Κυριακή, Αυγούστου 30, 2009

Το Μοναστήρι της Χρυσοπηγής...Θεός φυλάξοι.

Το Μοναστήρι της Χρυσοπηγής είναι από τις πιο φιρμάτες μονές των Χανίων. Πρωτοκλασάτο όνομα - κάτι σαν Μητροπάνος φαντάσου στο λαϊκό τραγούδι – έχει διαφημιστεί ουκ ολίγες φορές. Όταν ήμουν μικρή λάτρευα το Πάσχα σε αυτή τη μονή. Ανάσταση σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, με φροντισμένα παρτέρια, ασπρισμένα μπεντένια, και χορωδία από μοναχές.

Λέξι – κλειδί. Μοναχές. Στο δρόμο του Θεού. Το μοναστήρι συντηρείται από καλόγριες. Γυναίκες που ακολούθησαν μια ζωή μακριά από τα εγκόσμια. Με μια μικρή επισήμανση. Τοσοδούλα. Ελάχιστη. Ασήμαντη λέμε. Οι πολύφερνες νύφες…καλόγριες θα πρέπει να είναι πλούσιες. Υποχρεωτικά. Και επιστημόνισσες. Προαιρετικά. Ύψος, βάρος, χρώμα ματιών δεν τους αφορά ή μάλλον δεν είναι πράγματα του Θεού. Η περιουσία όμως είναι must. Σε γη φυσικά. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα έχουν περάσει στα χέρια της Μονής από τις επίδοξες νύφες…μοναχές.

Μια γειτόνισσα…πάνε χρόνια βέβαια…ήθελε να γίνει μοναχή στο εν λόγω μοναστήρι. Ήταν όμως άτυχη. Έβδομη από τα οκτώ παιδιά μιας πολυμελούς οικογένειας δεν είχε τα απαραίτητα οικονομικά προσόντα για να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού. Η πόρτα της μονής ήταν ερμητικά κλειστή για κείνη κι έτσι η πίστη την εξόρισε σε ένα μοναστήρι της Λέσβου όπου προφανώς δεν της ζήτησαν γη (κυριολεκτικά) και ύδωρ (μεταφορικά) για να την εντάξουν στην κοινωνία τους.

Μια άλλη όμως στάθηκε πιο τυχερή. Μοναχοκόρη και επιστημόνισσα από μια ευκατάστατη οικογένεια των Χανίων ήταν η καλύτερη επιλογή για τη μονή που είχε για αυτή άπλετο χώρο. Ηλιόλουστο κελί με θέα τις ελιές της περιοχής. Την κοπελιά της είχαν πλευρίσει από τα φοιτητικά της χρόνια. Κάθε φορά που κατέβαινε στο νησί, πρώτα έφταναν οι μοναχές να την παραλάβουν και μετά οι δικοί της. Ε, η ιστορία ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Η κοπέλα τελείωσε το πανεπιστήμιο και μπήκε στη μονή. Έγραψε και ολόκληρη την περιουσία της στο Θεό που όπως όλοι θυμόμαστε από τα θρησκευτικά μέσω του Ιησού είχε πει «ή μου τα ακουμπάτε, ή φεύγετε, πάτε αλλού.». Είναι άλλωστε γνωστό ότι και ο ίδιος ο Ιησούς είχε ολόκληρη περιουσία στο όνομα του. Η μισή Ναζαρέτ ήταν δικιά του λέει. Ή έτσι μάλλον ξέρει το μοναστήρι της Χρυσοπηγής οπότε σε εμάς τους άθεους λίγος λόγος πέφτει.

Τα πράγματα βέβαια για την κοπέλα δεν ήρθαν όπως τα φαντάζεται κανείς. Ο πατέρας της λίγο καιρό μετά από το μαράζι του πέθανε. Η μονή δεν άφησε την κόρη να πάει ούτε στην κηδεία του. Ήταν βλέπεις σε περίοδο προσαρμογής και δεν έπρεπε να βγει καθόλου έξω.

