Πέμπτη, Ιουνίου 26, 2008

10+1 πονηρές ερωτήσεις μιας δημοσκόπησης

Μην με διακόψετε. Κάνει ζέστη, είμαι κουρασμένη, έχω έναν ελαφρύ πονοκέφαλο και μια ακατανίκητη τάση για διακοπές. Α ναι. Είμαι και blogger. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ βασικό για την εξέλιξη του παρόντος ποστ. «Ο καναπές» κυκλοφορεί, ψιλοδιαβάζεται (μάλλον) και με βάση κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά επιλέχθηκε η τρελή του καναπέ να συμμετάσχει σε μια δημοσκόπηση. Ποια είναι αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Είμαι εγώ ποιοτικιά; Σαν να λέμε Χαρούλα, Πρωτοψάλτη, Αρβανιτάκη; Είμαι του εμπορικού; Μου αρέσει ο Χατζηγιάννης, δεν το κρύβω…Δεν είμαι σίγουρα του ποσοτικού. Βλέπω τις αναρτήσεις που έκανα στις αρχές και απορώ ποιος είχε το χρόνο να τις γράψει. Εγώ όχι πάντως. Σκοπός της δημοσκόπησης να σχηματιστεί το προφίλ των bloggers. Σαν να λέμε των υπαλλήλων της τραπέζης. Των οδηγών Mazda. Των πρασινομάτηδων.

Φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη που επιλέχθηκε για να συμμετάσχει. Αλλιώς θα μου έκλειναν συνέντευξη, θα ζήταγα γκλαμουράτη πισίνα και τουαλέτα του Τσέλιου και θα φωτογραφιζόμουνα. Δεν είμαι η μόνη που είναι επιφυλακτική απέναντι σε τέτοιου είδους ερωτηματολόγια τα οποία ζητούν ηλικία, οικονομική κατάσταση, επαγγελματική κατάσταση και σπουδές!! Το βασικότερο δεν ρωτάει αλλά δεν το κάνω θέμα. Όλα σε ένα μαζεμένα και νοικοκυρεμένα. Δεν είμαι επίσης η μόνη που δεν είμαι τόσο ψωνάρα ώστε να κυνηγάω την κάθε είδους προβολή από περιοδικά και εφημερίδες. Αν ο στόχος αυτής της δημοσκόπησης ήταν να ανακατέψει λίγο τα νερά της blogoσφαιρας εν μέσω καύσωνα τα κατάφερε.

Οι προσωπικές ερωτήσεις δεν είναι πολύ hot και εκεί κάπου χαλάστηκα. Με ρωτάνε απλά πράγματα του στυλ γιατί άνοιξα το blog, τι είδους blog έχω (ταμπέλες, πολλές ταμπέλες παντού, τρελαίνομαι και σε λίγο θα αρχίσω να τα βλέπω όλα σομόν…χάλια το σομόν σαν χρώμα) αν διαβάζω άλλα blogs (όχι είμαι κλεισμένη στο καβούκι μου), αν θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι δημοσιογραφία (μα για όνομα), αν έχω συναντηθεί με άλλους bloggers. Αν βγάζω λεφτά από αυτό το πράγμα. (Μόνο τα ψυχοφάρμακά μου μάστορα…τίποτα ιδιαίτερο)

Δεν ρωτάει τα πιο βασικά. Που θα πάω διακοπές. Ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό; Τον πρώτο μου έρωτα στο Νηπιαγωγείο πως τον έλεγαν; (Σωτήρη) Έχω κάνει sex με blogger; Και αν ναι, ο blogger γενικά τι κουσούρια έχει; Τις κάλτσες του τις βγάζει στο κρεβάτι; Αν όχι γιατί; Όλοι οι άντρες bloggers είναι χάλια; Κι εγώ ως γυναίκα blogger είμαι παραδοσιακιά ή αναρχικό στοιχείο οπότε προχωρώ δύο κουτάκια στο φιδάκι; Και διαβάζω κατευθείαν την επόμενη παράγραφο; (Διαβάζω κατευθείαν την επόμενη παράγραφο)

Το άλλο που θίγεται στο συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο είναι που με κατατάσσω πολιτικά και ποιο κόμμα είναι πιο κοντά σε μένα. Εγώ. Εγώ που με τις ταμπέλες βγάζω σπυριά. Ανάβω, φουντώνω, χάνομαι θα πρέπει να πω ότι προτιμώ Μαντά και όχι Γκόρτσο. Να βαθμολογήσω από το 1 έως το 10 την αριστεροσύνη μου. Σταρ Ελλάς θέλω να βγω και να κάνω καριέρα στη show biz. Να είμαι τα μεσημέρια στο πάνελ της Λαμπίρη και να σχολιάζω δίπλα στο Ρακιτζή. Όχι το Μιχάλη, τον άλλο ντε…

Για το τέλος άφησα το καλύτερο. «Πιστεύετε ότι μπορούν να σας μηνύσουν για κάτι που γράψατε στο blog σας;». Δεν ξέρω αγάπη μου αλήθεια σου λέω. Ο Κούγιας με διαβάζει; Η Νταίζη Ντούκουνα; Ο Καρατζαφέρης; Ο Πλέυρης; Η γειτόνισσά μου; Και αν κάποιος θελήσει να με μηνύσει τι θα πρέπει να κάνει; Να καταθέσει αγωγή εναντίον της cinderella; Μήπως του φορέσουν εκείνη την πολύ ωραία λευκή μπλουζίτσα που δένει πίσω φοβάμαι και είναι κρίμα.

