Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009

Μπαλαρίνες επιτρέπονται;

Δεδομένου ότι φέτος δεν θα γευτώ για πολύ τις ελληνικές θάλασσες, αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου εδώ στο καλοκαιρινό Λονδινάκι. Μεταξύ διπλωματικής, μικρών αποδράσεων και βολταρίσματων, το έφερα από εδώ, το πήγα από εκεί και είπα κομμάτια να γίνει…θα συνεχίσω τα μαθήματα μπαλέτου που είχα σταματήσει στα 9 μου! Τότε έφταιγε η δασκάλα που δεν με ενέπνεε. Σήμερα φταίει το Λονδίνο που δεν έχει δίπλα του τις Σπέτσες και τη Τζιά. Φταίει επίσης που σιχαίνομαι τις πισίνες και δεν τις πλησιάζω. Που έχω πάθει μικροβιοφοβία και βλέπω παντού εστίες μόλυνσης. Το μπαλέτο είναι άκακο. Έτσι το ξαναξεκίνησα. Πήγα και πήρα κορμάκι, φούστα μπαλέτου και παπούτσια…και να σου η καλή σου στο πρώτο μάθημα γιατί δεν είμαι κανένα βλαχάκι να πάω με φόρμες! Μια κούκλα ήμουν, όχι να το παινευτώ.

Ο καθηγητής του πρώτου μαθήματος ήταν πολύ …Bob Marley, με ράστα, με κοιλίτσα, με ιστορίες, με χαβαλέ. Αν ήταν έλληνας θα ήταν «πίνω μπάφους, παίζω προ, χορεύω μπαλέτο». Αλλά δεν είναι. Είναι απίστευτος. Σε αυτό το πρώτο μάθημα τη γλίτωσα. Κάτι που οι ασκήσεις ήταν εύκολες, κάτι που έχω το μπαλέτο μέσα μου…κυλάει στις φλέβες μου, κάτι που μια κοντή χοντρή Αγγλίδα μπροστά μου τράβηξε την προσοχή του και τις παρατηρήσεις του…ζάχαρη την περάσαμε.

Στο δεύτερο τα χρειαστήκαμε. Ο άλλος καθηγητής πολύ στοργικά, σχεδόν φιλεναδίστικα με διόρθωνε, μέχρι που απηύδησε και με ρώτησε αν ήταν το πρώτο μου μάθημα. Του είπα ναι και εκεί που περίμενα την κατσάδα…αυτός ήρθε μου άρπαξε το πόδι και μου είπε ότι έχω πολύ ωραίο κουτουπιέ για μπαλέτο. Το μάθημα ήταν σαφώς πιο δύσκολο αλλά δεν μας πτοούν εμάς τα ζόρια.

Περιττό να πω ότι χορεύαμε με ζωντανή μουσική από πιάνο. Περιττό να πω ότι οι συμμαθήτριές μου οι Αγγλίδες είναι πολύ ξινομούρες…άθλιες γκόμενες κρίμα ρε γαμώτο! Περιττό να πω πως το μέλλον μου προδιαγράφεται λαμπρό και σε έναν, το πολύ δύο μήνες με βλέπω στα Μπολσόι μπαλαρίνα από σόι. Περιττό επίσης να πω πως θα συνεχίσω το blogging αλλά τότε δεν θα έχω πολύ χρόνο γιατί θα τρέχουμε σε περιοδείες, θα χορεύουμε σε όλο τον κόσμο, θα μας ζητάνε αυτόγραφα ο κόσμος, θα γίνεται χαμός για μια παράστασή μας, εγώ θα συνεχίσω να είμαι απλός άνθρωπος όπως και σήμερα, με τις ευαισθησίες μου, με τη χάρη που με διέπει αλλά θα έχω πολλά τρεχάματα. Θα κάνω που και που βέβαια κάποια ανάρτηση και θα ανεβάζω βίντεο από τις παραστάσεις. Μέχρι τότε…έχω λίγο διάβασμα, ένα πλυντήριο που πρέπει να βάλω και ένα κουτί cookies που αγόρασα…χτες και θέλω να τσακίσω. Με λευκή σοκολάτα και αμύγδαλα…εννοείται.

