Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2008

Σσσςςς!! Αρχίζει το lost!



Ναι ξέρω, είναι Αμερικανιά.
Ναι ξέρω, είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά.
Ναι, ο Τζακ είναι ο Mr Perfect και αυτό το μοντέλο έχει από καιρό αποσυρθεί από την αγορά.
Ναι, ο Σώγιερ είναι τσογλάνι αλλά εμένα μου αρέσει και δε σηκώνω κουβέντα.

Αφήστε λοιπόν τις μιζέριες, πάρτε μια σακούλα πατατάκια μπάρμπεκιου, το οικογενειακό μέγεθος, μια δίλιτρη κόκα κόλα όχι λάιτ αλλά κανονική. (Μην με πλησιάσετε με ποπ κορν γιατί δεν αντέχω τη μυρωδιά τους. Μην κάνετε καμιά εξυπνάδα και φέρετε κλασσικά πατατάκια, δεν τα τρώω). Ευπρόσδεκτες επίσης οι σοκολατο-αηδίες του περιπτέρου καθώς και το οικογενειακό μέγεθος παγωτό σοκολάτα- βανίλια- φράουλα (ζητείται κάποιος να τρώει τη βανίλια!) Βάλτε το κινητό στο αθόρυβο. Και ελάτε να δούμε το lost μαζί.

Κωδικός πρόσβασης 4 8 15 16 23 42

Αρχίζει το lost
Παράτα με τώρα
Πλησίασ’ η ώρα
Αρχίζει το lost
Αρχίζει το lost
Κανείς μην κουνιέται σωπάστε
Κι αρχίζει το lost

Υ.Γ. Καταγγέλω το γκούγκλη ως τσαρλατάνο. Στην αναζήτηση για junk food photos στη πρώτη σελίδα μου έβγαλε φωτογραφία του Μαμαλάκη! Αίσχος!! Ο άνθρωπος έχει λιώσει σόλες να γυρίζει τη χώρα για να μας μεταφέρει αυθεντικές, σπιτικές συνταγές κι εμείς τον κατατάσσουμε παρέα με τα crisps! E, δεν υπάρχει Θεός!!

Μέρα που είναι ίσως θα έπρεπε να γράψω για το θάνατο (και όχι την κοίμηση, μην τα παραλέμε) του Αρχιεπισκόπου. Δυστυχώς όμως σε ηλικία περίπου 15 χρονών πήρα διαζύγιο και αποστάσεις από τους εκπροσώπους της εκκλησίας στο μάταιο τούτο κόσμο. Μια Πέμπτη, ο Μανωλάκης με τον οποίο δεν είχα και πολλές παρτίδες, ένα καλημέρα και ένα γεια λέγαμε, ρώτησε τον Αρχιεπίσκοπο που είχε επισκεφθεί το σχολείο μας για τις λιμουζίνες που τον μετέφεραν και την αναγκαιότητα επίδειξης του πλούτου της εκκλησίας σε επίπεδο χρυσαφικών και αυτοκινήτων την ώρα που παιδάκια πεινάνε, ο ιός του AIDS θερίζει στο τρίτο κόσμο και γενικότερα η ένδεια και ο πόνος δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Έτσι απλά. Κι ευγενικά. Γιατί η αυλή μας είχε φρακάρει από τις μαύρες Mercedes. Mercedes να δει το μάτι σου. Και χρυσαφικό να γυαλίζει και να σε τυφλώνει, τύφλα να έχει ο Λαλαούνης στη Βουκουρεστίου. Σούσουρο ξεσηκώθηκε, ο Αρχιεπίσκοπος απάντησε σε λίγο έντονο ύφος κι ας μίλαγε σε μαθητή Γυμανσίου έστω και ψαγμένο και κάπου εκεί εγώ έφαγα το χαστούκι μου και συνειδητοποίησα ότι η πίστη είναι εντός μας, η θρησκεία είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα και ο Μανωλάκης είχε απόλυτο δίκιο. Οπότε καλό ταξίδι στον Αρχιεπίσκοπο. Όπως και σε κάθε άλλον άνθρωπο που κάποια μέρα έρχεται η ώρα να βρεθεί με το δημιουργό του και να κάνει λογαριασμό για τις μέρες βασιλείας του και τις πράξεις που τις συνόδεψαν.

Κυριακή, Ιανουαρίου 27, 2008

Το σουρεάλ ζει, αυτό μας οδηγεί


Κύριε Μήτσο μου ξεκινώ εκ των προτέρων καταθέτοντας την αμέριστη συμπάθεια μου προς το πρόσωπό σας. Δεν είναι μόνο που είστε κοντοχωριανός Χανιώτης κι εγώ τους Χανιώτες κορώνα στο κεφάλι μου. Δεν είναι μόνο που τα λέτε έτσι χύμα και τσουβαλάτα χωρίς δεύτερες σκέψεις κι εγώ αγαπώ τους ανθρώπους που ο καθωσπρεπισμός και η σοβαροφάνεια τους έχουν προσπεράσει από καιρό. Ούτε κύριε Μήτσο μου που έχω διαβάσει τα βιβλία σας «Μια σταγόνα Ιστορία» και μου άρεσαν. Είναι κύριε Μήτσο μου που έχετε ολόκληρο το πακέτο. Και γράφετε και μιλάτε και δεν θυμώνετε πολύ σαν τον Πρετεντέρη και δεν κάνετε σαρδάμ σαν την Τρέμη και δεν είστε πολύ ήπιων τόνων ώστε να σας προσπερνούν τα άλλα παιδάκια όπως τον Τσίμα. Κυριε Μήτσο μου εσείς έχετε ολόκληρο το πακέτο και μας το προσφέρετε απλόχερα. Και καλόκαρδος και χωρατατζής και Χανιώτης! Δηλαδή ξέρω ότι εκεί που θα μιλήσουμε σοβαρά, μετά εσείς θα μου πείτε να πάμε για τσικουδιές και καλτσούνια για να αλαφρύνουμε το κλίμα και όλα θα είναι ζάχαρη!!