Ρε Χριστίνα, Αρτάνις και Vk μήπως σε αυτές τις 10+1 μια άχρηστες ερωτήσεις αναφερόσασταν όταν με καλούσατε σε εκείνο το blogoπαίγνιδο; Δηλαδή τώρα που απάντησα σας κάλυψα; Να πάω να διαβάσω ή να κάτσω να το συζητήσουμε κι άλλο;

Υ.Γ. Και μην μου πείτε πως αυτή η δημοσκόπηση δεν είναι η πιο τρανή απόδειξη πως τώρα που ένα εναλλακτικό μέσο έχει κερδίσει πολλά σκαλιά, τα παραδοσιακά τρέχουν από πίσω του...

Παρακάτω παρουσιάζεται όλη η δημοσκόπηση. Επειδή δεν μου άνοιγε το αρχείο την αντέγραψα από τον συνάδερφο – δημοσιογράφο – που εδρεύει στον Οίκο Αντοχής. Από αυτό συμπεραίνουμε δύο πράγματα. Πρώτον, επισκέπτομαι κι άλλα blogs και δεύτερον αναφέρω τις πηγές μου!!

ΟΝΟΜΑΣΙΑ BLOG
ΟΝΟΜΑΣΙΑ BLOGGER

Ποιο είναι το περιεχόμενο του blog σας; (ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ)
Ποιος είναι ο κύριος λόγος που δημιουργήσατε το blog σας; (ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ)
Ποια από τις παρακάτω φράσεις βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό που νοιώθετε για την οικονομική σας κατάσταση, αυτήν την εποχή; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πόσο ικανοποιημένος/η θα λέγατε ότι είστε από την πολιτική ενημέρωση που παρέχεται από τα Μέσα Ενημέρωσης σήμερα στη χώρα μας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Από τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα θα λέγατε ότι είστε: (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Μιλώντας γενικά θα λέγατε ότι η πολιτική σας ενδιαφέρει; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Ποιο από τα κόμματα που υπάρχουν βρίσκεται πιο κοντά στις δικές σας απόψεις και ιδέες σήμερα;(ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Στην πολιτική μιλάμε συνήθως για «Δεξιά» και «Αριστερά». Σε μία κλίμακα όπου 1 σημαίνει Αριστερά και 10 Δεξιά, εσείς που τοποθετείτε τον εαυτό σας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)

Πόσο συμφωνείτε, ή διαφωνείτε, απόλυτα ή μάλλον, με κάθε μια από τις παρακάτω απόψεις:(από το 1 έως το 4)
Είτε πρόκειται για τη Δεξιά είτε για την Αριστερά, όποιος και να κυβερνά είναι το ίδιο πράγμα
Προτιμώ να κοιτάζω τον εαυτό μου, παρά να προσπαθώ να αλλάξω την κοινωνία
Για να διατηρήσουμε τις ηθικές μας αξίες πρέπει να υπάρχει λογοκρισία στις ταινίες και στα περιοδικά
Για μερικά εγκλήματα χρειάζεται να ισχύει η θανατική ποινή
Η οικονομία λειτουργεί καλύτερα όσο λιγότερο παρεμβαίνει το κράτος, και όσο περισσότερη ελευθερία έχουν οι επιχειρήσεις
Οι περισσότεροι μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας προσφέρουν στην ελληνική οικονομία και θα πρέπει να νομιμοποιηθούν
Μέσα στην Ευρώπη κινδυνεύουμε να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα και τις αξίες μας
H ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν πρέπει να επιτραπεί γιατί η Παιδεία είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο πρέπει όλοι να έχουν δικαίωμα πρόσβασης
Ο περιορισμός των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών είναι αποδεκτός εφόσον συμβάλει στη μείωση της εγκληματικότητας και στη δημιουργία αισθήματος ασφάλειας
Το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα θα πρέπει να φύγει από τον έλεγχο του Κράτους και να το διαχειρίζεται περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας
Είμαι έτοιμος να συμμετάσχω σήμερα σε κάποια διαδήλωση ώστε να υπερασπιστώ μαζί με άλλους ανθρώπους τις ιδέες μου
Χρειάζεται να προστατεύσουμε το Περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, ακόμα και αν χρειαστεί να έχουμε μικρότερη οικονομική ανάπτυξη
Η εγκληματικότητα οφείλεται στον μεγάλο αριθμό ξένων που βρίσκεται στη χώρα μας

Βλέπετε τηλεόραση;
Ακούτε ραδιόφωνο;
Διαβάζετε εφημερίδες;
Σερφάρετε στο Internet;

