Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 29, 2010

Και βάφω τις κουρτίνες...στο χρώμα που μισούσες.

Δέκα πράγματα είναι πολλά για να μισείς. Έκατσα να τα μετρήσω. Μου βγαίνουν λειψά. Τα χώρισα σε κατηγορίες. Και πάλι. Τα τράβηξα από τα μαλλιά. Έβαλα συναίσθημα, πολιτική και καφρίλες. Καμιά τύχη. Θα κάνω μια προσπάθεια για τον Θείο μου τον Σκρούτζ που με κάλεσε σε ένα διαστρεβλωμένο παιχνίδι προσωπικής αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού. Θα ονοματίσω τι μισώ, κρύβοντας από πίσω επιμελώς όλα όσα αγαπώ. Και είναι πολλά. Πάρα πολλά τα άλλα.

πολιτικά
1. Υπάρχει ένας παππούς που πουλά χαρτομάντηλα συνήθως τις μικρές ώρες στα φανάρια της Βασιλίσσης Σοφίας για να στρίψεις προς το χίλτον. Ειδικά μετά από ξενύχτια αποκλείεται να μην τον έχεις δει, με τα κοκάλινα γυαλάκια του, το τζιν του μπουφάν και την τσάντα στον ώμο. Είναι ίσως η πιο γλυκιά μορφή αυτής της άγριας πόλης. Κάθε φορά που τον βλέπω αναρωτιέμαι ποια πόρνη κοινωνία, ποιο σιχαμένο κράτος του επεφύλαξε τέτοια γεράματα. Δεν λυπάμαι που τον βλέπω. Ντρέπομαι. Κι ενώ με όλους αυτούς τους μελαμψούς επαίτες που προθυμοποιούνται να μου καθαρίσουν το ήδη καθαρό παρ μπρίζ τσακώνομαι την ώρα που στύβουν την βούρτσα και όχι την πέτρα, ο παππούς με κάνει απλά να χαμηλώνω το κεφάλι από σεβασμό. Μισώ αυτή την πολιτεία λοιπόν που έχει αυτό τον γέροντα στα φανάρια στις 3 το βράδυ. Την ώρα δηλαδή του γυρισμού από ποτό στην Καρύτση.
2. Μισώ την υποκρισία.Όχι το ψέμα. Το ψέμα είναι αναγκαίο κακό. Αλλά την υποκρισία. Μπορεί να με τσακίσει. Και ίσως είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να αποδεχτώ. Βγήκε ο Πάγκαλος σε μια κρίση αυτοκριτικής και ψευτοπολιτικού ηρωισμού και δήλωσε πως όλοι μαζί τα φάγαμε. Κι εσείς κι εμείς. Προφανώς ξεχνά ότι αυτός έχει 52 ακίνητα στο όνομά του ενώ η μισή Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη σε δάνεια, σε κάρτες και η άλλη μισή είναι στο νοίκι έχοντας χάσει τα λεφτά της στο χρηματιστήριο του 99, τότε που ο Σημίτης εγγυόταν σταθερότητα. Κι αυτό που με διαολίζει περισσότερο είναι ότι μιλάει αυτός. Ο εγγονός του δικτάτορα Πάγκαλου με έργο την απαγόρευση του καπέλου στους κινηματουγράφους από τις γυναίκες της εποχής εκείνης. Αυτός. Των Ιμίων, των S300, του Οτσαλάν.

