Joyeux Noel

Από την Notre Dame

Από τη Gallerie Lafayette

Από τη Μονμάρτη

Από μια Ιρλανδική pub στο κέντρο του Παρισιού

Από ένα κλασικό café

Από μια παριζιάνικη συνοικία

Από εμένα που πριν λίγες μέρες ήμουν εκεί...

Ζεστές αγκαλιές σε όλους σας.

ΠΑΜΕ μόνοι μας...

Τους θυμάμαι από τότε. Τότε που μια νεολαία εν βρασμώ ψυχής και συνείδησης κατέβαινε κάθε Πέμπτη στην πορεία. Τους θυμάμαι από τότε που παλεύαμε για το Άρθρο 16. Απέναντι στη Μαριέττα, τις Hermes της τσάντες, την αλαζονεία μιας Δεξιάς κυβέρνησης.

Τους θυμάμαι από τότε. Από την μια εμείς. Όλοι μαζί. Αριστεροί του Σύριζα, των ΕΑΑΚ, των Οικολόγων, της ΠΑΣΠ και φοιτητές ανένταχτοι. Απλά συνειδητοποιημένοι. Αφυπνισμένοι. Απέναντι όλοι μαζί στον κοινό εχθρό.

Από την άλλη εκείνοι. Οι Κνίτες. Το ΠΑΜΕ. Μια γκετοποιημένη ομάδα που κάποιοι έδωσαν και τη ζωή τους για να έχουν αυτό το υφάκι το αφ’ υψηλού, αυτό που δεν σε έχω ανάγκη μωρέ. Περνώ και μόνος μου καλά. Εγώ κι ο κούκος. Και κάνουμε κι αντίσταση. Αμέ. Με κομματική ταμπέλα πάνω. Πρώτα Κουκουές, μετά άνθρωπος.

Οι καλύτερες πορείες. Οι πιο καλά περιφρουρημένες. Ξεκινούσαν την ίδια μέρα, από το ίδιο μέρος μια ώρα πιο μπροστά. Ποιος τους φτάνει!! Με αλυσίδα που δεν έσπαγε. Μα φυσικά. Ο κομματικός φερετζές ταιριάζει μούρλια με την πολιτική αφύπνιση. Με τον ξεσηκωμό. Έτσι νομίζουν, έτσι τους έχουν πείσει.

Και οι υπόλοιποι; Απλά μη Κουκουέδες. Αχταρμάς. Μα το σηκώνει η Αριστεροσύνη σου να περπατάς δίπλα δίπλα με τον Πασόκο; Έλα ντε. Πες τα χρυσόστομε.

Το ίδιο και σήμερα. Το ίδιο και τώρα. Σε μέρες που οι ματατζήδες χτυπούν με ισραηλινά τοξικά δακρυγόνα τους μαθητές. Τα δεκαπεντάχρονα. Τα πιτσιρίκια. Αυτοί αγκαλιά με το σφυροδρέπανο. Και την αδιαφορία. Αφού το πιτσιρίκι από τα γεννοφάσκια του δεν έχει γραφτεί στην Κνε καλά να πάθει. Πολύ ωμά. Πολύ απλά. Πολύ αληθινά.

Την ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος αλλά μια ώρα νωρίτερα πάντα η πορεία τους. Τα είπαμε αυτά. Σήμερα που οι μαθητές χρειάζονται την προστασία. Σήμερα που η μαζικότητα δεν αποτελεί αριστερή φανφάρα. Σήμερα αυτοί εξακολουθούν να γυρίζουν την πλάτη στον κόσμο που δεν κατεβαίνει με κομματικές παρωπίδες στο δρόμο.

Μην χαλάς την μοναξιά σου, αριστερά μου. Πολλές γενιές, πολλές νιότες χάθηκαν πάνω από μια φθαρμένη ιδεολογία. Μια παραπάνω…μα τι σημασία έχει.

Χριστουγεννιάτικο Λονδίνο

Οι καιροί είναι περίεργοι. Τα τελευταία χρόνια τα Χριστούγεννα πάντα με μελαγχολούσαν και πάντα υπήρχε λόγος. Δεν πίστεψα ποτέ στον Άγιο Βασίλη. Πίστεψα όμως στην αγάπη της οικογένειας που με ζεστασιά διάλεγε τα δώρα. Φέτος ειδικά τα πράγματα στην αυλή μας και στον κόσμο είναι πολύ σκούρα. Πίσω από τα λαμπάκια υπάρχουν καμένες βιτρίνες. Πίσω από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια υπάρχει η οικονομική κρίση. Πίσω από το λαμπερό, το γυαλιστερό, το στολισμένο υπάρχει πόνος, υπάρχει δυστυχία. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν μπορεί να πει κάποιος κυνικός.
Φέτος τα Χριστούγεννα έχουν μια περίεργη υφή. Μια περίεργη γεύση και πολύ ανασφάλεια για το μέλλον.
Αλλά. Να το ξεπρόβαλε. Πήδηξε μέσα από τις λέξεις. Ένα τόσο δα αλλά. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή ελπίδας.
Και θέλω να στολίσω το σαλόνι μου. Το blog μου. Το χώρο μου. Το Λονδίνο είναι υπέροχο έτσι κι αλλιώς. Αυτό τον καιρό όμως είναι μαγευτικό. Στολισμένο και παραμυθένιο. Κι ίσως η μεγαλύτερη αλήθεια είναι αυτό το παραμύθι που ζεσταίνει καρδιές και γεμίζει αγκαλιές.





