Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2009

Μου λείπεις...

Μου λείπεις. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που μπήκα στο blog σου. Είχες κάνει ίσως την πιο άθλια πολιτική ανάλυση. Μια από τις πολύ κακές σου. Και δεν σε ήξερα. Και θύμωσα. Θύμωσα και αντί να σου τα χώσω, ξεθύμανα εδώ, σε μένα. Καιρό μετά βρήκα το κουράγιο να σου το πω κι εσύ με πήρες μια τεράστια αγκαλιά. Θυμάσαι; Αυτό το κουσούρι που έχω…να κρίνω τελείως στραβά αυτούς που τελικά αγαπάω και να τους ταλαιπωρώ αρχικά πες μου πως θα το αποβάλλω;

Θυμάμαι το πρώτο σχόλιο σου σε μένα. Μετά από τόσο καιρό μπορώ να υπερηφανευτώ πως ξέρω ποιος σχολιάζει από αγγαρεία, ποιος σχολιάζει επειδή θέλει κι αυτός παρέα, ποιος το κάνει με την καρδιά του, ποιος δεν σχολιάζει αλλά διαβάζει. Το δικό σου πρώτο σχόλιο ήταν πολύ τρυφερό. Πολύ παραπάνω από ένα πρώτο σχόλιο. Ξεπερνούσε το…πρώτο σχόλιο…άγγιζε την οικειότητα κατευθείαν. Δεν μπορούσες να το προσπεράσεις, να το αγνοήσεις, να χαμογελάσεις απλά. Το πρώτο σου σχόλιο ήταν ουσιαστικά και η πρώτης σου αγκαλιά προς μια άγνωστη. Εμένα.

Και πέρασε ο καιρός. Και μια ανάρτηση δεν βγήκε, και κάποια δάχτυλα έμειναν σταυρωμένα χωρίς να γνωρίζω το λόγο και κάποια mails ανταλλάχτηκαν και ένα blind date κλείστηκε. Και μετά ήρθε ο αποχωρισμός του Σεπτέμβρη, εκείνο…το "κοριτσάρα μου" που ακόμα και τώρα να το διαβάσω θα βάλω τα κλάματα. Μετά ήρθαν κι άλλα πολλά. Μια ιστορία ολόκληρη γραμμένη σε αναρτήσεις, σε σχόλια και περιθώρια. Σε ξενύχτια, σε κρασιά, σε βόλτες.

Και σήμερα, σήμερα είμαι απλά θυμωμένη μαζί σου. Έξαλλη. Με το ζόρι σου μιλάω. Γιατί είσαι άδικη. Είσαι απαράδεκτη. Είσαι εσύ. Και είναι τόσο κρίμα που το «πρώτο της χρονιάς» ήταν το τελευταίο της Κατερίνας. Σε μια εποχή που όλοι μετράνε επισκεψιμότητες με πολύπλοκες αρμονικές εξισώσεις τρίτου βαθμού και βάζουν τρακεράκια και κόντρα τρακεράκια, εσύ μπήκες στην κατοστάδα, είπες «ευχαριστώ δεν θα πάρω», πήρες εμένα τηλέφωνο και με ρώτησες από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί και το έκλεισες. Το έκλεισες. Έτσι απλά, με το πρώτο της χρονιάς.

Η Κατερίνα ήταν η πρωινή μου συνήθεια. Άλλες φορές τρέχοντας, με το ένα μάτι μόνο βαμμένο, με το ένα παπούτσι μόνο φορεμένο, καμιά φορά πλένοντας τα δόντια από το μπάνιο στο υπνοδωμάτιο και πάλι πίσω. Γρήγορα…για να διαβάσω την Κατερίνα. Με βροχή, με κρύο, δεν βαριέσαι εμείς να είμαστε καλά. Το πράσινο μάτι να είναι άγρυπνο και το μαύρο φόντο να εκπέμπει πάντα τόση ζεστασιά. Τόση θαλπωρή, μια αγκαλιά. Μα πως γίνεται;

Και ενώ πάντα καταλάβαινα τις αναρτήσεις σου...εντάξει όχι πάντα αλλά σχεδόν πάντα…η τελευταία με ταλαιπώρησε. Έλεγε το πολύ απλό αλλά εγώ το μόνο που ήθελα να σου γράψω σαν σχόλιο ήταν αν η φιγούρα της φωτογραφίας ήταν το περίγραμμα σου. Αν ήσουν εσύ, που σαν σίφουνας πάντα δεν μετράς τα πρέπει, δεν κοιτάς το σωστό και αφήνεις πίσω σου το χάος. Ναι, το ξέρω δεν θα ήταν και πολύ πετυχημένο σαν σχόλιο. Έτσι κι αλλιώς τα έκλεισες προφανώς για να με προστατέψεις από το ατόπημα.