προσωπικά
3. Μισώ τα μισά. Τα μισά συναισθήματα. Τα μίζερα. Αυτά που είναι λίγα. Αν αγαπάς, να αγαπάς πολύ. Να δίνεις πολλά. Να χαρίζεις γιατι τίποτα δεν σου ανήκει. Να μοιράζεσαι. Να μην βάζεις στο ζύγι εγωισμούς, ψευτοπερηφάνιες. Ο έρωτας (και η φιλία) είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Πολύ μεγάλο, πολύ γεμάτο για να ευτελίστεί μες στη πολλή συνάφεια του κόσμου…που θα έλεγε και ο ποιητής.
4. Μισώ το Γκάζι γενικώς, το αποφεύγω τις παρασκευές και τα σάββατα ειδικώς. Όλες οι Αθηναϊκές φυλές εκεί. Ο ένας πάνω στον άλλον. Τραπέζι ούτε για δείγμα. Πας να πληρώσεις και μαζεύονται γύρω σου 12 για να καπαρώσουν την καρέκλα σου. Στριμωξίδι στην αποβάθρα του μετρό. Πήχτρα το βαγόνι. Τσίκνα από τα καρότσια με λουκάνικο που στηνονται ακριβώς έξω από την κυλιόμενη. Βρωμιά. Εντάξει ο Δήμος Αθηναίων δεν φημίζεται για την καθαριότητά του. Χώρος στάθμευσης ανύπαρκτος. Κουράστηκα και που τα σκέφτηκα. Άπαπαπα.
5. Μισώ τα αεροδρόμια. Μου παίρνουν πάντα κάποιον που αγαπώ πολύ. Και τα λατρεύω επίσης. Μου γυρίζουν πάλι πίσω αυτό που έχω πεθυμήσει. Απέκτησα αυτή τη σχέση μου μαζί τους από τα χρόνια της Αγγλίας. Συνεχίζω ακάθεκτη να τα σκέφτομαι με στεναχώρια ή προσμονή. Λατρεύω τον πίνακα που αναβοσβήνει με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις. Αεροδρόμια λοιπόν. Σε αυτά έχω μάλλον ρίξει το περισσότερο κλάμα της ζωής μου.
6. Μισώ τους χειμώνες εντός και εκτός. Είναι που αγαπώ τα καλοκαίρια σε βαθμό υπερβολικό. Δεν αντέχω το κρύο, το σκοτάδι που έρχεται νωρίς. Τη βροχή.

σε δουλειά να βρισκόμαστε
7. Μισώ αυτούς που στην ουρά για το φανάρι θα μπούνε μπροστά από όλους, στο άνοιγμα της νησίδας για να περάσουν πρώτοι και δεν είναι αστείο. Είναι οι ίδιοι που πιάνουν 4 θέσεις στο πλοίο την ώρα που γίνεται της πόρνης. Είναι πάλι αυτοί που θα ανάψουν την μηχανή του αυτοκινήτου από το αμπάρι του πλοίου. Που θα κάνουν την επικίνδυνη προσπέραση στη στροφή στην εθνική. Μισητό είδος ανθρώπων. Έλληνες.
8. Μισώ τις διαφημίσεις του τζάμπο. Πιάνεται; Καγκουρίλα τελείως. Μισώ και την Τσιμτσιλή που νομίζει ότι είναι ωραία. Τι τσόκαρο Θεέ μου! Μισώ που δεν βρίσκω άλλα 2 για να κλείσω την λίστα του μίσους οπότε την παρατώ κενή. Κουράστηκα κιόλας!

Δεν βρίσκω πιο απόλυτο τραγούδι μίσους (-αγάπης) από το ροζ!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010

Η ζωή σε στιγμές.

Διαλέγω μια μια τις πιο γελοίες φωτογραφίες μας για να φτιάξω το κολλάζ του αποχαιρετισμού. Όλες από διακοπές, καμία ποζεράτη, όλες για πολύ γέλιο αλλα εμένα μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα.

Η πρώτη από τη Σίφνο. Γυρίζουμε από τη θάλασσα και εσύ οδηγείς το ματιζάκι. Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και μας τραβάω. Φοράς το ίδιο καπέλο που συντροφέυει τις διακοπές μας από το 2007! Φοράω το μισό σωληνάριο της Avene στο πρόσωπο και γυαλίζω. Έχεις κατεβάσει τα γυαλιά στη μύτη και είμαστε πραγματικά μια ζωγραφιά!

Η δεύτερη από τη χειμωνιάτικη εκδορμή στας εξοχάς. Φοράμε πυζαμούλες μόνο που για να σε φτάσω έχω φορέσει από κάτω δανεικές καφέ δεκάποντες μπότες. Στέκεσαι και με κοιτάς με ένα ύφος «ε και;» ενώ γελάω. Η λήψη στραβή. Για την ιστορία 6 λίρες οι πυζάμες και των δυο μας από τα τιμημένα primark.