Τετάρτη, Μαΐου 27, 2009

What if this tunnel didn’t end?

Ο writersblokc είναι αυτό που πολύ κυνικά λέμε…τα μεγαλύτερα ταλέντα κρύβονται στους πιο συνηθισμένους ανθρώπους. Είναι αυτό που λέμε…τα μεγαλύτερα όνειρα είναι αυτά που τελικά θα γίνουν πραγματικότητα. Είναι αυτό που λέμε…το λίγο είναι πολύ λίγο και εμείς έχουμε μάθει ότι αξίζει το πολύ. Είναι η γλυκύτητα, είναι το ταλέντο, είναι το χαμόγελο.

Τον πρωτοανακάλυψα όταν μου έστειλε μάιλ με τίτλο πάμε Αγγλία; Τον γνώρισα ντάλα καλοκαιριού στο αγαπημένο μου μπιτσόμπαρο στην Κρήτη και έβαλα τα κλάματα βλέποντας το πρώτο project που έφτιαξε για τη σχολή του εδώ το Σεπτέμβρη ένα βράδυ…που ήταν τόσο εγώ. Επέλεξαν ως καλύτερο ενός Κινέζου έμαθα μετά. Μαλάκες τελείως. Εμένα έπρεπε να ρωτήσουν οι καθηγητές. Πέρασαν οι μήνες…πέρασε ο καιρός και εκείνο το βίντεο έγινε γλυκιά ανάμνηση. Συνηθίσαμε εδώ. Κι εκείνος κι εγώ. Προσαρμοστήκαμε και αγαπήσαμε την Αγγλία ο καθένας με τα δικά του ζόρια και άγχη. Λατρεύω την ανασφάλεια που κουβαλά. Αυτό το πακέτο της εσωτερικής αμφισβήτησης που είναι δώρο θεού και βάσανο μεγάλο.

Όχι, δεν θα πλέξω το εγκώμιο του. Δεν το χρειάζεται. Δεν θα τον κολακέψω. Δεν το έχει ανάγκη. Θα του πω να συνεχίσει. Να προχωρήσει. Και να μου κρατήσει μια θέση στα μεγάλα, στα σπουδαία, στα υπέροχα που η ζωή του επιφυλάσσει.


Υ.Γ. Αυτή την ανάρτηση του την χρωστούσα. Όπως και έναν καφέ. Ευχαριστώ που βρήκες το τραγούδι που έψαχνα! Ευχαριστώ και την Alma Libre που μου το έστειλε σε mp3 για να το βάλω στο ipod μου και να το ακούω στο tube!

Παρασκευή, Μαΐου 22, 2009

Μουσικοί προβληματισμοί

Το πιο διασκεδαστικό πράγμα στον κόσμο έχω αρχίσει και πιστεύω πως είναι να ακούς σαχλοσταθμούς στο ραδιόφωνο! Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα. Δεν υπάρχει πιο αστείο. Εντάξει υπάρχει…αλλά χάρη του πόστ…έστω ότι δεν υπάρχει! Αυτοί οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που τα ξέρουν όλα, που τα σφάζουν όλα, που τα μαχαιρώνουν όλα, που μιλάνε ακατάπαυστα, τσιρίζοντας μέσα στο μικρόφωνο. Αυτά τα καψουροτράγουδα που είναι σκέτος πόνος…με απίστευτες ατάκες του στυλ...θα πω τραγούδι στη βροχή να μην φανεί το δάκρυ…και λοιπά μελοδραματικά είναι απλά απόλαυση!