Γι’ αυτό πέφτω από τα σύννεφα κύριε Μήτσο μου. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου χαρά μου. Γιατί ποτέ δεν θα φανταζόμουνα ότι κάνετε παρέα με το Στέφανο. Μα δεν τον βλέπετε πως είναι; Αυτός στο σχολείο ήταν το γλειφτρόνι της δασκάλας, ο χαφιές της τάξης, ο τύπος με το λαδωμένο μαλλί και τις μύξες. Εσείς κύριε Μητσο μου ήσασταν χαρά Θεού και τότε. Σαν να σας βλέπω μπροστά μου! Καλοκάγαθος, μέτριος μαθητής, λέγατε τα ανέκδοτά σας και δαγκώνατε την τυρόπιτα της Σπυράκη που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Για να λέμε την αλήθεια χάρη στη Σπυράκη τη βγάζατε λάδι, γιατί το Μαράκι και καλή μαθήτρια ήταν και καλό κορίτσι, Ηρακλείωτισσα βέβαια αλλά όλοι έχουμε κουσούρια!

Πως την πατήσατε έτσι καμάρι του Αποκόρωνα; Πως σας έπιασε κότσο ο χαφιές με το λαδωμένο μαλλί και τη τσίμπλα στο μάτι; Γιατί κύριε Μήτσο μου να σας πω την αμαρτία μου, μια χαρά σοβαρολογούσατε στο απόσπασμα που άκουσα εγώ στο Youtube. Ναι, ναι για να λέμε του στραβού το δίκιο το άκουσα. Ούτε χιούμορ διέκρινα, ούτε αστεία, ούτε ανέκδοτα για Ποντίους και ξανθές. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η Όλγα το είδε σχεδόν όλο αλλά έκοψε το κομμάτι της τσόντας γιατί μόλις είχε φάει και φοβήθηκε μην ανακατευτεί. Επίσης κατάλαβα ότι αν δεν ήταν το στιγμιαίο αυτό καθαυτό αλλά η υπόνοια του με αντάλλαγμα το διορισμό θα το παίζατε. Σωστά δεν τα λέω σταυραετέ μου; Ένα δίκιο δεν το έχω; Εσείς που είστε κιμπάρης δεν θα μου το δώσετε; Και το κακό είναι ότι αυτά εξαρχής τα πίστευε ολόκληρη η Ελλάδα. Από τα Χανιά μέχρι τον Έβρο κι από τη Καστοριά μέχρι τη Ρόδο. Και βρεθήκατε γλυκέ μου εσείς να τα ομολογήσετε όλα αυτά στο συμμαθητή σας που κάθεται στο πρώτο θρανίο, διαβάζει σαν το σπασίκλα αλλά δεν καταφέρνει ούτε τα μισά από εσάς που τουλάχιστον ξοδεύατε την ενέργεια σας στη μπάλα, στους πιτόγυρους και στο Μαράκι που είναι από το Ηράκλειο αλλά όλοι έχουμε κουσούρια, σωστά;

Τελικά σε αυτή τη χώρα δεν μένεις ποτέ από υλικό! Και να θες να Αγίασεις δεν μπορείς. Για άλλη μια φορά υπέκυψα! Χίλια συγγνώμη σας εύχομαι!!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008

Fairytale Gone Bad...

Αυτές τις μέρες είμαι κάπως. Έτσι γενικά κι αόριστα. Ούτε στα πάνω μου, ούτε στα κάτω μου. Ούτε βουνό, ούτε θάλασσα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. ‘Όλα χλιαρά και η ζωή στον αυτόματο πιλότο μέχρι να βρω το κουράγιο να τραβήξω τα ηνία και πάλι μόνη μου. Μια ευθεία γραμμή η ψυχολογία μου, χωρίς σκαμπανεβάσματα και εξάρσεις. Δεν έχω κουράγιο ούτε να σχολιάσω, ούτε να καυτηριάσω, ούτε να κριτικάρω απολύτως τίποτα.

Τέσσερις μήνες στη blogoσφαιρα κι όμως κουβαλώ μέσα μου ακόμα εκείνη τη χαρά του πρωτάρη. Νιώθω την ίδια έξαψη που ένιωθα την πρώτη φορά που αναρτούσα δειλά- δειλά κείμενο μου. Κρατώ ακόμα εκείνο τον ενθουσιασμό και νιώθω πολύ μεγαλύτερη ευτυχία γιατί ξέρω ότι κάποιοι με έχετε αγκαλιάσει πολύ ζεστά. Και τα γράφω αυτά απόψε, γιατί τώρα μετά από τόσο καιρό είναι η πρώτη φορά που δεν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας.

