Εξεταστικής...το ανάγνωσμα

Για πότε πέρασε η προηγούμενη εξεταστική…θα σε γελάσω και δεν το θέλω. Για πότε έφτασε αυτή…θα αγχωθώ και δεν πρέπει. Δυστυχώς καθόλου σασπένς στο Αγγλικό πανεπιστήμιο. Στο ελληνικό…μια αγωνία, ένα τυχερό σε μορφή κατάληψης, μια ψιλοαπεργία... ένα λουκέτο για καμιά εβδομάδα το ζούσες. Εδώ όλα προκαθορισμένα από την αρχή. Τι βαρετοί άνθρωποι. Πως νιώθουνε παράφορα, πως ζούνε έτσι αδιάφορα; Ενώ στην Ελλάδα…κυριλέ. Ξεκινούσε το εξάμηνο Μάρτιο. Τέλεια. Χώριζες με τον Θανάση. Καθόλου τέλεια. Το ελληνικό πανεπιστήμιο το σεβόταν αυτό. Σου έδινε χώρο και χρόνο για να πέσεις σε κατάθλιψη, να στεναχωρηθείς, να το ξεπεράσεις, να βρεις άλλον και να σου μείνουν και τσίμα τσίμα μερούλες για να ψιλοπασαλείψεις την ύλη…Ιούλιο πια. Κι αν ο Θωμάς…ο καινούργιος ντε…είχε σπίτι στο Ξυλόκαστρο…δεν πειράζει. Η εξεταστική του Σεπτέμβρη να είναι καλά.

Εδώ αυτές οι πολυτέλειες δεν υπάρχουν. Άμα χωρίσεις τον Θανάση και πριν βρεις τον Θωμά θα πρέπει να φορτωθείς και το διάβασμα, την εξεταστική, τις παραδόσεις και το υπόλοιπο Ελληναριό που ακόμα κι αν δεν τους μιλάς…σου κλέβει το θέμα της εργασίας.

Και ενώ στην Ελλάδα το ζήτημα άγχος δεν το βίωνες στα φοιτητικά χρόνια εδώ το ζεις στο πετσί σου. Γιατί στην Ελλάδα αν διάβαζες ήσουν μειοψηφία. Και αν έδινες και δύσκολο μάθημα…ε όλο και κάποιος παραμονή θα σε έπαιρνε να σε ρωτήσει την ύλη γιατί δεν την είχε. Να σε ρωτήσει ποιο βιβλίο κάνουμε γιατί δεν το πήρε ποτέ…αλλά έχει έναν γνωστό φίλο στις εστίες που έχει την προηγούμενη έκδοση…δεν βαριέσαι μια χαρά ήταν κι εκείνη...και μπορεί να του το δανείσει 10 ώρες πριν γράψει. Όλο και κάποιος θα σε έπαιρνε να σε ρωτήσει ακόμα και τι μάθημα δίνουμε αύριο…γιατί κάπου είχε βάλει η μαμά του το πρόγραμμα. Ακόμα και εκείνα τα τίμια λίγα λεπτά πριν γράψεις που όσο να πεις…μπορεί να ψιλοαγχωθείς…όλο και κάποιος με αυτοπεποίθηση που σκοτώνει θα ερχόταν να σου πει πως διάβασε μόνο τα παλιά θέματα και είναι σίγουρος ότι θα περάσει…ενώ εσύ ξέρεις ότι ο καθηγητής άλλαξε…και τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Όλοι αυτοί αγχωλυτικά δρούσαν πάνω σου. Και πιο πολύ από όλους εκείνος ο κούκλος συμφοιτητής που πάντα σε φλέρταρε αλλά εσύ μόνο σημειώσεις του έδινες.

Εδώ όλοι έχουν γεννηθεί για να σε αγχώνουν. Οι Έλληνες έχουν γεννηθεί και για να σε εκνευρίζουν. Όλοι διαβάζουν συνέχεια. Αποκορύφωμα ένας Αιγύπτιος που προχτές με δύο βαλίτσες μας χαιρέτησε. Μετακόμισε στη βιβλιοθήκη για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Στη μια βαλίτσα είχε τα βιβλία του και στην άλλη τα ρούχα του. Θα κοιμόταν στο hostel απέναντι από αυτή. Πολύ καλό παιδί. Άφησε το κινητό του μήπως χρειαστούμε κάτι.

