Η μάχη των φύλων και όχι των φίλων.

Μια γυναίκα για να βγει ραντεβού ακόμα και Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη θα πρέπει να βάλει το φόρεμα το μαύρο (δεν πειράζει), το κοντό(πειράζει), το αμάνικο(πειράζει), το μεταξωτό(πειράζει), με τις διάφανες κάλτσες (πειράζει) και να παγώσει. Ένας άντρας θα βάλει το μάλλινο πουλοβεράκι Tommy Hilfiger και θα είναι μια χαρά.

Μια γυναίκα για να βγει ραντεβού θα πρέπει να βάλει γόβες και να ισορροπήσει πάνω σε αυτές, να κυκλοφορήσει με αυτές σε όλες τις λακκούβες και τα σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας και να οδηγήσει με αυτές. Ένας άντρας θα φορέσει τα αθλητικά του και θα είναι cool. Αν μια γυναίκα βγει με αθλητικά – ακόμα κι αν τα έχει αγοράσει 150 ευρώ – θα θεωρηθεί απλά ατημέλητη στην καλύτερη. Αγοροκόριτσο στη χειρότερη. Αν μια γυναίκα βγει με τζιν και φούτερ είναι απλά φίλη του.

Ένας άντρας βάζει την κολόνια του και το αποσμητικό του και κάτι έκανε. Μια γυναίκα πρέπει να βάλει κολόνια, αποσμητικό, να έχει βαφτεί (make up, conciler, mascara, σκια, μολύβι, lip gloss), να έχει περιποιημένο μανικιούρ (γαλλικό) και φουλ αποτρίχωση για να έχει κάνει κάτι.

Μια γυναίκα δίνει την ψυχή της για ένα σαββατοκύριακο στο Παρίσι. Ένας άντρας δίνει την ψυχή του για ένα σαββατοκύριακο στη Λάρισα για να δει την ομαδάρα εκτός έδρας.

Μια γυναίκα ακόμα και στους -12 στο Κωλοπετινίτσι που πήγε ρομαντικό σαββατοκύριακο πρέπει να φοράει μεταξωτές νυχτικές. Ένας άντρας χοντρές πυζάμες. Μια γυναίκα φορά κοφτά και άβολα εσώρουχα ενώ ένας άντρας κάλτσες ακόμα και στο κρεβάτι.

Τα παγωμένα πόδια μιας γυναίκας στο κρεβάτι είναι πρόβλημα. Το ροχαλητό του άντρα στο κρεβάτι δεν είναι πρόβλημα.

Μια γυναίκα κάθε μήνα πληρώνει τις αμαρτίες του Δια που κάποτε της έφερε το νερό της εφηβείας όπως λέει και η Αλεξίου αποδεικνύοντας ότι ο Θεός είναι μισογύνης. Πονάει αλλά δεν το κάνει θέμα. Ξυπνάει μέσα στη νύχτα αλλά δεν το κάνει θέμα. Χαπακώνεται για να τσουλήσει η πρώτη μέρα της περιόδου αλλά δεν λέει κουβέντα. Ένας άντρας βγάζει μια παρανυχίδα και σηκώνει όλο το σπίτι στο πόδι. Πώπω μάνα μου, πόνος.

Μια γυναίκα ξέρει να φτιάχνει μουσακά/παστίτσιο/γιουβέτσι αλλά τίποτα δεν είναι τόσο νόστιμο όσο της μαμάς του. Ένας άντρας ξέρει να φτιάχνει αυγά μάτια και η γυναίκα τον προσκυνά για μέρες.

Μια γυναίκα ξέρει ότι τις Τετάρτες έχει Champions league, τις Πέμπτες Uefa, το Σαββατοκύριακο Super League (aka Πρωτάθλημα) και τις Τρίτες ping pong πιγκουίνων. Ένας άντρας αδυνατεί να θυμηθεί ότι τις Δευτέρες έχει το Νησί και απορεί γιατί το βλέπεις.

