Πέμπτη, Ιουλίου 09, 2009

Βάλε ποτό...έχω να σου πω.

Κάθε φορά…λέω είναι η τελευταία φορά. Το ορκίζομαι στον εαυτό μου. Το δηλώνω σε όλους γύρω μου. Εντάξει…όχι σε όλους…αλλά στους δικούς μου ανθρώπους ορθά κοφτά. Δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου γιατί εκείνη την ώρα του όρκου το υποστηρίζω με όλη μου την ψυχή. Τέρμα, τέρμα μαζί του δεν ξαναμπλέκω. Κι ας βρεθεί στο δρόμου μου. Κι ας με ξαναπροκαλέσει. Κι ας αλλάξει. Το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχω ξεστομίσει ποτέ. Αν αλλάξει…δεν θα τον θέλω πια. Γιατί εγώ αγάπησα αυτό που είναι. Αυτό το ζόρι και την αγριάδα. Το χαμόγελο που πάντα είναι συγκρατημένο. Την αγκαλιά που έρχεται μετά από πολύ πολύ πόνο. Το πακέτο ολόκληρο.

Είναι ο μόνος άντρας που με έχει τσαλακώσει. Που με έχει αφήσει ξάγρυπνη στα σκαλοπάτια του να προσπαθώ να τον καταλάβω, να τον φέρω με τα νερά μου…να με κάνει μια αγκαλιά ντε. Είναι ο μόνος άντρας που με έχει κάνει να βάλω τα κλάματα και να παραδεχτώ πως ναι…εγώ η grande Μηχανικός δεν τα μπορώ όλα. Είναι ο μόνος άντρας που φοβάμαι. Κάθε φορά σαν την πρώτη φορά.

Στην αρχή προσπάθησα να τον απαξιώσω. Δεν τα κατάφερα. Έσπασα τα μούτρα μου. Μετά τον πήρα στα σοβαρά…πάντα με φόβο και πάντα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Ο τύπος δεν ήταν ποτέ της αρπαχτής. Ο τύπος ποτέ δεν γούσταρε τα εύκολα κι εγώ αν ήθελα έστω και μερικές στιγμές ευτυχίας μαζί του έπρεπε να το δεχτώ. Μετά κάπου τον ξέχασα. Εντάξει πιτσιρίκα είμαι. Λογικό είναι. Αλλά πάντα έβρισκε τρόπο να χωθεί. Να πάρει τον χώρο του στη ζωή μου και να παραμερίσει όλα τα υπόλοιπα. Δεν του ξέφυγα ποτέ. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον ξεγελάσω…πως δήθεν του είμαι αφοσιωμένη. Μόνο όταν πραγματικά ήμουν καταδεχόταν να μου χαρίσει λίγες στιγμές ευτυχίας. Ένα χαμόγελο, ένα χάδι…ποτέ όμως φιλί.

Τον μισώ πολλές φορές. Ξέρω ότι ποτέ όσα κι αν δίνω δεν θα τον κάνω πραγματικά δικό μου. Κι εγώ όλο κουράζομαι κι όλο ξαναγυρνάω.

Χτες το βράδυ ήταν μια ακόμα βραδιά μαζί του. Μια από τις πολλές. Ξημερωθήκαμε αγκαλιά. Κάναμε τσιγάρο, φάγαμε κεράσια. Είδαμε την ανατολή στις 4.30 το πρωί γιατί ναι εδώ στην Αγγλία ξημερώνει πολύ νωρίς και πέσαμε για ύπνο αποκαμωμένοι στις 5.30. Τον είχα νικήσει. Τον είχα καταφέρει. Μου είχε δοθεί και σε αυτή τη νίκη δεν έκλεψα καθόλου. Μου παραδόθηκε άνευ όρων στο τέλος…κι ας ξέρω ότι αυτό θα κρατήσει λίγο. Πολύ λίγο…μέχρι την επόμενη φορά. Το παιχνίδι του αυτή τη φορά δεν πέρασε. Εμφανίστηκε με πολύ πιο δύσκολη μορφή, σε ένα καλούπι που δεν ήξερα. Νομίζω ότι για πρώτη φορά τον κοίταξα κατάματα. Και τον κέρδισα. Η τουλάχιστον…την παρτίδα την πήρα.

Λίγες μόνο μέρες πριν…μου τον έριξαν στο δρόμο μου. Είπα όχι αλλά δεν πέρασε. Έπρεπε να τον αντιμετωπίσω ξανά. Τον αντιμετώπισα χτες βράδυ.