Πριν πεις ότι κανείς δεν τα παθαίνει χωρίς να τα θέλει σκέψου για λίγο ότι δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη ψυχής. Πως ειδικά στην Ελλάδα η εκκλησία, οι μονές και ολόκληρο το σινάφι των παπάδων και μοναχών δεν είναι απλά η πιο υπερτιμημένη δύναμη. Είναι πολύ κυνικά ο νταβατζής της πίστης. Και κάνε το σταυρό σου. Γιατί αυτά τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα. Φυσικά και υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μόνο που ο κανόνας είναι πολύ τρομακτικός. Και πάλι μακριά μας…ή αλλιώς…ο θεός να μας φυλάει.

Τρίτη, Αυγούστου 25, 2009

Κυριακή, Αυγούστου 23, 2009

Μια εμπρηστική ιστορία θα σου πω

Βασικά βαρέθηκα όλη αυτή την υποκρισία σε οικογενειακή συσκευασία που διέπει το άπαν σύμπαν σε ελληνικό φόντο. Όλους αυτούς που περιγράφουν τους εμπρηστές ως μοναδικούς υπαίτιους αυτής της καταστροφής που άμα τους βρούμε τους μαντρώσουμε και απομονώσουμε το γενετικό υλικό τους δεν θα γεννηθούν άλλοι εμπρηστές και η Ελλάδα θα σωθεί γιατί το κακό δεν θα υπάρχει και το καλό θα διέπει τα πάντα. Σαν το Χάρι Πόττερ με το Βολτεμορτ ένα πράμα.

Νομίζω ότι πολύ καλύτερη ιδέα θα ήταν να μαντρώσουμε τους πολιτικούς, να απομονώσουμε το δικό τους γενετικό υλικό για να μην ξαναγεννηθούν άλλα λαμόγια. Το έργο το έχω ξαναδεί, ο Καραμανλής θα βγει σαν τεθλιμμένη χήρα στα κανάλια, με μαύρη πλερέζα για να κόβει το πάχος και από κάτω θα φορά κόκκινες ζαρτιέρες γιατί εκλογές έρχονται και οι κακοί εμπρηστές είναι ψήφοι που κάποιος πρέπει να πάρει.
Δόξα το Θεό το ελληνικό κράτος από νόμους…να…να φάνε και οι κότες. Τα δάση προστατεύονται μάλιστα από μια σειρά που καθιστά σχεδόν αδύνατη την καταπάτησή τους. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας πρέπει να φτάνουν στο 1860, δηλαδή την Πάρνηθα θα έπρεπε να την είχε καταπατήσει ο προπάππος του προπάππου του παππού σου. Θα πρέπει να είναι και άνω των 4 στρεμμάτων, δηλαδή οικοπεδάρα να χωρά και πισίνα. Όσο λοιπόν το δάσος ζει, γάμησε τα.

Το καίμε λοιπόν. Κι εκεί κάποιος καλός νομοθέτης είπε πως σε καμμένη έκταση τα σπίτια δεν παίρνουν άδεια για χτίσιμο και κάποιος ακόμα καλύτερος και κομμάτι πονηρός που θα μπορούσα να τον κάνω φίλο είπε πως και να χτιστεί το αυθαίρετο δεν θα πάρει ρεύμα ποτέ. Δηλαδή θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κεριά και ψυγείο πάγου. Κυριλέ πράγματα.