Νομίζω ότι αν δεν αγαπούσα τόσο αυτό τον καναπέ δεν θα έγραφα για καιρό. Αλλά τελικά αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του. Γι’ αυτό ακριβώς χαίρομαι που υπάρχει. Γιατί μπορώ εκτός από τις σκέψεις μου να μοιραστώ και τις σιωπές μου. Μπορώ να κάτσω με καφέ και τσιγάρο απλά κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Και ξέρω ότι όλο και κάποιος θα περάσει…

Το παραπάνω τραγούδι το λατρεύω και το αφιερώνω σε όλους όσους έχετε αγαπήσει και αγαπηθεί. Μην προτρέξετε, δεν περναώ χωρισμούς, τσακωμούς και εσωτερικούς οδυρμούς. Περνώ μια δημιουργική φάση ανασυγκρότησης δυνάμεων που μπορεί να λήξει αύριο το πρωί, μπορεί να πάρει και παραπάνω. Δεν χανόμαστε πάντως. Σε καμία περίπτωση.

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can?t deny
We need to swallow all our pride
And leave *THIS mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad

Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008

Θηλυκοί πλανήτες σε σύγχυση


Την ώρα που η χώρα ταρακουνιέται συθέμελα από πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και λοιπούς κομήτες, η δική μου κοσμοθεωρία βάλλεται από τον εκτροχιασμό των θηλυκών πλανητών που την περιβάλλουν. Είναι το φαινόμενο «γάμος στα 20 κάτι ψιλά, δεν έχω ρέστα κράτα τα και τα βρίσκουμε» που ενώ εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορη θεωρώντας ότι συμβαίνει σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο δεν έχει καμία απολύτως επαφή με το δικό μου, εντούτοις επηρεάζει όλους τους θηλυκούς πλανήτες που μου κρατούν το χέρι και ενίοτε όταν πέφτουν, σκοντάφτω κι εγώ μαζί τους.

Δικές τους γνωστές, (που τις βρίσκουν, δεν ξέρω θα σας γελάσω και δεν το θέλω) στα 23 παντρεύτηκαν, στα 25 απέκτησαν παιδάκι και στα 27 είναι εγκυμονούσες ξανά χτίζοντας λιθαράκι- λιθαράκι την οικογένεια με το station wagon αυτοκίνητο, με το εξοχικό, με τις κάρτες, τα δάνεια, με τη πεθερά και με τα σουτζουκάκια τα σπιτικά. Κι εγώ κρατώ ακόμα τη στάση της 14χρονης μαθήτριας του Γυμνασίου. Σαν και τότε, οι ίδιοι πλανήτες, σε πρωινή κοπάνα συζητούσαμε το κοινωνικό φαινόμενο “sex με το Φώτη στα 15». Τώρα, λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα σε απογευματινή κοπάνα από τρεχάματα ή σε βραδινή κρασοκατάνυξη συζητάμε το κοινωνικό φαινόμενο «γάμος με το Χ - λέγε με και Φώτη δεν θα θιχτώ στα 23»

Ότι ο Φώτης τότε δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα και για να δείξει ότι είναι και πολύ περπατημένος αποστήθιζε το Μax δεν το κάνω θέμα. Δεν τον παίρνει και το ξέρει. Ότι οι συμμαθήτριές μας που επίσης για να το παίξουν γυναίκες έκαναν σεξ με το Φώτη μαθαίνοντας απέξω τη Σούπερ Κατερίνα και ακολουθώντας ένα προς ένα τα βήματα χωρίς να ξέρουν το Χριστό τους είναι αξίωμα. Με ευλάβεια η αποστήθιση, Σαν το Θρησκευτικά. Έτσι και τώρα. Με την ευλογία του παπά, ο Φώτης και η 23χρονη αν και δεν υπάρχει κανένα Max και καμία Σούπερ Κατερίνα για να τους διδάξει πως θα κάνουν τη πρώτη φορά- πρώτο γάμο να μοιάζει με παραμύθι κάνουν το απονενοημένο διάβημα που είναι και της μόδας. Μόνο τα περιοδικά γάμου αγόρασαν. Αυτά που ξοδεύουν 1000 σελίδες για τη πρώτη μέρα του γάμου. Για τη τελετή. Για τη βιτρίνα. Για το κρεμ νυφικό επειδή αυτά στο χρώμα του πάγου θεωρούνται ξεπερασμένα, για τις μπομπονιέρες με την επάργυρη καρδούλα, για τα προσκλητήρια με τα σκαλιστά μονογράμματα. Για τις υπόλοιπες μέρες, νύχτες, χρόνια - μη σου πω γιατί θα σε αγχώσω και δεν το θέλω- που θα ακολουθήσουν σε ποια Σούπερ Κατερίνα θα ανατρέψουν, ποιο Max θα ξεφυλλίσουν; Γιατί στα 15 κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως παρθενώπες. Στα 23 ως γεροντοκόρες. Κι επειδή η γιαγιά τους έχει πει « ή μικρή καλοπαντρέψου, ή μικρή κάτσε και σκέψου», επιλέγουν αναγκαστικά το πρώτο γιατί για το δεύτερο ούτε λόγος.