Δεν είναι πάντα νικηφόρες οι μάχες μας. Έχω χάσει κατά κράτος από εκείνον πολλές φορές. Τον χειμώνα με γονάτισε. Ένα βράδυ του Γενάρη με έκανε να σκεφτώ πως ως εδώ ήτανε. Δεν ήτανε. Χρειάστηκε να μείνω ξάγρυπνη 2 μέρες τότε. Να βάλω τα κλάματα σαν πιτσιρίκι. Να πάρω στο σπίτι μου ξημερώματα και να πω ότι γυρίζω πίσω. Τελικά δεν χρειάστηκε. Πάντα όταν ένας έρωτας είναι ζόρικος…ένας φίλος πάντα θα βρεθεί να σε βοηθήσει.

Τον προγραμματισμό τον μισώ και τον αγαπάω γαμώτο. Μπλέκομαι στους κώδικές του…και προσπαθώ να τον καταφέρω. Παίζω με τις εντολές του. Ανακατεύω τις φόρμες. Στήνω το παρασκήνιο και ζω για το χειροκρότημα…για το υγρό φιλί στα χείλη. Για τη στιγμή που θα πατήσω το run οι εντολές θα τρέξουν…το πρόγραμμα θα τερματίσει με το αποτέλεσμα λαμπερό στην οθόνη μου κι εγώ θα νιώσω την ηδονή της κατάκτησης…έστω και πρόσκαιρα. Ως την επόμενη φορά.

15 σχόλια:

PN είπε...

Τι...και πρώτο σχόλιο; Δώσεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!

Λοιπόν, αρχικά να τονίσω ότι η Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ βρήκε επιτέλους τη θέση που της αξίζει. Σε ένα χώρο...σε ένα Blog που η ποιότητα ξεχειλίζει...σλουρπ, σλουρπ, φανταστική μου Cindy!!! Τώρα οι αγώνες μου δικαιώνονται. Τόσες αναρτήσεις για την Απόλυτη και επιτέλους αναβαθμίζεται σε ένα blog αξιώσεων. Αλλά εδώ θα φανεί πραγματικά ποιος είναι προκατειλημμένος μαζί μου. Γιατί εγώ αν τολμήσω να ανεβάσω Βίσση...με κράζουν. Εδώ θέλω να δω τι θα πουν!!!! Αχ τα είπα και ξαλάφρωσα!

Τι λέγαμε; Αααα θες σχόλιο και για το κείμενο; Αχχχχ βαριέμαι τώρα. Έτσι κι αλλιώς στα είπα και κατ' ιδίαν. Υπέροχο όπως πάντα!! Αυτά τα δύσκολα γκομενάκια είναι τα πιο ωραία. Γιατί όταν τελικά μετά από κόπο σου κάθεται...και τρέχει ο ρημαδιασμένος κώδικας...νιώθεις πραγματικά...the King of the World! Τι να κλάσουν μπροστά του οι πραγματικοί έρωτες...χαχαχαχα!!!!

apos είπε...

Ήξερα ότι είσαι cinderella, αλλά όχι και warrior princess.

Γιατί αυτό κάνεις εδώ. Με προγραμματισμό, με μέθοδο, με στρατηγική. Με εγωισμό.
Με νίκες, ήττες, ισοπαλίες, πικρίες, θριάμβους και πάει λέγοντας...

Επειδή είσαι κομματάκι μικρή (όπως εσύ λες) νομίζω ότι έχει αξία όλο αυτό. To ξέρεις, έτσι δεν είναι;

Ελπίζω απλά να δεις έγκαιρα και το όριό του.

Γιατί είναι άλλο πράγμα να είσαι warrior princess, και άλλο να γίνεις ένας θηλυκός Don Quijote.

(έβαλα ποτό και στα είπα)

Artanis είπε...

Ψυχραιμία...Το θέμα δεν είναι μόνον να θες εσύ, αλλά κι εκείνος...Ο Έρωτας είναι κινητήριος δύναμη, αλλά και δίκοπο μαχαίρι ταυτόχρονα...Πρέπει να ξερεις αν μπορείς να κερδίσεις το στοίχημα ή να πάρεις το ρίσκο...
Μπρείς;

Ανώνυμος είπε...

Να πω ότι δεν σε νιώθω; ψέματα θα είναι
να πω ότι δεν έχω πει "ήταν η τελευταία φορά"; ψέματα και πάλι
να πω ότι στο βάθος δεν σε/με θεωρώ τυχερή που ζεις/έζησα κάτι τόσο δύσκολο και ωραίο; αυτό κι αν είναι ψέματα
δεν θα πω τίποτα... τα ξέρεις όλα ήδη

cinderella είπε...

@ all

Καμιά φορά αναρωτιέμαι...τελικά βλέπουμε αυτό που φοβόμαστε, αυτό που θέλουμε, αυτό που το κείμενο μας βγάζει ή αυτό εμείς ζούμε και άρα σε ένα βαθμό ταυτιζόμαστε; Δεν θα το μάθω ποτέ. Αλλά τελικά και μικρή σημασία έχει γιατί κάπου εκεί η μαγεία χάνεται και εγώ...εε εγώ θέλω τη μαγεία ολόκληρη.

