Τι μου έμαθε η χρονιά που φεύγει...

Να αγαπώ. Και να αγαπιέμαι. (Το ξερα. Αλλά το εξάσκησα ακόμα περισσότερο.) Εγώ, το χαϊδεμένο μιας ολόκληρης οικογένειας, το μοναχοπαίδι. Το καλομαθημένο. Έμαθα να κλείνω σε όλους τους χρόνους το ρήμα της αγάπης χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος και ενίοτε με τεράστια δόση υπερβολής. Με κυριότερο…ότι αγάπησα μου ανήκει. Με πιο ουσιώδες…ότι αγαπώ με κάνει ευτυχισμένη. Και πιο αληθινό…αγαπώ ότι παραγματικά αξίζει.

Να αφήνω πίσω μου πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις. Να γυρίζω σελίδα στα 25 γιατί αν δεν τη γυρίσω τώρα διάολε δε θα τη γυρίσω ποτέ. Να φεύγω με μια βαλίτσα στο χέρι είτε από την πόλη που αγαπώ, είτε από τις Ευρωπαϊκές ρούγες της επιστήμης που έχω πάρει τελευταία, είτε για σαββατοκύριακο, είτε από κακοπληρωμένες δουλειές. Να φεύγω. Να αφήνω. Αλλά ποτέ να μην πετώ. Στιγμές χαμένες είναι μόνο αυτές που πετάχτηκαν από φόβο ή μίσος σε μια στιγμή αδυναμίας. Θλιβερό.

Να κάνω υπομονή. Μιλάς με παρορμητική γυναίκα Δίδυμο. Δεν υπάρχει αυτό. Να σφίγγω τα δόντια ακόμα κι αν μετά χρειάζομαι μια αγκαλιά για να χωθώ. Το χω. Εντάξει ψέμματα. Δεν το έχω αλλά το μαθαίνω. Δίνω χώρο και χρόνο κυρίως στα λάθη μου. Μαθαίνω να σκέφτομαι διπλά. Είναι σαν τους κοιλιακούς. Επίπονο αλλά κάποια στιγμή – λένε – βλέπεις αποτέλεσμα.

Να παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις ακόμα και τα ανίκητα για να τα νικώ τελικά. Να πανηγυρίζω μετά αυτά που ούτε κι εγώ δε πίστευα ότι θα κέρδιζα. Και ναι. Να χάνω παίρνοντας πως και οι ήττες είναι δεδομένες σε αυτή τη ζωή. Να κλαίω. Παλιά δεν έκλαιγα. Τώρα το κάνω. Να λέω στους δικούς μου ανθρώπους ότι τους αγαπάω. Παλιά δεν το έκανα. Τώρα – και αυτό – το κάνω.

Να κάνω ταμείο μιας χρονιάς εξαιρετικά δύσκολης. Δύσκολης γιατί είναι ζωή και όχι μια σειρά συμβιβασμών. Και συμπτώσεων.

Να ετοιμάζω βαλίτσα και πάλι για εκεί. Γιορτές στο Λονδίνο – Θεού θέλοντος και easy jet επιτρέποντος – γιατί ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στα αγαπημένα του μέρη. Κι εμένα μου έχει λείψει τρομακτικά η μυρωδιά του και εκείνη.

Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν στο δέντρο. 12 μήνες.

Καλά Χριστούγεννα γλυκά μου πλάσματα εκεί έξω που συναντιόμαστε εδώ μέσα. Ότι ευχές κάνετε φέτος και ότι όνειρα…να είναι στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί δε κοστίζουν τίποτα αλλά αξίζουν πολλά. Και τα πολλά…θα είναι πάντα δικά μας γιατί λίγοι δεν υπήρξαμε ποτέ.

Ο φασισμός της Ελευθεροτυπίας και ο Πλεύρης σε ρόλο μαριονέτας

(Δεν έχω κουράγια για να γράψω δικό μου κείμενο. Η περίοδος εσωτερικής ανασυγκρότησης μου παίρνει λίγο παραπάνω καιρό τελικά. Εξάλλου δε θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Αντιγράφω λοιπόν την Κατερίνα. Για τη Μαριάννα. Τη δικιά μας Μαριάννα με την ασπρόμαυρη παιδική φωτογραφία και το διαδικτυακό της χάδι, τη γλυκιά της κουβέντα. Τόσα χρόνια εδώ μέσα. Λίγο πολύ γνωστοί μεταξύ μας. Μια αγκαλιά είναι το λιγότερο...)