Η τρίτη από την εκδρομή στον Μπάλο. Σε αντιπαράθεση οι θείτσες επειδή δεν μας κομπλάρουν οι άντρες όπως εχεις πει κι εσύ σε μια κρίση υπερεκτίμησης και αυτοσεβασμού κάποια καλοκαίρια πριν. Καπέλα γιαγιαδίστικα, πετσέτες γύρω από τη μέση και τρώμε παξιμάδια.

Η τέταρτη πάλι από τον Μπάλο. Ρηχός ο μπάλος αλλά μέχρι να φτάσουμε στην παραλία που έχουμε επιλέξει – γιατί άραγε; - το νερό έχει φτάσει πάνω από το στήθος. Κουβαλάω την τσάντα μου στον ώμο. Κουβαλάς την ομπρέλα, τις πετσέτες, την τσάντα σου και ο φόβος σου είναι μην βραχεί το αϊφον. Το σιχτίρισμα δεν φαίνεται γιατί ο φωτογράφος είναι καλός.

Κοτσάρω από πάνω στίχους από placebo και στο στέλνω.

Παλεύω με την μελαγχολία αυτές τις μέρες κι ας το έχω ρίξει στην τρελή. Όλοι σου τάζουν ότι θα έρθουν. Εγώ περιμένω να περάσουν τα ζόρια και να μπει η Άνοιξη. Το Λονδίνο μας. Το δικό μας Λονδίνο. Οι σπουδές μας. Η συνέχεια. Η ζωή που κάνει κύκλους. Ένας έκλεισε, ένας ανοίγει και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.

Ένα καινούργιο εκπαιδευτικό σύστημα. Μην φοβάσαι. Το Πολυτεχνείο μας έχει βάλει πολύ καλές βάσεις. Ξέρουμε Μαθηματικά. Ξέρουμε να σκεφτόμαστε και δεδομένου ότι δεν προσκηνύσαμε κομματικά τραπεζάκια, δεν χτυπήσαμε πόρτες καθηγητών και δεν παρακαλέσαμε για έναν βαθμουλάκο αυτό που έχουμε κατακτήσει είναι δικό μας. Είναι η προίκα στα δύσκολα που θα έρθουν.

Δεν θα σου πω ότι δεν θα έρθουν γιατί θα έρθουν. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί. Όπως σας είχα εγώ εδώ. Δεν στο είχα πει ποτέ αλλά όσο ήμουν στην Αγγλία αυτή την σχέση μας την στήριξες πολύ. Περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Ακόμα και όταν εγώ έπηζα, διάβαζα, ζοριζόμουνα ήσουν εκεί. Μόνιμα εκεί χωρίς να σε αναζητήσω. Στο χρωστάω λοιπόν γιατί σε αγαπάω.

Κάτι τελευταίο μόνο. Του χρόνου σπίτι θα κοιτάξουμε Εξάρχεια ή Αμπελόκηπους;

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 15, 2010

Η ζωή σε αριθμούς.

1 Διδακτορικό σε αναμονή.

1 καθηγήτρια στο τέρμα του διαδρόμου αριστερά.

1 Αναγνώριση από το Δοατάπ που εδώ και 5 μήνες δεν έχει έρθει. 4 τηλέφωνα που δεν απαντούν ποτέ. 1 υπεύθυνη που δεν υπάρχει. Είναι μύθος. Πόσο ξεφτιλισμένοι που νομίζουν ότι παράγουν και έργο. Πόσο τραγική ειρωνεία να απαιτείται αναγνώριση του μεταπτυχιακού από μια δημόσια υπηρεσία της Ελλάδας για ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.

3 Δημοσιεύσεις.

1 λαθραία διδάκτορας – ενίοτε και δικτάτορας - εδώ και 8 μήνες.

12 άσχετες γραμματείς και φαρισαίοι, 1 αίτηση, την άλλη εβδομάδα η κρίση.