Αλλά το πιο κορυφαίο το άκουσα προχτές οδηγώντας. Λέει μελιστάλαχτα η ραδιοφωνική παραγωγός. Και τώρα θα ακούσουμε ένα τραγούδι από τα κόκκινα χαλιά. Κι εκεί η Cindy έσκασε στα γέλια. Εντάξει…έψαξαν πολύ για να βρουν το όνομα του συγκροτήματος;; Μόνο εμένα με παραπέμπει στα ξύλινα σπαθιά; Και πάλι καλά που διάλεξαν για χρώμα το κόκκινο…γιατί υπάρχουν τα κίτρινα ποδήλατα και οι μπλε!!!
Αλλά το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι ότι το τραγούδι θυμίζει ονιράμα κάργα. Ο τραγουδιστής τους στο videoclip φορά γιλεκάκι…όπως ο ονιράμα της Σίσσυς και κόκκινα σταράκια. Ο ονιράμα της Σίσσυς (Χρηστίδου) φοράει πράσινα γενικά για να ξέρεις. Γι αυτό! Τόση αντιγραφή πια;
Να λατρεμένε αναγνώστη…δες και μόνος σου για να μην με λες κακιά. (Όχι ότι δεν είμαι!!)



Μετά από τόση κουλτούρα…άλλαξα σε κάτι πιο ποιοτικό και άκουσα το καινούργιο τραγούδι του Κότσιρα. Κλαίω…κλαίω που έτρεχα στις συναυλίες του στην εφηβεία μου. Το τραγούδι λέγεται «Χωρίς κανένα φίλο» και είναι αυτό που λέμε…τον έχει βάλει η σκρόφα στο βρακί της!! Τόσο μαλακοπίτουρας κι αυτός. Στο μισό τραγούδι πονάει που δεν έχει φίλους και στο άλλο μισό που δεν έχει κι εκείνη. Ότι ξέκοψε από τους φίλους του για πάρτη της και μόνο τον καθιστά κατάπτυστο! Όχι, για να μην με ξαναπείς κακιά…πάρε ρεφραίν!

Χωρίς κανέναν φίλο
το χορό ανοίγω μόνος μου
Χωρίς εσένα τώρα
περπατώ στη μπόρα μόνος μου
Χωρίς κανέναν φίλο
το χορό μου κλείνω μόνος μου
Χωρίς εσένα αντέχω
τη ζωή ξοδεύω μόνος μου.



Αλλά όλα αυτά λατρεμένε αναγνώστη που έχεις κλασική παιδεία και καλλιέργεια ήταν ο πρόλογος! Κάνω επίκληση στο συναίσθημά σου…πέφτω στην ανάγκη σου…με μαλαγανιά σε πλευρίζω…ξέρω ότι έχεις ένα Α επίπεδο για να με διαβάζεις…Θέλω να μου πεις…ποιο είναι το τραγούδι που παίζεται συνέχεια στον Δίεση αυτό τον καιρό. Είναι Ιταλικό ή Ισπανικό…τις ξένες γλώσσες μου μέσα…το λέει γυναίκα…είναι υπέροχο και δεν έχω καμία άλλη πληροφορία να σου δώσω. Αλλά είσαι τσακάλι…είσαι η τελευταία μου ελπίδα…είσαι γατόνι και θα το ξέρεις πάω στοίχημα! Κι εγώ θα σε κάνω ποστ!! Έλα, εδώ το έχεις…σε βλέπω!!!

Καλό Σαββατοκύριακο αγάπες!!
Πάρτε δώρο…ένα από τα αγαπημένα μου…για το δρόμο!


Τετάρτη, Μαΐου 20, 2009

Αλητεία...με άδεια

Όταν πέρυσι τέλειωνα το Πολυτεχνείο τρέχοντας…με διπλωματικές…με εξήντα φεύγα μαθήματα στην πλάτη - τον ακριβή αριθμό των οποίων ακόμα και σήμερα αρνούμαι να συγκρατήσω – με δεκαπέντε περίπου εξεταστικές…ας μην μετρήσω ώρες, μέρες, ξενύχτια, είχα να ζήσω και την παρωδία της εξέτασης για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Όπως όλοι φυσικά.