Κάθομαι αποσβολωμένη σαν τότε και ακούω τους υπόλοιπους θηλυκούς πλανήτες να σχολιάζουν, να κριτικάρουν και να μπαίνουν με μια μικρή (ευτυχώς) δόση προσμονής στη θέση της νύφης. Ψάχνω που έχω αφήσει τη μαύρη Eastpack μου και τι γυρεύει η δερμάτινη καμηλό τσάντα δίπλα μου. Τα αθλητικά ούτε να τα φτύσω. Από τη τελευταία μέρα του Λυκείου τα πέταξα σε μια γωνιά χωρίς έλεος. Καμαρώνω τις καινούργιες μου μπαλαρίνες. Και ακούω. Σε τέτοια ζητήματα συνήθως άμα δε με ρωτήσουν δε μιλάω. Άμα με ρωτήσουν, κακό του κεφαλιού τους. « Δε θα ήθελες στα 25 να έχεις ένα παιδάκι;» για να τους απαντήσω «Θα ήθελες στα 30 να είσαι χωρισμένη και με παιδάκι;» Δεν είναι ο κανόνας. Ναι, το ξέρω. Αλλά πάντα οι εξαιρέσεις τον επιβεβαιώνουν τον κερατά. Τον κανόνα εννοείται. Κι επειδή το σεξ στα 15 με την άγνοια κινδύνου που το συνοδεύει μπορεί να οδηγήσει σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ο γάμος στα 23 σε τι μπορεί να οδηγήσει και δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι; Γιατί είμαι σίγουρη ότι και τα δύο τους μένουν αξιομνημόνευτα και όχι με τις καλύτερες αναμνήσεις; Άμα μετά πω το παρωχημένο «Στα λεγα εγώ» ποιος θα φταίει; Την Eastpack που την έχω φυλάξει; Οι καινούργιες μου μπαλαρίνες δεν είναι μούρλια; «Το προσκλητήριο σου έπεσε απ’ τα χέρια; Όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν;» Κι όμως!!

Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2008

Σα γλυκό του κουταλιού...



Αρκεί μια βραδιά. Μια αναπάντεχη συνάντηση και μια αγκαλιά για να γυρίζει ο χρόνος πίσω. Για να ανοίξουν πόρτες από καιρό σφαλιστές, για να ξυπνήσουν συναισθήματα από καιρό κοιμισμένα. Είναι η καταλυτική δύναμη που έχει το παρελθόν να ταρακουνά και να ανατρέπει θεωρίες μέχρι πρότινος δεδομένες. Είναι η αγάπη και η φιλιά που περιπλέκονται αρμονικά, ενώνοντας τις δυνάμεις τους και δίνοντας σε μια σχέση ζωής τη γεύση που έχει το γλυκό του κουταλιού. Το βαζάκι σφραγισμένο κι αφημένο σε ένα ντουλάπι από καιρό. Το άρωμα και η γεύση όμως αναλλοίωτα.

Και ναι είμαι εγώ που έχω πει ότι πόρτες καλά κλειστές πρέπει να μένουν σφαλιστές για να μη χαλά η ανάμνηση, για να μην τσαλακώνεται η εικόνα και να μην αποκαθηλώνεται το είδωλο. Όμως μερικές επιστροφές είναι αναπόφευκτες. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν έφυγαν ποτέ. Γιατί με τα χρόνια έχουν γίνει κομμάτια δικά μας όσο κτητικό κι αν ακούγεται αυτό. Γιατί η πραγματική φιλία δε χάνεται. Δε σβήνει. Μερικοί πλανήτες είναι γεννημένοι για να συμβαδίζουν μαζί μας έστω κι αν δε μας κρατάνε πάντα το χέρι. Έτσι κι αυτός. Ένας πλανήτης αρκετά κοντινός κι αγαπημένος εμφανίστηκε από το πουθενά και γύρισε τη μηχανή του χρόνου πίσω. Τέσσερα χρόνια πριν και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η ιδία μάρκα τσιγάρων, το ίδιο στραπατσαρισμένο πακέτο, το ίδιο βλέμμα, το ίδιο δικό μας τραγούδι να ακούγεται και ένα τηλεφώνημα στις 5 τα ξημερώματα μετά. Σαν άλλοτε. Σαν τότε. Η αγκαλιά και το φιλί στο τέλος μοιράζουν το κενό; Σβήνουν τα λάθη; Γυρίζουν το χρόνο; Δεν ξέρω. Ούτε και σεις. Πιστέψτε με.

Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2008

Γκρίνια, συνάχι και απονενοημένα διαβήματα!!

Αυτές οι μέρες κουβαλάνε πάνω τους τόση κούραση, τόση καταρροή (συγγνώμη, μύξα ήθελα να πω), τόσο διάβασμα και τόσο κρύο που αυτή η δοσολογία με έχει τσακίσει. Με έχει γονατίσει. Σαν κομπλεξικός τύπος, ο Γενάρης έχει τη γεύση του μπαγιάτικου μελομακάρονου και τη μυρωδιά της γκρίνιας. Εκδικείται για τις κρεπάλες των γιορτών και αισθάνομαι ότι καθημερινά με σηκώνει για μάθημα στο πίνακα. Μα πότε θα χτυπήσει το κουδούνι επιτέλους; Έχει κατσικωθεί κι αυτός και ο χειμώνας και το συνάχι και δε λένε να φύγουν.

