Πόλη χιόνι

Ιούλιος ήτανε. Από εκείνες τις συναυλίες του Λυκαβηττού που πάντα είναι sold out. Είχαμε προνοήσει από νωρίς και έτσι βρεθήκαμε καμιά δεκαριά άτομα, μια τεράστια παρέα να ανηφορίζουμε για τον Πλιάτσικα. Ερωτευμένη από πάντα μαζί του. Από τα φεστιβάλ της ΚΝΕ τότε που με τους Πυξ – Λαξ, καθημερινή με ανάγκαζαν να εκλιπαρώ την αριστεροσύνη της μάνας μου για να κάτσω λιγάκι παραπάνω και την επομένη να πηγαίνω σχολείο άυπνη. Το κόλπο πάντα έπιανε. Κι αυτοί λες και το ήξεραν, τραγουδούσαν σχεδόν πάντα Πέμπτη. Με θυμάμαι μια από εκείνες τις Πέμπτες να έχει πάει δώδεκα, Εκείνη να είναι αδιάλλακτη και εγώ να απομακρύνομαι ακούγοντας πως «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα.». Και Αριστερή και Μάνα, αυτό το πακέτο ποτέ δεν κατάλαβα πως το κουμάνταρε.

Τα χρόνια πέρασαν. Ένα Σεπτέμβρη που δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτοί έδωσαν την τελευταία τους συναυλία ως συγκρότημα και εγώ είχα χωρίσει με εκείνον με τον οποίον τους ακούγαμε τον προηγούμενο χειμώνα, δίπλα στο ποτάμι. Το πρώτο τέλος με πόνεσε. Το δεύτερο απλά το δέχτηκα πολύ στωικά. Έναν Ιούλιο δυο-τρία χρόνια πιο μετά από εκείνο το βροχερό ταξί ο Πλιάτσικας συνέχιζε μόνος του. Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν η συναυλία. Θυμάμαι ότι όλοι ήταν εκεί. Και ο αγαπημένος μου. Ο Καζόυλης.

Καθόμασταν κάπου αριστερά. Και όπως πάντα τα κινητά δεν έπιαναν. Όπως πάντα ζήλευα αυτούς που είχαν σκαρφαλώσει στα βράχια και άκουγαν την συναυλία από πολύ ψηλά. Όπως πάντα είχα ξεκινήσει από τις κερκίδες και είχα καταλήξει μέσα στο πλήθος. Κι εκεί, λες και το ξερέ, είπε την «Πόλη Χιόνι». Μπορεί να ήταν χιλιάδες κόσμου εκείνο το βράδυ στο Λυκαβηττό. Αυτός την τραγούδησε για μένα. Μόνο. Και είναι και το μέρος, που τόσο καταλυτικά με έχει δέσει από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής μου. Ποτέ δεν το είδα σαν κατάλληλο μέρος για ραντεβού. Ίσως επειδή εγώ τον Λυκαβηττό μου δεν θα τον χαράμιζα για σαρκική εκτόνωση.

Τέλη Οκτώβρη, λίγες μέρες πριν. Γύρω στις δέκα και βγαίνοντας από το θέατρο είδα ένα ταξί στα λευκά. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ερχόταν από πολύ μακριά. Μέχρι να ανοίξω την ομπρέλα, νιφάδες μας είχαν περικυκλώσει. Κι έτσι όπως κοίταζα το ταξί, κρατώντας την ομπρέλα με το ένα χέρι και το χέρι Της με το άλλο θυμήθηκα την «Πόλη χιόνι». Της έδωσα τα γάντια μου.

Χειμώνας στο Λονδίνο και Καλοκαίρι στο Λυκαβηττό.

Μνήμες, καρδιά μου, μνήμες. Μην δίνεις σημασία...

Έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα. Όταν σε είχα σε αυτή συναντήσει. Έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα. Όταν στην άβυσσο μ’ είχες αφήσει...