Έστω καλέ...

Ήταν κάθετη. Δεν ξέρω τι κονέ και γνωριμίες έχει αλλά το sms της δεν άφηνε καμιά αμφιβολία. Ο νέος είναι ωραίος. Εμένα και ο παλιός μου άρεσε ήθελα να πω αλλά δεν σχολίασα. Τύφλα να έχει ο Κλούνεϋ συμπλήρωσε. Άσε μας καλή μου θέλησα να της απαντήσω.

Δεν τόλμησα. Ναι κάθε είδους απολογισμούς τους σιχαίνομαι. Αλλά αν μη τι άλλο ο παλιός δεν ήταν καθόλου βαρετός. Ίσα ίσα που σαν καινούργιος γκόμενος μέχρι το τέλος έκανε εκπλήξεις και γέμιζε τους μήνες. Σε προσωπικό επίπεδο. Ναι, σε προσωπικό επίπεδο ο παλιός ήταν μούρλια. Σαν την Άση Μπήλιου ακούγομαι. Στο πιο λεπτό. Στο πιο μελαχρινό.

Το παραέξω επίπεδο ας μην το πιάσουμε. Από αύριο τα καντήλια. Σήμερα θα σχολιάσουμε το μικρόκοσμό μας. Βασικός κι αυτός για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μην τον προσπερνάς αγάπη μου το μικρόκοσμό σου. Από αυτόν ξεκινάνε όλα. Πως θα αλλάξεις μάτια μου τον κόσμο αν δεν μπορείς να βάλεις σε τάξη τον ίδιο σου τον εαυτό; Με το τηλεκοντρόλ; …Και λοιπές κοινοτυπίες.

Σε προσωπικό επίπεδο λοιπόν και επαγγελματικά και συναισθηματικά μια χαρά. Όχι στα οικονομικά αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Εντάξει, δεν ήταν κι όλα ροζ. Πολύ ωραίο το ροζ παρεμπιπτόντως. Ένα σκαλάκι κάτω από το κόκκινο σαν αδυναμία. Υπήρξαν και γκρίζα. Και σκούρα μη σου πω. Και ζόρια που κρύφτηκαν και δάκρυα που κουκουλώθηκαν και δάχτυλα που έμειναν σταυρωμένα μέχρι το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που ένα ζευγάρι μάτια εκεί έξω μετά από 5 εβδομάδες ξανάνοιξε και αναθάρρησαν καρδιές από καιρό καθισμένες σε αυτές τις πολύ χάλια καρέκλες που έχουν πάντα τα νοσοκομεία. Και αποχωρισμοί. Πολλοί αποχωρισμοί…από αυτούς που σιχαίνομαι. Κυρίως σε αεροδρόμια και σταθμούς μετρό. Σιχαίνομαι τα τρένα που φεύγουν για Heathrow και Stansted. Κάθε φορά παίρνουν και κάποιους που αγαπάω.

Το 2008 έφυγε. Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν κι εγώ πάντα θα θελα να ρωτήσω το γιατί. Έτσι, τελειώνουν, πάρτο σαν αξίωμα μου απάντησαν. Δεν έχω χειρότερο. Στα Μαθηματικά και στη ζωή. Αυτά τα αξιώματα, αυτά τα «έστω» πάντα μου χαλούσαν τη μαγεία. Μια απόδειξη που ξεκινούσε με «έστω» ήταν απλά μια χαμένη υπόθεση. Μια ιστορία που ξεκινούσε με «έστω» ήταν απλά ένα τελειωμένο παραμύθι. Αυτά τα «έστω» είναι ειλικρινά πολύ λίγα, πολύ μίζερα. Πολύ μακριά από μας.

Ας δεχτούμε ότι το 2008 έφυγε μου είπαν. Πάλι αξιωματικά, σχεδόν φασιστικά. Μα τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Το μόνο πράγμα που δεν περνάει από κρατικό έλεγχο, από γραφειοκρατική μελέτη είναι η αλλαγή του χρόνου. Και γι αυτό συμβαίνει πάντα με ακρίβεια που τσακίζει κόκαλα.

Το 2009 ήρθε. Με αποδείξεις. Το είπαν στις ειδήσεις. Το έδειξαν τα κανάλια. Είδαμε και βεγγαλικά. Πριν κλείσω, γιατί θα κλείσω, θα σας πω τα κάλαντα για να μου δώσετε λεφτά. Δεν θα τα πω όμως όλα. Καυγαδίζουν οι από πάνω. Ε ναι, πρέπει να στήσω αυτί. Ήδη το ζέσταμα ξεκίνησε. Αυτή τον είπε προικοθήρα και αυτός της θύμισε πως το διαμέρισμα είναι δικό του. Αυτή του είπε να φύγει. Μα δεν τον λυπάται καθόλου τον χριστιανό; Το σαράβαλό του ούτε μέχρι τη γωνία δεν θα φτάσει. Ναι, να είναι καλά ο κατασκευαστής που δεν έβαλε μόνωση. Ο Θεός να του δίνει χρόνια.

Καλή χρονιά παιδιά. Και του χρόνου που λένε στο χωριό μου. Κολλάει, εδώ δεν κολλάει;