Δευτέρα, Νοεμβρίου 08, 2010

Η Πέμη, η Βέρα στο Δεξί και η αγάπη του Άδωνη στο έντεχνο τραγούδι.

Μεσημέρι στην Κηφισίας. Κατεβαίνουμε να ψηφίσουμε με τη μάνα και όπως πάντα το συνδυάζουμε με φαγητό, καφέ, κουτσομπολιό. Από τον καθρέφτη του οδηγού βλέπω στο πίσω αυτοκίνητο την Πέμη Ζούνη στη θέση του συνοδηγού. Η Πέμη πίσω μας. «Σπασμένη τη βρίσκω» αποφαίνεται η μάνα αφού έχει ανοίξει τον καθρέφτη της, έχει διορθώσει το κραγιόν της και την έχει χαζέψει κιόλας. «Να δεις κάπου θα κατεβαίνει αυτή.» συνεχίζει. «Είναι ήδη βουλευτής μαμά.». «Με κανένα Πασόκ θα είναι γι αυτό δεν το ήξερα» μουρμουράει. Αλεξάνδρας. Σταθερά πίσω μας η Πέμη. Ένας νεαρός οδηγεί. Καλός είναι αλλά δεν το σχολιάζω. «Ο άντρας της;» Αναρωτιέται μεγαλόφωνα η μάνα. Η ρουφιάνα σκέφτομαι. Τη σκέψη μου διαβάζει. «Συνομίληκες πρέπει να είμαστε.» αλλάζει θέμα. Φλας αριστερό, στρίβουμε Εξάρχεια, χάνουμε την Πέμη και τον νεαρό. Παρκάρουμε και ψηφίζει. Σειρά για το δικό μου εκλογικό κέντρο που στις τελευταίες τρεις εκλογές έχω ψηφίσει εκεί. Και τις τρεις χάνομαι. Και τις τρεις λέω, το έμαθα αλλά κάθε φορά σαν την πρώτη φορά. Γαμώτο, το κέρατό μου. Την κατακερματισμένη οικογενειακή μας μερίδα, δε θα παντρευτώ; Θα πατρευτώ και πρώτα πρώτα οικογενειακή μερίδα θα φτιάξω. Αϊ σιχτιρ. Αυτό μου λείπει σαν άνθρωπος. Τέλος. Ζητείται γαμπρός να φτιάξουμε οικογενειακή μερίδα. Πληροφορίες εντός.

Στο πρώτο κύκλο που κάνουμε η μάνα αρχίζει και ωρύεται. «Να μην ψηφίσεις! Δε πειράζει» Φυσικά και δεν το εννοεί. «Τίποτα δεν φροντίζεις.» Τώρα θα πει…ίδια ο πατέρας σου σκέφτομαι από μέσα μου. «Ίδια ο πατέρας σου είσαι.» καταλήγει. Εκεί που λέω τη χάσαμε την ψήφο πατριώτη…η Πέμη. Η Πέμη, ο νεαρός και ένας ακόμα που δεν προλαβαίνω να χαζέψω φρενάροντας. Ξαφνικά μπροστά μας. «Ρώτα». Της λέω. «Εδώ θα ψηφίζει, να δεις» λέει η μάνα. Ρώτα που είναι το σχολείο της λέω. Εξυπηρετικότατοι. Όλοι. Και η Πέμυ. Το σχολείο ήταν ακριβώς μπροστά μας. Ξεπαρκάρει ο νεαρός την ώρα που εξακολουθώ να σκέφτομαι οτι είναι ωραίος και παρκάρω στη θέση τους. Να ναι καλά η Πέμη ξαναλέμε ξεχνώντας οτι ψήφισε Πασόκ.

Κόσμος στο εκλογικό…της Πόπης γινόταν. Ψηφίζω σε μια υπόγεια αίθουσα 2 επί 2. Ούτε τα παραβάν δε χωράνε. Με δύο παραθυράκια ψηλά με κάγκελα. Με πιάνει η ψυχή μου. Γειά σου δημόσια παιδεία μου. Ένας παππούς έχει μπει με την κόρη του στο παραβάν. Κάνουν περίπου 4532 ώρες, φωνάζουν έναν έναν τους υποψηφίους και σκέφτομαι να κάνω την κατινιά και να ψάξω ποιο ψηφοδέλτιο διαβάζουν. Αργούν και είναι παράνομο. Σκέφτομαι οτι τώρα θα μπει κάποιος θα κάνει ένσταση και τσάμπα οι συμβουλές της Πέμης. Η δικαστική αντιπρόσωπος τελείως απολιτίκ. Μιλάει με το ζουζούνι της στο τηλέφωνο που του έχει κάνει 12 αναπάντητες κι αυτός δεν την έχει πάρει πίσω.