Γύρω μου όλοι έχουν γρίπες, ιώσεις, συνάχια, βήχα. Στο σπίτι μετά τις 12 αρχίζει η συμφωνική της Βιέννης. Βήχουμε, φυσάμε, βήχουμε, φυσάμε, φυσάμε και βήχουμε. Το ρεσιτάλ λήγει κατά τις 5 όπου έχουμε αποκάμει εξαντλημένοι μέχρι τις 7 που σηκωνόμαστε και μαζεύουμε τα κομμάτια μας για τις δουλειές του ο καθένας. Παντού εν τω μεταξύ το θέμα συζήτησης είναι οι γρίπες και ο Ζαχόπουλος. Και τα δύο σε μεγάλες δόσεις μπορούν να σε ξεκάνουν. Και τα δύο ένα βήμα πριν από τη καταστροφή μας έχουν φέρει. Ένα βήμα πριν από το απονενοημένο διάβημα. Που ένας το ξεστόμισε, 100 το κόλλησαν. Σαν τη γρίπη. Σαν τη χαρά του αρρώστου. Φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, δίνουμε και παίρνουμε μικρόβια, βήχουμε και φυσάμε όλοι μαζί. Όμορφα και νοικοκυρεμένα.

Όπως όμορφα και νοικοκυρεμένα, αξιωματική αντιπολίτευση εδώ και κάποιους μήνες έχει γίνει ο Λαος του 3,7%. Αν το δελτίο δεν παίξει γραπτή ανακοίνωση επί παντός επιστητού του Συναγερμού «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και δηλώσεις του εθνάρχη δε γίνεται. Κάθε φορά με πιάνει ένα άγχος ότι θα απλώσει το χέρι σε μένα που κοιτώ σαν αποσβολωμένο ον και θα με ρωτήσει αν πήγα εκκλησία. Αν κοινώνησα. Αν φίλησα το χέρι του παπά. Τι να του πω; Ότι έχω να κοινωνήσω από τα 7 μου; Ότι το χέρι του παπά η μαμά δεν με άφησε ποτέ να το φιλήσω γιατί έχει μικρόβια; Πώς να τα ξεστομίσω αυτά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε;

Και ετοιμάζεται η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το άκουσες; Το έμαθες; Γιατί εμένα τυχαία το πήρε το αυτί μου ως τελευταία είδηση πριν από τα αθλητικά και αύριο παίζει ο γαύρος με τους βάζελους οπότε είχα την ένταση στη διαπασών. Κι εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι, αυτή η ρημάδα η ιστορία τίποτα δεν τους έχει διδάξει πια; Αφήνουν το στέγαστρο για να στήσουν αλλού το τσαρδί τους; Θεωρούν τους εαυτούς τους πιο έξυπνους από Τσοβόλα, Μάνο με σήμα τον ταύρο γιατί οι Καταλανοί είναι αδέρφια μας, Παπαθεμελή, Σαμαρά, Αβραμόπουλο, Κέλλυ Κελεκίδου που έφυγε από το πλευρό του Κουρκούλη και είδαμε πόσο κόσμο μαζεύει φέτος στο Ρομέο; Η πιθανότητα να την πατήσουν δεν τους περνά από το μυαλό; Να τους πάρει το τσαρδί ο αέρας; Να φυσήξει και να πουντιάσουν; Τόσες ιώσεις κυκλοφορούν. Απορίες εκφράζω, δεν ξέρω κιόλας, μπορεί το συνάχι να έχει μπλοκάρει τη σκέψη, όπως επίσης και το κουτόχορτο που μας ταΐζουν όλες αυτές τις μέρες.

Επιπλέον μου κάνει πλάκα ο Θεός και αυτές τις μέρες είμαι μέσα στο κρύο και ρε γαμώτο, δεν πουλάω χαρτομάντηλα στα φανάρια, ούτε κουλούρια, ούτε καθαρίζω τζάμια αλλά παρ’ όλα αυτά το 7ωρο το κλείνω έξω στον καθαρό αέρα. Περνάνε οι περαστικοί και με λυπούνται! Βλέπω τον οίκτο στα μάτια τους. Τελικά μούφα Cinderella είμαι. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα έπρεπε να βάλω ως ψευδώνυμο και θα ήμουν αν μη τοι άλλω προφητική.

Βέβαια το πιο σημαντικό το άφησα για το τέλος. Ο Σαρκοζί θα το πάρει το κορίτσι. Θα το πάρει, δεν θα το παιδέψει. Και πολύ χάρηκα. Άντε σειρά σε μας τις λεύτερες!

