Σάββατο, Ιανουαρίου 22, 2011

Never let me Go...σου λέω.


Έχετε τρεις επιλογές. Αν έχετε σκοπό να δείτε την ταινία και δε θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει, σηκωθείτε από τον καναπέ αργά αργά και φύγετε τραβώντας σιγά την πόρτα πίσω σας. Αν έχετε σκοπό να μην δείτε την ταινία καθίστε να προβληματιστείτε μαζί μου και να τη συζητήσουμε γιατί την σκέφτομαι από προχτές το βράδυ που την είδα. Το ίδιο ισχύει και αν την είδατε και θέλετε να βοηθήσετε την φτωχή πλην τίμια Σίντυ να βρει το δρόμο της μέσα από την έβδομη τέχνη. Η τρίτη επιλογή είναι να θέλετε να τη δείτε και παρ’ όλα αυτά να με έχετε πεθυμήσει τόσο που θα κάτσετε να με διαβάσετε καθώς ένας διάολος ξέρει πότε θα ξανακάτσει η καλτάκα – εγώ – να γράψει ποστ. Με συγκινείτε όσοι βρίσκεστε σε αυτή την τελευταία κατηγορία. Ελάτε μωρέ να σας πάρω μια αγκαλιά.

Είδα το Never let me go. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρω αν παίζεται τώρα, ή παιζόταν γιατί εγώ την κατέβασα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά είναι τεράστια αλήθεια. Πληρώνω adsl οπότε δεν πληρώνω εισιτήριο κινηματογράφου. Λογικό; Λογικό. Η ιστορία έχει να κάνει με τις ζωές τριών παιδιών που είναι εσώκλειστοι σε ένα οικοτροφείο από πολύ μικροί. Το έργο ξεκινά με την μια ηρωίδα να είναι 28 χρονών και να έχει γίνει νοσοκόμα ασθενών που γίνονται δωρητές οργάνων. Νομίζω ότι η ταινία ήταν κατά της δωρεάς τώρα που το σκέφτομαι αλλά τέλος πάντων.

Μεταφερόμαστε περίπου 20 χρόνια πίσω στο σχολείο όπου τα παιδάκια παίζουν στα γρασίδια και θυμίζει το σκηνικό τόσο το παρθεναγωγείο Σαιντ Κλαιρ που περίμενα να βγει η Πατ και η Ιζαμπελ Ο’ Σούλιβαν από κάποια γωνιά. Μπορεί να φταίει που είχα διαβάσει και ολόκληρη τη σειρά βιβλίων και να είχα ταυτιστεί με τις ηρωίδες που έκαναν σκανταλιές πίνοντας τζιτζιμπύρα και τρώγοντας ψωμί με φυστικοβούτυρο, δε ξέρω. Η διευθύντρια κάνει ολόκληρο θέμα για τρία τσιγάρα που βρέθηκαν στον κήπο κι εκεί συνειδητοποιώ ότι ο ρόλος κάθε διευθύντριας είναι αυτός. Είτε είναι σε οικοτροφείο της Αγγλίας, είτε στο 5ο Καλλιθέας. Γενικά υπήρχαν κανά δυο απειροελάχιστα σκηνικά που σε προβλημάτιζαν ότι κάτι πάει στραβά και η ζωή δεν είναι ροζ αλλά άδικη. Αλλά αυτό το ξέραμε. Το εισιτήριο στο μετρό πάει 1,40, οι Βατοπεδινοί απαλλάχτηκαν, ο Τσοχατζόπουλος εξακολουθεί να ζει στη Δ. Αρεοπαγίτου – ναι τον πέτυχα. Οπότε η ζωή δεν είναι ροζ και δεν μου κάνει καμία εντύπωση.

Μέχρι που εμφανίζεται μια δασκάλα – με πολλά νεύρα - η οποία τους λέει ότι δε θα γεράσετε σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, δε θα ζήσετε φυσιολογική ενήλικη ζωή, γιατί τα ψωμιά σας είναι μετρημένα και θα πεθάνετε μεταξύ της τρίτης και της τέταρτης δωρεάς οργάνων. Είστε φτιαγμένοι γι αυτό και μόνο αν το καταλάβετε θα ζήσετε αξιοπρεπώς. Πόσο πιο ανατριχιαστικό; Πόσο; Τραγικό απλά. Τα πιτσιρίκια έχουν μείνει εμβρόντητα κι εγώ εννοείται ότι σφίγγω το μαξιλάρι, σιχτιρίζοντας την τύχη μου.

Εν τω μεταξύ είχε αναπτυχθεί και ένα φλερτ ανάμεσα στη μια ηρωίδα με το ένα παλικαράκι. Η άλλη η φίλη, κλασσική σκρόφα της βούτηξε τον 9χρονο γκόμενο μέσα από τα χέρια ενώ αυτός της είχε χαρίσει μια κασέτα με το τραγούδι “Never let me go” πριν ενδώσει στον έρωτα της άλλης κολλητής. Άντρες χριστέ μου. Άντρες! Η ηρωίδα δεν κάνει ποτέ σχέση μεγαλώνοντας – αυτό δε μας πειράζει γιατί έχουν γίνει άλλα πολύ πιο κουλά – ενώ το άλλο ζευγαράκι μεγαλώνει μαζί. Όταν γίνουν 18 φεύγουν από το οικοτροφείο και πηγαίνουν σε ένα αγρόκτημα μέχρι να έρθει η ώρα να αρχίσουν τις δωρεές.