Μια γυναίκα επίσης ξέρει ότι ο Ολυμπιακός/Παναθηναϊκός/ ΑΕΚ/Πανσερραϊκός/ΠΑΣ Γιάννενα το Σαββατοκύριακο που πέρασε έπαιξαν με τον Εργοτέλη/ΌΦΗ/Καβάλα/Πανθρακικό/Παναχαϊκή και έφεραν 1/2/χ. Ένας άντρας δυσκολεύεται να συγκρατήσει ότι τον φίλο της κολλητής σου τον λένε Γιώργο/Γιάννη/Κώστα. Κι ότι η Ελένη στο Νησί έχει πεθάνει από τα πρώτα επεισόδια!

Μια γυναίκα οδηγεί, αλλάζει λάστιχο, ξεμπλοκάρει το immobilizer αλλά ένας άντρας ξέρει να οδηγεί, ξέρει να αλλάζει λάστιχο, ξέρει να ξεμπλοκάρει το immobilizer. Ένας άντρας κάνει χοντρά τρακαρίσματα ενώ μια γυναίκα γρατζουνάει τον προφυλακτήρα άρα δεν ξέρει να παρκάρει.

Μια γυναίκα είναι άχρηστη στον υπολογιστή αλλά ξέρει να προγραμματίζει το πλυντήριο ρούχων για να δουλέψει στο ελαφρύ πρόγραμμα για χρωματιστά, μεταξωτά, με στύψιμο και ελαφρύ ατμό την ώρα του βραδινού προγράμματος της ΔΕΗ (γιατί είναι και οικονόμα) που και οι 2 θα κοιμάστε (δλδ 2 με 8 το πρωί). Ένας άντρας ξέρει να προγραμματίζει σε C++ αλλά αδυνατεί να κάνει τον αποχυμωτή να πάρει μπρος φωνάζοντας «πως δουλεύει αυτό το μαραφέτι;»

Ένας άντρας Μηχανικός ή Γιατρός είναι απλά ένας άντρας Μηχανικός ή Γιατρός. Μια γυναίκα Μηχανικός ή Γιατρός είναι έλα μωρέ γυναίκα Μηχανικός, απαπαπά γυναίκα Γιατρός. Γιατί η κοινωνία τη θέλει μανικουρίστα ή έστω Φιλόλογο στην καλύτερη.

Μια γυναίκα που φλερτάρει ενώ έχει σχέση είναι τσούλα. Ένας άντρας που φλερτάρει ενώ έχει σχέση «αμάν καλέ, δεν έκανε και τίποτα το παιδί, λύσσαξες.»

Και κάπως έτσι τσουλάει η ζωή στις Δυτικές χώρες και δη στην Ελλάδα που οι γυναίκες δεν φοράνε μπούρκα, παντρεύονται στα 30, γεννάνε με καισαρική στο ΙΑΣΩ, δουλεύουν δεκάωρα, πληρώνουν δάνεια, αγαπάνε τις Louis Vuitton, την Ύδρα, τον Oscar Wilde και τα τσιτάτα του επαναλαμβάνοντας από μέσα τους πως «Ένας άνδρας θέλει να είναι πάντα η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας ενώ η γυναίκα θέλει να είναι πάντα το τελευταίο ειδύλλιο ενός άνδρα.» Ξεχνάνε βέβαια ότι «ένας άνδρας μπορεί να είναι ευχαριστημένος από οποιαδήποτε γυναίκα εφ' όσον δεν την αγαπά.» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!

Γράμμα σε σένα...Μετανάστη μου.

Γράφω αυτή την ανάρτησή τώρα. Τώρα που καταλάγιασαν τα πνεύματα. Είναι σαν έναν καυγά. Είναι ανώφελο να μιλήσεις όταν ό άλλος ωρύεται ακόμα από θυμό . Δυσκολεύτηκα στη ζωή μου να το μάθω αλλά τώρα το ξέρω. Τώρα λοιπόν που οι μετανάστες έφυγαν από τη Νομική και βρίσκονται στο νεοκλασικό της Πατησίων θα τα πω κι εγώ. Όχι ότι έχουν σημασία. Αλλά να, να τα βγάλω από μέσα μου. Αυτό που αυτοί εκφράζουν με τη σιωπή τους. Αυτή την εκκωφαντική σιωπή. Εγώ το εκφράζω ετεροχρονισμένα. Σαν παράπονο.

