Έκατσες 5 χρόνια το λιγότερο μέσα στο Πολυτεχνείο. Έκαψες όλα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα σε Μαθηματικα – πολλά μαθηματικά – Φυσικές, Χημείες, Προγραμματισμό. Πολύ Προγραμματισμό. Ζορίστηκες, ξενύχτησες, πήρες πτυχίο και αναφώνησες ότι είσαι διπλωματούχος. Με όλα του τα σκατά το ελληνικό Πολυτεχνείο σε έκανε επιστήμονα και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Εκείνοι οι καθηγητές που διορίστηκαν με μέσο αλλά ξέρουν τι τους γίνεται. Εκείνοι οι καθηγητές που δε μιλάνε Αγγλικά αλλά είναι δάσκαλοι. Εκείνοι που έφτασαν 800 χρονών διδάσκοντας αλλά σου λένε αυτό που δεν υπάρχει στα βιβλία. Μαζί και οι υπόλοιποι. Βοηθοί που διορίστηκαν επί ΠΑΣΟΚ αλλά κρατάνε όλα τα εργαστήρια στα χέρια τους και είναι πάντα εκεί. Άμισθοι υποψήφιοι διδάκτορες που το Πολυτεχνείο κρέμεται από πάνω τους. Γρανάζια ενός σάπιου εκπαιδευτικού συστήματος που επιμένει να γυρίζει τον τροχό και να παράγει μυαλά. Μυστήριο.
Γνώρισα πολλούς. Έζησα πολλά. Τα ξέρω τα καλά και αδυνατώ να σπρώξω κάτω από το χαλί τα κακά. Δεν έμαθα. Λυπάμαι. Κάποια στιγμή στο Λονδίνο είχαμε ένα ομαδικό project με άλλους τέσσερις. Ένα στάδιο λοιπόν ζητούσε σχεδιασμό βέλτιστης λύσης για υπόγεια καλώδια. Η ώρα έχει περάσει. Την επόμενη παραδίδουμε και ο Αιγύπτιος που το έχει αναλάβει μας ρωτά πόσο ρεύμα καταναλώνουμε στο σπίτι μας (!!) για να σχεδιάσει το δίκτυο. Αγχώνομαι. Αποσύρομαι σε ένα γραφείο πιο πέρα με το μολύβι μου. Μετά από μισή ώρα είχα τη λύση. Τους τη δείχνω. Αρχίζουν να χειροκροτούν. Ένα Πολυτεχνείο που ποτέ δε με δίδαξε πώς να σχεδιάζω βέλτιστα τα υπόγεια καλώδια σε μια περιοχή της Μάγχης. Που με έμαθε όμως να βρίσκω λύσεις. Δεν είναι εγώ αυτό. Είναι πολλοί άλλοι. Πολλοί περισσότεροι. Πολύ καλύτεροι.
Έκανες μεταπτυχιακό που λίγα χρόνια πριν στον κλάδο των Μηχανικών ήταν άγνωστη λέξη. Έφυγες έξω, έμεινες εδώ, κυνήγησες το όνειρο. Γύρισες και όλα όσα έμαθες περιορίζονται αυτή τη στιγμή στη δήλωση ημιυπαιθρίων. Ζωάρα. Να συμπληρώσεις τις δηλώσεις, να πάρεις τα παράβολα, να καταθέσεις τον φάκελο στην Πολεοδομία. Μεγάλη επιτυχία. Η οικοδομή έχει παγώσει. Η αγορά ακινήτων το ίδιο. Οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια και τα μεγάλα έργα σταματούν. Κάνεις το σταυρό σου που τουλάχιστον δήλωσες 2-3 ημιυπάιθριους εκεί πέρα για να βγάλεις δυο ευρώ. Που πήγε τόση επιστήμη; Τόση γνώση; Στην εποχή του ΔουΝουΤου όλα είναι δυνατά. Περιμένεις τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων μπας και σωθείς. Ελλαδάρα αθάνατη!
Δε θα ξεχάσω ποτέ μια ημερίδα για νέους Μηχανικούς που είχε γίνει πριν κάνα χρόνο. Μας έταζαν ότι έρχεται η ανάκαμψη. Δεν είχαμε δει ακόμα την κάμψη. Φαντάσου! Μας έλεγαν ότι στους 6 μήνες όλοι βρίσκουν δουλειά. Μύθος τώρα πια. Μας παραμύθιασαν ωραία και καλά. Πλησίαζαν εξάλλου και οι μεγαλύτερες εκλογές. Αυτές του ΤΕΕ. Δεν ήταν καιρός για πικρές αλήθειες.
