρισα από την άλλη, μην νομίζουν ότι τους κοιτάμε κιόλας. Μετά σκέφτηκα ότι θα αλλάξω χρόνο μόνη και με ξανάπιασαν τα γέλια για να μην με πιάσουν τα κλάματα ή καμιά κρίση πανικού με τόσο κόσμο γύρω μου. Τελικά ο ένας από τους τέσσερις με λυπήθηκε – εντάξει μάλλον του άρεσα αλλά δεν το κάνω θέμα – και μου έπιασε την κουβέντα. Ήταν ωραίος. Μελαχρινός, αξύριστος, ωραίο στυλάκι και Βρετανός. Σκέφτηκα να τον ρωτήσω που το παρκάρει αυτό το πακέτο αλλά κρατήθηκα. Φτάνει το βαγόνι. Του έχω ήδη κλαφτεί για την ατυχία μου και την ζωή που άλλους τους ανεβάζει ενώ άλλους τους ρίχνει στο μετρό του Λονδίνου λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος. Είναι καλός. Μου λέει να πάω με την παρέα του. (Δεν υπάρχει περίπτωση – θα με γδάρουν οι άλλες σκέφτομαι μεγαλόφωνα). Κάθεται μαζί μου ενώ οι φίλοι του στέκονται πιο πέρα και έτσι όπως είναι ευνόητο όταν ανοίγουν οι πόρτες τους χάνει. Μια στάση πριν το embankment το μετρό σταματά και μας λέει αυτό ήταν. Από του χρόνου πάλι. Σκέφτομαι ότι δεν πειράζει. Το 2010 ξεκουμπίζεται σε λιγότερο από 3 λεπτά οπότε ας το αφήσω να χαρεί τώρα που αργοπεθαίνει. Και μετά εννοείται πως θα χορέψω στις στάχτες του.

Ο Βρετανός με βουτά από το χέρι αποφασιστικά και βγαίνουμε από το βαγόνι. Μου φεύγει κάπου και η μπαλαρίνα – τι σκατά σταχτοπούτα θα ήμουν αλλιώς – αλλά δε μασάει. Την βουτάει πριν την τσαλαπατήσουν και μένω να τον κοιτάω την ώρα που μου χαμογελάει, με τραβάει και με προστατεύει από το μπούγιο. Στην πλατφόρμα γίνεται χαμός. Εντάξει τα χρειάστηκα. Τα Αγγλάκια ουρλιάζουν, μετρώντας αντίστροφα ενώ γίνεται πραγματικά πανζουρλισμός. Εκεί σκέφτηκα ότι αν πέσουμε δε θα σηκωθούμε ποτέ. Ο Βρετανός μου λέει να μη φοβάμαι. Ο κερατάς διαβάζει τη σκέψη μου! Με βάζει μπροστά του στις σκάλες για να μην με σπρώξουν. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Φυσικά και οι φίλοι του έχουν χαθεί παντελώς.

Είμαστε οι δυο μας. Και στα τελευταία σκαλοπάτια αλλάζει ο χρόνος. Μας ξεβράζει το κύμα στην κορυφή, την ώρα που τα πυροτεχνήματα σκάνε κι εμείς τα βλέπουμε έξω από το σταθμό του Charing cross. Εξακολουθεί να μου κρατά το χέρι, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον Happy New year. Τα μάτια του λάμπουν και έχει ένα τεράστιο χαμόγελο. Είναι οι πιο ζεστές ευχές που έχω ποτέ εισπράξει από έναν άγνωστο. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο πρωταγωνίστρια στο σενάριο της ζωής μου μετρώντας τις στιγμές της. Την ώρα που γύρω μου έπεφταν πυροτεχνήματα μέσα μου σκορπίζεται αστερόσκονη, ζάχαρη άχνη και μέλι για τη χρονιά που έρχεται και τη μαγεία που υπάρχει.

Καλή Χρονιά ομορφιές μου~!

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι αν όσα μου συμβαίνουν, συμβαίνουν σε μένα επειδή είμαι τόσο τρελή ή η τρέλα μου τα μετατρέπει σε ιστορίες για αφήγηση. Δε θα μάθω ποτέ. Μου αρέσω όμως.