Υ.Γ Τελικά το παιδί ήταν του Πασχάλη. Πάνε δυό – τρεις μέρες που το έμαθα κι εγώ. Άσε με στο γράφω και τρέμω ολόκληρη. Σύγχυση που την πήρα κι εγώ κι η Καραβάτου κι ο Παπανώτας και η Ξανθιά του ALTER και η θεία η Φρόσω που με πήρε τηλέφωνο γιατί στα νιάτα της άκουγε Πασχάλη αλλά δεν ήξερε ότι τραγουδάει ακόμα και μου ζήτησε να πάμε να τον ακούσουμε γιατί οι κλασσικές αξίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Και βάφουν το μαλλί στο χρώμα του εβένου συμπλήρωσα εγώ αλλά η θεία η Φρόσω δεν με άκουσε. Ευτυχώς είχε ξεχάσει το ακουστικό της.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

Blogoπαίγνιδο

Σειρά για ακόμα ένα blogοπαίγνιδο, αυτή τη φορά μετά από πρόσκληση τουΤζονάκου ώστε να ονοματίσω και να εξηγήσω περιεκτικά (5 γραμμές αρκούν; Γιατί φοβάμαι ότι θα βγω εκτός θέματος, πλατειάζοντας; Με επιείκεια τη βαθμολόγηση παρακαλώ κι ελπίζω να υπάρξει επαναληπτική εξέταση εάν με κόψετε τώρα!) τα επτά πράγματα που πάντα κουβαλάω μαζί μου και με ορίζουν. Η κατάταξη κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Τα άϋλα πρώτα και πάνω από όλα είναι οι αφετηρίες μου, οι πυξίδες της ζωής μου, το σημείο εκκίνησης από το οποίο πάντα ξεκινώ και στο οποίο πάντα καταλήγω.

Είναι οι δικοί μου άνθρωποι λοιπόν. Η οικογένεια μου, οι παρέες μου και όλοι όσοι βρίσκονται κοντά μου και σιχαίνομαι να τους βάλω ταμπέλες αλλά είναι κομμάτια της ζωής μου, ψηφίδες της ψυχής μου, αναντικατάστατες και ξεχωριστές. Αν και ενίοτε χρησιμοποιώ ταμπέλες, βαθιά μέσα μου κανένας από τους πλανήτες που με περιβάλλουν και σε πείσμα της βαρύτητας δεν βρίσκονται σε τροχιά ελλειπτική αλλά ταυτόσημη, δεν έχει ξεχωριστό τίτλο παρά μονάχα ξεχωριστή θέση. Είναι αυτοί που κινούμαστε μαζί, που μοιραζόμαστε στιγμές ζώντας μαζί το σήμερα και χτίζοντας τις αναμνήσεις του αύριο. (Και ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, σιχαίνομαι που αυτό, ορισμένοι πλανήτες θα μπείτε και θα το διαβάσετε!)

Η ηθική μου, η αξιοπρέπεια μου και η συνείδηση μου. Πολύ πριν από μένα η Πρωτοψάλτη σε ένα στίχο είχε περικλείσει ολόκληρη την αλήθεια γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Το ρολόι μου. Νομίζω ότι χωρίς αυτό δεν μπορώ να κινηθώ, χάνω την αίσθηση του χρόνου και αισθάνομαι πραγματικά γυμνή. Κάθε ρολόι μάλιστα έχει για μένα συναισθηματική αξία καθώς όλα μου θυμίζουν στιγμές, μικρές που νιώθω ότι έχουν εγκλωβιστεί μέσα στο κουτάκι αγοράς του εκάστοτε ρολογιού. Ένα δώρο των γονιών, την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων εκείνο τον Αύγουστο τέσσερα χρόνια πριν, ένα άλλο αγορασμένο στη Βιέννη κάποια χιονισμένα Χριστούγεννα κι άλλο ένα δώρο φετινό και λατρεμένο.

Ο υπολογιστής. Είμαι εθισμένη. Το παραδέχομαι. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν αλλά ζω καλύτερα με αυτόν και βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι είναι η δωρεάν ψυχοθεραπεία που ο Θεός μου έχει στείλει ξέροντας πόσο τρελή είμαι. Και είναι φορές που φοβάμαι ότι μετά το 16χρονο που κλείστηκε για αποτοξίνωση από τους υπολογιστές, έρχεται η σειρά μου!

Κινητό, κλειδιά, δίπλωμα και τσίχλες πρέπει να υπάρχουν απαραιτήτως μέσα στην τσάντα πριν κλείσω την πόρτα του σπιτιού. Νομίζω ότι η τσάντα μου δεν έχει ποτέ κουβαλήσει γυναικεία μυστικά και ντοκουμέντα. Λίμες, καθρεφτάκια, καλλυντικά, είναι απλά άγνωστες λέξεις στο περιεχόμενο της.

Το αυτοκίνητο μου. Λατρεύω τις αυτοκινητάδες, τις βραδινές περιπλανήσεις, τις τσάρκες, τα ξημερώματα όπου η κίνηση είναι λιγοστή. Δεν είναι υπερβολή αλλά η οδήγηση μου παίρνει όλο το στρες. Είναι η καθημερινή μου συνήθεια που έχει γίνει λατρεία. Είναι οι κατάδικές μου ώρες όπου βάζω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, τα ζητήματα μου, σκέφτομαι και «γράφω» νοερά. «Ταξιδεύω» οδηγώντας και για να μην παρεξηγηθώ εκτονώνομαι κιόλας. Κλασσική Ελληνίδα οδηγός δεν θέλει και μεγάλη φαντασία το βίτσιο μου.

Η μουσική. Έτσι απλά και παντού. Δεν είμαι η πρώτη αλλά από τους πρωτοπόρους σίγουρα που έχουν παρακολουθήσει μαθηματικά σε αμφιθέατρο με ψείρες ακουστικά στα αυτιά, περνώντας το μάθημα με την πρώτη!