5 γκολ χτες από την Μπαρτσελόνα με αγάπη στον Παναθηναϊκό. Αυτή είναι η ζωή. Και μην πιστέψεις ποτέ ότι η ζωή είναι δίκαιη. Ποτέ.

Αχ βρε Τζόρβα. Αχ βρε Τζόρβα…

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010

Ατάκες Καλοκαιριού 2010.

Πάνε μέρες από την επιστροφή. Πολλές. Πάρα πολλές για την ακρίβεια. Όλα έχουν μπει στους ρυθμούς τους, η δουλειά πολλή και το μόνο που θυμίζει καλοκαίρι είναι πια το μαύρισμα που μαρτυρά τα μπάνια και έχει πάρει ένα υπέροχο τόνο, οι φωτογραφίες των διακοπών που διακοσμούν το desktop, κάθε γωνιά του υπολογιστή γενικά, κάθε γωνιά της καρδιάς ειδικά και οι καλοκαιρινοί έρωτες που επιβεβαιώνουν πρωτίστως τη δόξα της άμυνας και πανηγυρικά την ηδονή της ήττας…που θα έλεγε και η Μαρκησία.

Μαζεύω τις τελευταίες ατάκες του καλοκαιριού, αυτές που αξίζουν να διατηρηθούν στο χρόνο, όπως οι φωτογραφίες στο άλμπουμ και τα μαγιώ στο τελευταίο συρτάρι της ντουλάπας.

Ατάκα 1η - Χανιά

Στο δρόμο για ελαφονήσι και ενώ το στομάχι μου έχει γίνει κρόσσια από τις στροφές ανάβει λαμπάκι βενζίνης – στο αυτοκίνητο όπου έχω απλά το ρόλο συνεπιβάτη. Ο διάβολος του καντράν λέει 45 χιλιόμετρα ακόμα. Μην το ακους ψελλίζω ξεψυχισμένα. Μην αρχίσουμε να σπρώχνουμε στους καρόδρομους και τη στροφή δεν θα το αντέξω στην ντάλα του μεσημεριού και της ζέστης. Να βρούμε βενζινάδικο. Ο λόγος που δεν έχουμε γεμίσει από τα χανιά είναι γιατί πρέπει το ρεζερβουάρ να αδειάσει από την σούπερ αμόλυβδη και να βάλουμε κανονική γιατί έτσι είπε η αντιπροσωπεία. Εμένα ένας παλιός μου έρωτας που ασχολιόταν με αυτοκίνητα αλλα οι γονείς του τον έκαναν Μηχανικό (όχι αυτοκινήτων) μου είχε πει να μην αφήνω το ρεζερβουάρ κάτω από το ¼ χωρίς βενζίνη. Για κάποιον λόγο εγώ πάντα τον θυμάμαι. Φτάνουμε λοιπόν σε ένα κορακοχώρι χτισμένο πάνω στις στροφές και στη μέση του πουθενά. Έχουμε ήδη περάσει ένα άλλο που έχει κηδεία. Βρίσκουμε πρατήριο. Ο προβληματισμός της οδηγού είναι να βάλουμε εδώ ή θα βρούμε παρακάτω.

Μπες να βάλουμε.

Δισταγμός

Βάλε παιδί μου. (χάλια το στομάχι μου)

Δισταγμός.

Μετά από λίγο. Θα μπω.

Μπράβο, μπες!

Θα μπω. Θα μπω και θα ρωτήσω αν υπάρχει βενζινάδικο παρακάτω!!

Ατάκα 2η Χανιά.

Στο κοινόβιο έχουμε μαζευτεί τρακόσιοι μεταξύ των οποίων και ο καλός της ξαδέρφης μου. Έχω ενθουσιαστεί λοιπόν μαζί του, καλύπτει όλες τις προδιαγραφές μιας πολύ καλής σχέσης, καλός, ωραίος, μορφωμένος, ψηλός, ε και μην συμπαθήσω εγώ αρσενικό, πάει τέλειωσε. Του κάνω χαρές, του λέω καφρίλες και τον επαινώ κάργα. Βγαίνουμε λοιπόν το βράδυ για ποτό και έρχεται και ένας πολύ καλός του φίλος. Καλός αλλά όχι πρώτο μπόϊ. Συνεχίζω να τον επαινώ και όσο ο φίλος του, του την λέω τόσο εγώ τον υπερασπίζοναι.