Χαζεύω τα ψηφοδέλτια.
Κατεβαίνει για δήμαρχος ο Αμυράς. Κάνω το συνειρμό. Στον πρώτο κύκλο πήγε να ξεκάνει την νύφη του την Έλσα. Στον δεύτερο μηχανορραφούσε με τον παραγιό του τον Στράτο που στον ελεύθερό του χρόνο τα είχε και με τη Δώρα και με τη Ρεγγίνα αφήνοντας έγκυο τη δεύτερη την ώρα που η πρώτη δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Στον τρίτο κύκλο έγινε αρνί του θεού και έπαιζε μόνο σκάκι. Στη Βερα στο Δεξί φυσικά. Τώρα μας ζητάει και τη ψήφο μας τρομάρα του. Λες να είναι συνωνυμία και τσάμπα ο συνειρμός; Μήπως κατεβαίνει ο γιός του ο Στέφανος που στον δεύτερο κύκλο είχε φύγει για τη Βραζιλία και δεν μας έλειψε καθόλου γιατί ο γιός Καζάκος είναι τελείως ατάλαντος; Στη Βέρα στο δεξί πάλι; Μήπως είναι κανένα εγγόνι; Μπα. Πόσο να ξεπετάχτηκε το παιδί της Έλσας. Νήπιο το αφήσαμε πριν 4 χρόνια που τελείωσε η σειρά. Δε γέρασα και τόσο.

Ο Άδωνις έχει ονομάσει το ψηφοδέλτιό του «Αττική Οδός». Δύο συνειρμοί. Ο Άδωνις ακούει πολύ Ελεονώρα Ζουγανέλη, έχει κλάψει κι αυτός στην Αττική Οδό όπως όλοι όσοι σεβόμαστε τον εαυτό μας και επίσης εκπροσωπεί το κεφάλαιο. 2.80 η Αττική Οδός. Δεν το συζητώ. Εναλλακτικές ονομασίες στο ίδιο πνέυμα θα μπορούσαν να είναι το «Έλα» ή «Κόψε και μοίρασε» της ίδιας καλλιτέχνιδος πάντα.

Το ψηφοδέλτιο του Ψαριανού έχει ψιλές, περισπωμένες και δε συμμαζεύεται. Το πετάω πριν μπω μέσα στο παραβάν. Γούστο έχει να μας επιστρέψει το πολυτονικό και δεν τα μπορώ αυτά. Είναι ο ίδιος που θέλει να γκρεμίσει όλα τα αυθαίρετα και δεν ξέρει τι ώρα σταματάει το μετρό. Το πολυτονικό τον μάρανε. Εσύ μας τέλειωσες νωρίς σκέφτηκα την ώρα που τσαλάκωνα το ψηφοδέλτιό του.

Το πιο ωραίο logo έχει η Α.ΝΤ.Α.ΡΣΥΑ ( ή κάπως έτσι τέλος πάντων) που έχει μεταξύ άλλων μια γιαγιά με καμπούρα να κρατάει πλακατ. Όλα τα λεφτά. Του Μητρόπουλου μοιάζει με ενθύμια τασάκια αγορασμένα από το Μουσείο Μπενάκη. Ο Καμίνης είναι τόσο μίνιμαλ που δεν έχει βάλει τίποτα. Εννοείται. Φόρτωσε τόσο την πλατεία Κλαυθμώνος Χριστουγεννιάτικα που ήταν αρκετό.

Όλα τα παραπάνω είναι απλά καταγεγραμμένες σκέψεις όση ώρα ο παππούς και η κόρη ήταν στο ίδιο παραβάν. Δηλαδή φαντάσου.

