Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

Μια γυναίκα φεύγει...

...μια σωστή κυρία



Ανέκαθεν πίστευα πως το ζήτημα της συμπεριφοράς των ταξιτζήδων είναι γονιδιοματικό. Στα γονίδια τους είναι να μην βγάζουν φλας. Να κορνάρουν, να γκαζώνουν όταν πας να διασχίσεις την διάβαση. Η θεωρία μου αποδείχτηκε ακόμα και εδώ στο Λονδινο όπου οι ταξιτζήδες συμπεριφέρονται όπως οι Έλληνες συνάδερφοι τους, μόνο που δεν βρίζουν και δεν σε κλέβουν στα ρέστα και στη διαδρομή. Είναι καλά παιδιά. Και εγώ θα θελα να τους κάνω φίλους μου. Ειδικά τον κύριο της φωτογραφίας…που πληρώνεται για την καταχωρημένη διαφήμιση του Υπουργείου Τουρισμού.

Και ενώ το θέμα μας δεν είναι οι ταξιτζήδες…ας εστιάσουμε σε αυτό. Και μόνο. Αλλιώς…Cindy να περάσεις υπέροχα!!!

Τρίτη, Μαρτίου 24, 2009

Σύντομο

Τι κάνει ένας Ισπανός, μια Κολομβιανή, ένας Άγγλος και μια Ελληνίδα από τις 9.30 το πρωί μέχρι τις 10.30 το βράδυ κάθε μέρα?

Μια τεράστια εργασία στο μεταπτυχιακό που πρέπει να παραδοθεί μέχρι την Παρασκευή.

Μην γελάσεις, σε βλέπω…

…Όχι ανέκδοτο όπως νόμιζες αρχικά. Ανακοινωθέν.

Τετάρτη, Μαρτίου 18, 2009

Μια ανάρτηση μισή...

Υπάρχουν μερικές αναρτήσεις που δεν βγαίνουν. Που απλά ξεκινούν αλλά μένουν μισές. Κάπου το συναίσθημα, κάπου η λογική, κάπου η κούραση σαν φορτηγά εκτός πορείας κόβουν τον ειρμό. Εκεί που υπάρχει. Γιατί είναι μερικές αναρτήσεις που δεν έχουν καν ειρμό. Έχουν σκόρπιες σκέψεις, με διαφορετικά είδωλα, με αλλοιωμένες εικόνες, με κρυμμένα νοήματα. Με λέξεις που παιχνιδιάρικα φτιάχνουν προτάσεις που κάποτε ήταν σκέψεις…σε ένα κουρασμένο μυαλό.

Πέρυσι οι περισσότερες αναρτήσεις γράφονταν νοερά στο τιμόνι. Φέτος οι περισσότερες αναρτήσεις γράφονται στο δρόμο. Συνήθως επιστρέφοντας αργά…εκεί που το κορμί πια έχει παραδοθεί, το μυαλό εξακολουθεί να στροφάρει σε άλλους ρυθμούς. Πιο χαλαρούς, ειδικά όταν το άγχος έχει μπει για λίγο στην άκρη. Πάμε λοιπόν…

 

Καμιά φορά τα προσωπικά δάνεια είναι πολύ πιο ζόρικα από τα τραπεζικά. Είναι που ο μεγαλύτερος τοκογλύφος είναι ο ίδιος ο εαυτός. Αυτός που βάζει τον πήχη ψηλά. Που δανείζει πολύ ακριβά τα όνειρα. Που καλλιεργεί τις φιλοδοξίες με χρυσάφι. Που ποντάρει στη ματαιοδοξία. Που ξέρει πως κάθε σκαλί που ανεβαίνεις σε σπρώχνει όλο και πιο κοντά στην κορυφή και σε αποτρέπει από το να κοιτάξεις προς τα πίσω, προς τα κάτω.

Σε έμαθαν να μην πιστεύεις στο ψεύτικο χρήμα κι εσύ πόνταρες πως αυτή την κυλιόμενη σκάλα μπορείς να την ανέβεις τρέχοντας. Ζύγισες δυνάμεις, γνώσεις, πήρες τη βαλίτσα γεμάτη με όνειρα και χειμωνιάτικα και κουβαλήθηκες. Σε ρυθμούς ξένους κυνηγάς και προσπαθείς να πληρώσεις τη δόση. Το επιτόκιο δυσβάσταχτο αλλά σε έμαθαν ότι ο πληθωρισμός αυτό επιτάσσει. Η ζωή δεν χαρίζεται. Αυτά που σου ανήκουν πρέπει να τα πάρεις.

