Τ' ακους ομορφιά μου;

Πολλά ειπώθηκαν αυτό το διήμερο.
Ακούστηκε όμως μόνο ένα.



Και είναι η δύναμη της φωνής για πρώτη φορά πιο μεγάλη από της εικόνας. Σε κάποια στιγμή όταν ο ένας από τους περαστικούς καταλαβαίνει πως πρόκειται για δημοσιογράφο του λέει «την κάμερα αδερφέ, την κάμερα».

Κατάλαβες ομορφιά μου; Ότι δεν βλέπουμε απλά δεν υπάρχει.
Ότι δεν έχει αποτυπωθεί στο φακό, μπορεί να διαστρεβλωθεί, να διανθιστεί από το θύτη φορώντας τη μάσκα του θύματος. Η σφαίρα θα είχε εξοστρακιστεί πρώτα στη μαρκίζα, μετά στην τέντα, έπειτα στην άσφαλτο και μετά πάνω στο παιδί. Τυχαία. Δυστυχώς. Πολύ δυστυχώς.

Όπως και τότε…που έφταιγε η ζαρντινιέρα.
Θυμάσαι τη ζαρντινιέρα ομορφιά μου; Τον φοιτητή που είχαν λιντσάρει μερικά ομορφόπαιδα των ΜΑΤ αλλά δεν κατάφεραν να σκοτώσουν;
Θυμάσαι πως και τότε πάλι για μεμονωμένο περιστατικό μιλάγανε;
Γεμίσαμε με μεμονωμένα περιστατικά ομορφιά. Γεμίσαμε με θύτες με το προσωπείο του θύματος.

Και δεν φταίει ο ειδικός φρουρός ομορφιά που πυροβόλησε εν ψυχρώ. Φταίει το παιδί. Που τον απείλησε με το στυλό διαρκείας. Με τα βιβλία της Γ γυμνασίου. Με τη σχολική τσάντα. Με τον αυθορμητισμό και το θράσος της εφηβείας. Με τα δεκαπέντε του χρόνια φόρα παρτίδα.
Όπως και τότε που έφταιγε η ζαρντινιέρα. Γι αυτό την είχε πληρώσει αυτή. Και μόνο. Α ναι, και ο φοιτητής που φορούσε πράσινα All stars. Μην πάρεις πράσινα ομορφιά. Δεν σου πάνε. Και συνδυάζονται δύσκολα. Ρώτα και τον φοιτητή που τα φορούσε.

Κι επειδή πολλά ειπώθηκαν…ένα ακούστηκε και αρκετά θα δούμε ακόμα…όχι ρε ομορφιά μου. Δεν είναι επανάσταση να καις το περίπτερο, τους κάδους σκουπιδιών, τα Ζάρα και παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ξεκόλλα ομορφιά…γιατί γι αυτό μας έχουν καβαλήσει οι «ειδικοί φρουροί». Επειδή εμείς δεν ξέρουμε πώς να επαναστατήσουμε και έτσι πετάμε πέτρες παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους. Θυσιάζοντας εκτός από ανθρώπινες ζωές και την αξιοπρέπεια μας.

Σπίτια τους ομορφιά μου…σπίτια τους.

Υ.Γ.1 Σήμερα οι φυλλάδες που μοιράζουν εδώ στο Λονδίνο δωρεάν στο μετρό, μας είχαν πρωτοσέλιδο. Μια τεράστια φωτογραφία που έδειχνε ένα καμένο αμάξι, ένα κείμενο λίβελος και από πίσω καταχωρημένη διαφήμιση για διακοπές στην Ελλάδα…

Υ.Γ.2 Χαθήκαμε. Πέρασαν πολλές μέρες χωρίς καν να μπω και να κάτσω στον καναπέ μου. Κάπως έτσι νομίζω αδειάζουν και ερημώνουν τα blogs. Κάπως έτσι ξεχνιούνται άπλυτες οι σίτες. Κάπως έτσι αδειάζουν τα στέκια. Ας είναι. Χρειαζόμουνα ένα διάλειμμα. Χρειαζόμουνα μια παύση. Και δεν είχα κάτι να πω. Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες. Αλλά λένε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι ακριβώς πριν από την Ανατολή. Γι αυτήν παλεύω.
Σας ευχαριστώ όλους όσους περνούσατε από εδώ και από το mail. Σας ευχαριστώ όσους με έχετε πάρει αγκαλιά. Ξέρετε εσείς. Ξέρω κι εγώ.
Χρωστάω ακόμα μερικές απαντήσεις. Οι αποδέκτες ξέρω ότι δεν με παρεξηγούν.

Υ.Γ.3 Το video το είδα στου Matrix. Και φυσικά το αντέγραψα. Συνήθης τακτική του κακού (εν προκειμένω ανενημέρωτου μαθητή ) να αντιγράφει από τον καλό.