Ένας άλλος προχτές…κοιμήθηκε μέσα στη σχολή για να τελειώσει μια εργασία. Τους κοιτώ…για να είμαι ειλικρινής τους παρατηρώ με μια απίστευτη περιέργεια. Σαν να μην τους έχω ξαναδεί ποτέ. Καμιά φορά…φοβάμαι ότι η έκπληξη μου είναι τόσο έντονη που καθρεφτίζεται στο πρόσωπό μου…παρεξηγήσιμα. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Συνεχίζω με τον κλασσικό μου τρόπο…και κατά βάθος ξέρω. Έξι χρόνια…είναι πολλά για να αλλάξεις τώρα. Ειδικά όταν δεν χρειάζεται να φτάνεις στα άκρα για να πετύχεις το αυτονόητο.

έλεος...δεν υπάρχεις!

Δεν υπάρχει Θεός. Δεν υπάρχει και στο λέω λίγες μέρες μόνο μετά από την Ανάσταση. Ε, είναι προφανές. Αν υπήρχε δεν θα παρήγαγε τόσα ελαττωματικά μοντέλα…άντρα! Αφού το βλέπεις…δεν τραβάει στην αγορά. Δεν πουλιέται, δεν υπάρχει ζήτηση, τι εξακολουθείς να το λανσάρεις; Δεν μπορεί. Αν υπήρχε θα τους είχε αποσύρει. Έστω θα είχε κόψει την παραγωγή. Μα αυτοί είναι πολλοί. Είναι παντού.

Είναι Σάββατο βράδυ στο Σόχο. Εγώ με μια φίλη έχουμε βγει για ποτό, μιλάμε, γελάμε και τσουπ…να τραβάμε την προσοχή δύο Ελλήνων. Καλώς τα κορίτσα. Δώσε βάση στο –τσα!! Τι θέλουν τα κορίτσα; Πάλι –τσα, πάλι – τσα. Να κεράσουμε κανέναν καφέ; Ώπα ρε large τύπε. Εμ, θες να ρίξεις γκόμενα, εμ είσαι στο Σόχο που έχει τουλάχιστον 65332 μπαράκια, εμ είναι δέκα το βράδυ. Κι εσύ προτείνεις καφέ; Πως δεν μας είπε να πάμε για υποβρύχιο βανίλια…Απορώ!

Είναι σε μια πολυπολιτισμική παρέα. Όλες οι φυλές του Ισραήλ και ο Έλληνας κάγκουρας μαζί. Δεν φταίει κανείς. Εγώ φταίω που του μίλησα. Αυτός για κάποιον ανεξήγητο λόγο νόμιζε ότι είναι ωραίος. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μπόρεσα να βρω καμία απόδειξη για να επιβεβαιώσω την αυτοπεποίθησή του. Αυτός βέβαια νόμιζε ότι είναι ο Απόλλωνας οπότε εμάς λόγος δεν μας έπεφτε. Κάποια στιγμή είναι μια Αγγλίδα που τον κοίταζε….εντάξει τον έτρωγε με τα μάτια. Και εκεί…πίνοντας και χαριτολογώντας του λέω στα ελληνικά…καλέ αυτή σε κοιτάει! Τόσο εντύπωση μου είχε κάνει. Και τι γυρίζει και μου λέει; «Είναι που έχω ανοιχτό το κουμπί του πουκαμίσου. Αν ανοίξω και το επόμενο θα με γουστάρεις κι εσύ.» Εκείνη την ώρα του είπα απλά πως είναι καραγκιόζης, άρα όχι του γούστου μου. Αλλά μετά σκέφτηκα μια καλύτερη ατάκα. Σιγά ρε Φαίδωνα Γεωργίτση.