Και μπορεί να μιλάμε, να τηλεφωνιόμαστε, να βρισκόμαστε αλλά «η Κατερίνα» μου λείπει. Το πράσινο μάτι σε μαύρο φόντο και τα λευκά γράμματα. Η επικεφαλίδα, η ταμπέλα του μαγαζιού…να λέει απλά «Κατερίνα». Σου έχω κακιώσει. Σαν παιδί καλοαναθρεμμένο ή απλά κακομαθημένο κάνεις πάντα το δικό σου χωρίς να μετράς συνέπειες. Τελικά από εκεί που ξεκίνησα, θέλω να καταλήξω. Μου λείπεις.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009

Paris...ious

Αυτή την ανάρτηση ήθελα να την κάνω καιρό αλλά και πάλι για κάποιο ανεξήγητο λόγο την ανέβαλλα. Είχα εξαρχής αποφασίσει πως δεν θα είναι μια τυπική ταξιδιωτική οδηγία «να πας εκεί», «να φας εκείνο», «δες και το άλλο, καλό θα σου κάνει». Ούτε φυσικά το κλασικό «πήγα εκεί, είδα το άλλο, δε βαριέσαι έκανα κι αυτό.». Τι είδους ανάρτηση ήθελα να γράψω ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν το ξέρω.



Ήθελα να είναι χύμα. Τόσο χύμα όσο εγώ τρεις ώρες πριν πετάξω που παρέδιδα μια εργασία στο πανεπιστήμιο, δεν είχα sac voyage για την εκδρομή και φυσικά δεν έβρισκα που είχα βάλει το διαβατήριο μου. Ναι, λένε ότι ο Μέρφι είναι πολύ μεγάλο σούργελο και κακός άνθρωπος. Στην περίπτωσή μου, έβαλα κι εγώ το χεράκι μου για να τον διευκολύνω. Πως; Μα φυσικά με το να μην έχω τελειώσει την εργασία μου, με το να έχω «κάπου» φυλάξει το διαβατήριο μου, με το να μην έχω προνοήσει να αγοράσω ένα ταξιδιωτικό σακίδιο και να κινδυνεύω να πετάξω με πλαστικές σακούλες σούπερ μάρκετ. Α, το καημένο.



Κι επειδή αυτό το αξίωμα που λένε πως «όταν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει» εμένα μου κάθεται στο στομάχι, έκανα τα πάντα για να το ανατρέψω. Μπορεί λοιπόν να παρέδωσα την εργασία με αναπάντητο ένα ερώτημα και εκτός προθεσμίας. Μπορεί να κατέβηκα σε λάθος στάση και να το έκοψα με τα πόδια η βέρα Λονδρέζα τρομάρα μου για να πάρω ένα τελείως άβολο κόκκινο βαλιτσάκι που με είχε ενθουσιάσει. Μπορεί επίσης να είχα κάνει φασίνα στις 4 τα ξημερώματα την προηγούμενη και έτσι μέσα στην «τακτοποίηση» να έχασα το διαβατήριο που είχα βγάλει πρόχειρο. Τίποτα δεν με πτόησε. Ούτε ο υπάλληλος στο Luton που κοιτούσε την ελληνική ταυτότητα με δέος και επαναλάμβανε συνεχώς «δεν έχει ημερομηνία λήξης», «δεν έχει ημερομηνία λήξης». Μεγάλες στιγμές.



Κι επειδή για να πετάξεις, πρέπει να τσαλακωθείς σαν άνθρωπος, αναγκάστηκα να βάλω σε πλαστικό σακουλάκι όλα τα υγρά και να βγάλω τις μπότες μου. Και δεν με πείραξε που έβγαλα τις μπότες. Με πείραξε που τα σακουλάκια στο αεροδρόμιο τα πουλούσαν προς μια λίρα τα τέσσερα οι απατεώνες. Ότι σου χρειάζεται μόνο ένα είναι η περιττή λεπτομέρεια της ημέρας. Όπως επίσης για έναν ανεξήγητο λόγο…σε μένα κόλλησε το μηχάνημα και χρειάστηκε και δεύτερη λίρα για να μου τα δώσει. Καλά μετά από τόση ανάλυση για τα σακουλάκια…το πόστ εκτός του ότι έκανε μια κοιλιά…να με το συμπάθειο…έχω ξεχάσει τι ήθελα να πω.