Από ποια εφημερίδα ενημερώνεστε με μεγαλύτερη συχνότητα; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Από ποιο τηλεοπτικό κανάλι ενημερώνεστε με μεγαλύτερη συχνότητα; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Επισκέπτεστε άλλα blogs εκτός από το δικό σας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πόσο ικανοποιημένοι/ες είστε με τον αριθμό των blogs που υπάρχουν στην Ελλάδα; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πόσο ικανοποιημένοι/ες είστε με το περιεχόμενο των blogs στην Ελλάδα; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πόσο καιρό κάνετε blogging; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Συναντιέστε με άλλους bloggers εκτός διαδικτύου; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Έχετε κερδίσει χρήματα από τη δημιουργία του blog σας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
«Αν υπάρχει κέρδος από τα blogs τότε επηρεάζεται αρνητικά η ποιότητα των απόψεων που εκτίθεται σε αυτά». Πόσο συμφωνείτε με την παραπάνω άποψη; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πόσες ώρες ασχολείστε την ημέρα με το blogging; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
«Τα σχόλια που “ανεβαίνουν” (post) στα blogs πρέπει να είναι ανώνυμα, γιατί με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η ελευθερία της έκφρασης». Πόσο συμφωνείτε με την παραπάνω άποψη; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Ποιο σκοπό κατά τη γνώμη σας πρέπει να εξυπηρετούν περισσότερο τα blogs; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Θεωρείτε ότι οι απόψεις που εκφράζονται μέσω των blogs είναι αληθινές ή κρύβουν συμφέροντα; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πιστεύετε ότι τα blogs έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της χώρας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Χρησιμοποιείτε το πραγματικό σας όνομα όταν κάνετε blogging ή κάποιο ψευδώνυμο; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πιστεύετε ότι μπορεί να σας μηνύσουν για κάτι που γράψατε στο blog σας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Πιστεύετε ότι τα blogs είναι μια μορφή δημοσιογραφίας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)

Πόσο συχνά κάνετε τα παρακάτω όταν γράφετε στο blog σας; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΡΩΤΗΣΗ)
Διαθέτω παραπάνω χρόνο προκειμένου να επιβεβαιώσω τα γεγονότα που θα αναφέρω
Αναφέρω ότι έχουν πει άλλα Μέσα ονομαστικά
Διασφαλίζω ειδική άδεια προκειμένου να χρησιμοποιήσω πληροφορίες άλλων
Παραθέτω τις αρχικές τοποθεσίες στο internet (links) από τις οποίες προέρχεται η είδηση
Διορθώνω τυχόν λανθασμένες πληροφορίες που υπάρχουν στο Blog μου

Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η εξέλιξη των blogs στο μέλλον; (ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ)
Θα είναι το κύριο μέσο αντικειμενικής ενημέρωσης
1.Θα εξυπηρετούν κυρίως διαφημιστικούς σκοπούς
2.Θα έχουν τη δύναμη να προκαλούν μαζικές κινητοποιήσεις για πιθανά προβλήματα
3.Θα πάψουν να υπάρχουν
4.Θα είναι μέσο εξυπηρέτησης ανόμων συμφερόντων
5.ΔΓ/ΔΑ

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΩΜΕΝΟΥ
Φύλο
Γεννηθήκατε το 19..;
Τι σπουδές έχετε τελειώσει/συμπληρώσει;
Σήμερα με τι ασχολείστε; (Ποια είναι η επαγγελματική σας κατάσταση;)

Τετάρτη, Ιουνίου 25, 2008

Μιλάνο ΙΙ

Η επόμενη μέρα μας ξεκίνησε από το Palazzo Reale δίπλα από το Duomo με μας να χαζεύουμε τα αγάλματα του Antonio Canova τα οποία ήταν όντως μοναδικά με πιο φημισμένο αυτό των τριών Χάριτων. Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Castello Sforzesco με μένα να έχω τον τέλειο προσανατολισμό και να μας βγάζω καμπάνα έξω από το κάστρο.


Εντάξει μια ευθεία ήταν, ας μην το κάνουμε θέμα. Ο πεζόδρομος έσφυζε από κόσμο, τα μαγαζιά γεμάτα, εγώ σε ένα κλίμα γενικής ευφορίας και ο καιρός μας έκανε την έκπληξη και είχε μια υπέροχη λιακάδα.
ο πεζόδρομος το κάστρο από κοντά


Στα highlights του κάστρου είναι αυτός ο πίνακας του Leonardo da Vinci που η Ελληνίδα σταχτοπούτα έκανε τσατσιά για να τον τραβήξει,


αυτό το σιντριβάνι όπου όλοι πετούσαν κέρμα το οποίο έπρεπε να μπει μέσα αλλά η Ελληνίδα σταχτοπούτα αστόχησε την πρώτη φορά και δοκίμασε και δεύτερη για να σιγουρευτεί ότι η ευχή της θα πραγματοποιηθεί


και αυτός ο πίνακας που αναπαριστά τον δαφνοστεφανωμένο ποιητή αλλά παίζεται αν είναι έργο του Μπελίνι ή του Αντονέλο ντα Μεσίνα και η Ελληνίδα – πάντα- σταχτοπούτα δεν προβληματίστηκε και πολύ καθώς οι Ιταλοί γύρω γύρω ήταν πολύ πιο ωραίοι από τον κυριούλη που είχε κούπ θείτσας που βολτάρει μεσημέρι στο Κολωνάκι αλλά από τους ειδικούς θεωρείται φλαμανδικό στυλ!