Είναι στην εστία της κολλητής μου της Ισπανίδας. Και είναι μεγάλος μαλάκας! Αυτηνής λοιπόν της άρεσε. Αυτουνού επίσης. Αλλά είχε το σύνδρομο του Αποστολάκη από τον παιδικό. «Μαιρούλα, μην πας πίσω από το κουκλοθέατρο…εκεί υπάρχει ένας λύκος με πράσινα αυτιά. Κάτσε εδώ κοντά μου. Και δείξε μου και το βρακάκι σου» Ο τύπος ήταν τόσο βλάκας που έλεγε στην κοπέλα ότι η Ελλάδα είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για να ζήσεις και να κυκλοφορήσεις. Υπάρχει μαφία, νονοί της νύχτας και κοπέλα μόνη της σε ταξί το βράδυ δεν μπαίνει. Έρχεται η Ισπανίδα λοιπόν με τρόμο και μου τα λέει την επομένη, σκάω εγώ στα γέλια και της λέω…την επόμενη φορά θα του πεις ότι είναι μαλάκας. Εντάξει; Εντάξει. Ξανάρχεται μετά από λίγες μέρες και μου λέει πως της τα ξανάπε. Και τι του είπες την ρώτησα. Όχι, αυτό που μου είπες μου απάντησε. Αυτό το είχα ξεχάσει. Του είπα εκείνο που μου είχες μάθει την προηγούμενη εβδομάδα…εκείνο…το «έλεος, δεν υπάρχεις»!!

Και μετά από όλα αυτά…λέω ότι ο Σωτηράκης μου στο νηπιαγωγείο ήταν πολύ πιο άντρας από όλους αυτούς. Γιατί όταν του είχα πει εκείνο το πρωινό στις κούνιες…πως θέλω να χωρίσουμε και να μην χορέψουμε τα λιονταράκια την τελευταία μέρα του παιδικού, εκείνος μου γύρισε ένα σκαμπίλι που είχα να το θυμάμαι χρόνια. Βέβαια ούτε αυτή η μέθοδος πέτυχε γιατί εγώ δεν ξαναγύρισα στην αγκαλιά του, δεν ξαναπήρα σοκολατάκια από αυτόν, δεν ξαναπήγα να παίξω μαζί του το γιατρό και ντύθηκα και χορεύτρια την τελευταία μέρα του σχολείο. Είχα χορέψει μάλιστα λαμπάντα. Όχι, παίζουμε.

Καλή Ανάσταση!

Εβδομάδα των παθών αυτή. Και των λαθών. Της σταύρωσης. Της Ανάστασης που δεν ήρθε. Της αγάπης που άργησε μια μέρα. Του νταλκά, της μικροκαψούρας, του μεγάλου έρωτα που δεν φορά νυφικό και μιας αγάπης για το καλοκαίρι.

Και μην ακούτε τις φήμες. Ο Ιούδας…δεν φιλούσε υπέροχα. Η ηρωίδα απλά έπεσε με τα μούτρα. Μια εικόνα ερωτευόμαστε. Κι αυτή πίστεψε στην εικόνα του. Καλά να πάθει…αν και εδώ που τα λέμε…ολόκληρος Ιησούς την πάτησε. Μια κοινή θνητή που ήθελε διακαώς να ερωτευτεί θα γλίτωνε;

Και για την Κασσιανή δεν είμαι πολύ σίγουρη. «Πονάω…αλλά μ’ αρέσει, το κάνω για τη μέση» μου θυμίζει. Άσε που δεν είναι και η πρώτη φίρμα στην εβδομάδα των Παθών. Από τους πρώτους βγαίνει στη σκηνή. Σαν τα μικρά ονόματα στα μπουζουξίδικα που ανοίγουν το πρόγραμμα. Σαν τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ. Ψαράδες…αλλά καλά παιδιά. Τι να τους κάνεις;

Η Μαγδαληνή μου αρέσει εμένα. Κούκλα. Αφέντη τον είχε δεν το συζητάμε. Όλα τα χατίρια του έκανε σου λέει. Οι φήμες…θα μείνουν πάντα φήμες. Να συντηρούν το μύθο και να επιβεβαιώνουν τα ανεπιβεβαίωτα. Εξάλλου, εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος… κι εσύ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά.

Για τον Πόντιο Πιλάτο δεν θα μιλήσουμε. Φταίει που είναι ο μοναδικός χέστης που έχει μείνει με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία…E δεν θα τον τιμήσουμε και αυτόν.