"Πιασάρικος τίτλος...
«Ρατσιστικό παραλήρημα από δικαστίνα - μπλόγγερ».
Για να δούμε τι έγινε πάλι με τους bloggers…
H mariana on ice…τα ύστερα του κόσμου που θα αναφωνούσε η συχωρεμένη η γιαγιά μου.

Διαβάζω έκθαμβη. Πρώτον μαθαίνω το κατά κόσμον, ή μάλλον το κατα Ελευθεροτυπία, όνομα της mariana. Πηγαίνω στο blog της. Δεν βρίσκω όνομα. Να το έβγαλε; Ξαδιαβάζω το άρθρο. Όχι. Από ότι φαίνεται, το όνομα της συνάγεται από κάποια φωτογραφία. Τι παίζει; Τι έγινε; Από πότε τα blogs ταυτοποιούνται;

Πιθανότατα θα έκανε κάποιο έγκλημα, ένα κακούργημα, θα ζητήθηκε η άρση του απορρήτου και θα ταυτοποιηθηκε το όνομα της με εισαγγελική παραγγελία. Θεέ μου, είχαμε μια κακούργα ανάμεσα μας!!!! Το μόνο που ξέρω για την Mariana on Ice είναι μια παιδική φωτογραφία, που συνοδεύει το nick name της.

Ήταν πολύ γλυκό παιδάκι στη φωτογραφία. Τι έγκλημα έκανε γαμώτο; Παραληρεί ρατσιστικώς εναντίον των Εβραίων λέει το δημοσίευμα. Αν υποψιαστώ ότι έκανε καμιά τρομοκρατική ομάδα η Marianna on Ice, και σκοτώνει Εβραίους- στο εξωτερικό φαντάζομαι, γιατί στο εσωτερικό, δεν θυμάμαι να σκότωσαν κανέναν- θα πω ότι σε αυτή τη ζωή τα έχω δει όλα.

Όχι, δεν σκότωσε κανέναν. Το άρθρο είναι σαφές. Μειοψήφησε λέει, στη δίκη του Πλεύρη για το βιβλίο του, «Εβραίοι όλη η αλήθεια» υπέρ της αθώωσης του.

Μπράβο της! Αν αυτό το κοριτσάκι της φωτογραφίας, είναι η δικαστής που αναφέρει το δημοσίευμα, προφανώς γνωρίζει πολύ καλά ότι χύθηκε πολύ αίμα στον κόσμο, για να φτάσουμε να μην καταδικάζεται σήμερα κανείς για τις όποιες ιδέες του.
Με αφήνει παγερά αδιάφορη η πολιτική θέση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ. Αλλά βγάζω το καπέλο, υποκλίνομαι, σε όποιον μπορεί να κατανοήσει ότι αλίμονο στη Δημοκρατία, που φοβάται, χέζεται από τον κάθε Πλεύρη, και τον δικάζει για την όποια άποψη του.

Ή μήπως βολεύει η καταδίκη ιδεών;

Γιατί σήμερα καταδικάζουμε τον Πλεύρη για αυτό του βιβλίο, αύριο καταδικάζουμε τον Χ Κομουνιστή για εκείνη την θέση του, μεθαύριο τον Ζ αναρχικό για αυτή το άρθρο του, και αντιμεθαύριο ...καταδικάζουμε σε ποινή φυλάκισης όποιον τολμήσει να σκεφτεί ή να διατυπώσει κάτι διαφορετικό από την ...κρατούσα άποψη.

Και ενώ ξεκινάω με την περιέργεια της κουτσομπόλας να δω το έγκλημα, το κακούργημα της blogger με την παιδική φωτογραφία- ο πατέρας μου επιμένει ότι μόνο σε περίπτωση ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ επεμβαίνει η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος- θυμώνω!!!
Ποιος γαμώτο το κέρατο μου είναι τόσο φασίστας, που χρησιμοποιεί την «πολιτική ορθότητα», το χαΐδεμα του...αντιρατσισμού, σαν πολιορκητικό κριό κατά της Δημοκρατίας; Η Ελευθεροτυπία.
Ασφαλώς ο Πλεύρης ωχριά μπροστά της.