Τζονάκο μου, δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίθηκα σε αυτό που ζητούσες, εγώ πάντως μέσα από αυτό το παιχνίδι άνοιξα ένα μικρό παραθυράκι της πραγματικής ζωής της Cinderella, δείχνοντας πτυχές καθημερινές, απλές, ανθρώπινες. Το ίδιο λοιπόν καλώ να κάνουν η Δηιάνειρα, ο Ndn, ο Donald και η Θαλασσινή Ματιά.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 04, 2008

Ο ακατούρητος πρώτος το λίθο μπαλέτο

Και να που η ζωή αλλού μας πάει κι αλλού ο δρόμος μας τραβάει. Άλλα είχα σκοπό να γράψω και άλλα τελικά θα γράψω. Αφορμή στάθηκε ένα πόστ σε ένα blog. Η αρχική σκέψη ήταν να απαντήσω εκεί μετά το μπάνιο μου. Τι το ήθελα; Μετά το μπάνιο είχα γράψει ολόκληρο σεντόνι οπότε αποφάσισα να τα πω και να ξεθυμάνω στο δικό μου σαλόνι, στο δικό μου καναπέ.

Το ζήτημα είναι ο Αλέξης που δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις αλλά πίσω από τον Αλέκο και ετοιμάζεται να πάρει τα ηνία του Σύριζα στα χέρια του. Ο Αλέξης που ακόμα δεν τον είδαμε, ακόμα δεν τον ακούσαμε και τον στήσαμε σε μια γωνιά κι ήταν τέσσερις φαντάροι. Ο Αλέξης του οποίου δικηγόρος δεν είμαι και βαριέμαι απίστευτα να υπερασπιστώ. Ο Αλέξης του οποίου το πρόγραμμα ακόμα δεν ακούσαμε, ή για να είμαστε ακριβείς δεν ψάξαμε να διαβάσουμε αλλά έχουμε την «καλή» κουβέντα στο στόμα. Είναι η πάγια τακτική όταν νέοι άνθρωποι έχουν μεράκι και λόξα να ασχοληθούν με την πολιτική εμείς, να τους πετροβολούμε. Την ώρα που άλλοι πολιτικοί βγαίνουν από το στίβο της πολιτικής όχι με δική τους πρωτοβουλία αλλά μετά από τράβηγμα των θεατών από το στάδιο όπως οι Τσοχατζόπουλοι και οι Μαριέττες- μαριονέττες κάθε τι νέο εμείς το κοιτάμε στραβά. Είναι αυτό το κόμπλεξ που μας διέπει ότι αν ο πολιτικός δεν έχει επίθετο στις πλάτες του και την ηλικία του παππού μας δεν γίνεται να μας εκπροσωπήσει. Είναι η νοοτροπία που διέπει κάθε κομπλεξικό για τον απέναντι του που ο Θεός τον έχει προικίσει λιγάκι παραπάνω. «Δεν είναι δυνατόν να είναι και όμορφη και έξυπνη κάποιο κουσούρι θα έχει.» Όχι φίλε δεν έχει, εσύ είσαι κομπλεξικός και στο λέω εγώ η Λεμονιά με τα χίλια προξενιά.

Κι επειδή ο αντίλογος είναι τόσο προβλέψιμος και επειδή πολλοί θα πουν ότι μια διαδοχή στημένη και προμελετημένη ζούμε εγώ δεν θα διαφωνήσω. Δεν θα πω ότι ο Αλέξης δεν πουλάει. Δεν θα πω ότι ο Αλέξης δεν είναι και μια επικοινωνιακή επιλογή. Θα πω όμως ότι ο Σύριζα είναι ένα κόμμα και όχι μια λέσχη όπως τον είχε χαρακτηρίσει η Ζέτα Μακρή- που είδαμε που βρέθηκε, Βολιώτες σας έχω πει πόσο σας λατρεύω ε; Γιατί δεν τρώτε κουτόχορτο - που ενδιαφέρεται για την επιβίωση του και την πολιτική του συνέχεια. Και θα ήταν βλακώδες τη στιγμή που ο Αλέξης έφερε διεκδικώντας το Δήμο Αθηναίων ποσοστό υπερδιπλάσιο από τα ποσοστά του κινήματος στις τελευταίες εκλογές να μην τον αξιοποιούσαν. Και εδώ που τα λέμε το πρόβλημα δεν είναι ο Αλέξης. Ο κάθε νέος Αλέξης από όποιο πολιτικό χώρο κι αν προέρχεται. Που έχει φρέσκες ιδέες, που δεν μιλάει πολιτικάντικα, που δεν φοράει μπλε γραβάτα, λευκό πουκάμισο και σκούρο κουστούμι. Το πρόβλημα είναι που το παράλογο έχει μπει από το παράθυρο και έχει θρονιαστεί στις ζωές μας. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ το νινί σέρνει καράβι κυριολεκτικά αλλά βαρκούλες αρμενίζουν. Το πρόβλημα είναι το ασφαλιστικό που σαν βόμβα θα σκάσει μπροστά μας σύντομα αλλά εμείς ζαβλακωμένοι από την τσόντα που εδώ και μέρες παρακολουθούμε του πρώην καθηγητή (που μέχρι πρότινος δίδασκε σε σχολείο για να μην ξεχνιόμαστε) με την 35χρονη που δεν έχει όνομα και επώνυμο αλλά πολλά τετραγωνάκια στο πρόσωπο γιατί δεν είμαστε και κανίβαλοι να το στιγματίσουμε το κορίτσι, δεν θα μπορέσουμε καν να το χαιρετήσουμε, να το καλωσορίσουμε και απλά θα το λουστούμε. Αυτή λοιπόν είναι η εξουσία. Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι. Γιατί τη συνουσία τη μυστική της διαφθοράς μας πολλοί πριν από μας αυτοί που την έγραψαν τη βαρέθηκαν και ναι, οι Πυξ λάξ έχουν διαλυθεί εδώ και καιρό. Τώρα αν κάποιοι εξακολουθούν να είναι για κλωτσιές και μπουνιές είναι ένα άλλο ζήτημα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2008