Για τον Ευαγγελιστή Ιωάννη δεν έχω να πω κάτι. Πήγε στην Πάτμο και την έκανε ταράτσα. Αν είχα το χρόνο του θα έκανα blogging. Πολλά χρόνια μετά…ένας άλλος Αρχιμανδρίτης τον αντέγραψε και πήγε στο νησί για να ξεχάσει το πάθος του για κείνη. Έγραψε μάλιστα βιβλίο και της το αφιέρωσε. Ο πατέρας Ιωάννης αν θυμάμαι καλά. Στο Άγγιγμα Ψυχής του Μανουσάκη. Ντροπή μου. Το ξέρω.

Καλή Ανάσταση συντρόφια. Αν πιστεύετε. Αν δεν πιστεύετε...και πάλι φίλοι.

Εδώ είμαι

Κάποια στιγμή ναι. Αλλά όχι τώρα, όχι σήμερα. Σήμερα δεν μπορώ να κάνω μια τυπική, μια γλυκανάλατη ανάρτηση. Ξέρεις…από αυτές που γράφονται στο πόδι, που έχουν κέφι, έξυπνες ατάκες, χιουμοράκι. Η ώρα ακατάλληλη για κατάλληλες εξομολογήσεις. Και πάλι φοβάμαι…πως βγαίνω εκτός θέματος, σε ένα θέμα που θα μπορούσε να μου προσφέρει τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή βαθμό πάνω από τη βάση.

Ούτε έναν ταξιδιωτικό οδηγό για το Βερολίνο μπορώ να γράψω. Γιατί αν πας θα έχεις οδηγό μαζί σου. Τσάμπα θα τον κουβαλάς. Στο λέω εγώ. Γιατί τελικά θα κάνεις όλα όσα η πόλη σε προστάζει. Αυτή, σαν γυναίκα έμπειρη θα σε πιάσει από το χέρι και θα σου ψιθυρίσει την ιστορία της. Τόσα ταξίδια…τόσα χρόνια…μεγάλες αγάπες όλα. Αλλά αυτό μοναδικό.

Φταίει που περπάτησα εκεί που ένας τουρίστας δεν φτάνει. Που κινήθηκα νύχτα και μέρα σε άλλους ρυθμούς. Σε καθωσπρέπει χώρους και δρόμους, σε underground μπαράκια, σε μουσεία, σε μπυραρίες, σε γραφικά καφέ.

Σε έναν χώρο κατάληψης. Εκεί που οι καλλιτέχνες έχουν στήσει τη δική τους ζωή, έχουν δημιουργήσει το δικό τους χώρο και πουλάνε τα έργα τους. Στην αρχή μπήκα με πολύ φόβο. Μετά ο φόβος έγινε περιέργεια όπως πάντα. Και τελικά ξεθάρρεψα. Ναι, δεν σεβάστηκα το χώρο. Τράβηξα φωτογραφίες. Περπάτησα και με την περιέργεια ενός παιδιού περιπλανήθηκα μέσα στο οίκημα. Χαμογέλασα, είδα έναν τύπο επί το έργω και ζήλεψα. Αν κάποια στιγμή εξαφανιστώ…κάπου εκεί θα καταλήξω. Μια σταχτοπούτα στην κατάληψη. Δεν είναι καθόλου κακό.

Μύρισα την ιστορία της πόλης. Αυτήν που κανένα βιβλίο Ιστορίας δεν τολμά να ακουμπήσει. Σε ένα τείχος που επιμελώς έχει αφεθεί να θυμίζει αυτά που κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει. Μπορείς να γράψεις, να χαράξεις, να αφήσεις το αποτύπωμα σου πάνω του, όπως έκανε και αυτό στην πόλη. Διάσπαρτα θα δεις σταυρούς από θύματα του Ανατολικού Βερολίνου που ζήλεψαν το όνειρο του Δυτικού. Πόσο κοστίζουν τα όνειρα μαμά; Και πόσο τα πουλά η ιστορία; Πάνε χρόνια που άλλαξαν τα βιβλία της δικιάς μας Ιστορίας. Εκείνα που έλεγαν ότι οι κακοί Τούρκοι σκότωσαν τους καλούς Έλληνες στο Αφιόν Καραχισάρ. Ο παππούς μου είχε πολεμήσει εκεί. Κάποια στιγμή και εκεί…θα πάψει να είναι ιστορία…μια λίστα με ονόματα και τρόπους διαφυγής. Γιατί την ιστορία την γράφουν οι λαοί και όχι τα επιχορηγούμενα…από κάποιους, μουσεία. Με είσοδο 10 ευρώ και μια πρέζα ηρωισμό. Ποτέ η αλήθεια δεν υπήρξε ολόκληρη…σε μονόπλευρο ρυθμό. Και αυτό το έχει υποστηρίξει ο έρωτας, το έχει αποδείξει η ιστορία και το έχουν κουβαλήσει πολλοί μέσα τους.