Σάββατο, Νοεμβρίου 06, 2010

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Το τηλέφωνο δονείται. Είναι η μαγική ώρα του παρκαρίσματος. 8 το βράδυ έξω από το σπίτι. Από τα ελάχιστα χτυπήματα τηλεφώνου – και όχι μοιράς – που ακούω αυτή την εβδομάδα. Να μην το σηκώσω ούτε λόγος. Με το ένα χέρι το κινητό με το άλλο παρκάρω. «Είσαι πολύ τυχερός». Είναι Τετάρτη και εγώ δεν έχω πάρει πίσω όσους με έχουν καλέσει από την Κυριακή. Λέμε δυό μαλακίες – όσο δηλαδή διαρκούν οι μανούβρες μου και κλείνω. Να πάρω τη Μ.. Τη Κυριακή έστειλε να πάμε για ποτό. Τη Δευτέρα μου έστειλε να πάμε σινεμά. Την Τετάρτη μου έστειλε ένα μήνυμα που έγραφε «ένα σου σημάδι μόνο.». Έβγαινα από το μετρό. Μαγική στιγμή, την πήρα τηλέφωνο. «Βιάζομαι, λέγε.»

Πέμπτη βράδυ. Είναι 9, εγώ φεύγω από το εργαστήριο και χτυπάει το κινητό. Η Ε. «Πάμε σινεμά;» «Κοιμάμαι και σπίτι μου καλε.»

Τρώω το μεσημεριανό μου στις 10.00 το βράδυ. «Η Λίτσα στα Χανιά θα ψηφίσει Σκουλάκη. Ένας υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος τους βόλεψε το παιδί στον παιδικό.» η έρμη μάνα προσπαθεί να βρει θέμα συζήτησης. «Να με εκνευρίσεις θες βραδιάτικα;» την αποπαίρνω. Η Α. έχει να εμφανιστεί πάνω από 3 μέρες, αριθμός ρεκορ ακόμα και για καυγά. «Πήζω, πήζω, τα λέμε» Ξερό μήνυμα στο msn. Σε ένα μαγικό διάλλειμα μιλώ και με την Κ. Ίσα που ακούγεται. «Με πήρες;» Έκπληξη, απορία. «Διαβάζω».

Παρασκευή βράδυ μου μιλάει στο chat «θυμάσαι που τα πίναμε μέχρι τα ξημερώματα στην Πάρο;» Προσπαθώ να ξεχάσω του απαντώ και τον αφήνω για να συνεχίσω τον αγώνα με το χρόνο λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού, την παράδοση.

Θέλω να γράψω κάτι έξυπνο αλλα δεν προλαβαίνω. Το μόνο που τελικά σκέφτομαι είναι ότι αύριο ψηφίζουμε και ίσως τη Δευτέρα τα πράγματα να είναι καλύτερα για όλους όσους δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα, δεν τους έχει χαριστεί τίποτα, παλεύουν και παλεύουν πολύ, την ώρα που αυτή η κυβέρνηση το μόνο που τους έχει προσφέρει είναι ένας φρικιαστικός βιασμός ψυχής, προσωπικότητας, ονείρων.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 03, 2010

Το προφίλ του Έλληνα Υποψηφίου Δημοτικού Συμβούλου

Η Φωφώ/ Σία/Λίτσα Κουστούμπου Γιούλμπαμπα.

Είναι γέννημα θρέμμα της περιοχής. Φυσικά και δεν γράφει ηλικία. Φοράει σομόν/ροδακινί/μπλέ ελεκτρίκ σακάκι και έχει βαμμένα τα χείλη με ροζ κραγιον. Μαλλί κομμωτηρίου βαμμένο – ενίοτε πλατίνα - φυσικά. Είναι παντρεμένη με τον Αριστείδη Γιούλμπαμπα και έχει δύο παιδιά. Την Ελένη Μαρία Αναστασία που είναι φοιτήτρια της Νομικής και τον Αλέξανδρο Παναγιώτη που είναι μαθητής της τρίτης Λυκείου. Υπήρξε μέλος του συλλόγου γυναικών το 2004 - 2005, του συλλόγου γονέων το 2005 - 2006, αντιπρόεδρος του ίδιου συλλόγου το 2006 – 2007, πρόεδρος του συλλόγου το 2007 – 2008. Έχει συμμετάσχει σαν εθελόντρια στους ολυμπιακούς αγώνες (τεράστιο ψέμμα). Έχει φωτογραφία από τη λαική αγορά της γειτονιάς. Έχει ως σύνθημα «πρώτα οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι». Κατεβαίνει συνήθως με τη Νέα Δημοκρατία αλλά και το Πασόκ δεν την χαλάει γιατί στα νιάτα της είχε κουνήσει σημαιάκια στον Αντρέα (το 81 φαντάσου).