Θυμάμαι τον καυγά που είχα κάνει στη γραμματεία της Σχολής για να μου δώσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Καλά όλη η Σχολή το θυμάται, εγώ θα το ξεχναγα; Θυμάμαι τις φωνές, τα νεύρα, το θράσος της τύπισσας που μου έλεγε ότι φεύγει διακοπές σε μια εβδομάδα και δεν μπορεί να μου τα εκτυπώσει (!!!). Θυμάμαι πως επειδή εγώ δεν είχα τις πλάτες καμίας παράταξης έφτασα στον πρόεδρο για να βρω το δίκιο μου…και το βρήκα. Αν δεν το έβρισκα θα πήγαινα και στον πρύτανη…με την φόρα που είχα πάρει.

Κι έτσι βρέθηκα τέλη Αυγούστου μπροστά από μια τριμελή επιτροπή…με εξηντάρηδες μηχανικούς, υπαλλήλους να πρωταγωνιστώ στο θέατρο του παραλόγου. Αυτοί να ρωτάνε…τα άσχετα…εγώ να απαντώ…και οι τέσσερις μαζί να συμφωνούμε πως διαφωνούμε και να λήγει το θέμα εκεί.

Σήμερα μαθαίνω πως οι εξετάσεις αυτές από προφορικές θα γίνουν γραπτές. Πολύ καλό θα πει κάποιος. Θα πάνε σπίτι οι εξηντάρηδες εξεταστές που δεν ξέρουν την τύφλα τους. Πολύ κακό θα πω εγώ. Πολύ άδικο. Πολύ χυδαίο. Πολύ νταβατζιλίκι μάγκες του ΤΕΕ είναι αυτό. Γιατί μετά από πέντε χρόνια στο Πολυτεχνείο…μετά από εξήντα φεύγα μαθήματα στην πλάτη…οι γραπτές εξετάσεις για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Θα συνεχίσουν να αποτελούν αλισβερίσι μεταξύ πολιτικόπατέρων και μη που έχουν έναν γνωστό στην επιτροπή που θα του μιλήσουν…και θα δούμε τι θα γίνει. Θα συνεχίσουν να είναι εικονικές και για τα μάτια του κόσμου όπως είναι στην Νομική όπου παρότι το γραπτό υπάρχει…δεν έχουμε δει και κανέναν να κόβεται. Θα είναι μια ακόμα αφορμή μάταιη.

Και το χειρότερο δεν είναι ότι θα θεσπιστούν γραπτές εξετάσεις. Το χειρότερο είναι ότι εμείς που έχουμε βγει λίγο πιο έξω από το Λιανοκλάδι…έχουμε δει πως εδώ στην Αγγλία, Μηχανικός θεωρείται όποιος ξέρει χωρίς πτυχίο σε κορνίζα στον τοίχο. Αν ξέρει. Αν δεν ξέρει…σπίτι του. Στη Γερμανία οι Μηχανικοί και οι Μηχανικοί ΤΕ ανήκουν στο ίδιο επιμελητήριο. Όσο για την Ιαπωνία…θα σας απογοητεύσω και δεν το θέλω. Οι υπομηχανικοί υπογράφουν μέχρι ουρανοξύστη.

Όχι καρδιές μου. Δεν θα σας πω εγώ να τα κάνουμε σάλα τραπεζαρία όλα. Έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, για το γνωστικό μου αντικείμενο και για το Πολυτεχνείο που τέλειωσα. Θα σας πω…να ρίξουμε μια ματιά προς τα έξω. Να κοιτάξουμε τι γίνεται αλλού, να προβληματιστούμε και σε ένα βαθμό να συνετιστούμε. Γιατί θα έρθει κάποια μέρα η Ευρώπη…μέλη της οποίας είμαστε και θα βάλει την τάξη που η ελληνική πολιτεία αδυνατεί να κάνει. Η για να είμαστε πιο ακριβείς…θα τα κάνει σάλα τραπεζαρία όλα και την πόρτα του σαλονιού θα την έχουμε ανοίξει εμείς, με ή χωρίς άδεια ασκήσεως επαγγέλματος...

Υ.Γ. Περισσότερες λεπτομέρειες για τις γραπτές εξετάσεις για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος των Μηχανικών…εδώ…στην 5η σελίδα.

Δευτέρα, Μαΐου 18, 2009

Η φήμες λένε…η Cindy επιβεβαιώνει.