Προσπαθώντας λοιπόν να βάλω σε τάξη τις φωτογραφίες του Παρισιού κάθομαι και γελάω με τις ανέμελες πόζες και το δήθεν στυλάκι «το κασκόλ ανεμίζει ελεύθερο», «το σκουφάκι είναι μόδα», «τα γάντια απλό αξεσουάρ», η ομπρέλα σε πλάγιο χαριτωμένο στυλ «dancing in the rain». Γιατί είχε κρύο…κρύο απίστευτο και βροχές και βαρομετρικό πολύ χαμηλό και μια Πετρούλα για δοκιμαστικό που περιμέναμε να γλυκάνει λιγάκι ο καιρός για να την βγάλουμε στο γυαλί. Πάντως το Λονδινάκι μπροστά του ήταν παράδεισος. Ποιο global warming και τρίχες κατσαρές. Εδώ υιοθετήθηκε το τσαντορ με μεγάλη επιτυχία. Μόνο τα μάτια ήταν εκτεθειμένα. Βέβαια το Παρίσι ήρθε σε μια εποχή που το στυλάκι «κουκουλοφόρος» φοριόταν πολύ στην Αθήνα οπότε μια χαρά.




Κι επειδή κάθε ταξιδιωτική ανάρτηση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει μια δόση κουλτούρας, μια αίσθηση πολιτισμού, μια γεύση ιστορίας, εμείς θα πρωτοτυπήσουμε. Γιατί στο Λούβρο είχαμε πάει οπότε δεν ξαναπήγαμε. Ούτε στο Μουσείο Orsay. Στη Νοtre Dame πήγαμε…αλλά εκεί πετύχαμε θεία κοινωνία και το θεωρήσαμε σημάδι από το Θεό. Βόλτα με bateaux δεν κάναμε. Στον tour Eiffel δεν ανεβήκαμε. Αλλά τώρα που είπα tour Eiffel και κοιτώντας τις φωτογραφίες με μένα από κάτω και σε απόσταση τόσο που η σιδερένια κατασκευή να φαίνεται ολόκληρη από πίσω μου, νομίζω ότι είναι τόσο προχειροφτιαγμένο κολλάζ που ο φωτογράφος θα πρέπει να απολυθεί. Αν το έδειχνα και έλεγα ότι το τράβηξα σε φωτογραφείο στην Αθηνάς θα έπρεπε όλοι να με πίστευαν. Ανεβήκαμε βέβαια στην Αψίδα του θριάμβου. Και ενώ έβρεχε, έκανε απίστευτο κρύο, φυσούσε και νύχτωνε, επειδή είμαστε πρώτα bloggers και μετά άνθρωποι, οι φωτογραφίες που βγήκαν είναι απλά μοναδικές.







Ελπίζω η γαλλική μου κουλτούρα να ξεχειλίζει και να φαίνεται. Εκεί…δυστυχώς δεν! Έκανα μερικές προσπάθειες να τιμήσω τα delf μου αλλά η κατάσταση ήταν τόσο δραματική που οι ίδιοι οι Γάλλοι με ρωτούσαν αν μιλάω Αγγλικά. Merde!!



Σοβαρές αναρτήσεις για το Παρίσι θα βρείτε από τον Γκρινιάρη εδώ και από την Πέννυ εδώ. Εγώ πριν πάω τους μελέτησα, έκανα τα σκονάκια μου και αποστήθισα τα sos. Με αυτή την ανάρτηση ήθελα απλά να γκρινιάξω, να βγάλω λίγη μίρλα, να παραπονεθώ για να δω αν υπάρχει Θεός. Αν υπάρχει, θα με κάψει…γιατί το τριήμερο στο Παρίσι ήταν απλά μοναδικό.


Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2009

M.M.M Mια πονεμένη ιστορία

Το μετρό του Λονδίνου δεν έχει γρανίτες και μάρμαρα. Δεν διακοσμείται με αρχαία και σίγουρα δεν έχει τη γκλαμουριά του ελληνικού. Οι αποβάθρες είναι γκρίζες με πλακάκια μαύρα πια από τη βρωμιά. Οι χρωματιστές διαφημίσεις δεν αλλάζουν ούτε στο ελάχιστο το θλιβερό τοπίο. Οι κυλιόμενες πολύ χάλια. Τα καθίσματα μέσα μπρδοροδοκόκκινα της Μοιραράκη. Ο φωτισμός σε μερικά σημεία απλά λιγοστός. Το εισιτήριο πανάκριβο. Για 3 στάσεις πληρώνω την μονή διαδρομή 1,5 λίρα.