Είδα τις πανέμορφες πόρνες να κάνουν πιάτσα σε έναν από τους πιο γνωστούς δρόμους της πόλης. Κούκλες και επιτηδευμένα κακόγουστες, γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι εξώφυλλα αν δεν φορούσαν διχτυωτά καλσόν και λαμέ κιτσάτες μπότες.

Και πήρα αποφάσεις στον 17ο όροφο ενός υπέροχου μπαρ με θέα ολόκληρο το φωτισμένο Βερολίνο. Αυτή η πόλη μου πάει πολύ. Και τώρα ξέρω. Ξέρω ότι εκεί κάπου γύρω από τον Σπρέε μπορώ να τριγυρίσω και να χαθώ.

Μ' ακους;

Και να που γύρισε ο τροχός και τα πράγματα γίνονται αλλιώς. Και βγήκε η τελευταία δημοσκόπηση και δίνει προβάδισμα 5% στο ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, μπρος στο φανάρι, 100 μέτρα πιο κάτω από το περίπτερο, ναι, μετά το Φαρμακείο της Σόνιας…στο βάθος η εξουσία.

Όχι αγάπη μου. Δεν θα κάτσω να κάνω εγώ μακροσκελείς πολιτικές αναλύσεις. Δεν θέλω να σε τρομάξω. Μακριά από μας αυτά. Εγώ απλά σαν μέσος τηλεθεατής, ψηφοφόρος και Έλληνας σκέφτομαι αν καλά έκανα που έφτιαξα τα χαρτιά μου για να ψηφίσω στο Λονδίνο ευρωεκλογές ή θα πρέπει να κλείσω εισιτήριο για κάτω. Κι όχι τίποτα άλλο. Ούτε καν δεν τα υπέβαλλα εγώ. Σε φίλους τα φόρτωσα. Η αυτού μεγαλειότης…δεν πρόλαβα. Λιγότερα αντίτυπα από το κανονικό τύπωσα, τελευταία στιγμή τα έδωσα, ούτε σε μια πορεία για τους G20 δεν κατέβηκα…μην το συζητάς.

Ένας τριτοδεύτερος Υπουργός Ναυτιλίας θα το αποφασίσει αυτό. Χαλάλι του. Ολόκληρο διαμέρισμα, διαμπερές, τα υπνοδωμάτια βλέπουν λέει ανατολή, η αποθήκη 12 τετραγωνικά, το τζάκι προκατασκευασμένο αλλά τραβάει πολύ καλά. Με μπάρμπεκιου στην ταράτσα! Και οι πλάκες…Καρύστου! Λίγα τα έχεις;
Εγώ το έχω πολύ. Και το ΠΑΣΟΚ επίσης. Κι εκεί που όλοι το είχαν για ξοφλημένο πήρε την πάνω βόλτα. Θα την έπαιρνε κάποτε. Κάποιοι δεν το πίστευαν.

Ήταν αυτοί που έδωσαν 18% στον Συριζα πολύ πλασματικό, πολύ τεχνητό. Πάσόκους να έβλεπε το μάτι σου πέρυσι στο συνέδριο του Συριζα στον Πειραιά. Λαϊκο προσκύνημα. Κάτι γνωστούς από το χωριό πετύχαμε, από τη γειτονιά, από την τοπική της περιοχής…όλοι στο συνέδριο. Να δουν και να φιλήσουν. Να προσκυνήσουν. Μερικοί πήγαιναν και στο ματς του Ολυμπιακού. Εντάξει, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Μα ο Μακρυγιάννης το είχε πει. Ο θεός πάντα μας ήθελε πολλά ολίγους…εμάς τους Έλληνες μα δεν έχει σημασία.