Τι τον υπερασπίζεσαι χριστιανή μου; Αγανακτά κάποια στιγμή αυτός.

Ε δεν μπορώ. Ζούμε στην αυτοκρατορεία των κοντών αντρών. Τους ψηλούς πρέπει να τους προσέχουμε.

Δεν ξαναμίλησε το παλικάρι εκείνο το βράδυ. Και ειλικρινά απορώ γιατί.

Ατάκα 3η Ρέθυμνο

Είμαστε σε ένα φιλικό σπίτι, η ώρα εχει πάει 12 και έχουμε αποφασίσει να βγούμε για ποτό. Η οικοδέσποινα ετοιμάζεται και όπως κάθε γνήσια γυναίκα που αναζητά την επιβεβαίωση μας δείχνει 2 παπούτσια να επιλέξουμε. Όλοι λένε το υπέρκομψο μωβ, εγώ λέω την – πρωτάκουστο αλλά ναι – κομψή μαύρη πλατφόρμα. Η οικοδέσποια αμφιταλαντεύεται και για να την πείσω της λέω:

Εμένα δεν μου αρέσουν οι πλατφόρμες. Γενικά τις θεωρώ πολύ κιτσάτες αλλά να. Αυτές είναι πραγματικά πολύ ωραίες.

Δίπλα της κάθεται η φίλη της. Φορώντας λευκή λουστινέ πλατφόρμα με φελλό από κάτω και ασημένια αγκράφα από πάνω. Πολύ χάλια όμως! Την ώρα που λέω όλο αυτό πέφτει το μάτι μου πάνω στο παπούτσι της. Φρίκη!

Ατάκα 4η Σίφνος

Πρέπει να επιστρέψουμε το νοικιασμένο με την βενζίνη στο ύψος που το είχαμε πάρει. Είναι το τελευταίο λοιπόν απόγευμα και επειδή είμαστε χουβαρντούδες αποφασίζουμε να βάλουμε 6 ευρώ!! Πάμε στο βενζινάδικο, του λέμε 6 ευρώ, ο τύπος πολύ ευγενικός δεν λέει τίποτα και μέχρι να βάλει την αντλία, την έχει ξαναβγάλει! Οπότε λέει η καλή μου η φίλη. Τι; Αυτό ήτανε;

Ατάκα 5η Πάρος.

Έχουμε καθίσει για φαγητό απόγευμα μετά από τη θάλασσα στο κέντρο της Νάουσας. Δίπλα μας κάθεται μια παρέα δεκαοχτάχρονων που – λογικό το βρίσκω – έχουν έρθει Πάρο για διακοπές. Ο ένας είναι ωραίος, με κοιλιακούς, συμπαθητικούλης. Τον ακούμε σε κάποια φάση να λέει όλο παράπονο: Μου λερώθηκε η μπλούζα! Και μετά από λίγο: Όλα στραβά μου πάνε σήμερα. Οπότε γυρίζει και η φίλη μου στο ξεκάρφωτο και του λέει: Να φανταστώ ότι δεν σου πέτυχε και η περμανάντ; Κόκκαλο ο πιτσιρικάς!!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 07, 2010

Μωρό μου...έλα να ανασχηματιστούμε!

Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Το ζύγιζα όλο το βράδυ στο μυαλό μου. Μάτι δεν έκλεισα καλέ. Γιατί άργησε να ανακοινώσει τον ανασχηματισμό; Τι σταυρό κουβαλάει κι αυτός ο άνθρωπος; Ξημερωθήκαμε Παναγιά μου, δευτεριάτικα. Κατέληξα στις παρακάτω εκδοχές.

Α) Περίμενε να τελειώσει το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς στον Άλφα.

Β) Περίμεναν να τελειώσει την βραδυνή του γυμναστική.