Ναι αλλά το μετρό της Αγγλίας πάει παντού. Με δέκα γραμμές, χωρίς να μετράμε τις υπέργειες διασχίζει ολόκληρο το Λονδίνο υπόγεια. Περνάει ανά 2 λεπτά και τις ώρες αιχμής ανά 1! Αυτό το σκηνικό, το να φας τα νιάτα σου και την ομορφιά σου περιμένοντας ένα συρμό από του διαόλου το κέρατο που περνάει ανά 10 λεπτά και σου κάνει χάρη εδώ δεν υπάρχει.

Όπως δεν υπάρχουν και οι τζάμπα μάγκες. Εδώ για να μπεις πρέπει να ανοίξουν οι μπάρες. Και για να ανοίξουν θα πρέπει να επικυρώσεις το εισιτήριο σου ή να χτυπήσεις την κάρτα σου. Μα καλά απορώ πως το σκέφτηκαν οι κερατάδες. Α ναι, μια κάρτα πρέπει να επικυρώνεται και κατά την είσοδο και κατά την έξοδο. Το τραγικό είναι πως αν δεν επικυρωθεί κατά την έξοδο δεν μπορείς να βγεις! Αλλά ούτε να τη χρησιμοποιήσεις κατά την είσοδο 2 φορές για να βολευτούμε και οι 2 άντε και η Μαριγώ, δηλαδή και οι 3 και να το ονομάσουμε κίνημα.

Όπως επίσης το μετρό όταν δεν δουλεύει είναι γιατί επεκτείνεται. Όχι επειδή οι υπάλληλοι απεργούν και έτσι μια ολόκληρη πόλη βρίσκεται σε ομηρία. Και δεν λέω να μην απεργήσουν. Λέω πολύ απλά πως όταν το ίδιο το κράτος δεν σέβεται το μέσο που έχει δημιουργήσει, όταν δεν πληρώνει ικανοποιητικά τους υπαλλήλους του, όταν δεν έχει συχνά δρομολόγια, όταν δεν υπάρχει έλεγχος τότε αυτή η επιχείρηση δεν θα γίνει ποτέ πραγματικά κερδοφόρα όση αύξηση κι αν υπάρξει στα εισιτήρια. Ο κόσμος θα σιχτιρίζει, οι πολίτες θα βρίζουν και τα μάρμαρα με τους γρανίτες θα θυμίζουν πως αυτό το μέσο ξεκίνησε και πως κοντεύει να καταντήσει.

Κι επειδή κι εμείς σαν λαός φταίμε κάπου θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Γιατί έχουμε μάθει μια ζωή να υποτιμάμε τους γύρω για να κρύψουμε πόσο υποδεέστεροι είμαστε. Γιατί έχουμε μάθει να εστιάζουμε στα κακά των ξένων και να υπερτιμάμε τα δικά μας. Κι ας ξέρουμε ότι είναι λειψά. Κι ας παραδεχόμαστε από μέσα μας πως 2 γραμμές μετρό για μια πόλη 5 εκατομμυρίων κατοίκων είναι πολύ λίγες. Κι ας γνωρίζουμε κατά βάθος πως ωραίο το μετρό μας αλλά κοντεύει να αγγίξει τη συνέπεια των αστικών λεωφορείων. Κι ας γνωρίζουμε πως σε κάποιες περιοχές για να πάμε θα πρέπει να πάρουμε το αυτοκίνητο και να κολλήσουμε στην κίνηση επί ώρες. Εμείς και πάλι θα βρούμε να πούμε πως όταν εμείς σφυρηλατούσαμε πολιτισμό αυτοί κρέμονταν από τα δέντρα. Η απάντηση στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι απλή. Όταν αυτοί σχεδίαζαν μετρό, εμείς κυκλοφορούσαμε με γαϊδούρι.

Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2009

Τάρτα με κρέμα ζαχαροπλαστικής και φρέσκιες φράουλες (updated)

Για δεύτερη φορά θα βρεθούμε μαζί με τη Νανά παρέα, κάτω από το κιόσκι. Ναι, η πιο γλυκιά φωνή των ερτζιανών θα διαβάσει αυτή την ανάρτηση κι εγώ (μιας και έχουμε δύο ώρες διαφορά) θα πρέπει να τρέξω για να μας ακούσω. Καλημέρα σε όλους!