Μετά αρχίζουν οι δωρεές, χάνονται, η κεντρική ηρωίδα έχει γίνει νοσοκόμα, οι άλλοι δύο έχουν ήδη μπει σε διαδικασία εγχειρήσεων. Η σκρόφα κολλητή είναι στα τελευταία της – κουκλάρα Keira Knightley με αφέλειες – εγώ έχω μουδιάσει ολόκληρη. Τι αμαρτίες πληρώνω η γυναίκα; Τελικά η σκρόφα δίνει την ευχή της στο να τα φτιάξουν οι άλλοι δύο και ζητά συγγνώμη που μπήκε ανάμεσά τους. Τώρα το θυμήθηκε κι αυτή! Μην ανοίξω το στόμα μου. Ο άλλος δε μιλάει. Φυσικά και δε μιλάει. Άντρας. Βγάζει την ουρά του απέξω. Η ηρωίδα – νοσοκόμα έχει ένα στυλ οσιομάρτυρος αλλά γενικά μου δίνει την εντύπωση ότι από μέσα της ουρλιάζει. Αυτή η επιφανειακή της καλοσύνη θυμίζει Julie Andrews – αγαπώ όλα τα παιδιά σου γιατί έτσι με δίδαξαν στο μοναστήρι – και με χαλάει.

Γενικά το έργο βγάζει πολύ συναίσθημα. Τόσο που ούτε εγώ δε μπορώ να διαχειριστώ. Δυο ακόμα ανατριχιαστικές σκηνές ήταν όταν πήγαν να ζητήσουν χάρη για κάνα δυό χρόνια ώστε να ζήσουν τον έρωτά τους κι εκεί η διευθύντρια τους είπε ότι στο σχολείο τους έβαζαν να ζωγραφίζουν όχι για να κοιτάξουν μέσα στις ψυχές τους αλλά για να δουν αν έχουν καθόλου ψυχές. Το δεύτερο είναι όταν έχει μείνει πια μόνη η ηρωίδα και αναρωτιέται αν οι αποδέκτες των οργάνων ζουν καλύτερες ζωές από αυτούς.

Τι τα θέλω εγώ αυτά μπορείς να μου πεις; Γιατί δεν κάθομαι στις ρομαντικές κομεντί με τη Jennifer Aniston; Με τη Julia Roberts έστω; Με την Κατερίνα Παπουτσάκη; Εντάξει υπερβάλλω. Εν κατακλείδει καλή. Έτσι νομίζω δηλαδή.

8 σχόλια:

Δέσποινα είπε...

Οκ με κατατόπισες πλήρως,δεν πάω να το δω, θα μείνω στις ρομαντικές κομεντί, το "εν κατακλείδι καλή" δε με έπεισε μετά την περιγραφή!

Ανώνυμος είπε...

Δεν είχαν επιλογή να αρνηθούν να γίνουν δωρητές οργάνων?

immabill είπε...

το cast το βρισκω εξαιρετικο... μου αρεσε γενικα. ειχε πολυ συναισθημα αλλα αφησε αρκετα κενα . δεν εδωσε πολλες πληροφοριες πανω στο θεμα της δωρεας και πως λειτουργει.

leondokardos είπε...

Βρε κορίτσι μου τι πήγες να δεις! Ενα σωρό προβλήματα μας απασχολούν και εσύ ήθελες να σκοτίσεις ακόμα περισσόερο το μυαλουδάκι σου! χίλιες φορές Julia Roberts!

cinderella είπε...

Δεσποινάκι ειλικρινά ήταν καλή! Να τη δεις και να μου πεις τη γνώμη σου! :):)

cinderella είπε...

Ανώνυμε, εδώ ειχε ένα κενό το έργο. Γενικά υπήρχε η αίσθηση οτι δεν ήταν άνθρωποι οι δότες αλλά σαν υποκατάστατα. Φορούσαν ένα βραχιολάκι και έπρεπε κάθε φορά να σκανάρουν το χέρι τους μπαίνοντας η βγαίνοντας απο το σπίτι αλλά δεν υπήρξε κάποια παραπανω νύξη. Κι εγώ το σκέφτηκα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αν την κοπανούσαν τι θα γινόταν...αλλά απαντηση δεν πήρα. Γενικά το μοτίβο της ταινίας ήταν οτι δεν υπήρχε επιλογή...:(

cinderella είπε...

Βασίλη συμφωνώ απόλυτα. Νομίζω πως γενικά στην προσπάθεια τους να βγάλουν περισσότερο συναίσθημα και να ξεφύγουν από το σκέτο ζήτημα της δωρεάς, διανθίζοντάς το, χάθηκε κάπου η εξήγηση των πραγμάτων. Το καστ όνως πολύ καλό. Ο Τommy ανερχόμενο αστέρι και ενώ στο social network δεν με έπεισε εδώ του βγήκε πολύ καλα νομίζω! :)

cinderella είπε...

Λεοντόκαρδε μου ειδα και την ταινία της τζούλιας αλλά έπληξα θανάσιμα και την έκλεισα στα μισά! Ήταν ωραία ταινία απλά όντως άφηνε κάποια κενά και είχε μερικές ασάφειες! :):)
φιλάκια γλυκέ μου!