Οι κήποι πίσω από το Castello είναι οι μεγαλύτεροι του Μιλάνου. Καταπράσινοι, με παγκάκια και πλήθος κόσμου που βόλταρε. Μάλιστα γινόταν και μια συναυλία από το πανεπιστήμιο και ιδού το συγκρότημα.


Ο δρόμος μας μετά από μια στάση για panini μας έβγαλε στην Εκκλησία της Santa Maria delle Grazie η οποία φημίζεται για το Μυστικό Δείπνο του Da Vinci που φιλοξενεί και τον οποίο δεν μπορέσαμε να δούμε δεδομένου ότι διαθέσιμα εισιτήρια υπήρχαν μέσω νετ για τον Αύγουστο που εμείς βέβαια θα είμαστε στη Κρήτη γιατί σαν το νησί μας πουθενά.
Συνεχίσαμε για το Εθνικό Τεχνικό και Επιστημονικό μουσείο του Leonardo da Vinci το οποίο ήταν κλειστό μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Εκεί κάπου προβληματίστηκα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν πτοήθηκα. Οι φόβοι με έζωσαν λίγο αργότερα όταν περπατώντας έξω από ένα μεγάλο κτίριο που μετά έμαθα ότι είναι το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ένα περιπολικό πέρασε από δίπλα μας και έκοψε ταχύτητα όχι για να μας χαιρετήσει, ούτε επειδή διαβάζει το blog μου και έχει κάτσει για τσιγάρο στον καναπέ μου. Το έπαιξα ανέμελη και συνέχισα μέχρι που βρεθήκαμε σε μια υπαίθρια αγορά τύπου L.A (λάικα) όπου μια καλή γυναικούλα πήγε να μου βουτήξει το πορτοφόλι. Δεν τα κατάφερε γιατί την πήρα είδηση.

Οι αντοχές του ανθρώπου είναι απεριόριστες. Σας το λέω εγώ που σκέφτομαι τον ποδαρόδρομο εκείνης της ημέρας και με πιάνει μια κούραση άλλο πράγμα. Φτάνοντας στην πιο νεανική συνοικία της πόλης, με τα περισσότερα στέκια για φαγητό και ποτό και τους περισσότερους έμο- έμο να δει το μάτι σου, πλήθος, εκατοντάδες, με κάτι αρβύλες, κάτι μαλλιά, κάτι ρούχα που πολύ απορώ από πού τα ψωνίζουν- είδαμε τα περιβόητα κανάλια του Navigli. Δεν ήταν και κάτι εκπληκτικό όπως βλέπετε:



Δεν ξέρω αν ήταν ένα σατανικά καλοστημένο σχέδιο εις βάρος μου αλλά φτάνοντας στη Via Montenapoleone που έχει όλα τα επώνυμα μαγαζιά, μετά από τόση κούραση δεν τράβηξα καμία φωτογραφία, δεν μπήκα σε κανένα μαγαζί και χάζεψα τις βιτρίνες αλλά όχι με την ευλάβεια που απαιτούνταν. Απαράδεκτη. Και μόνο γι’ αυτό πρέπει να ξαναπάω στο Μιλάνο ακόμα κι αν δεν έχω λεφτά για ψώνια!

Η επόμενη μέρα ήταν μια μέρα δύσκολη καθώς έβρεχε, εμείς θα φεύγαμε, εμένα με έπιασαν οι μελαγχολίες μου γιατί κράτησε τόσο λίγο και ήταν τόσο καλά. Πήγαμε στην πινακοθήκη της Μπρέρα, έφαγα δύο ενοχικές κουταλιές παγωτό καθώς πονούσαν τα λαιμά μου και ήμουν εμπύρετη, είδαμε το κατάστημα της Ferrari αλλά εμένα μου είχε τελειώσει η κάρτα μνήμης στη φωτογραφική και περπατήσαμε στα πολύ γραφικά σοκάκια της περιοχής γύρω από την πινακοθήκη.