Είμαι πλέον πεπεισμένη πως ο ποιητής είχε ακριβώς το ίδιο δίλημμα με μένα. Αφού αμφιταλαντεύτηκε αν αυτός ο κόσμος είναι μικρός ή μέγας, το έγραψε και τα δύο στο Άξιον Εστί και έκανε πλατινένια ποιητική επιτυχία. Ο Λιακόπουλος ήρθε λίγο αργότερα μέσα από τους δέκτες του Αρκαδία και Μακεδονία tv να πουλήσει τα αριστουργήματά του και να υποστηρίξει πως όλοι είναι Έλληνες αλλά δεν το ξέρουν. Δεδομένου ότι εδώ στο Λονδίνο, μετά την Αγγλική φοριέται ιδιαίτερα η Ελληνική γλώσσα το παρόν αξίωμα δεν μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Μπορώ με βεβαιότητα να υποστηρίξω πως αυτός ο κόσμος είναι τρανός και έχει γεμίσει διάσπαρτα με Έλληνες. Είμαστε παντού, είμαστε πολλοί.

Γι αυτό και όταν μπαίνει η καλοντυμένη πιτσιρίκα στο κόκκινο λατρεμένο λεωφορείο, μετά από λίγο ακούς τη φωνούλα της σε άπταιστα ελληνικά «Με τρόμαξες βρε βλάκα».

Γι’ αυτό όταν μπαίνεις στο λατρεμένο κόκκινο λεωφορείο και ανεβαίνεις στον επάνω όροφο ακούς το Βουρλιώτη να τραγουδά πως σου βγάζει κόκκινη κάρτα μέσα από τα αυτιά του πιτσιρικά που κάθεται 10 θέσεις πιο πίσω.

Γι’ αυτό και όταν περπατάς πρέπει να μιλάς σιγά, ειδικά όταν κουτσομπολεύεις. Όλο και κάποιος Έλληνας θα χαρεί που σε άκουσε και θα σταματήσει να σου πει γεια ή να σου κάνει καμάκι και να σου δώσει το κινητό του. Ναι, μου έχε συμβεί και αυτό. Έλληνας δεύτερης γενιάς, πετάχτηκε από το τραπεζάκι που καθόταν να μας χαιρετήσει γιατί άκουσε πως μιλάγαμε Ελληνικά. Και παρεμπιπτόντως να μας προτείνει να πάμε και για ποτό το βράδυ.

Για αυτό και όταν ξεχάσεις την εκπληκτική κόκκινη ομπρέλα στο London eye και σου φωνάζουν όλοι στα Αγγλικά να γυρίσεις να την πάρεις, θα βρεθεί και ένας Έλληνας να πατήσει μια φωνή που θα καλύψει τις φωνές όλων των άλλων για να σου πει «ρε κοπελιάαα κουφή είσαι; Την ομπρέλα ξέχασες λέμε».

Γι αυτό και σε όλα τα Αγγλικά πανεπιστήμια οι κλίκες των Ελλήνων είναι οι πιο ξακουστές. Sos θέματα, «συνεργασίες» και δεν συμμαζεύεται παίζουν σε ελληνικό ρυθμό εδώ.

Βέβαια ενώ ο κόσμος είναι γεμάτος με Έλληνες εγώ πέφτω συνεχώς πάνω σε γνωστούς. Κάποιος θα ξέρει κάποιον κι εκείνος ο κάποιος κάποια σχέση θα έχει κατά κάποιο τρόπο με μένα.

Από τις πρώτες μέρες που ήρθα εδώ, ναι κάποιος με ρώτησε τι έχω κάνει στη ζωή μου. Του είπα ότι είμαι Πολυτεχνίτισσα, σιγά το φοβερό, εγώ και χιλιάδες ακόμα Ελληνίδες, με μια φυσικότητα. Κι αυτός βρήκε να με ρωτήσει αν είμαι «παραταξιακά φυντάνι του τάδε». Ο τάδε μέσα στο Πολυτεχνείο επί της εποχής μου και εποχής του είχε προσηλυτίσει όχι μόνο ολόκληρο το θηλυκό πληθυσμό αλλά και τα ωάρια του. Εγώ του είχα ξεφύγει μιας και πάντα ήμουν αριστεροαυτόνομη, οπότε δεν κοκκίνισα αλλά η φλεβίτσα στο κούτελο που πάντα με προδίδει πετάχτηκε για να αποδείξει ότι ο κόσμος είναι μια κουτσουλιά.

Λίγο καιρό αργότερα ένας φίλος ήρθε στην εστία. Εντάξει πολύ φίλος, ικανοποιηθήκατε τώρα; Και μια Ελληνίδα της εστίας στο διάβα μας ήταν από αυτές που κάποτε τους είχε κάνει «ιδιαίτερα». Τώρα σε τι μάθημα θα σας γελάσω και δεν τον θέλω. Τον αποκάλεσε καρδιά της και αυτό μου έφτασε.