Μην μου το κάνεις αυτό. Δεν είναι θέμα ψευτοπουριτανισμού. Ούτε καν καθωσπρεπισμού. Το ξέρεις άλλωστε. Δεν υπήρξα ποτέ τυπική. Υπήρξα σαρωτική, υπήρξα υπερβολική αλλά με τα πρέπει δεν έκατσα ποτέ στα ίδια παγκάκια. Είναι σαν τότε. Έπεφτα στα πατώματα για εκείνον αλλά ούτε τη γιορτή του δεν καταδέχτηκα να θυμηθώ. Λεπτομέρειες του μυαλού που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στη λογική μου. Σε αυτή, τη διαστρεβλωμένη λογική που ανέκαθεν κουβαλούσα και έκανα πολύ κόπο για να λατρέψω.

Μην μου κλείνεις το πανεπιστήμιο. Το ξέρω. Το ξέρω, πέφτω στην πασοκική λούμπα. Κοιτώ το δάχτυλο αλλά χάνω το δάσος σαν τους ηλίθιους πρασινοφρουρούς. Μια αηδία καταντώ. Οι άνθρωποι έχουν πέσει σε απεργία πείνας κι εγώ χτενίζομαι. Αλλά να. Είναι σαν να μου κλείνεις την είσοδο του σπιτιού μου. Να μην με αφήνεις να μπω στο διαμέρισμά μου. Το έχω χτίσει γαμώτο. Το έχω πονέσει. Έχω ζήσει το μέσα και το έξω. Είναι σαν να έχω περάσει από δύο έρωτες και να έχω επιστρέψει στον πρώτο. Το γραφείο μου. Το παράθυρο που βλέπει όσο φτάνει το μάτι όταν κουράζεται μετά από τις άπειρες ώρες στον υπολογιστή. Τη βροχή που πέφτει στο τζάμι μου. Το μικρό λιθαράκι που έχω βάλει κι εγώ. Μη μου το χαλάς. Χαλιέμαι. Κουβαλάω μια τρομακτική αυστηρότητα απέναντί του. Το σέβομαι. Του χρωστώ αυτό που είμαι σήμερα και είμαι πολλά. Είμαι κάτι. Είμαι αυτό που το πανεπιστήμιο με δίδαξε.

Κυβερνήσεις εδώ και χρόνια το βιάζουν. Το εξαθλιώνουν, το πουλάνε μισοτιμής, του κόβουν τα κονδύλια, διορίζουν κόσμο από το παράθυρο, ξεπουλάνε τα προγράμματα σπουδών του. Φοιτητικές παρατάξεις στήνουν πανηγύρια και βρώμικα παιχνίδια στις πλάτες του. Επιζεί σε μια εποχή που θα το ήθελε κλινικά νεκρό. Παράγει μυαλά. Καλλιεργεί τη σκέψη. Πως το κάνει αυτό, δεν θα το μάθω ποτέ. Μάλλον όσοι παλεύουν εκεί μέσα πρέπει να προσπαθήσουν διπλά κόντρα σε χιλιάδες αντιξοότητες. Μια από αυτούς. Μια από τους πολλούς.

Τα λέω σε σένα και όχι σε εκείνους γιατί το πονάς. Όσοι σε αγνοούν στα φανάρια, θα κάνουν πως δε σε βλέπουν και μέσα στο κτήριο της Νομικής. Οι κυβερνόντες δεν πρόκειται ποτέ να σκύψουν από πάνω σου γιατί γι αυτούς ο Άγιος Παντελεήμονας είναι πολύ μακριά και οι μαύρες λιμουζίνες ακόμα κι αν περάσουν από την Πανεπιστημίου έχουν φιμέ τζάμια όχι μόνο από έξω προς τα μέσα αλλά κι από μέσα προς τα έξω. Για τους ακροδεξιούς είσαι απλά η εύκολη λεία. Για όλους τους πολιτικούς ούτε καν ένας αριθμός. Για τους πολίτες ένας επίμονος στα φανάρια. Για μένα κάποιος που σφουγγάρισε τη Νομική. Την ώρα που οι καθαρίστριες δεν καθαρίζουν ποτέ. Διορίστηκαν κάποτε και φυσικά δεν τιμούν το χέρι που τους ταΐζει. Μπήκες αθόρυβα. Έκανες πάταγο με τη σιωπή σου. Έφυγες με αξιοπρέπεια. Ζητάς τα αυτονόητα. Νομίζω ότι ταιριάζουμε.