Βέβαια οι νόμοι είναι για να καταπατώνται, και ειδικά ο τελευταίος που φέρνει πολλά ψηφαλάκια. Θα σε ψηφίσει βουλευτά μου όλο μου το σόι, και είμαστε πολλοί 50 κεφάλια, βουλευτά μου. Και έτσι ο βουλευτής (κάτι σαν τον Πάχτα με το Πόρτο Καρράς αν θυμάσαι, στο πιο light τακτοποιεί την κατάσταση). Είναι και η νοοτροπία του Έλληνα μωρέ…δε βαριέσαι για όλους έχει ο Θεός ας χτίσουμε πάνω στο ρέμα το αυθαίρετο και μετά που θα πλημμυρίσουμε θα βγούμε στα κανάλια τραβώντας τα μαλλιά μας και αναζητώντας το κράτος. Μια κατάσταση που παραμένει ίδια εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Από την εποχή που ο Αντρέας πρωτοβγήκε στην εξουσία – θυμάσαι, το 81 – και ένας ολόκληρος οικισμός αυθαιρέτων στα Τουρκοβούνια μετονομάστηκε μέσα σε μια νύχτα – την νύχτα των εκλογών φυσικά– σε Αντρέας Πανανδρέου μπας και πάρει φως. Και πήρε. Μέχρι σήμερα η διαφορά είναι μικρή.

Στο Χαλκούτσι ολόκληροι οικισμοί αυθαιρέτων μπαίνουν στο σχέδιο, ο Κάλαμος καίγεται, ξενοδοχεία θα χτιστούν, όλοι οι εμπλεκόμενοι θα λαδωθούν και δε βαριέσαι…θα πετάξουμε στο λαουτζίκο την λέξη…ασύμμετρη απειλή…θα κομπλάρει, θα ανοίξει λεξικά και εμείς θα έχουμε λαδωθεί μέχρι αυτός να ξεσκονίσει τον Μπαμπινιώτη. Και μετά θα μας ψηφίσει. Γιατί θα θέλει να χτίσει…στα καμμένα φυσικά. Όχι γι αυτόν. Για τα φουκαριάρικα τα παιδιά του.

Κι αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά - όχι επειδή η φωτιά έχει φτάσει κοντά στο σπίτι μου στην Αθήνα – είναι πως για ακόμα μια φορά θα πρέπει να εξηγήσω στους ξένους τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Σε απλά αγγλικά. Να ξεφυλλίσω τις αγγλικές εφημερίδες στο μετρό, να διαβάσω τα ντροπιαστικά άρθρα και να νιώσω αηδία για την ίδια μου τη χώρα.

Πέμπτη, Αυγούστου 20, 2009

Έλα δεν θέλω αηδίες!


Τι έμαθα σε αυτές τις διακοπές…

Πως ο αεροδιάδρομος του Ηρακλείου είναι πολύ μικρός με αποτέλεσμα να κοντέψουμε να προσγειωθούμε στη θάλασσα. Τα πιτσιρίκια δίπλα μου είχαν κατατρομάξει κι εγώ πήρα το αίμα μου πίσω για τις 4 μαρτυρικές ώρες πτήσης δίπλα τους.

Πως ο βόρειος άξονας της Κρήτης εξακολουθεί να είναι δρόμος καρμανιόλα με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση χωρίς διαχωριστικό. Η ΛΕΑ είναι απλά άγνωστη λέξη. Όπως κάθε τι όμως υπερτιμημένο στη χώρα αυτή, έτσι και αυτός…ονομάζεται χαριστικά εθνική οδός!! Ουάου.

Πως καλή η επιστήμη αλλά που και που καλό είναι να σου λένε το φλιτζάνι του καφέ!!

Πως το νοσοκομείο των Χανιών παραείναι έξω από την πόλη. Ειδικά όταν το χρειάζεσαι μέσα στη νύχτα και το αυτοκίνητο σου παίζει το ρόλο ασθενοφόρου. Εσύ το ρόλο του τραυματιοφορέα…και η κόρνα σου το ρόλο της σειρήνας!

Πως έχει πλάκα να κάθεσαι με τις ώρες στον ήλιο…να αποβλακώνεσαι και μετά να λες πως φταίει το μάτι για τον πονοκέφαλο!

Πως τα καλύτερα ξενύχτια ever γίνονται στα Χανιά.

Πως το ελληνικό καμάκι είναι απλά αξεπέραστο.

Πως το καλύτερο φαγητό είναι στην Κρήτη, τι να λέμε τώρα!