Και ενώ μετά από αυτά τα συμβάντα αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή με τους Έλληνες κυρίως της εστίας, χτες που πήγα να πάρω την αλληλογραφία πέφτει πρώτα ένας φάκελος με το όνομα της κοπέλας που τις πάλαι ποτέ καλές εποχές της αθωότητας ήταν κολλητή μου. Ναι στο δημοτικό. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να καρφώσω πορτοπαράθυρα και να μην ξαναβγώ από το δωμάτιο. Να κάνω συνεχώς blogging και να αποδείξω το αναληθές του Λιακόπουλου που είναι σαφώς δανεισμένο από τον Ελύτη και αποδεικνύεται μέσα από τα δικά μου βιώματα.

Υ.Γ. Ο τίτλος της ανάρτησης…παντελώς άσχετος από το ζήτημα. Δεν πειράζει. Αξίζει τα λεφτά του.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 15, 2009

Τι τίτλο τώρα να βάλω;

Οι Άγγλοι λατρεύουν τις φιλανθρωπίες. Έξω από το σούπερ μάρκετ, το μετρό, το πανεπιστήμιο, κεφάτοι και αφυπνισμένοι (;) νέοι μαζεύουν χρήματα για τα παιδάκια, τα σκυλάκια, τα γατάκια. Εσύ δίνεις τον όβολό σου κι αυτοί σου δίνουν μια κονκάρδα, ένα αυτοκόλλητο, ένα κομμάτι κέικ και έτσι πάτε και οι δύο ήσυχοι για ύπνο. Κι είναι τόσο υποκριτικό από έναν λαό που έχει πηδήξει ολόκληρο τον πλανήτη κυριολεκτικά να αποκοιμίζει τη συνείδησή του με τέτοιες πολύ ανούσιες κινήσεις και πρακτικές.

Τις μέρες που στη γειτονιά μας γίνεται σφαγή, οι κυβερνόντες των Δυτικών και φυσικά προηγμένων κρατών κοιτούν με σοκαρισμένο ύφος τη γενοκτονία που γίνεται στη Γάζα. Ο Σαρκοζί, πήγε, ήρθε, γύρισε, εκείνο το κορίτσι η Κάρλα τι κάνει ξεχάσαμε να ρωτήσουμε. Οι Ευρωπαίοι κοιτούν συντεταγμένοι όλοι προς τα Νοτιοανατολικά. Ορισμένοι βάζουν και το χέρι μπροστά από τα μάτια για να μην δουν όλη τη φρίκη σε γκρο πλαν. Οι Τσέχοι που έχουν αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής ένωσης χτυπούν παλαμάκια και υποστηρίζουν πολύ φυσικά τους Ισραηλινούς. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ οργίστηκε επειδή οι Ισραηλινοί χτες έπληξαν κτήριο του Οργανισμού.   Ότι χτύπησαν επίσης νοσοκομείο γεμάτο με τραυματίες δεν του έκανε και τεράστια αίσθηση. Ο Ομπάμα στην πρώτη του δήλωση μετά την εκλογή έψαχνε τι ράτσας σκυλάκι να πάρει στο Λευκό Οίκο. Με το άγχος του κοιμάμαι κάθε βράδυ γαμώτο. Λες να μην βρήκε; Κοτζάμ πλανητάρχης; Θα σκάσω.

 Και ενώ η φρίκη αυτή συνεχίζεται, πιτσιρίκια σκοτώνονται, εμείς, οι γαμάτοι bloggers ψάχνουμε ποσοτικά ποια πλευρά έχει τις περισσότερες απώλειες, κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων, γράφουμε πολύ ήσυχα πίσω από τα πληκτρολόγια μας, αγανακτούμε πατώντας λίγο πιο πολύ το Enter. Σιγά αγάπη θα σπάσει το Vaio. Τσακωνόμαστε αν οι Ισραηλινοί τρώνε Παλαιστινίους ή οι Παλαιστίνοι τρώνε Ισραηλινούς. Ειρωνευόμαστε και κάνουμε το καθήκον μας αφυπνίζοντας συνειδήσεις. Πάντα αγκαλιά με το πληκτρολόγιο και μια κούπα με ζεστό καφέ.

Κόσμος με καρφιτσωμένο στο πέτο του παλτού το σηματάκι της Παλαιστίνης και παγωμένο βλέμμα πηγαινοέρχεται σφίγγοντας το. Κάνει απίστευτο κρύο. Άσε μην αρρωστήσουμε χειμωνιάτικα.