Αχ Κούλα! Ο Κυνόδοντας στα Όσκαρ!

Πες τώρα αλήθεια. Τώρα που έχεις ψηφίσει σε κάθε site και σε κάθε γωνιά του διαδικτύου, λατρεία μου. Τώρα που το έγραψες με κεφαλαία στο facebook χειροκροτώντας. Που μου αντέγραψες και την κριτική των Sun times πως ο Κυνόδοντας είναι σαν ένα τροχαίο που δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού. Εσύ. Εγώ πάλι κοιτούσα το ρολόϊ μου να τελειώσει. Τώρα καλέ. Που όλες οι εφημερίδες και όλα τα ραδιόφωνα το έπαιξαν με τεράστιους τίτλους που ξεχείλιζαν από εθνική υπερηφάνεια. Από ελληνική έπαρση. Τώρα που σαν έθνος κατουρήσαμε τα βρακιά μας με την υποψηφιότητα για όσκαρ που τσεπώσαμε και μόνο τις ελληνικές σημαίες δεν κρεμάσαμε από τα μπαλκόνια. Που μου βγήκε και η Μάρα - πρώην κυρία Υπουργού Θεόδωρου (ναι σωστή η σύνταξη της προτάσεως, μην ψάχνεις για λάθος) – στο ραδιόφωνο να μου το παίξει κουλτούρα για την υποψηφιότητα. Αν ο Κυνόδοντας δεν ήταν «ελληνικός» δεν θα το θεωρούσες ύψιστη μαλακία; Δε θα έλεγες, κρίμα τα 9 ευρώ μου; Κρίμα το έργο;

Πες τώρα αλήθεια. Εσύ που πανηγύρισες για την υποψηφιότητα του στα Οσκαρ το έχεις δει το έργο; Όχι πες. Το σενάριο δεν μπάζει μια στάλα; Άντεξες; Το είδες μέχρι τέλους; Δεν το έκλεισες στα πρώτα δέκα λεπτά; Στα είκοσι τουλάχιστον; Κι εκτός από μια μεταφορά σύγχρονου Κωσταλεξιού τι άλλο μήνυμα ήθελε να περάσει ο Λάνθιμος; Τα καλά της αιμομιξίας; Πώς να παίξετε τον τρελό σε τρία απλά βήματα; Πώς να πείτε το ***νινί πληκτρολόγιο και τη μεγάλη λάμπα ***νινί(!); Ποιος είναι ο βέλτιστος τρόπος για να ανταλλάξετε μια στέκα που φωσφορίζει; Πώς να ανοίξετε το κεφάλι της κόρης σας με μια βιντεοκασσέτα; Πώς να ψαρέψετε τσιπούρες που οι ίδιοι έχετε ρίξει από την πισίνα του σπιτιού σας ή να σπάσετε τον κυνόδοντα με ένα βαράκι; Πόση σχιζοφρένεια να αντέξω πια η γυναίκα; Στην Ελλάδα ζω. Δώσαμε μάνα μου, δώσαμε! Δεν μπορώ άλλο. Τόση παράνοια πια;

Πες τώρα αλήθεια. Εκτός από το σενάριο που έμπαζε, οι ηθοποιοί τι σου έλεγαν; Τίποτα ε; Τίποτα, έτσι. Εκτός από το σενάριο και τους ηθοποιούς, οι διάλογοι; Τίποτα και οι διάλογοι έτσι; Τίποτα. Στα τσοντο-σημεία το επίπεδο δεν ήταν χειρότερο από του Γκουσγκούνη; Δε θα ντραπώ για το επίπεδο του Κυνόδοντα στην παρούσα φάση. Θα ντραπώ για το επίπεδο των Οσκαρ που τον συμπεριλαμβάνουν στις υποψηφιότητές τους. Κοντά σε υποψηφιότητα για όσκαρ είχε φτάσει και η Πολίτικη Κουζίνα αλλά και οι Νύφες του Παντελή Βούλγαρη. Αλλά δεν είχαν μπει! Λογικό νομίζω! Τι να μας πει η Πολίτικη Κουζίνα μπροστά στον Κυνόδοντα! Τι να πιάσουν οι Νύφες μπροστά του; Αχ Κούλα. Το χάνω το κορμί Λάνθιμε. Το χάνω και το μυαλό.