Ήταν αυτοί που παπαγάλιζαν και αναμασούσαν τις παιδικές ατάκες για αντιπολίτευση…ως αντιβίωση. Να μπει το Δημόσιο με κάποιο τρόπο στην Ολυμπιακή. Χαίρω πολύ. Αύριο που ο Βγενόπουλος θα τη βάλει στο Χρηματιστήριο…και θα την μετοχοποιήσει…εσείς ως κράτος πηγαίνετε να αγοράσετε ένα ποσοστό.

Ήταν αυτοί που δυσκολευτήκαν να παρακολουθήσουν τις δηλώσεις του Παπανδρέου γιατί ήταν στα Αγγλικά. Και είπαν…πως είπε πως θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες. Δεν το είπε. Τα σπαστά Αγγλικά του Στρατηγάκη…που μιλάμε εκεί έξω…μου επέτρεψαν να καταλάβω κάτι λίγα…διαφορετικά από αυτά που κάποιοι του κινήματος υποστήριξαν με πάθος εδώ.

Ήταν αυτοί που με χέρια λιγδωμένα από τις χειραψίες, με παλάμες γεμάτες μικρόβια από τις χαιρετούρες συνέχιζαν να θυμίζουν το παλιό ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που ο κόσμος προσπαθεί να ξεχάσει. Για να μπορέσει να ξαναψηφίσει.

Ήταν αυτοί και πολλοί άλλοι. Μικρά καθαρματάκια, τεράστια λαμόγια, όλα αποστήματα ενός σάπιου συστήματος που έχει απλώσει τα δίχτυα του στα σχολεία, στα νοσοκομεία, ακόμα και στο δρόμο. Το 80% των ταξιτζήδων είναι παράνομοι. Το ξερες; Εγώ τόσες μέρες που κυκλοφορώ εδώ στην Αθήνα κάτι είχα υποπτευτεί. Άσχετο; Κάθε άλλο. Όταν η κοινωνία έχει αυτό το πρόσωπο…στον καθρέφτη η εξουσία αντανακλάται ακριβώς με το ίδιο προσωπείο. Τα ίδια χαρακτηριστικά. Τις ίδιες ξεβαμμένες μπογιές στα μούτρα, την ίδια ασχήμια και βρωμιά.

Αφιερωμένο…στον Γ.Κ. που έχει αποδείξει ότι αφουγκράζεται ακόμα και τις πιο σκληρές αλήθειες.

Μια ανάρτηση...για γερά στομάχια

Η Ε. είναι 10 χρονών. Με μυαλό, χαμογελαστή, έξυπνη λέγανε οι δασκάλες της πέρυσι, που δίνει την δική της μάχη στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αφενός γιατί είναι σάπιο, αφετέρου γιατί εκείνη δεν είναι Ελληνίδα.

Κόρη μεταναστών, που δουλεύουν 2 δουλειές ο καθένας, η μικρή κρατά σχεδόν ολόκληρο το απόγευμα το νεογέννητο αδερφάκι της. Ναι, η μαμά της εκτός από ανασφάλιστη δουλεύει και ασαράντιστη.

Η μικρή μέχρι πρότινος δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα. Το σχολείο του Αμαρουσίου ήταν το δεύτερο σπίτι της. Ναι, ήταν τυχερή. Φέτος άλλαξε το σχολείο και η μικρή κάθε μεσημέρι επιστρέφει σπίτι με πόνους στο στομάχι. Όλα της τα άγχη, όλες της τις στεναχώριες, όλο της τον πόνο τον έχει αναγάγει σε κοιλόπονο. Κι ας φταίει η δασκάλα. Μια δασκάλα που φέρεται όχι μόνο απαξιωτικά στο παιδί αλλά και στην μητέρα. Που τονίζει σε κάθε τόνο πως η μικρή έχει πρόβλημα στη γλώσσα και ζητά 25 ευρώ την ώρα σε ιδιαίτερο για να την βοηθήσει. Η δασκάλα που την έχει στο τελευταίο θρανίο ενώ η μητέρα είχε ζητήσει να την φέρει λίγο πιο κοντά για να βλέπει καλύτερα. Η δασκάλα που όταν η μητέρα πήγε να ρωτήσει για την πρόοδο της μικρής…σε μια περίοδο δύσκολη μιας και η μικρή είχε χτυπήσει το πόδι της και η μάνα ήταν ετοιμόγεννη, εκείνη την σνόμπαρε. Δεν έχω τίποτα να σας πω, της έφτυσε στα μούτρα και την άφησε να κατέβει τρεις ορόφους αβοήθητη με την κοιλιά στο στόμα και το παιδί στην αγκαλιά.

