Οικογενειακές υποθέσεις

Στην αρχή ξεκίνησε με μια δόση απαισιοδοξίας και φόβου. «Δεν θα τα καταφέρω». Συνεχίστηκε με εύλογες απορίες. «Μα γιατί ένας υπολογιστής να τερματίζει πατώντας ένα κουμπί που γράφει επάνω έναρξη;» Και προχώρησε με αρκετές διεκδικήσεις. «στο username εμένα ή τον μπαμπά σου θα βάλεις;».

Τα μαθήματα κράτησαν λιγότερο από δύο ώρες. Κάτι που η ασύρματη σύνδεση άργησε να γίνει, κάτι που η κάμερα δεν αγοράστηκε έγκαιρα και κάτι που το παιδί την επομένη πέταγε για Λονδίνο και είχε να χαιρετήσει ξανά και ξανά κόσμο με αυτή τη βεβαιότητα πως δεν πάει στο κέντρο του κόσμου αλλά στην άκρη της γης.

Τα μαθήματα κράτησαν λιγότερο από δύο ώρες αλλά απέδωσαν. Απέκτησαν σουρεαλιστικούς διαλόγους που θα μείνουν στην ιστορία. «Σε πόση ώρα θα είσαι σπίτι να μπω msn να τα πούμε;». «Τι εννοείς δεν βρίσκεσαι στο υπολογιστή αφού εγώ εκεί σε βλέπω;», «Γιατί φοράς κοντομάνικο παιδί μου Νοέμβρη μήνα, χαζό είσαι;»
«Να σου δείξω τι ψώνισα ή έχεις δουλειά;». Μην ξεγελιέστε. Το τελευταίο το ρώτησα εγώ.

Όπως επίσης και το θεϊκό;
«Να σου δείξω το φόρεμα που θέλω να αγοράσω;»
«Παιδί μου έχεις χαζέψει;; Πώς να μου το δείξεις αφού δεν το έχεις ακόμα πάρει;».

«Στο Ιντερνετ.»
«Α.» (σκέτο. Κρύβει έκπληξη, ενθουσιασμό και μια δόση αμφισβήτησης).

Στο msn ειπώνονται όλα όσα λέγονταν στην Αθήνα, όταν η επαφή δεν είχε πάρει ακόμα διαδικτυακές διαστάσεις. Άγχη, αγωνίες, κουτσομπολιά, νέα, παλιά δεν έχει σημασία. Μεταξύ άλλων προχτές ειπώθηκε και το εκπληκτικό. Θέλω να διαβάζω κι εγώ το blog. Πως θα μπω; Φυσικά και δεν της είπα. Δεν είμαι όμως και τόσο σίγουρη ότι δεν το έχει βρει. Στον καναπέ δεν είπαμε ότι το λες; Δεν της απάντησα. Μου έκλεισε το msn στα μούτρα.

Λίγη ώρα αργότερα ο χρήστης μπαμπάς&μαμά ξανακαλούσε. Σε αυτή την κλήση πως να αρνηθείς;

Υ.Γ. Μαμά αν το βρήκες, μην και αφήσεις σχόλιο.