Στο Hyde park στήθηκε υπαίθρια Χριστουγεννιάτικη αγορά.
Με λούνα παρκ.

Με πάγκους φαγητού.

Με παγοδρόμιο.

Με πολλά λαμπιόνια.

Με αγιοβασίληδες.

Για τη wonderland είχε γράψει πριν λίγες εβδομάδες και ο Γκρινιάρης.

O Vk, η περιέργεια του και η ταπετσαρία μου.

Φυσικά και το έκανε για να με εκθέσει. Να με ρεζιλέψει και να δείξει πόσο τεχνολογικά αναλφάβητη είμαι. Τα ξέρω εγώ αυτά τα κολπάκια. Έλα cindy να μας δείξεις την ταπετσαρία με όλα τα μπιχλιμπίδια που έχεις στον υπολογιστή σου. Που δεν μας νοιάζει μόνο η ταπετσαρία αλλά και το τασάκι, το κομπολόι, τα σουπλά, τα ρεσό και ακόμα 466 άγνωστες λέξεις που απαρτίζουν τη διακόσμηση του πισιού σου.

Και αν και το ήξερα πως η πρόσκληση σε αυτό το μπλογκοπάιγνιδο περιείχε παγίδα, σαν την πρωτάρα έπεσα μέσα. Πως η Βουγιουκλάκη έλεγε Ναυσικάααα γιατί δεν ήξερε το παρακάτω; Έτσι κι εγώ χάρηκα που με κάλεσε αλλά δεν ήξερα πώς να παίξω. Και ρώτησα. Και το τσουλουφόπαιδο έσκασε στα γέλια. Έχε χάρη. Είναι που είμαι καλός άνθρωπος. Είναι που είμαι μεγάλη ψυχή. Είναι που είμαι ανώτερη ύπαρξη. Θεά με λίγα λόγια. Και αρνούμαι να βγάλω στη φόρα την ανάρτηση «Ο Vk στα χακί…ναι του πάνε πολύ…στον Έβρο». Να γελάσει κάθε πικραμένος. Και φυσικά να το στείλω και συστημένο στη μανούλα του. Αλλά κρατώ το μεγάλο όπλο για άλλες ώρες.

Μου ζήτησε να σας δείξω την ταπετσαρία μου. Και ρώτησα και έμαθα πως. Και όταν το έκανα, γιατί το έκανα Vk και δεν χωράνε αμφισβητήσεις είδα ότι στη δεξιά μεριά έχω γραμμένο το αγγλικό κινητό που δεν μπορώ να το μάθω με τίποτα απέξω!!! Στην αριστερή έχω ένα φάκελο με τα έγγραφά μου που έχει ως τίτλο το ονοματάκι μου. Ναι, Cindy…περίπου!!

Και αποφάσισα πως σιγά μην σβήσω όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα για να σας δείξω την άχρηστη πληροφορία της ημέρας!!! Φυσικά θα μπαρούσα να χρησιμοποιούσα το photoshop. Ναι, άλλη δουλειά δεν είχα. Που έχω την υποψία ότι αυτό το blogoπαίγνοδο το έχω ξαναπαίξει αλλά δεν είμαι σίγουρη και βαριέμαι να το ψάχνω τώρα! Που επίσης αν δεν είχα καιρό να παίξω σιγά μην έπαιζα! Και κακιώνω μαζί του γιατί εκείνο το εκπληκτικό παιχνίδι με τα ντολμαδάκια το είχε φάει μόνος του χωρίς να με καλέσει! Ενώ είχα την ανάρτηση στο τσεπάκι, με τα ντολμαδάκια, το Μεξικανό της εστίας και τη μανούλα. Αμέ.

Δεν πειράζει. Όλοι οι υπόλοιποι πάρτε μια φωτογραφία του Λονδίνου που ταιριάζει πολύ σε κάθε λαπτοπάκι που σέβεται τον εαυτό του.

Τ' ακους ομορφιά μου;

Πολλά ειπώθηκαν αυτό το διήμερο.
Ακούστηκε όμως μόνο ένα.