Η μέρα έκλεισε με μια μεγαλειώδη καθυστέρηση της πτήσης όπου για μιάμιση ώρα μας είχαν μέσα στο αεροπλάνο καθισμένους και εγώ είχα την τρομερή επιθυμία να δείρω την Αμερικανίδα δίπλα μου, να περάσω πάνω από τη χαζοχαρούμενη αεροσυνοδό και να πάω να σηκώσω τα αφορολόγητα. Δεν το έκανα.
Κι επειδή όπως θα έχετε καταλάβει τον τελευταίο καιρό, έχω απίστευτα τρεχάματα με τη σχολή μου και έχω χαθεί, αυτή η ανάρτηση θέλω να κλείσει πολύ γλυκά. Δηλαδή κάπως έτσι:

Πέμπτη, Ιουνίου 19, 2008

Μιλάνο - μέρος Ι

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος είχα να επιλέξω μεταξύ σπιτιού όπου θα έβλεπα επικές ταινίες του 80 με προεξέχουσες το « Σέξυ μπάτσος και σκληρός» ή «τον τελευταίο γυφτοκράτορα» που την έχω και σε dvd ή να κάνω κάτι λιγότερο εξεζητημένο. Και έτσι πήγα εκδρομή στο Μιλάνο. Πήγα. Ο ανάδρομος Ερμής με είχε στο μάτι και έτσι 3-4 ώρες πριν από την πτήση δεν ήξερα αν θα πετάξω αλλά τελικά ο Δίας στον Τοξότη και ο Κρόνος στον Καρκίνο έβαλαν το χεράκι τους μόνο για το χατίρι μου. Φορτώθηκα λοιπόν μια βαλιτσούλα με καλοκαιρινά – πρώτο λάθος – άυπνη – δεύτερο λάθος και χωρίς κοκαλάκια για τα μαλλιά. Το τελευταίο ήταν άσχετο αλλά χωρίς κοκαλάκια για τα μαλλιά; Μα που πήγαινα;


Ο μεγαλύτερος μύθος που συντροφεύει το Μιλάνο είναι ότι γυρίζεται μέσα σε μια μέρα. Ψέμα. Εγώ μέσα σε τρεις ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι το χόρτασα. Ο δεύτερος μύθος είναι ότι δεν είναι ωραία πόλη. Εντάξει δεν είναι Ρώμη αλλά είναι κούκλα. Και καταπράσινη.



Η τρίτη αλήθεια που αγγίζει τα όρια του μύθου είναι ότι οι Ιταλοί είναι κούκλοι και οι Ιταλίδες Θεές.


Η βόλτα μας ξεκίνησε από τον καθεδρικό ναό (Duomo) που είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Χρειάστηκε κάτι λιγότερο από 430 χρόνια για να χτιστεί από το 1386 που ξεκίνησε η κατασκευή του μέχρι το 1813 κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του Ναπολέοντα όπου ολοκληρώθηκε.




Άποψη του κυρίου κλίτους στο εσωτερικό του ναού

Αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη εκκλησία στον κόσμο ενώ η θέα από την οροφή ήταν άκρως μοναδική. Οι επιλογές δύο. Να ανέβεις με το ανανσέρ – 7 ευρώ ή με τις σκάλες – 5 ευρώ. Προτιμήσαμε τις σκάλες. Βέβαια εγώ έχω μια μικρή υψοφοβία αλλά στάθηκα στο ύψος μου και δεν το έδειξα καθόλου. Όχι, μπράβο μου.


Ο κύριος σαφώς είχε καλύτερη θέα από μένα αλλά εγώ είχα υψοφοβία και δεν θα μπορούσα να είμαι στη θέση του



Η πλατεία του Ντουόμο έσφυζε από κόσμο. Στα δεξιά είχε στηθεί μια γιγαντοοθόνη για τους αγώνες του Euro, ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και καθίσαμε και εμείς στο πεζούλι χαζεύοντας τον τζερτζελέ και την Στοά Vittorio Emanuele ΙΙ που ενώνει την πλατεία του Ντουόμο με την Σκάλα του Μιλάνο.


Δημιούργησε δε τάση για να φτιαχτούν παρόμοιες στοές και σε άλλες ιταλικές πόλεις.



Το εσωτερικό της στοάς γεμάτο με καφέ και καταστήματα, με έναν υπέροχο θόλο και περιμετρικές τοιχογραφίες σε αυτόν ήταν όντως πολύ εντυπωσιακό.



Επόμενη μας στάση, καθώς όλη την πόλη την γυρίζαμε με τα πόδια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που εγώ ως γιαγιάκα κουραζόμουν και ανεβαίναμε σε τραμ ή μπαίναμε στο μετρό, ήταν η Σκάλα του Μιλάνου- ένα κτίριο που δεν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Και για το οποίο έχω φωτογραφία με την αφεντιά μου μπροστά σε πόζα Μαρίας Καλογεροπούλου – Κάλλας. Ε όχι και να ξεφτιλιστούμε. Έχουμε και ένα κούτελο στη blogoσφαιρα.

Το βράδυ μας βρήκε σε μια υπέροχη trattoria να τρώμε pizza στον ξυλόφουρνο και να έχουμε βρει το νόημα της ζωής ενώ έξω έβρεχε, η Ιταλία είχε φέρει ισοπαλία με τη Ρουμανία και εγώ είχα ήδη αρχίσει να έχω λίγα δέκατα τα οποία δεν με πτόησαν ούτε στο ελάχιστο σας διαβεβαιώνω.

Συνεχίζεται...