Πας στο ΤΣΜΕΔΕ. Στήνεσαι με τις ώρες – πολλές ώρες σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο. Ότι κι αν έχεις το ταμείο σου δικαιολογεί 20 ευρώ την επίσκεψη. Αν χρειαστεί να πας και δεύτερη φορά το ταμείο σου δικαιολογεί μόλις 10 ευρώ για τη δεύτερη επίσκεψη. Ενώ πληρώνεις το εξάμηνο 1000 ευρώ ως νέος Μηχανικός. Έχεις δεν έχεις. Ώρες λειτουργίας του σπιτιού με το κόκκινο φωτάκι; 8 με 12. Δηλαδή για να πάρεις 20 ευρώ πρέπει να χάσεις το μεροκάματο. Στην ερώτηση γιατί οι αριθμοί δίνονται μέχρι τις 12; Η απάντηση είναι ότι το ταμείο πρέπει να κλείσει στη 1.30. Στην ερώτηση γιατί το ταμείο πρέπει να κλείσει στη 1.30; Η απάντηση είναι ότι η ταμίας πρέπει να πάει στην τράπεζα για να έχει για την επόμενη μέρα λεφτά. Λογικό; Λογικό!
Μπαίνω μέσα. Κόσμος, κοσμάκης, λαός. Βολεύομαι σε μια γωνία. Έχω εκατό νούμερα μέχρι να έρθει η σειρά μου. Βγάζω τα βιβλία μου και διαβάζω. Η κυρία δίπλα θέλει κουβέντα. Τις ξέρω. Τις ξεχωρίζω. Η μάνα που περήφανα έκανε γιο και Μηχανικό πίνει το ποτήριον τούτο. Έρχεται να εισπράξει τα λεφτά με εξουσιοδότηση για χάρη του. Μάνα κόρης δεν έχω πετύχει ποτέ. Μάνες γιών άπειρες φορές. Τις περισσότερες φορές μου δείχνουν και τη φωτογραφία που έχει το βιβλιάριο – εκτός κι αν έχουν κάποια καλύτερη στο πορτοφόλι. Δουλεύει το παλικάρι μου και ήρθα να τα εισπράξω εγώ. Εμείς οι υπόλοιποι το έχουμε ρίξει στο ραχάτι, δε δουλεύουμε εμείς, δε μας γέννησε μάνα, απαντάω εγώ. Περνάει η ώρα. Κάποια στιγμή έρχεται το νούμερο. Πάω και δίνω τα βιβλιάρια και ξαναπεριμένω. Την τελευταία φορά πάω να τα δώσω και εκείνη την ώρα μπαίνει μαμά με καρότσι. Λέω στο γιατρό να περάσει η κυρία πρώτα και μου απαντά ο γιατρός «φυσικά αν θέλετε να περιμένετε άλλη τόση ώρα τη σειρά της, πολύ ευχαρίστως.» Τον κοιτώ με το πιο βλοσυρό μου βλέμμα. Είναι η πρώτη φορά που δεν πιάνει. Η μαμά με το καρότσι αποχωρεί. Αηδία με πιάνει. Σιχαμάρα.
Καταργούνται οι ελάχιστες αμοιβές. Μαγεία. Ζω για τη μέρα που θα κόψω απόδειξη ενός ευρώ και θα τους την τρίψω στα μούτρα καταθέτοντας φπα 0,23 λεπτά. Το περιμένω πως και πως. Το κοινοβούλιο έχει κάτι λιγότερο από 50 Μηχανικούς βουλευτές εκλεγμένους. Το 1/6 δηλαδή και φυσικά προασπίζονται τον κλάδο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. 35 από αυτούς ανήκουν στη Πασοκάρα. Τον Απρίλιο που μας πέρασε όλοι οι Μηχανικοί της χώρας ανέδειξαν πρώτη δύναμη την παράταξη που πρόσκειται στο κυβερνόν κόμμα, την Πασκ. Η κατάσταση ήδη είχε αρχίσει να διαφαίνεται, αλλά όχι…εκεί. Πρόεδρος του ΤΕΕ μετά από πολλά χρόνια ορίστηκε εκπρόσωπος της συγκεκριμένης παράταξης. Την ίδια ώρα οι μεγαλύτερες εταιρίες απολύουν κόσμο και κάνουν οριζόντιες μειώσεις μισθού ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες σβήνουν αλλά δεν ανοίγει ρουθούνι. Ο κλάδος έχει τη διοίκηση, την περίθαλψη, την εκπροσώπηση και την βουλευτική υποστήριξη που του αξίζει. Καλά να πάθει. Πολύ ειλικρινά…