Και είναι η δύναμη της φωνής για πρώτη φορά πιο μεγάλη από της εικόνας. Σε κάποια στιγμή όταν ο ένας από τους περαστικούς καταλαβαίνει πως πρόκειται για δημοσιογράφο του λέει «την κάμερα αδερφέ, την κάμερα».

Κατάλαβες ομορφιά μου; Ότι δεν βλέπουμε απλά δεν υπάρχει.
Ότι δεν έχει αποτυπωθεί στο φακό, μπορεί να διαστρεβλωθεί, να διανθιστεί από το θύτη φορώντας τη μάσκα του θύματος. Η σφαίρα θα είχε εξοστρακιστεί πρώτα στη μαρκίζα, μετά στην τέντα, έπειτα στην άσφαλτο και μετά πάνω στο παιδί. Τυχαία. Δυστυχώς. Πολύ δυστυχώς.

Όπως και τότε…που έφταιγε η ζαρντινιέρα.
Θυμάσαι τη ζαρντινιέρα ομορφιά μου; Τον φοιτητή που είχαν λιντσάρει μερικά ομορφόπαιδα των ΜΑΤ αλλά δεν κατάφεραν να σκοτώσουν;
Θυμάσαι πως και τότε πάλι για μεμονωμένο περιστατικό μιλάγανε;
Γεμίσαμε με μεμονωμένα περιστατικά ομορφιά. Γεμίσαμε με θύτες με το προσωπείο του θύματος.

Και δεν φταίει ο ειδικός φρουρός ομορφιά που πυροβόλησε εν ψυχρώ. Φταίει το παιδί. Που τον απείλησε με το στυλό διαρκείας. Με τα βιβλία της Γ γυμνασίου. Με τη σχολική τσάντα. Με τον αυθορμητισμό και το θράσος της εφηβείας. Με τα δεκαπέντε του χρόνια φόρα παρτίδα.
Όπως και τότε που έφταιγε η ζαρντινιέρα. Γι αυτό την είχε πληρώσει αυτή. Και μόνο. Α ναι, και ο φοιτητής που φορούσε πράσινα All stars. Μην πάρεις πράσινα ομορφιά. Δεν σου πάνε. Και συνδυάζονται δύσκολα. Ρώτα και τον φοιτητή που τα φορούσε.

Κι επειδή πολλά ειπώθηκαν…ένα ακούστηκε και αρκετά θα δούμε ακόμα…όχι ρε ομορφιά μου. Δεν είναι επανάσταση να καις το περίπτερο, τους κάδους σκουπιδιών, τα Ζάρα και παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ξεκόλλα ομορφιά…γιατί γι αυτό μας έχουν καβαλήσει οι «ειδικοί φρουροί». Επειδή εμείς δεν ξέρουμε πώς να επαναστατήσουμε και έτσι πετάμε πέτρες παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους. Θυσιάζοντας εκτός από ανθρώπινες ζωές και την αξιοπρέπεια μας.

Σπίτια τους ομορφιά μου…σπίτια τους.

Υ.Γ.1 Σήμερα οι φυλλάδες που μοιράζουν εδώ στο Λονδίνο δωρεάν στο μετρό, μας είχαν πρωτοσέλιδο. Μια τεράστια φωτογραφία που έδειχνε ένα καμένο αμάξι, ένα κείμενο λίβελος και από πίσω καταχωρημένη διαφήμιση για διακοπές στην Ελλάδα…

Υ.Γ.2 Χαθήκαμε. Πέρασαν πολλές μέρες χωρίς καν να μπω και να κάτσω στον καναπέ μου. Κάπως έτσι νομίζω αδειάζουν και ερημώνουν τα blogs. Κάπως έτσι ξεχνιούνται άπλυτες οι σίτες. Κάπως έτσι αδειάζουν τα στέκια. Ας είναι. Χρειαζόμουνα ένα διάλειμμα. Χρειαζόμουνα μια παύση. Και δεν είχα κάτι να πω. Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες. Αλλά λένε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι ακριβώς πριν από την Ανατολή. Γι αυτήν παλεύω.
Σας ευχαριστώ όλους όσους περνούσατε από εδώ και από το mail. Σας ευχαριστώ όσους με έχετε πάρει αγκαλιά. Ξέρετε εσείς. Ξέρω κι εγώ.
Χρωστάω ακόμα μερικές απαντήσεις. Οι αποδέκτες ξέρω ότι δεν με παρεξηγούν.

Υ.Γ.3 Το video το είδα στου Matrix. Και φυσικά το αντέγραψα. Συνήθης τακτική του κακού (εν προκειμένω ανενημέρωτου μαθητή ) να αντιγράφει από τον καλό.