Η δασκάλα, που κάποιος της είπε πως το να γίνεις παιδαγωγός αυτόματα σημαίνει πως είσαι και άνθρωπος. Που κάποιοι την έσπρωξαν να ασχοληθεί με παιδικές ψυχές και μυαλουδάκια γιατί αυτή η δουλειά δεν έχει ανεργία και με τα ολοήμερα…προσλαμβάνεσαι αμέσως και κάθεσαι τρεις μήνες σε διακοπές. Η δασκάλα που διδάσκει σε σχολείο της Νέας Ιωνίας και νομίζει ότι κάποια είναι. Εγώ έχω τελειώσει πανεπιστήμιο κουνάει στο δάχτυλο στην μάνα του κοριτσιού.

Εγώ αυτή τη δασκάλα την βλέπω σαν απόστημα. Και δεν έχω χειρότερο από την αδικία. Και δεν ανέχομαι κανένας να πατά παιδικές ψυχές και να ονομάζεται δάσκαλος. Την Δευτέρα θα τα πούμε με τη δασκάλα. Θα βάλω το σοβαρό μου…Μηχανικός…ζω στο Λονδίνο γι αυτό δεν τα έχουμε ξαναπεί…νομίζω πως είστε δημόσιος υπάλληλος κυρία μου οπότε περιοριστείτε στον εκπαιδευτικό σας ρόλο μέσα στην τάξη…γιατί την επόμενη φορά…για 25 ευρώ την ώρα που ζητάτε από μια οικογένεια μεταναστών…εγώ θα φτάσω στο γραφείο εκπαίδευσης. Τόσο γραφικά. Την μαλακισμένη.

Αλλαξό****…άντε μην σου πω

Το σκέφτηκε η Κατερίνα . Όλες τις φανταστικές ιδέες αυτή η γυναίκα τις έχει. Μετά το είπε σε μένα. Το πρότεινε στον Απος, το άκουσε ο Vk που πέρναγε από εκεί, και πήγε λέγοντας.

Καημό το είχα να ανεβάσω «ξένο» πόστ στο blog μου. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αυτή η διαδικτυακή επικοινωνία κρύβει από πίσω της πολύ εγωκεντρικούς ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς ταλαντούχους στην γραφή και αρκετά ενδιαφέροντες ώστε να αποκτήσουν το δικό τους αναγνωστικό κοινό χωρίς κανένα κόπο.

Έτσι χάρηκα για την ανταλλαγή. Πήρα το πόστ του Vk. Πόσταρα έναν τελείως κόντρα – ρόλο κείμενο με μια πρωταγωνίστρια στα πατώματα. Φυσικά και δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ αυτή. Νομίζω ότι φάνηκε άλλωστε. Ναι, ούτε ηρωϊδα μου θα μπορούσε να ήταν. Αλλά μου άρεσε. Ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν τον σκότωσε ή τον αιχμαλώτισε στην αγάπη της. Νομίζω ότι εγώ θα το τέλειωνα κάπως αλλιώς.

"Φόρεσε τις κόκκινες δεκάποντες γόβες της, κούμπωσε την εκρού καμπαρντίνα και φεύγοντας άφησε το ζευγάρι των κλειδιών που εκείνος της είχε βγάλει, στο πάσο της κουζίνας. Περπάτησε μέχρι τη λεωφόρο να βρει ταξί ενώ εκείνος αντίκρισε για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό την μίζερη του πραγματικότητα. Αυτή…που εκείνη είχε ντύσει με τη λαμπερή της φαντασία."