Ή για να βάλουμε τα πράγματα στο σωστό τους πλαίσιο. Ο Πλεύρης χρησιμοποιείται σαν μαριονέτα από μια καθαρά φασιστική τακτική εφημερίδας, που χοντρικά μας λέει να καίμε όποιο βιβλίο διαφωνούμε και να φυλακίζουμε όποιον διαφωνεί με την κρατούσα άποψη. Ανοίξτε τον ασκό του Αίολου... Τι εύκολο! Τι βολικό! Ο καιρός ...κατάλληλος!

Και τότε τι διαφορετικό από την Ελευθεροτυπία λέει η Χρυσή Αυγή; Μα τίποτα!
Αλλά τουλάχιστον η Χρυσή Αυγή, δεν διεκδικεί δημοκρατικές ευαισθησίες!
Αυτή φασιστική είναι και το λέει.

Η κονσέρβα της Χρυσής Αυγής αναγράφει πάνω ότι το προϊόν είναι χαλασμένο, σάπιο, επικίνδυνο για τη Δημοκρατία.

Η κονσέρβα της Ελευθεροτυπίας, περιέχει το ίδιο ακριβώς χαλασμένο, σάπιο, επικίνδυνο προϊόν για τη Δημοκρατία, αλλά τυλιγμένο με ...δημοκρατικούς φιόγκους.

Η Χρυσή Αυγή προσφέρει τις σιδερογροθιές στα ξυρισμένα... «παλικάρια» της, αυτούς τους ψευτόμαγκες της συμφοράς, και τα χειροκροτεί όταν ματοκυλάνε ότι δεν γουστάρουν.
Η Ελευθεροτυπία, ντύνεται ...κομψά, με τρύπιες πορφύρες δημοκρατίας, «ταυτοποιεί» προσωπικές σελίδες, και ...ματοκυλάει πολίτες. Δείχνει με το δάχτυλο κουκουλοφόρου δήμιου, πιθανούς δικαστές που επιμένουν να φωνάζουν ότι η Δημοκρατία είναι ισχυρή, ΑΚΡΙΒΏΣ γιατί αντέχει την διατύπωση ΚΑΘΕ άποψης...
Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Είτε είναι η κρατούσα, είτε όχι. Είτε είναι πολιτικά ορθή, είτε όχι.

Ακόμη κι αν η marianaonice είναι δικαστής, κάτι που προσωπικά εγώ δεν γνωρίζω, ούτε είδα κάτι δημοσιευμένο εκεί από κάποιον με την ιδιότητα του δικαστή, ποιος υπέρμαχος της ...Ελευθεροτυπίας, χρησιμοποιεί σαν όπλο την καθαρά προσωπική άποψη ενός blogger, εκφρασμένης σε καθαρά ιδιωτικό χώρο για να στήσει λαϊκό δικαστήριο εις βάρος του; Ποιοι Νόμοι, ποιοι κανόνες δεοντολογίας επιτρέπουν σε εφημερίδες, τόσο λάσπη, τόση ανομία, τέτοιο ξέσκισμα;
Από πότε η θέση του όποιου σχολιαστή, ενοχοποιεί (;;;;;;) τον ιδιοκτήτη ενός blog, που εικάζεται ότι είναι δικαστικός;
Αν αυτό δεν είναι βαρβαρότητα, τότε τι στο διάβολο είναι; Αυτός είναι ο Τύπος που καταρέει, που καλούμαστε μαθές οι πολίτες να προστατεύσουμε, μπας και ...εξαφανιστεί. Τι συμφορά!

Τι ακριβώς προοιωνίζουν τετοιες αθλιότητες στην... «ελευθεροτυπία»; Τι άλλο θα δούμε να καίγεται μπροστά στα μάτια μας; ;


Δεν έχει έννοια να θυμώσω. Αηδία νοιώθω. Μια τεραστία αηδία. Ανάμικτη με φόβο. Γιατί θυμώνω με τους φασίστες. Αηδιάζω με τους φασίστες που υποδύονται τους δημοκράτες, αλλά φοβάμαι τις ...φασιστικές «ελευθεροτυπίες» που χρησιμοποιούν τους Πλεύρηδες σαν μαριονέτες, στην εργολαβία υποστήριξης του πιο χυδαίου φασισμού. Αυτου του ντυμένου με τρυπιες ...δημοκρατικές πορφυρες.

Υ.Γ. Διαβάστε καλά το άρθρο της ...Ελευθεροτυπίας. Αποκρυπτογραφήστε το. Και ...στοιχηματίζω συχωριανοι του bloggo-χωριου, για τα λόγια του ποιητή
Μην αμελήσετε
Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία

Κάποια στιγμή...

...κάπου εδώ.