Το κείμενο γράφτηκε με περιπαικτική διάθεση. Όταν έχεις ξενυχτήσει πάνω από έναν υπολογιστή προσπαθώντας να κάνεις ένα πρόγραμμα να τρέξει ή το ρίχνεις στο χαβαλέ ή φρικάρεις για τον 6ο χρόνο που περνάς σπουδάζοντας, για τον 4ο Ιούλιο που ζείς χωρίς στάλα διακοπές!

Όταν λοιπόν έφτιαξα το πρόγραμμα και έτρεξε...και είχε πια χαράξει...έ κάπου εκεί γέλασα και σκέφτηκα...σαν δύσκολος άντρας ρε γαμώτο...που με παιδεύει τόσα χρόνια.
Και έτσι βγήκε αυτό το πόστ!
Νομίζω οι εξηγήσεις μπορεί να ήταν και περιττές...αλλά ήθελα να τις δώσω!

cinderella είπε...

@ γλυκό μου όργιο...δεν ποστάρω ότι κι ότι. Το τραγούδι είναι υπέροχο και φυσικά δεν συγκρίνεται με το άλλο ασματάκι που ΕΣΥ έχεις ξεχωρίσει από τον αντίστοιχο δίσκο της Βίσση.
Μην τα παραλέμε. Οι αληθινοί έρωτες...ξέρεις αυτοί που τα σηκώνουν όλα στο διάβα τους...που τα πάιρνουν παραμάζωμα...ε αυτοί νομίζω οτι αξίζουν πολλά. Πολύ περισσότερα από έναν κώδικα!
Σε φιλώ μούτρο. Τα χαιρετίσματά μου...στην εξουσία!

cinderella είπε...

@ Λατρεμένε μου aposcito (ή κάπως έτσι τέλος πάντων...την κολλητή μου την Κολομβιανή έβαλα να μου το πει αλλά μετά ήπιαμε και το ξέχασα κομματάκι).

Μα και φυσικά είμαι warrior princess, νομίζω οτι το έχω αποδείξει άλλωστε! Αν κάτι δεν θα ήθελα να είμαι είναι παθητικός θεατής. Φυσικά αξίζει η μάχη με προγραμματισμό, με μέθοδο, με στρατηγική. Με εγωισμό.
Με νίκες, ήττες, ισοπαλίες, πικρίες, θριάμβους και πάει λέγοντας...σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής! Αυτό εξάλλου δεν λέγεται ζωή;
Και μην νομίζεις...κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...στη σκηνή...σαν ροκ συγκρότημα.
Γιατί το ροκ...ότι και να σαι...άμα δεν το χεις...να το φοβάσαι!
Σωστά;

cinderella είπε...

@ Αρτάνις μου...στον έρωτα θέλει δύο...στον προγραμματισμό θέλει έναν...και με γερά νεύρα για να κάνει ένα κώδικα να τρέξει! Ρίξε μια ματιά στην τελευταία παράγραφο του κειμένοΥ! Σε έμπλεξα κοριτσι μου εε;; :):):):)
Σε φιλώ γλυκά εκεί μακριά!!

cinderella είπε...

@brokensemaphore να πω οτι σε έμπλεξα κι εσένα; Ας το πω. Αλλά ξέρεις οτι έχεις δίκιο...ή τουλάχιστον θυμάσαι το γιατί! ;)

patsiouri είπε...

Καλέ στην αρχή νόμιζα ότι λες για τον εργοδότη σου!
Μετά θυμήθηκα ότι δεν έχεις.
Μικρούλα, μία ερωτική απογοήτευση πλέον είναι το λιγότερο που μπορεί να μας τύχει.
Μετά την πρώτη φορά έχεις κάνει το εμβόλιο και τους επόμενους χωρισμούς τους ξεπερνάς ανώδυνα!

Artanis είπε...

Α μάλιστα...Τώρα το έπιασα το υπονοούμενο...Πές το ντεεεεεε...
Πάω και στις άλλες αναρτήσεις σου τώρα...

cinderella είπε...

@ Patsiouraki μου όπως εξήγησα η ιστορία αναφέρεται στις γλώσσες προγραμματισμού και στη σχέση μου μαζί τους! Μάλλον πρέπει να κόψω το πολύ διάβασμα γιατί 9 στους δέκα δεν καταλάβατε τι ήθελα να πω και παρεξηγήθηκα τελείως!
Πάντως για να είμαι ειλικρινής. Αν ποτέ περάσω καραμπινάτη ερωτική απογοήτευση να είστε σίγουροι πως ποτέ δεν θα την βγάλω στο blog!
φιλιά πολλά κορίτσι!!!

cinderella είπε...

@ Αρτάνις μου γλυκιά πολλά πολλά φιλιά!!!!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
cinderella είπε...

έλεος με το σπαμάρισμα. Δεν έχω πιει και καφέ ακόμα