Η αλλιώς…σε τρίτο ενικό πρόσωπο.

Όταν η Cindy συνάντησε τα blogs ήταν καλοκαίρι του 2007. Το έφερε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και όπως κάθε απόφαση στη ζωή της το αποφάσισε μέσα σε λίγα λεπτά, με άγνοια κινδύνου. Θα το έκανε.


Όταν η Cindy αποφάσισε να κλείσει το blog σχεδόν δύο χρόνια μετά βρήκε τη google απέναντί της. Σαν να την έλεγε…μην το κάνεις. Βρήκε και πολλούς άλλους βέβαια. Με μάιλς, με τηλέφωνα, με κατ’ ιδίαν παραινέσεις. Μην το κάνεις. Όπως πάντα όμως…ο αυθορμητισμός της…εκείνος ο αυθορμητισμός που τσακίζει κόκαλα είχε ήδη κάνει τη ζημιά. Έψαξε τα εργαλεία ένα ένα…και φυσικά δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Ακόμα και τώρα όμως δεν ξέρει ούτε η ίδια τι έψαχνε. Ο θυμός παρέα με τον αυθορμητισμό και τα γονίδια του μοναχοπαιδιού που κουβαλάει…δεν άφησαν και πολλά περιθώρια. Το έκρυψε. Μετά το έκλεισε. Πάλι καλά που δεν το διέγραψε.


Η Κατερίνα την αποκαλεί ακόμα παιδί. Ίσως και να έχει δίκιο η Σμυρνιά. Γιατί σαν παιδί είπε πως τη μάλωσαν. Την έβρισαν. Ε και; Τη ρώτησε η Σμυρνιά με εκείνη την αθωότητα που κρύβει από πίσω της πολύ καλά την κατανόηση. Ε ναι της απάντησε η Cindy.


Μόνο που η Cindy ξέχασε πως και στη ζωή της το ίδιο συμβαίνει. Πως η προσωπική της πορεία είναι χαραγμένη με αυτόν τον τρόπο και με αυτά τα ιδανικά. Πως πολλοί την κορόιδεψαν τότε…στο χωριό του Πολυτεχνείου…που δεν κυνηγούσε τους βαθμούς μέσα από τις κομματικές παρατάξεις. Πολλοί ξενίστηκαν για την υποτροφία που πήρε πριν από λίγες μέρες χωρίς να έχει χτυπήσει την πόρτα κανενός καθηγητή. Ακόμα και στη γενική συνέλευση…ξενίστηκαν με την επιλογή της και τον τομέα που ακολούθησε. Κανείς δεν είδε το αυτονόητο. Πως η Cindy δεν είναι μόνο αυθόρμητη. Μελετά με πολύ προσοχή το κάθε βήμα κι ας φαίνεται μετέωρο. Κάνει τις επιλογές της και πληρώνει το τίμημα.


Πολλοί την κορόιδεψαν και τότε…που αποφάσισε να φύγει έξω. Μα εδώ υπάρχουν τόσα μεταπτυχιακά. Θα βρεθεί και κανείς γνωστός…θα σε σπρώξει…ξέρεις τώρα πως γίνονται αυτά. Παγκόσμια πατέντα…στο μεταπτυχιακό να υπάρχουν 21 επιλαχόντες. Ο 21ος…πολύ καλό παιδί, αστέρι, με πολύ καλές γνωριμίες. Φίλος μας. Η Cindy γέλασε. Έκανε όλες τις αιτήσεις μόνη της, με το ονοματάκι της και με τους βαθμούς της βρέθηκε σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και κουνά το μαντήλι σε εκείνους που πίστευαν πως τα λίγα είναι βολικά.


Πολλοί απόρησαν που ασχολείται με δημοσιεύσεις και χαζοpapers. Μα γιατί; Κανείς δεν σκέφτηκε πως αυτό την γεμίζει.