Γι αυτό αγαπώ τον trash ελληνικό κινηματογράφο. Επιπέδου Μακρυπούλια. (Σούλα Έλα Ξανά και πολλές ακόμα ιστορικές) Γιατί είναι τουλάχιστον αυθεντικός. Και μιας και είναι και των ημερών απορία. Οι ηθοποιοί του Κυνόδοντα θεωρούνται συνάδερφοι της Ζέτας; Μην τρελαθούμε τελείως! Έλα … πληκτρολόγιο (ή μεγάλη λάμπα εναλλακτικά)… στη θέση σου δηλαδή!

Σου βάζω χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας. Μόλις το δείτε ελάτε να τραβήξουμε όλοι μαζί τις μπούκλες μας.

Never let me Go...σου λέω.

Έχετε τρεις επιλογές. Αν έχετε σκοπό να δείτε την ταινία και δε θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει, σηκωθείτε από τον καναπέ αργά αργά και φύγετε τραβώντας σιγά την πόρτα πίσω σας. Αν έχετε σκοπό να μην δείτε την ταινία καθίστε να προβληματιστείτε μαζί μου και να τη συζητήσουμε γιατί την σκέφτομαι από προχτές το βράδυ που την είδα. Το ίδιο ισχύει και αν την είδατε και θέλετε να βοηθήσετε την φτωχή πλην τίμια Σίντυ να βρει το δρόμο της μέσα από την έβδομη τέχνη. Η τρίτη επιλογή είναι να θέλετε να τη δείτε και παρ’ όλα αυτά να με έχετε πεθυμήσει τόσο που θα κάτσετε να με διαβάσετε καθώς ένας διάολος ξέρει πότε θα ξανακάτσει η καλτάκα – εγώ – να γράψει ποστ. Με συγκινείτε όσοι βρίσκεστε σε αυτή την τελευταία κατηγορία. Ελάτε μωρέ να σας πάρω μια αγκαλιά.

Είδα το Never let me go. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρω αν παίζεται τώρα, ή παιζόταν γιατί εγώ την κατέβασα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά είναι τεράστια αλήθεια. Πληρώνω adsl οπότε δεν πληρώνω εισιτήριο κινηματογράφου. Λογικό; Λογικό. Η ιστορία έχει να κάνει με τις ζωές τριών παιδιών που είναι εσώκλειστοι σε ένα οικοτροφείο από πολύ μικροί. Το έργο ξεκινά με την μια ηρωίδα να είναι 28 χρονών και να έχει γίνει νοσοκόμα ασθενών που γίνονται δωρητές οργάνων. Νομίζω ότι η ταινία ήταν κατά της δωρεάς τώρα που το σκέφτομαι αλλά τέλος πάντων.

Μεταφερόμαστε περίπου 20 χρόνια πίσω στο σχολείο όπου τα παιδάκια παίζουν στα γρασίδια και θυμίζει το σκηνικό τόσο το παρθεναγωγείο Σαιντ Κλαιρ που περίμενα να βγει η Πατ και η Ιζαμπελ Ο’ Σούλιβαν από κάποια γωνιά. Μπορεί να φταίει που είχα διαβάσει και ολόκληρη τη σειρά βιβλίων και να είχα ταυτιστεί με τις ηρωίδες που έκαναν σκανταλιές πίνοντας τζιτζιμπύρα και τρώγοντας ψωμί με φυστικοβούτυρο, δε ξέρω. Η διευθύντρια κάνει ολόκληρο θέμα για τρία τσιγάρα που βρέθηκαν στον κήπο κι εκεί συνειδητοποιώ ότι ο ρόλος κάθε διευθύντριας είναι αυτός. Είτε είναι σε οικοτροφείο της Αγγλίας, είτε στο 5ο Καλλιθέας. Γενικά υπήρχαν κανά δυο απειροελάχιστα σκηνικά που σε προβλημάτιζαν ότι κάτι πάει στραβά και η ζωή δεν είναι ροζ αλλά άδικη. Αλλά αυτό το ξέραμε. Το εισιτήριο στο μετρό πάει 1,40, οι Βατοπεδινοί απαλλάχτηκαν, ο Τσοχατζόπουλος εξακολουθεί να ζει στη Δ. Αρεοπαγίτου – ναι τον πέτυχα. Οπότε η ζωή δεν είναι ροζ και δεν μου κάνει καμία εντύπωση.

