Σειρά για ακόμα ένα blogοπαίγνιδο, αυτή τη φορά μετά από πρόσκληση του
Τζονάκου ώστε να ονοματίσω και να εξηγήσω περιεκτικά (5 γραμμές αρκούν; Γιατί φοβάμαι ότι θα βγω εκτός θέματος, πλατειάζοντας; Με επιείκεια τη βαθμολόγηση παρακαλώ κι ελπίζω να υπάρξει επαναληπτική εξέταση εάν με κόψετε τώρα!) τα επτά πράγματα που πάντα κουβαλάω μαζί μου και με ορίζουν. Η κατάταξη κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Τα άϋλα πρώτα και πάνω από όλα είναι οι αφετηρίες μου, οι πυξίδες της ζωής μου, το σημείο εκκίνησης από το οποίο πάντα ξεκινώ και στο οποίο πάντα καταλήγω.
Είναι οι δικοί μου άνθρωποι λοιπόν. Η οικογένεια μου, οι παρέες μου και όλοι όσοι βρίσκονται κοντά μου και σιχαίνομαι να τους βάλω ταμπέλες αλλά είναι κομμάτια της ζωής μου, ψηφίδες της ψυχής μου, αναντικατάστατες και ξεχωριστές. Αν και ενίοτε χρησιμοποιώ ταμπέλες, βαθιά μέσα μου κανένας από τους πλανήτες που με περιβάλλουν και σε πείσμα της βαρύτητας δεν βρίσκονται σε τροχιά ελλειπτική αλλά ταυτόσημη, δεν έχει ξεχωριστό τίτλο παρά μονάχα ξεχωριστή θέση. Είναι αυτοί που κινούμαστε μαζί, που μοιραζόμαστε στιγμές ζώντας μαζί το σήμερα και χτίζοντας τις αναμνήσεις του αύριο. (Και ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, σιχαίνομαι που αυτό, ορισμένοι πλανήτες θα μπείτε και θα το διαβάσετε!)
Η ηθική μου, η αξιοπρέπεια μου και η συνείδηση μου. Πολύ πριν από μένα η Πρωτοψάλτη σε ένα στίχο είχε περικλείσει ολόκληρη την αλήθεια γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Το ρολόι μου. Νομίζω ότι χωρίς αυτό δεν μπορώ να κινηθώ, χάνω την αίσθηση του χρόνου και αισθάνομαι πραγματικά γυμνή. Κάθε ρολόι μάλιστα έχει για μένα συναισθηματική αξία καθώς όλα μου θυμίζουν στιγμές, μικρές που νιώθω ότι έχουν εγκλωβιστεί μέσα στο κουτάκι αγοράς του εκάστοτε ρολογιού. Ένα δώρο των γονιών, την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων εκείνο τον Αύγουστο τέσσερα χρόνια πριν, ένα άλλο αγορασμένο στη Βιέννη κάποια χιονισμένα Χριστούγεννα κι άλλο ένα δώρο φετινό και λατρεμένο.
Ο υπολογιστής. Είμαι εθισμένη. Το παραδέχομαι. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν αλλά ζω καλύτερα με αυτόν και βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι είναι η δωρεάν ψυχοθεραπεία που ο Θεός μου έχει στείλει ξέροντας πόσο τρελή είμαι. Και είναι φορές που φοβάμαι ότι μετά το 16χρονο που κλείστηκε για αποτοξίνωση από τους υπολογιστές, έρχεται η σειρά μου!
Κινητό, κλειδιά, δίπλωμα και τσίχλες πρέπει να υπάρχουν απαραιτήτως μέσα στην τσάντα πριν κλείσω την πόρτα του σπιτιού. Νομίζω ότι η τσάντα μου δεν έχει ποτέ κουβαλήσει γυναικεία μυστικά και ντοκουμέντα. Λίμες, καθρεφτάκια, καλλυντικά, είναι απλά άγνωστες λέξεις στο περιεχόμενο της.
Το αυτοκίνητο μου. Λατρεύω τις αυτοκινητάδες, τις βραδινές περιπλανήσεις, τις τσάρκες, τα ξημερώματα όπου η κίνηση είναι λιγοστή. Δεν είναι υπερβολή αλλά η οδήγηση μου παίρνει όλο το στρες. Είναι η καθημερινή μου συνήθεια που έχει γίνει λατρεία. Είναι οι κατάδικές μου ώρες όπου βάζω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, τα ζητήματα μου, σκέφτομαι και «γράφω» νοερά. «Ταξιδεύω» οδηγώντας και για να μην παρεξηγηθώ εκτονώνομαι κιόλας. Κλασσική Ελληνίδα οδηγός δεν θέλει και μεγάλη φαντασία το βίτσιο μου.
Η μουσική. Έτσι απλά και παντού. Δεν είμαι η πρώτη αλλά από τους πρωτοπόρους σίγουρα που έχουν παρακολουθήσει μαθηματικά σε αμφιθέατρο με ψείρες ακουστικά στα αυτιά, περνώντας το μάθημα με την πρώτη!
Τζονάκο μου, δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίθηκα σε αυτό που ζητούσες, εγώ πάντως μέσα από αυτό το παιχνίδι άνοιξα ένα μικρό παραθυράκι της πραγματικής ζωής της Cinderella, δείχνοντας πτυχές καθημερινές, απλές, ανθρώπινες. Το ίδιο λοιπόν καλώ να κάνουν η
Δηιάνειρα,
ο Ndn,
ο Donald και
η Θαλασσινή Ματιά.