Πέμπτη, Ιουνίου 12, 2008

Στο πνεύμα των ποδοσφαιρικών ημερών - Updated

Μερικές απορίες και σκέψεις τώρα που έχουν σφίξει οι ζέστες:

*Όλοι αυτοί που κάνουν τους προπονητές του καναπέ (όχι του δικού μου βέβαια), κουνώντας το δάχτυλο στον Ρεχάγκελ δεν είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την κατάκτηση του τρόπαιου το 2004 στην Ομόνοια;

**Όντας στο κλίμα των ημερών εκτός από μποϋκοτάζ στο γάλα, μήπως να αρχίζαμε το μποϋκοτάζ στα ΙΚΕΑ και στις Σουηδέζες το καλοκαίρι;

***Η Ρωσία δεν θα πρέπει να στεναχωριέται γιατί μπορεί να έχασε από την Ισπανία αλλά τουλάχιστον κέρδισε στη Ευροβίζιον. Εμείς που ήρθαμε τρίτοι με το Καλομοιράκι θέλουμε οπωσδήποτε τη νίκη το Σάββατο.

****O λόγος που παρακολουθώ το Euro:


*****Κι ο λόγος που αγαπώ τους Ιταλούς:




Και επειδή τα συνδυάζω όλα, να και ένα άκρως αθλητικό blogoπαίγνιον τύπου multiple choice. Μια απάντηση είναι μόνο η σωστή. Μην αντιγράφετε από τους διπλανούς σας. Και μην βγάλετε σκονάκια. Οι απαντήσεις με αιτιολόγηση απαραιτήτως.

1) Στο Euro του 2004, την επομένη της νίκης με την Πορτογαλία που μας χάρισε το κύπελλο έδινα μάθημα. Είχα κατέβει όμως με παρέα να πανηγυρίσουμε στην Ομόνοια και έτσι επειδή μετά δεν υπήρχαν ταξί, το κόψαμε ποδαράτο μέχρι το Πολυτεχνείο όπου και κάτσαμε να γράψουμε.


2) Πέρυσι είχα πάει στο τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ, υποστηρίζοντας την τοπική ομάδα του Ρεθύμνου μόνο και μόνο επειδή έπαιζε ενάντια στον Παναθηναϊκό.


3) Μικρή έπαιζα φανατικά volley και είχα πάρει μέρος και σε τουρνουά αλλά μετά από ένα τραυματισμό αναγκαστικά σταμάτησα.


4) Τον Νοέμβριο που μας πέρασε είχα πάει με δύο φίλους μου για 24ώρες στη Ρώμη ώστε να παρακολουθήσουμε τον αγώνα κόντρα στη Λάτσιο και φυσικά ζήσαμε μεγάλες στιγμές.


Τhe results

Και μετά την συμμετοχή σας στο blogoπαίγνιδο θέλω να σας πω ότι είναι πάρα πολύ χαρούμενη!!! Γιατί ελάχιστοι το βρήκατε!! Όπως εγώ δεν έπεσα μέσα σε κανέναν σχεδόν έτσι κι εγώ με τη σειρά μου καμαρώνω που σας μπέρδεψα!!! Δεν είμαι κακός άνθρωπος ρε παιδιά! Αλλά να... είχε πλάκα!!!

Λοιπόν η σωστή απάντηση είναι το 2! Είχα πάει να στηρίξω τον ΑΓΟΡ απέναντι από τα βαζέλια που ήταν πολύ φανατισμένο κοινό, ενώ εμείς ήμασταν σαν εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων. Οικογένειες, πιτσιρίκια που είχαν ανέβει με το καράβι, λοτταρία που κλήρωνε ένα αμάξι και απέναντι βεγγαλικά, να μην πέφτει καρφίτσα και οι φίλαθλοι να ουρλιάζουν. Ότι χάσαμε πανηγυρικά το προσπερνάμε.

Το 1ο έγινε αλλά εν μέρει. Δηλαδή εκείνη την ημέρα είχαμε μαζευτεί σε μια καφετέρια στο Παγκράτι, μετά κατεβήκαμε με τα πόδια Ομόνοια, πανηγυρίσαμε και μετά επειδή δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα το κόψαμε Αμπελόκηπους με τα πόδια!!! :PΟι εξετάσεις είχαν όμως τελειώσει. Τελευταίο μάθημα την επομένη του αγώνα με την Τσεχία. Και τότε ήθελα να κατεβώ να πανηγυρίσω γιατί είμαι μεγάλο σούργελο και μου αρέσει ο τζερτζελές αλλά μπήκε στη μέση ο μπαμπάς και το σχέδιο ναυάγησε, γιατί έχουμε και μια αδυναμία πως να το κάνουμε!!

Το 3ο είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Εγώ και ο αθλητισμός δεν έχουμε καμιά επαφή. Το μόνο είδος άθλησης που κάνω είναι το περπάτημα και το κολύμπι το καλοκαίρι στη θάλασσα!!! Οι κολλητές μου δε, πάντα ήθελαν να με παίζουν κι εμένα στο volley στο σχολείο. Τόσα χρόνια μετά αυτό το σαδομαζοχισμό τους ακόμα να τον καταλάβω!!!