Ο Αθηναγόρας/περικλής/Αριστείδης Στρατοκαυλίδης

Είναι απόστρατος. Περνά τα 65 και τείνει στα 85 αλλά δεν μπορείς να είσαι και σίγουρος γιατί ο εγγονός του έχει πειράξει τη φωτογραφία στο φώτοσοπ και βάζεις στοίχημα ότι θα μπορούσε να είναι και 40 (ειδικά αν βάφει και το μαλλί). Φοράει γραβάτα με ρίγες λευκές και μπλε. Σακάκι απαραιτήρως. Εκπέμπει αυστηρότητα και κοιτά αυστηρα το φακό σαν αποτυχημένη φωτογραφία ταυτότητας. Είναι παντρεμένος με την Σούλα Υψηλάντη το γένος Κολοκοτρώνη, συνταξιούχο δασκάλα. Έχει δύο γιους και τέσσερα εγγόνια. Ο πρώτος δουλεύει σε μεγάλη ιδιωτική εταιρία ως μάνατζερ και ο δεύτερος δουλεύει σε επίσης μεγάλη εταιρία ως – μάντεψε – μανατζερ. Έχει φωτογραφία αγκαλιά με τα εγγόνια του στο πάρκο της γειτονιάς. Φυσικά και κατεβαίνει με τη Νέα Δημοκρατία ή με το ΛΑΟΣ.

Ο Άρης/Παύλος/Πέτρος/Δημήτρης Αλεξίου.

Είναι νέος και το κάνει σημαία. «Οι νέοι στην Πολιτική». Έχει γεννηθεί το 1984/83/80 (το πολύ). Γέννημα θρέμμα της περιοχής. Δημοτικό στο 1ο, Γυμνάσιο στο 2ο, Λύκειο στο 3ο. Φοράει πουκάμισο. Συνήθως (δλδ 90% γαλάζιο). Είναι γιός του Οικονομολόγου/Πολιτικού Μηχανικού/Δικηγόρου Νικολάου Αλεξίου και της Αρετής Λιόντου. Έχει καταγωγή από τα Δερβενοχώρια, Ζαγοροχώρια, Κωλοχώρια. Έχει σπουδάσει: α) Οικονομικά στην Αγγλία. β) Πολιτικός Μηχανικός γ) Δικηγόρος. (Ότι είναι και ο μπαμπάς του) Δουλεύει: α) Σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία. (Μπούρδες. Αν δούλευε σε μεγάλη πολυεθνική δεν θα είχε χρόνο να κατεβεί για Δημοτικός σύμβουλος.) β) στην τεχνική εταιρία του μπαμπά του γ) στο δικηγορικό γραφείο του μπαμπά του. δ) δεν εχει δουλέψει ποτέ αλλά το κρύβει. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις γράφει ότι κάπου είναι Σύμβουλος. Οπουδήποτε, δεν έχει σημασία. Έχει επίσης εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και ασχολείται με τον αθλητισμό. Αναφέρει και αυτός ότι ήταν εθελοντής στους Ο.Αγώνες. (Ψέμα τεράστιο, διασταυρώνεται εύκολα μέσω facebook. Επίσης αναφέρει εκτενώς την φοιτητική του συνδικαλιστική δράση σε βαθμό εμετικό. Οι φωτογραφίες του είναι αυστηρά μοναχικές. Αν ήταν πασπίτης τότε έχει από την πορεία του Πολυτεχνείου ή αν ήταν δαπίτης έχει από ομιλία του στην ΟΝΝΕΔ. Σε κάθε περίπτωση είναι παιδί του κομματικού σωλήνα που αν πέρασε από ελληνικό πανεπιστήμιο τότε του έχει χαρίσει και το πτυχίο του οπότε του αξίζουν χίλια ρισπέκτια. Κατεβαίνουν φυσικά με την Πασπ και τη ΔΑΠ. Συγγνώμη λάθος. Με το Πασοκ και τη ΝΔ ήθελα να πω.

Έχω ένα γραμματοκιβώτιο που έχει μπουκώσει από χιλιάδες φυλλάδια. Μια πόρτα που έχει φρακάρει από σταυρωμένα ψηφοδέλτια – για όνομα του Θεού. Δύο μόνο υαλοκαθαριστήρες που τι να σου κάνουν κι αυτοί, κάθε μα κάθε πρωί είναι φορτωμένοι γυαλιστερά χαμόγελα ανθρώπων που θέλουν το σταυρό μου. Μια κούραση που δεν περιγράφεται. Έχω επίσης τάσεις φυγής και είμαι εξαντλημένη.