Έτσι ήταν και είναι η Cindy. Τα λάθη της είναι αυτή. Το μεγάλο της κουσούρι είναι πως θα μείνει αθεράπευτα παιδί. Πως είναι αυτό που πάντα ήθελε να γίνει. Και πως είναι πια πολύ μεγάλη για να αλλάξει ή να κρυφτεί πίσω από τις μαξιλάρες ενός καναπέ….μέσα σε ένα κλειδωμένο σαλονάκι.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο συγγνώμη…σε αυτούς που ταλαιπώρησα αυτές τις μέρες. Είχατε δίκιο. Αυτό το blog, αυτός ο καναπές…δεν είναι μόνο δικός μου και δεν είχα αυτό το δικαίωμα.

Τετάρτη, Μαΐου 13, 2009

Σε εκείνον που τη χρωστούσα...

Συνήθως εκείνη είναι η Στάρ. Η φίρμα και το πρώτο όνομα σε όλα. Έχει πάντα τον έλεγχο, ξέρει τα πάντα με λεπτομέρειες και έχει μνήμη που τσακίζει. Εκείνος πάλι όχι. Εκείνος παίζει τον δεύτερο ρόλο, εσκεμμένα. Εν γνώσει του και πολύ καλά σχεδιασμένα. Ένα βήμα πίσω στα μικρά. Πολλά βήματα μπροστά στα σημαντικά.

Και σαν γνήσιο αρσενικό, άντρας και μεγαλύτερος τα έχει καταφέρει πολύ καλά. Να βάλει τον πήχη ψηλά, να κάνει αυτή τη σχέση να διαρκεί χρόνια, να επηρεάζει, να κατευθύνει και να κινεί τα νήματα αθόρυβα προς την κατεύθυνση που αυτός πάντα θέλει.
Κάθε κίνησή του στα σημαντικά μου το θυμίζει.

Τότε από την πρώτη μέρα στον παιδικό που η πριγκηπέσα του στους ώμους και με τα χεράκια μέσα από το πουκάμισο για να μην κρυώνει, γκρίνιαζε για το πρωινό ξύπνημα, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, έδερνε άμα λάχαινε και δεν φορούσε ποτέ παντελόνια.

Τότε στην εφηβεία που η επανάσταση και το φευγιό από το σπίτι…έφτασε μόλις μέχρι το περίπτερο. Γιατί εκείνος σιγά μην και δεν την προλάβαινε. Αν της πήγαινε κόντρα θα την έχανε. Το ήξερε. Υπέγραψε την υπεύθυνη δήλωση για την πενθήμερη με μισή καρδιά, αλλά μόλις η μικρή αρρώστησε έπιασε τον Θεό από το πόδι για να ανέβει και να την πάρει πίσω.

Τότε στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Σιγά μην δεν γίνει η μικρή Μηχανικός. Εκ των υστέρων είχε δίκιο. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε γιατί οι σπουδές της πήγαν γάντι. Αυτή όμως τότε δεν το ήξερε και όπως πάντα τον ταλαιπώρησε. Ένα πακέτο τσιγάρα εκείνο το πρωινό μέχρι η μικρή να το καταθέσει το ρημάδι…αμάν ρε παιδί μου…μετά τις 11 τα δέχονται τα δικαιολογητικά κι αυτοί. Για να τον τιμωρήσει εκείνο το πρωινό του είπε πως έκανε τρύπα στον αφαλό. Ψέματα. Η επανάσταση περιορίστηκε στα αυτιά. Χρόνια μετά…αυτή η παιδική αρρώστια δεν λέει να γιάνει. Σήμερα τον απειλεί πως το ενθύμιο από το μεταπτυχιακό θα είναι ένα τατουάζ από το λατρεμένο Camden. Καθόλου ψέματα.

Χτες ήταν άλλη μια ξεχωριστή μέρα για κείνον. Κι εκείνη…η μικρή…η πριγκηπέσα ντε…δεν κατάφερε να κρύψει το αυτονόητο. Πως η σχέση αυτή είναι όλη της η ζωή. Της έχει χαράξει πορεία. Και της έχει αποδείξει πως αρσενικά υπάρχουν πολλά. Άντρες λίγοι. Τουλάχιστον ένας είναι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της. Μέχρι τα μπούνια.