Το 4ο το ήθελα πάρα πολύ αλλά το σκεφτήκαμε αργά και δεν βρήκαμε εισιτήρια!!

Νικητές ο Μανώλης και ο Matrix!!!!

Πέμπτη, Ιουνίου 05, 2008

10 bloggers στην Τήλο

Βασικά είχα αφήσει τον Τζονάκο να διαλέξει ξενοδοχείο. Ήθελα και ξενοδοχείο τρομάρα μου, το νησί ήταν μισή κουτσουλιά. Σε κάτι ενοικιαζόμενα της συμφοράς βρήκαμε να μείνουμε με ανεμιστήρα κιτσάτο στο ταβάνι, και μια σπιτονοικοκυρά που ήθελε να μάθει αν είχαμε πάει ποτέ ως κοινό στην εκπομπή της Τατιάνας.

Φτάσαμε όμως Παρασκευή και θα φεύγαμε Κυριακή όποτε είπα να φυλάξω τη γκρίνια για την επιστροφή καθώς μέσα σε όλα ο xeirovompiras είχε κλείσει με τη Ροδάνθη να ταξιδέψουμε. Πάλι καλά που δεν είχε ναυλώσει καϊκι από την Κω να μας γυρίσει πίσω. 22 ώρες ταξίδι. Πιο γρήγορα θα φτάναμε στην Νέα Υόρκη παρά στην Τήλο. Τρεις φορές το είπα στον κουτσομπόλη ταξιτζή που με κατέβασε Πειραιά και ήθελε να μάθει σώνει και ντε προορισμό. Στην επιστροφή τον πέτυχα ενημερωμένο. Είχαν βουίξει οι τηλεοράσεις. Με την μπομπονιέρα στο χέρι δεν μπορούσα να κρυφτώ.

Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, αν δεν συμπαθούσα τόσο τη νύφη δεν θα έτρεχα. Αλλά με τη Μελίνα ήμασταν συμμαθήτριες. Την άλλη κοπέλα δεν την ήξερα. Εξαιρετικό κορίτσι τελικά. Συμφοιτήτρια της Έλλης στους Ηλεκτρολόγους του ΕΜΠ. Έφυγε μετά για διδακτορικό έξω, χαθήκανε. Μας κάλεσαν όμως στο γάμο και είπαμε ντροπή να μην πάμε. Εν τω μεταξύ εγώ ήμουν σίγουρη ότι ο γάμος θα γινόταν απόγευμα. Όπως όλοι οι γάμοι. Και είχα σκοπό να πάω με τα αλάτια από τη θάλασσα. Την πάτησα η ρουφιάνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεξα το προσκλητήριο. 7 έλεγε. Το π.μ. μετά το πέρασα στο ντούκου. Δεν έπρεπε. Αυτό έκανε όλη την διαφορά.

Να μην τα πολυλογώ, φτάνουμε και αποφασίζουμε το βράδυ η παρέα να πάμε για ξύδια. Ο NdN προτείνει το μοναδικό μπαρ του νησιού. Έπρεπε να το είχα φανταστεί. Έπαιζε Βολάνη, Κουρκούλη στα πρώτα του και Σαρρή. Δεν είχα όμως εναλλακτική. Είχα μόνο τη βότκα για παρηγοριά. Μετά την τέταρτη τα πράγματα έφτιαξαν και μου φαινόταν εξαιρετικό το μέρος, η μουσική, οι κάγκουρες που ήταν γύρω- γύρω. Κατά τις 4 εμφανίστηκε και η Χριστίνα που δικαιολογήθηκε πως μέχρι εκείνη την ώρα έκανε ψαροντούφεκο. Μου φάνηκε απόλυτα πιστευτή η ιστορία της και παράγγειλα ακόμα μια βότκα. Λένε ότι οι μπόμπες προκαλούν τύφλωση. Εγώ πάλι έπαθα κώφωση. Έπρεπε να με πάρουν σηκωτή στις 6 το πρωί για να προλάβουμε το μυστήριο. Ευτυχώς το puntaki του Matrix μας κατέβασε στον οικισμό γρήγορα. Ο Matrix μια χαρά οδηγός. Λίγο νευρικός αλλά μπορεί να ήταν και ιδέα μου. 7 χωρέσαμε μέσα. Μην σου κάνει εντύπωση. Στο παρά πέντε 8 είχαν χωρέσει στο Saxo της Αμαλίας. Θυμάσαι;