Μέχρι που εμφανίζεται μια δασκάλα – με πολλά νεύρα - η οποία τους λέει ότι δε θα γεράσετε σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, δε θα ζήσετε φυσιολογική ενήλικη ζωή, γιατί τα ψωμιά σας είναι μετρημένα και θα πεθάνετε μεταξύ της τρίτης και της τέταρτης δωρεάς οργάνων. Είστε φτιαγμένοι γι αυτό και μόνο αν το καταλάβετε θα ζήσετε αξιοπρεπώς. Πόσο πιο ανατριχιαστικό; Πόσο; Τραγικό απλά. Τα πιτσιρίκια έχουν μείνει εμβρόντητα κι εγώ εννοείται ότι σφίγγω το μαξιλάρι, σιχτιρίζοντας την τύχη μου.

Εν τω μεταξύ είχε αναπτυχθεί και ένα φλερτ ανάμεσα στη μια ηρωίδα με το ένα παλικαράκι. Η άλλη η φίλη, κλασσική σκρόφα της βούτηξε τον 9χρονο γκόμενο μέσα από τα χέρια ενώ αυτός της είχε χαρίσει μια κασέτα με το τραγούδι “Never let me go” πριν ενδώσει στον έρωτα της άλλης κολλητής. Άντρες χριστέ μου. Άντρες! Η ηρωίδα δεν κάνει ποτέ σχέση μεγαλώνοντας – αυτό δε μας πειράζει γιατί έχουν γίνει άλλα πολύ πιο κουλά – ενώ το άλλο ζευγαράκι μεγαλώνει μαζί. Όταν γίνουν 18 φεύγουν από το οικοτροφείο και πηγαίνουν σε ένα αγρόκτημα μέχρι να έρθει η ώρα να αρχίσουν τις δωρεές.

Μετά αρχίζουν οι δωρεές, χάνονται, η κεντρική ηρωίδα έχει γίνει νοσοκόμα, οι άλλοι δύο έχουν ήδη μπει σε διαδικασία εγχειρήσεων. Η σκρόφα κολλητή είναι στα τελευταία της – κουκλάρα Keira Knightley με αφέλειες – εγώ έχω μουδιάσει ολόκληρη. Τι αμαρτίες πληρώνω η γυναίκα; Τελικά η σκρόφα δίνει την ευχή της στο να τα φτιάξουν οι άλλοι δύο και ζητά συγγνώμη που μπήκε ανάμεσά τους. Τώρα το θυμήθηκε κι αυτή! Μην ανοίξω το στόμα μου. Ο άλλος δε μιλάει. Φυσικά και δε μιλάει. Άντρας. Βγάζει την ουρά του απέξω. Η ηρωίδα – νοσοκόμα έχει ένα στυλ οσιομάρτυρος αλλά γενικά μου δίνει την εντύπωση ότι από μέσα της ουρλιάζει. Αυτή η επιφανειακή της καλοσύνη θυμίζει Julie Andrews – αγαπώ όλα τα παιδιά σου γιατί έτσι με δίδαξαν στο μοναστήρι – και με χαλάει.

Γενικά το έργο βγάζει πολύ συναίσθημα. Τόσο που ούτε εγώ δε μπορώ να διαχειριστώ. Δυο ακόμα ανατριχιαστικές σκηνές ήταν όταν πήγαν να ζητήσουν χάρη για κάνα δυό χρόνια ώστε να ζήσουν τον έρωτά τους κι εκεί η διευθύντρια τους είπε ότι στο σχολείο τους έβαζαν να ζωγραφίζουν όχι για να κοιτάξουν μέσα στις ψυχές τους αλλά για να δουν αν έχουν καθόλου ψυχές. Το δεύτερο είναι όταν έχει μείνει πια μόνη η ηρωίδα και αναρωτιέται αν οι αποδέκτες των οργάνων ζουν καλύτερες ζωές από αυτούς.