Κάπως έτσι δηλαδή. Αλλά είπαμε. Το πόστ δεν το έγραψα εγώ. Εγώ το φιλοξένησα και το απόλαυσα.
Και θα θελα να ευχαριστήσω τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό.
Το παρακάτω τραγούδι…μεγάλη επιτυχία…Αναφέρεται στην απάτη και έχει την απίστευτη ατάκα της Ράντου μέσα. «Μην μου κάνεις εμένα φου.»

Απάτη

Γύρισα τους δείκτες του ρολογιού μια ώρα πίσω. Τόσο χρόνος μου χρειαζόταν για να αλλάξω όλη μου τη ζωή.

- Αγάπη μου είναι ώρα να φύγεις. Θα αργήσεις στη δουλειά.

Ποτέ δεν καταλάβαινε πως πέρναγε η ώρα. Οι άλλοι το λένε έλλειψη αίσθησης του χρόνου…εγώ το ονομάζω ακατάσχετη βλακεία. Τον βλάκα…Θεέ μου δεν τον αντέχω άλλο. Τι κάνω εδώ; Κάθε βδομάδα να αλλάζω δείκτες ρολογιών, όταν μπορώ να αλλάξω μια και για πάντα τους δείκτες της ζωής μου.

Τον χαιρέτησα με ένα πεταχτό φιλί, σαν αυτό που ξέρω πολύ καλά να δίνω. Ώρες-ώρες νιώθω σαν να παίζω τον Ιούδα σε καθημερινή βάση. Τα τριάντα αργύρια για μένα είναι μία ώρα και κάτι με εκείνον.

Η απάτη είναι σχετικό πράγμα. Εξαρτάται πως την βιώνει ο καθένας μας. Ξέρω ότι την πράττω, αλλά είναι υπεράνω των δυνάμεων μου. Ο πόθος είναι οδηγός μου, τις στιγμές που αλλάζω τους δείκτες του ρολογιού. Ξέρω ότι θα έρθει εκείνος και ο χρόνος για μένα θα σταματήσει. Θα χαθώ στα φιλιά του, στο άγγιγμα του, στην ανάσα του και στο βαθύ σκοτεινό του βλέμμα. Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για ένα βράδυ μαζί τους…και μετά άλλο ένα βράδυ…κι άλλο ένα…

Νομίζετε ότι δεν ξέρω τι κάνω; Νομίζετε ότι έχω χάσει τα μυαλά μου; Ναι…μπορεί να τα έχω χάσει, αλλά κάθε φορά που γυρίζει ο δείκτης στη σωστή του θέση, τότε αποκτώ πλήρη συνείδηση των πράξεων μου. Μια απάτη είμαι και μια αυταπάτη είναι αυτό που ζούμε. Οπότε μην μου μιλάς εμένα για απάτη. Την ξέρω καλά αδερφέ…την βιώνω μέρες και νύχτες στο πετσί μου. Με κατατρώει σαν σαράκι…οπότε μην τολμήσεις να μου ξαναπείς ότι δεν ξέρω τι θα πει απάτη!

Πρέπει να ηρεμήσω. Θα έρθει σε λίγο μετανιωμένος. Χτες ήταν μια δύσκολη μέρα για εκείνον, γι’ αυτό ήταν τόσο άδικος μαζί μου. Σήμερα θα είναι όπως παλιά.

….

Δεν ήταν τελικά! Μα να μου πει να τελειώσει αυτή η απάτη που βιώνουμε; Σου είπε κανείς καρδιά μου ότι δεν λατρεύω αυτή την απάτη; Αν μου την κόψεις, εγώ θα πεθάνω, δεν θα μπορώ να ανασάνω και θα χαθώ. Σαν ένα ελληνικό τραγούδι που μιλάει για τον έρωτα. Σαν όλα τα ελληνικά τραγούδια είμαι και εγώ – έτσι έλεγε η Μελίνα – μιλάμε για τον έρωτα και το θάνατο. Δεν με κατάλαβες ποτέ τελικά.

Τώρα όμως σε κρατώ στα χέρια μου για πάντα. Τόσο μέχρι να χορτάσω την άψυχη ανάσα σου. Για πες μου τώρα; Όλα όσα ζήσαμε ήταν μια απάτη; Δεν μπορείς να μιλήσεις ε; Πολλές φορές τελικά η απάτη είναι κάτι πολύ σχετικό. Κάτι που μπορεί να σε αφήσει απλά άφωνο…