Μα το χειρότερο δεν είναι ότι όλοι εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Το χειρότερο είναι πως νομίζουμε ότι κάνουμε. Πιστεύουμε ότι βοηθάμε. Έχουμε τη σιγουριά ότι είμαστε κομματάκια του πάζλ που θα αλλάξει τον κόσμο. Διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας πως αγωνιζόμαστε. Κι αν κάτι με τρομάζει είναι μια φράση που πάντα έλεγε η γιαγιά μου. «Παιδί μου ο καθένας έχει το πρόσωπο που του αξίζει». Μήπως του μοιάζουμε;    



Υ.Γ Φωτογραφίες διάσπαρτα μαζεμένες από το διαδίκτυο. Από τον πιτσιρίκο, το in.gr, τον preza και πάει λέγοντας.

Τρίτη, Ιανουαρίου 06, 2009

Αύριο, όχι Σήμερα...

Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Σήμερα. Ναι. Αύριο θα είναι όλα στη θέση τους. Θα έχουν τελειώσει οι αποχαιρετισμοί. Θα έχω μαζέψει τις αγκαλιές μου. Θα έχω διαπραγματευτεί τα παραπανίσια κιλά της βαλίτσας μου για να μην πληρώσω υπέρβαρο. Κλασικά κι ελληνικά όπως είθισται. Τα δικά μου από τις γιορτές δυστυχώς δεν μπορώ να τα κρύψω. Θα έχω χαιρετήσει τις αεροσυνοδούς ιδιωτικής αεροπορικής εταιρίας που βάφονται λες και πηγαίνουν πρώτο τραπέζι στον Αντύπα. Θα έχω σύρει την βαλίτσα μου και την περιουσία μου - το λάπτοπ μου - ως το λεωφορείο. Όταν κατέβαινα από το κουβάλημα το αριστερό μου χέρι αχρηστεύτηκε. Στα δεξιά έχω μάθει από μικρή να μην βασίζομαι! Θα έχω φτάσει εκεί στα βόρεια. Εκεί όπου το θερμόμετρο λέει -5 έως 2 βαθμούς κελσίου. Α ναι, θα έχω ανεχτεί εν πτήσει και όλους τους Έλληνες τουρίστες που έμαθαν ότι το Λονδινάκι είναι must και πρέπει να πάνε για να έχουνε να λένε στην Πέπη στο γραφείο, να σκάσει από τη ζήλια της. Με το κλασικό προσκύνημα στα Harrods. Και μόνο.

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα

Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα

Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

Σε κρατούσα απ' το χέρι Ότι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη


Αύριο θα είναι όλα στη θέση τους. Τα πράγματα τακτοποιημένα, το κρεβάτι μου με καθαρά σεντόνια, το δωμάτιο μου συγυρισμένο, το μυαλό θα έχει αρχίσει να ανεβάζει στροφές για την εξεταστική. Θα έχω βρει το Μεξικανό και την Ινδή μου. Θα έχω πάει super market και θα έχω βάλει μονάδες στο κινητό. Αμέ.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά

Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα

Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία

Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω


Αύριο όμως όλα αυτά. Γιατί σήμερα με περιμένει ένα ακόμα ταξίδι, μερικοί ακόμα αποχωρισμοί, ένα ελληνικό κινητό που θα κλείσει και ένα αγγλικό που θα ξανανοίξει.
Σήμερα θα αφήσω πίσω τους δικούς μου ανθρώπους. Και μπορεί να ακούγεται παιδιάστικο, αλλά οι μελαγχολίες μου έχουν χτυπήσει κόκκινο. Αύριο θα έχουν χαθεί. Σήμερα με έχουν κατακλύσει καταλύοντας κάθε θετική σκέψη. Έτσι για αντιπερισπασμό.

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι

Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει

Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη

Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη


Σε τρεις μήνες ξανά πίσω λοιπόν αλλά για πολύ λίγο. Τόσο λίγο που μια επέμβαση ίσως το κάνει μηδαμινό. Κι αν και το έχω πει ξανά και ξανά, είναι η δεύτερη φορά που το νιώθω τόσο έντονα. Πως ζω μοιρασμένη στα δυο. Μια βόλτα στο λατρεμένο μου Covent garden και μια αυτοκινητάδα μέχρι το Λυκαβηττό μπορούν να αποδείξουν του λόγου το αληθές.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2009

Έστω καλέ...

Ήταν κάθετη. Δεν ξέρω τι κονέ και γνωριμίες έχει αλλά το sms της δεν άφηνε καμιά αμφιβολία. Ο νέος είναι ωραίος. Εμένα και ο παλιός μου άρεσε ήθελα να πω αλλά δεν σχολίασα. Τύφλα να έχει ο Κλούνεϋ συμπλήρωσε. Άσε μας καλή μου θέλησα να της απαντήσω.