Τι τα θέλω εγώ αυτά μπορείς να μου πεις; Γιατί δεν κάθομαι στις ρομαντικές κομεντί με τη Jennifer Aniston; Με τη Julia Roberts έστω; Με την Κατερίνα Παπουτσάκη; Εντάξει υπερβάλλω. Εν κατακλείδει καλή. Έτσι νομίζω δηλαδή.

Μια ανατρεπτική Πρωτοχρονιά...Καλή Χρονιά!

Το σχέδιο εξαρχής έμπαζε αλλά επειδή είμαι ψυχάρα και καλόβολος άνθρωπος δεν είπα τίποτα. Στην τελική θα αλλάξουμε χρονιά μέσα στο μετρό σκέφτηκα – τόσο αργά που ξεκινούσαμε. Είμαστε underground τύποι εξάλλου. Η ρουφιάνα! Το σκέφτηκα. Την πάτησα. Το υπόλοιπο απλά δεν το φανταζόμουνα. Κι έτσι όπως ήμασταν, τρεις γυναίκες φτιαγμένες, βαμμένες, περιποιημένες με ένα μπουκάλι Asti Martini στο χέρι – τόσο Αγγλίδες αλλά τόσο elegant ταυτόχρονα- κάπου στο βόρειο Λονδίνο ξεκινήσαμε στις 11.20 (με το ρολόϊ έτσι;) να υποδεχτούμε την καινούργια χρονιά δίπλα στο ποτάμι βλέποντας τα πυροτεχνήματα. Φορούσα τις καινούργιες μου μωβ μπαλαρίνες (προς 9 λίρες αγορασμένες το ίδιο πρωί.) Που να ξερα! Ποιες οι πιθανότητες να πετύχει αυτό; Ειλικρινά ελάχιστες! Είχαμε μαγειρέψει με απίστευτη επιτυχία και είχαμε ήδη πιει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Το 2010 έπαιρνε πόδι κι αυτό από μόνο του ήταν ενθαρρυντικό. Αν δε γραφτώ φέτος στους ΑΑ δε θα γραφτώ ποτέ κι αν δεν παχύνω φέτος, θα μείνω για μια ζωή κορμί όπως με αποκαλεί και ένας έρωτας…καλή του ώρα.

Στο μετρό γινόταν της κακομοίρας. Καλέ είχαν κι άλλοι την ίδια ιδέα με μας! Να δεις που μας αντιγράφουν! Το σχέδιο περιλαμβάνει μια αλλαγή γραμμής. Μια. Από Piccadilly σε Northern με τελικό προορισμό το σταθμό του Embankment. Πρώτο στασίδι – ποτάμι. Ακριβώς απέναντι από το London Eye. Ζωάρα δηλαδή.