Ένα χάλι έφτασα στο δημαρχείο. Κουρούμπελο, ντράπηκα κιόλας γιατί εμφανίστηκε η Κατερίνα απαστράπτουσα φορώντας ένα λευκό λινό παντελόνι, ατσαλάκωτη, με μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, ξεκούραστη και αστραφτερή. Δεν πτοήθηκε από το χάλι μου, μου χαμογέλασε και μπήκε να παρακολουθήσει την τελετή. Εγώ έτσι που ήμουν φυσικά ούτε λόγος να μπω. Έκατσα κάτω από το μοναδικό δέντρο της πλατείας, με το Γιάννη και το Γιώργο που ήταν το επόμενο ζευγάρι που περίμενε τη σειρά του. Είχα και παρέα τον Vk που βέβαια τράβαγε συνεχώς φωτογραφίες με το κινητό του και μου είχε σπάσει τα νεύρα. Λίγο πριν αποκάμω εμφανίστηκε ο Αντώνης με ζεστές τυρόπιτες. Και με ρακές. Τι τις ήθελε τις ρακές τον ρώτησα; Πάνε με τις τυρόπιτες μου είπε. Η Έλλη ήταν στο ίδιο χάλι με μένα. Ίσως και λίγο χειρότερα. Είχε μεθύσει με σαμπούκες, εντάξει το ξέρω είναι τραγική αλλά μην της το πείτε. Ο NdN γέλαγε και με τις δύο. Μετά κενό. Για πότε τελείωσε το σκηνικό, για πότε βρέθηκα στο ξενοδοχείο ούτε που το θυμάμαι. Θυμάμαι ότι ξύπνησα από τις φωνές. Και ανοίγοντας την πόρτα έπεσα σε κάμερα του δελτίου του Star. Ναι, ο Matrix με τον Αντώνη έκαναν δηλώσεις σε μια από τις δίδυμες ξανθές ρεπόρτερ που καλύπτουν όλα τα μείζονος σημασίας ζητήματα. Η Χριστίνα φλέρταρε με τον κάμεραμάν. Και ο xeirovompiras το έπαιζε μάνατζερ προσπαθώντας να βγάλει λεφτά.

Μη μου το θυμίζεις το βράδυ. Τι βράδυ ήταν αυτό. Ήμουν νηφάλια, ξεκούραστη, είχα κάνει και το μπάνιο μου στη θάλασσα. Μια ζωγραφιά ήμουνα Είχαμε λοιπόν βγει να φάμε. Όλοι μαζί. Το διανοείσαι; Σε ταβερνάκι δίπλα στο κύμα. Καθόμουνα δίπλα στην Κατερίνα, αλλά πλέον ήμουν αξιοπρεπώς καλοκαιρινά σουλουπωμένη και στον Αντώνη. Είχαμε βγει να γιορτάσουμε τη χαρά των κοριτσιών. Μπαρούφες. Να μιλάμε για το Πασοκ καταλήξαμε. Ποιο Πασοκ; Έλα μου ντε. Εγώ δεν μίλησα. Έφαγα το χταποδάκι, την τυροκαυτερή, τη μερίδα του Τζονάκου που είχε γίνει έξαλλος ενώ για το γαύρο έδωσα μάχη με τον Vk και δυστυχώς έχασα.

Το άλλο πρωί βρήκε τους μισούς να μην μιλιούνται με τους άλλους μισούς. Εξαιτίας του Πασοκ πάντα. Εγώ δεν μίλαγα σε κανέναν. Ο NdN μίλαγε στους πάντες άλλα μάταια. Το punto του Matrix όντας στο κλίμα της γενικής ευφορίας δεν έμπαινε μπρος με τίποτα. Ο xeirovompiras μου ζήτησε 5 ευρώ για να κουβαλήσει τη βαλίτσα μου. Ο Αντώνης είχε βρει κι άλλο καραφάκι με ρακές και το έπινε με τον Τζονάκο. Στη μούγκα φυσικά. Η Κατερίνα βρήκε έναν κούκλο Ιταλό να της κουβαλήσει τη βαλίτσα. Εγώ αρκέστηκα σε έναν Έλληνα που μίλαγε και Ιταλικά.

Το καράβι μας ξέβρασε στον Πειραιά μετά από 22 ώρες. Τις πρώτες ώρες κρατήσαμε χαρακτήρα. Μετά τον παραμερίσαμε και αρχίσαμε να ξαναμιλάμε.
Φωτογραφίες θα δείτε στο blog του NdN. Ανάλυση γιατί δεν έγινε λεσβία θα σας κάνει η Κατερίνα στο δικό της blog πασπαλισμένη με μια κοινωνικοπολιτική άχνη φυσικά. Στο blog του Τζονάκου θα διαβάσετε τα ανέκδοτα του 3ημέρου. Για το Πασοκ θα τα χώσει ο Αντώνης. Τι έγινε με το punto θα μάθετε από το Matrix. Η Χριστίνα πιθανολογώ ότι θα έχει να παίξει σε κάποιο μπλογκοπαίγνιδο ενώ ο Vk θα γράψει ένα από τα γνωστά του χρονογραφήματα. Η Έλλη πήρε ποδήλατο από τον Πειραιά για να φτάσει σπίτι. Έχω βάσιμες υποψίες λοιπόν ότι μέχρι να φτάσει θα έχει ψηφιστεί ο νόμος και πλέον οι γάμοι των ομόφυλων θα τελούνται και στις εκκλησίες.

Τετάρτη, Ιουνίου 04, 2008

Πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός : οι φόβοι.
Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Κική Δημουλά

πηγή εικόνας: Flickr