Δεν τόλμησα. Ναι κάθε είδους απολογισμούς τους σιχαίνομαι. Αλλά αν μη τι άλλο ο παλιός δεν ήταν καθόλου βαρετός. Ίσα ίσα που σαν καινούργιος γκόμενος μέχρι το τέλος έκανε εκπλήξεις και γέμιζε τους μήνες. Σε προσωπικό επίπεδο. Ναι, σε προσωπικό επίπεδο ο παλιός ήταν μούρλια. Σαν την Άση Μπήλιου ακούγομαι. Στο πιο λεπτό. Στο πιο μελαχρινό.

Το παραέξω επίπεδο ας μην το πιάσουμε. Από αύριο τα καντήλια. Σήμερα θα σχολιάσουμε το μικρόκοσμό μας. Βασικός κι αυτός για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μην τον προσπερνάς αγάπη μου το μικρόκοσμό σου. Από αυτόν ξεκινάνε όλα. Πως θα αλλάξεις μάτια μου τον κόσμο αν δεν μπορείς να βάλεις σε τάξη τον ίδιο σου τον εαυτό; Με το τηλεκοντρόλ; …Και λοιπές κοινοτυπίες.

Σε προσωπικό επίπεδο λοιπόν και επαγγελματικά και συναισθηματικά μια χαρά. Όχι στα οικονομικά αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Εντάξει, δεν ήταν κι όλα ροζ. Πολύ ωραίο το ροζ παρεμπιπτόντως. Ένα σκαλάκι κάτω από το κόκκινο σαν αδυναμία. Υπήρξαν και γκρίζα. Και σκούρα μη σου πω. Και ζόρια που κρύφτηκαν και δάκρυα που κουκουλώθηκαν και δάχτυλα που έμειναν σταυρωμένα μέχρι το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που ένα ζευγάρι μάτια εκεί έξω μετά από 5 εβδομάδες ξανάνοιξε και αναθάρρησαν καρδιές από καιρό καθισμένες σε αυτές τις πολύ χάλια καρέκλες που έχουν πάντα τα νοσοκομεία. Και αποχωρισμοί. Πολλοί αποχωρισμοί…από αυτούς που σιχαίνομαι. Κυρίως σε αεροδρόμια και σταθμούς μετρό. Σιχαίνομαι τα τρένα που φεύγουν για Heathrow και Stansted. Κάθε φορά παίρνουν και κάποιους που αγαπάω.

Το 2008 έφυγε. Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν κι εγώ πάντα θα θελα να ρωτήσω το γιατί. Έτσι, τελειώνουν, πάρτο σαν αξίωμα μου απάντησαν. Δεν έχω χειρότερο. Στα Μαθηματικά και στη ζωή. Αυτά τα αξιώματα, αυτά τα «έστω» πάντα μου χαλούσαν τη μαγεία. Μια απόδειξη που ξεκινούσε με «έστω» ήταν απλά μια χαμένη υπόθεση. Μια ιστορία που ξεκινούσε με «έστω» ήταν απλά ένα τελειωμένο παραμύθι. Αυτά τα «έστω» είναι ειλικρινά πολύ λίγα, πολύ μίζερα. Πολύ μακριά από μας.

Ας δεχτούμε ότι το 2008 έφυγε μου είπαν. Πάλι αξιωματικά, σχεδόν φασιστικά. Μα τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Το μόνο πράγμα που δεν περνάει από κρατικό έλεγχο, από γραφειοκρατική μελέτη είναι η αλλαγή του χρόνου. Και γι αυτό συμβαίνει πάντα με ακρίβεια που τσακίζει κόκαλα.

Το 2009 ήρθε. Με αποδείξεις. Το είπαν στις ειδήσεις. Το έδειξαν τα κανάλια. Είδαμε και βεγγαλικά. Πριν κλείσω, γιατί θα κλείσω, θα σας πω τα κάλαντα για να μου δώσετε λεφτά. Δεν θα τα πω όμως όλα. Καυγαδίζουν οι από πάνω. Ε ναι, πρέπει να στήσω αυτί. Ήδη το ζέσταμα ξεκίνησε. Αυτή τον είπε προικοθήρα και αυτός της θύμισε πως το διαμέρισμα είναι δικό του. Αυτή του είπε να φύγει. Μα δεν τον λυπάται καθόλου τον χριστιανό; Το σαράβαλό του ούτε μέχρι τη γωνία δεν θα φτάσει. Ναι, να είναι καλά ο κατασκευαστής που δεν έβαλε μόνωση. Ο Θεός να του δίνει χρόνια.

Καλή χρονιά παιδιά. Και του χρόνου που λένε στο χωριό μου. Κολλάει, εδώ δεν κολλάει;