Καλή μας Χρονιά!!


Έχοντας ακόμα το στρας και τη παγιέτα επάνω μου, έχοντας ακόμα αυτό το γλαρό βλέμμα του ξενυχτιού, το φούσκωμα του φαγητού και τη βεβαιότητα πως στις φλέβες μου η αναλογία αίματος και αλκοόλ βγάζει νικητή πανηγυρικά το δεύτερο γύρισα. Γύρισα, καλώς σας βρήκα, με το δεξί μπαίνω στο σαλόνι, πετώ και τις αποσκευές στο πλάι, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έναν καφέ θα τον ψήσω.

Τελικά είναι μεγάλος μύθος ότι τα πιο ανθεκτικά όντα είναι οι κατσαρίδες. Παραμύθι. Οι Έλληνες είναι. Όχι γενικά και αόριστα το ανθρώπινο γένος αλλά η δική μας φυλή. Που σε κάθε γιορτή και πανηγύρι ξυπνά μέσα της το σύνδρομο της κατοχής και τρώει τόσο ώστε να έχει αποθέματα όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Και πίνει λες και η μπόμπα ουίσκι που της προσφέρεται είναι το νέκταρ το εκλεκτό. Και ξενυχτάει, γιατί η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι της. Και για να μην παρεξηγηθώ, μια από τα ίδια κι εγώ. Έφαγα, ήπια και ξενύχτισα γιατί δύο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα. Και τώρα που σας γράφω, έχω την εικόνα παίκτη ριάλιτι που κυκλοφορούσε με το γυαλί ηλίου μέσα στο παιχνίδι θυμάστε; Και αυτό δεν με τιμά καθόλου. Μα καθόλου όμως! Τι αηδία κι αυτή, ευτυχώς πάει πέρασε και φέτος το ηρωικό 2008 μπήκε χωρίς κανέναν τελικό ριάλιτι, αχ σ’ ευχαριστώ Παναγία μου, δεν ξέρεις πως το περίμενα αυτό. Του χρόνου αν με ακούς κάνε να μην κυκλοφορεί κι ο Μικρόυτσικος.

Έχω να κοιμηθώ περί τις 48 ώρες γιατί ποιος κοιμάται τη βραδιά της αλλαγής του χρόνου; Κανείς. Ποιος κοιμάται την επομένη στο καράβι; Όλοι. Όλοι εκτός από μένα. Στους καναπέδες, στο πάτωμα, στις σκάλες, στις καμπίνες, παντού. Κι εγώ περιφέρομαι σαν την τρελή και περιμένω να δέσει το ρημάδι, να ζήσω τον πανικό και να με ξεβράσει το ρεύμα των αγουροξυπνημένων ταξιδιωτών στην προβλήτα. Γιατί αυτοί έχουν κοιμηθεί κι έτσι από τη νύστα και τη θολούρα είναι ανυπόμονοι. Εγώ τόσες ώρες περίμενα, μια πάνω μια κάτω, δε βαριέσαι δεν χάθηκε ο κόσμος! Και έτσι όλα γύρω μου γυρίζουν και με ζαλίζουν.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν! Καλή χρονιά να έχουμε. Αχ ευχή και κατάρα σας δίνω μην τη φορτώσουμε τη ρουφιάνα, ακόμα δεν μπήκε με υπερβολικές προσδοκίες. Ας μην περιμένουμε όλα όσα δεν έγιναν την τελευταία πενταετία μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2008. Ας αφήσουμε κάτι για το επόμενο. Γιατί κατά τον Λεφάκη που βγήκε στη Λαμπίρη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι Παρθένοι, οι Αιγόκεροι και οι Ταύροι θα προκόψουν φέτος. Οι υπόλοιποι ας περιμένουμε από του χρόνου και για όλους κάτι θα βρεθεί. Αχ μην σπρώχνετε, μην σπρώχνεστε, όλοι θα φιληθούμε και στην τελική όσο χασίσι βρέθηκε στα Ζωνιανά εφέτος, τόσα καλά σας εύχομαι για το καινούργιο έτος!
Καλή μας χρονιά, με τρέλα και υπομονή…


Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι "χειροποίητη". Μέσα στη βροχή μια τρελή, χωρίς ομπρέλα τράβηξε με το κινητό το δέντρο της Αγοράς των Χανίων. Πείτε μια καλή κουβέντα!!