Γ) Περίμεναν να φτάσει στο Καστρί με το ποδήλατο γιατί δεν έβγαζαν τη λίστα με τα greeklish που τους είχε αφήσει.

Δ) Δεν του τα είχε στείλει η τρόικα γραμμένα και έτοιμα ενώ είχε καλομάθει η γριά στα σύκα.

Ε) Δεν σήκωνε το τηλέφωνο η Άννα – ξαδέρφη Ραγκούση - Νταλάρα για το νευραλγικό πόστο της Υφυπουργού Εργασίας, έλα Γιώργο μου στη θέση σου. Μας βλέπουν και γελάνε καλέ μου. Κι εδώ έχω τις απορίες μου.

Αν δεν ήταν γυναίκα Νταλάρα θα έβγαινε βουλευτής; Αν δεν ήταν ξαδέρφη Ραγκούση θα γινόταν Υφυπουργός; Αυτή καλέ έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή της; Και τέλος, αν δεν ήταν τόσο ηλίθιος…θα μπορούσα να πω ότι έχει χιούμορ. Αλλά μάλλον δεν έχει.

Όταν ο Κωστάκης ζητούσε το 2004 την εξουσία είχε δεσμευτεί πως το σχήμα θα είναι μικρό κι ευέλικτο. Δεν το έκανε ποτέ αλλά δεν είναι το μόνο που δεν έκανε για να σταθούμε σε λεπτομέρειες και να μας πούνε μικρόψυχους. Πέρυσι ο Mind the GAP (ελεύθερη μετάφραση: μυαλό Γιωργάκη!) το έκανε πράξη. Φέτος, έβαλε στην κυβέρνηση σχεδόν 1 από τους 3 βουλευτές του. Μαγεία!

Εφάρμοσε επίσης τον θεσμό των καλλιστείων με μεγάλη επιτυχία δημιουργώντας εκτός από τη Σταρ Υπουργό και τις αναπληρωμάτικές της. Της πόρνης θα γίνει. Έχει να πέσει μαλλιοτράβηγμα και δεν θα έχει και σειρές φέτος η τηλεόραση. Λουκούμι. Ο αναπληρωματικός Υπουργός είναι λίγο άτυχος. Είναι λίγο κρίμα. Παρά λίγο και θα έπαιρνε το στέμμα. Τώρα στην καλύτερη των περιπτώσεων να στραβοπατήσει η Σταρ και να πάει αυτός στη θέση της σε κανέναν διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς αλλά με αμφίβολα αποτελέσματα.

Γι αυτή που στεναχωριέμαι είναι η Μιλένα. Υφυπουργός στο Ανάπτυξης την είχε ο Σημίτης πριν μια δεκαετία, Υφυπουργό στο Αγροτικής Ανάπτυξης την έκανε το Γιωργιό. Πιο στάσιμη πολιτική καριέρα δεν γίνεται. Τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο δεν τους μετακίνησε. Λογικό. Ούτε εγώ θα το έκανα.

Το Πασοκ μοιάζει με τελειωμένο γκόμενο. Συγγνώμη που το λέω. Τάζει, τάζει, τάζει μέχρι να του κάτσεις. Το παίζει άρχοντας, πρίγκιπας, μεγάλος, θεός, ήλιος καλοκαιρινός. Σκατά στα μούτρα του. Μόλις του κάτσεις – έστω τον ψηφίσεις – και πάρει τα πάνω του ο κακομοίρης (aka επιβεβαιωθεί) βγάζει το χειρότερό του πρόσωπο. Σε καιρούς ανασφάλειας – έρχονται δημοτικές εκλογές – σε ξαναγυροφέρνει. Σου πασάρει το γλυκό του πρόσωπο (ανασχηματίζεται), θέλει πάλι να τον εμπιστευτείς, να πέσεις στον έρωτά του και δεν καταλαβαίνει πόσο λίγος είναι. Μα τόσο μαλάκας; Τόσο Πασοκ.

Υ.Γ. Δες βιντεάκι θεϊκό! Λιγότερο από λεπτό, να τραβάς…τα μαλλιά σου!