Πως το ζήτημα δεν είναι τι κάνεις αλλά πως το πλασάρεις!
-Κύριε καθηγητά μου συγγνώμη για την καθυστέρηση…ήθελα να το κάνω όσο καλύτερο μπορούσα. [Φυσικά ούτε κουβέντα για την ολιγοήμερη ανάπαυλα.]
-Ναι Σίντυ παιδί μου. Η καλή δουλειά φαίνεται και θέλει χρόνο!!

Πως οι διακοπές…όσο λίγες κι αν είναι…είναι διακοπές…Θεές και αξίζουν πολλά.



Ο καιρός στο Λονδίνο σήμερα!

Μην ευχηθεί κανείς Καλό χειμώνα...την έκατσε!!

Κυριακή, Αυγούστου 09, 2009

Καλοκαίρι θα πει...

Γεύση παγωτού
Άρωμα καρπουζιού

Ήχοι τζιτζικιών
Δέσμια των αγκαλιών

Αλάτι να κολλάει στο δέρμα
Ήλιος να φωτίζει το βλέμμα

Μυρωδιά από γιασεμί
Άμμος στο κορμί

Ναι, τα λέμε σε λίγες μέρες…
Επιστρέφω σε λίγο…

Κυριακή, Αυγούστου 02, 2009

Αϊ σιχτιρ!

Αυτή την ανάρτηση την έχω γράψει τουλάχιστον 6423521φορές νοερά επιστρέφοντας από το super market. Έκεί κάπου έξω από τα Starbuck’s έχω σκεφτεί τις μισές ατάκες, λίγο μετά τη γωνιακή pub έχω γράψει τις άλλες μισές, ε ναι, φτάνοντας σπίτι και ανεβαίνοντας με το ασανσέρ έχω πατήσει και το publish πάντα φορτωμένη με 2 συνήθως σακούλες με όλα τα καλά του Θεού. Συνήθως όπως κάθε γνήσιος Έλληνας που σέβεται τα γονίδια του και τη ράτσα του, την ξεχνάω λίγο αργότερα, κάτι να ταχτοποιήσω, κάτι να κάνω, πάει μου πέρασε. Σήμερα δεν μου πέρασε. Φταίει και ο νέος συγκάτοικος, ο Κινέζος ντε που μου έχει κάνει τα νεύρα κρόσσια από το πρωί. Χριστέ μου κλειδώνει και ξεκλειδώνει ανά 10 λεπτά συνέχεια. Αλλά δεν είναι το θέμα μας.

Το θέμα μας είμαστε εμείς. Δηλαδή το ελληναριό. Πόσα χρόνια πίσω από τα ζα είμαστε; Πόσα; Θέλουμε να θεωρούμαστε και Ευρωπαίοι τρομάρα μας. Νέα φοροεισπρακτικά νέα διαβάζω. Αν δεν ήμουν κουρασμένη θα γέλαγα με την ελπίδα της κυβέρνησης που περιμένει να ανακάμψει την οικονομία από την είσπραξη των προστίμων για τους υμιυπαίθριους χώρους. Δηλαδή, αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να έχει αλλάξει συκώτι με την περίπτωσή μας.