Εκεί στράβωσε το σχέδιο. Στη μια αλλαγή γραμμής. Η ώρα ήταν 11.47. Οι άλλες έτρεξαν. Εγώ πάλι χάζεψα και έμεινα στην αποβάθρα να κοιτώ το ρολόι και τη φωτεινή επιγραφή που έγραφε ότι σε πέντε λεπτά περνούσε το επόμενο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ψάχνω την πόρτα με τον λιγότερο κόσμο – συνήθως για να κάτσω γιατί έχω και μια ηλικία και δεν ντρέπομαι να το πω. Τελικά έμεινα απέξω. Στην αρχή έβρισα το 2010. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι μια κυρία και ηρέμησα. Μετά σκέφτηκα ότι μπορεί και να προλάβω να είμαι embankment πριν αλλάξει ο χρόνος και αναθάρρησα ελάχιστα. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι νούμερο και με έπιασαν τα γέλια. Μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά. Μετά κοίταξα τους διπλανούς που με κοιτούσαν. Τέσσερις άντρες μόνοι. Γύρισα από την άλλη, μην νομίζουν ότι τους κοιτάμε κιόλας. Μετά σκέφτηκα ότι θα αλλάξω χρόνο μόνη και με ξανάπιασαν τα γέλια για να μην με πιάσουν τα κλάματα ή καμιά κρίση πανικού με τόσο κόσμο γύρω μου. Τελικά ο ένας από τους τέσσερις με λυπήθηκε – εντάξει μάλλον του άρεσα αλλά δεν το κάνω θέμα – και μου έπιασε την κουβέντα. Ήταν ωραίος. Μελαχρινός, αξύριστος, ωραίο στυλάκι και Βρετανός. Σκέφτηκα να τον ρωτήσω που το παρκάρει αυτό το πακέτο αλλά κρατήθηκα. Φτάνει το βαγόνι. Του έχω ήδη κλαφτεί για την ατυχία μου και την ζωή που άλλους τους ανεβάζει ενώ άλλους τους ρίχνει στο μετρό του Λονδίνου λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος. Είναι καλός. Μου λέει να πάω με την παρέα του. (Δεν υπάρχει περίπτωση – θα με γδάρουν οι άλλες σκέφτομαι μεγαλόφωνα). Κάθεται μαζί μου ενώ οι φίλοι του στέκονται πιο πέρα και έτσι όπως είναι ευνόητο όταν ανοίγουν οι πόρτες τους χάνει. Μια στάση πριν το embankment το μετρό σταματά και μας λέει αυτό ήταν. Από του χρόνου πάλι. Σκέφτομαι ότι δεν πειράζει. Το 2010 ξεκουμπίζεται σε λιγότερο από 3 λεπτά οπότε ας το αφήσω να χαρεί τώρα που αργοπεθαίνει. Και μετά εννοείται πως θα χορέψω στις στάχτες του.

Ο Βρετανός με βουτά από το χέρι αποφασιστικά και βγαίνουμε από το βαγόνι. Μου φεύγει κάπου και η μπαλαρίνα – τι σκατά σταχτοπούτα θα ήμουν αλλιώς – αλλά δε μασάει. Την βουτάει πριν την τσαλαπατήσουν και μένω να τον κοιτάω την ώρα που μου χαμογελάει, με τραβάει και με προστατεύει από το μπούγιο. Στην πλατφόρμα γίνεται χαμός. Εντάξει τα χρειάστηκα. Τα Αγγλάκια ουρλιάζουν, μετρώντας αντίστροφα ενώ γίνεται πραγματικά πανζουρλισμός. Εκεί σκέφτηκα ότι αν πέσουμε δε θα σηκωθούμε ποτέ. Ο Βρετανός μου λέει να μη φοβάμαι. Ο κερατάς διαβάζει τη σκέψη μου! Με βάζει μπροστά του στις σκάλες για να μην με σπρώξουν. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Φυσικά και οι φίλοι του έχουν χαθεί παντελώς.

Είμαστε οι δυο μας. Και στα τελευταία σκαλοπάτια αλλάζει ο χρόνος. Μας ξεβράζει το κύμα στην κορυφή, την ώρα που τα πυροτεχνήματα σκάνε κι εμείς τα βλέπουμε έξω από το σταθμό του Charing cross. Εξακολουθεί να μου κρατά το χέρι, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον Happy New year. Τα μάτια του λάμπουν και έχει ένα τεράστιο χαμόγελο. Είναι οι πιο ζεστές ευχές που έχω ποτέ εισπράξει από έναν άγνωστο. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο πρωταγωνίστρια στο σενάριο της ζωής μου μετρώντας τις στιγμές της. Την ώρα που γύρω μου έπεφταν πυροτεχνήματα μέσα μου σκορπίζεται αστερόσκονη, ζάχαρη άχνη και μέλι για τη χρονιά που έρχεται και τη μαγεία που υπάρχει.

Καλή Χρονιά ομορφιές μου~!

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι αν όσα μου συμβαίνουν, συμβαίνουν σε μένα επειδή είμαι τόσο τρελή ή η τρέλα μου τα μετατρέπει σε ιστορίες για αφήγηση. Δε θα μάθω ποτέ. Μου αρέσω όμως.