Την ίδια ώρα που η οικονομία πλήττει τους πάντες και όχι μόνο εμάς ,εμείς σηκώνουμε τα χέρια προς το Θεό και την Ευρώπη. Ε ναι, οι Άγγλοι επειδή η οικονομία είναι αυτοί και επειδή η Ευρώπη απέχει μίλια από αυτούς έχουν βρει τρόπους τουλάχιστον το χρήμα να κινείται. Πας στο σούπερ μάρκετ και αισθάνεσαι άνθρωπος. Το πρότυπο του Πριγκιλόπουλου και του Αφεντινίτη που κοιτούν πως θα σε μαδήσουν εδώ δεν υφίσταται. Με το πολύ έξυπνο μότο “Buy one, Get one”, τις περισσότερες μέρες υπάρχουν προσφορές σε πάρα πολλά είδη στο super market. Σήμερα αγόρασα 12 κουτάκια coca cola προς 3 λίρες. Ναι, συλλογή τα κάνω. Τα βάζω στη βιβλιοθήκη μαζί με τα βιβλία μου δημιουργώντας ένα κιτσάτο σκηνικό. Την τελευταία φορά στην Ελλάδα θυμάμαι πως στην εξάδα το ένα κουτάκι ήταν δώρο. Δεν θυμάμαι πόσο έχει η εξάδα. Δεν θέλω να θυμάμαι. Και μην μου πεις ότι η 5Γ που παράγει το εν λόγω αναψυκτικό στην Ελλάδα έχει περισσότερα έξοδα από την αντίστοιχη βρετανική γιατί μετά το Θεό θα αλλάξω κι εγώ συκώτι.

Και πες άσε τη coca cola, πες κάτι πιο βασικό. Το γάλα, σύντροφε, το γάλα!! Ξέρεις πόσο έχουν τα 2 pints (1.136lt) το γάλα εδώ; 0.86 της λίρας. Δηλαδή κάτω από 1 ευρώ. Πόσο το πληρώνουμε εμείς στην Ελλάδα; Άσε μην μου πεις. Θα συγχυστείς και δεν θέλω. Και φυσικά μιλάμε για βρετανικό γάλα. Φρέσκο. Μην μου πεις ότι ο βρετανός κτηνοτρόφος πληρώνεται λιγότερο από τον έλληνα γιατί θα πεις ψέματα και δεν θα σε ξανακάνω παρέα.

Και μιας και μιλάμε για καλοκαίρι πόσο έχει το οικογενειακό της Μέλτα και της Περγαλ; Δεν ξέρω. Θες να σου πω πόσο έχει το βρετανικό από γάλα Βρετανίας όπως διαφημίζει πάνω; 2 λίρες! Καραμέλα – Κρέμα. Απιστευτικό δεν το συζητώ. Και επειδή το μύθο των ελληνικών προϊόντων τον έχουμε καλλιεργήσει πάρα πολύ στη χώρα μας με μένα πρώτη και καλύτερη «Δεν βαριέσαι ελληνικό είναι ας κάνει και 2 ευρώ παραπάνω πάρτο» , μήπως λέω μήπως να προβληματιζόμασταν που οι Βρετανοί έχουν πιο φτηνά τα δικά τους προϊόντα;

Και μην μου πεις ότι φταίει μόνο η κυβέρνηση γιατί θα σε δείρω. Ούτε ότι είναι λύση οι εκλογές γιατί θα ουρλιάξω. Θες να μου πεις δηλαδή ότι με τις εκλογές οι νταβατζήδες…οι μεσολαβητές δηλαδή αυτοί που παίρνουν το γάλα από τον παραγωγό μέχρι το ράφι θα αλλάξουν; Γιατί εγώ λέω ότι δεν θα αλλάξουν. Η ΠΑΓΕ παραδείγματος χάρη που πουλά πιο φτηνά το γιαούρτι εδώ από ότι στην Ελλάδα ενώ το αγοράζει από τον παραγωγό κάτω από 0.20 του ευρώ τι είναι; Τσατσά ή προαγωγός;

Και η κυβέρνηση που τους στηρίζει ενώ οι κρασοπαραγωγοί χύναν τα κρασιά τους χτες έξω από το Υπουργείο τι είναι; Και οι εποχές που ο Καραμανλής έλεγε ότι θα στηλιτεύσει τους νταβατζήδες πάνω από τρεις πίτες γύρους με από όλα που χάθηκαν;

Και εμείς που το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι κανένα μποϋκοτάζ μια φορά το χρόνο, κλείνοντας παράλληλα την τηλεόραση για 35 λεπτά και μην τραβόντας το καζανάκι για ένα απόγευμα δεν είμαστε λίγο μαλάκες;