Κοιτάς την εικόνα στον καθρέφτη και το είδωλο σου φαίνεται τόσο ξένο. Η κούραση αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της στο πρόσωπό σου αλλά είσαι είκοσι και κάτι. Τα μάτια που γυαλίζουν αντισταθμίζουν και κρύβουν τους μαύρους κύκλους. Αν το πείσμα δεν υπερτερούσε, η κούραση θα σε είχε νικήσει. Αλλά υπερτερεί.

Ένας αριθμός, ένας απλός αριθμός είσαι σε μια τεράστια λίστα με άλλους ακόμα αριθμούς που από πίσω κρύβουν ονόματα. Ανθρώπους, μοναδικές προσωπικότητες. Σκασίλα σου για τους άλλους αριθμούς. Με την αλαζονεία του μοναδικού, ξεχωρίζεις από το πλήθος εσένα. Τα όνειρα σου, τα θέλω σου. Κι αν κάτι ξέρεις βαθιά μέσα σου είναι πως είναι πολύ αργά πια για να κάνεις πίσω. Όχι για τους γύρω σου. Αλλά για σένα.

 

Καληνύχτα Cindy. Όνειρα γλυκά. 

Σάββατο, Μαρτίου 14, 2009

Ελληνικό πανεπιστήμιο...νομίζω...οτι μου λείπεις!

Μια τεράστια εργασία το μεταπτυχιακό. Μια έκθεση των τριών χιλιάδων ή τεσσάρων χιλιάδων λέξεων. Τρέχοντας να προλάβεις τις ημερομηνίες. Μην την καθυστερήσεις. 10% κάτω ο βαθμός. Μην αντιγράψεις, θα το βρούμε. Μερικοί Έλληνες δεν το πίστεψαν. Κλασσική αλαζονεία του Έλληνα ότι μπορεί να κοροϊδέψει τα μηχανήματα και τους βαθμολογητές. Προχτές τους κάλεσε ο καθηγητής. «Καρντάσια, έχετε γράψει τα ίδια. Δυστυχώς ο βαθμός δεν μοιράζεται. Μηδέν». Τους λυπήθηκα.

Και μένα με λυπάμαι. Μου θυμίζω εποχές Πανελληνίων. Όλη την τελευταία εβδομάδα φεύγω από τους τελευταίους από τη σχολή και το μόνο που δεν κάνω είναι το σφουγγάρισμα. Μέχρι κάτι υπολογιστές έστησα προχτές γιατί με βρήκε βολική ένας βοηθός. Χτες πάλι, τακτοποίησα με μια άλλη τρελή το εργαστήριο. Το συμμαζέψαμε. Όχι, τοίχους δεν πλύναμε.

Η οργάνωση σε όλο της το μεγαλείο σε αυτή την επιχείρηση που θέλει να λέγεται πανεπιστήμιο. Κατακλυσμός από μάιλς από τη γραμματεία για τη διπλωματική. Προτεινόμενα θέματα, φόρμα συμπλήρωσης, εδώ οι καλές προτάσεις. Αλλοίμονο σου Πολυτεχνείτισσα που είχες σκεφτεί κάτι πιο ακαδημαϊκό. Ακαδημαϊκό είναι μόνο αυτό που χρηματοδοτείται από εταιρία. Ηλίθια. Που νομίζεις ότι είσαι; Κι αφού αυτό που έχεις σκεφτεί εσύ δεν γίνεται γιατί πρόθυμος καθηγητής δεν υπάρχει, διαλέγεις μια από το σωρό με μισή καρδιά. Και πας και την κλείνεις. Και σου λέει η σακαφιόρα, ξεκίνα. Αλλά επειδή είσαι κοινωνικό παιδί και δεν κάνεις παρέα μόνο με βλαχοέλληνες μαθαίνεις ότι την ίδια εργασία, τη δικιά σου ντε την έδωσε και σε άλλον, πιο γαλανομάτη από σένα. Και παθαίνεις τα πολλαπλά εγκεφαλικά. Και θυμάσαι την ελληνίδα καθηγήτρια της διπλωματικής που σου έστελνε sms στις 11 το βράδυ να δει αν προχώρησες και αν είσαι αγχωμένη. Και αυτή η σύγκριση σε τσακίζει αλλά είσαι μεγάλη καρδιά. Απορρίπτεις το θέμα και βρίσκεις άλλο. Και αφού το κλείνεις μαθαίνεις πως το θέμα το προηγούμενο τελικά το παράτησε και ο άλλος. Ο γαλανομάτης ντε. Που είναι και κούκλος. Αλλά δεν το ξέρει. Δηλαδή περίπτωση από τις λίγες. Και έμεινε η σακαφιόρα μπουκάλα. Καλά να πάθει.

Και για την πολλαπλή βιβλιογραφία έχω να σου πω. Αυτή που αναμασιέται σαν καραμέλα από μερικούς Δεξιούληδες που δεν έχουν πάει πιο πέρα από τα βλάχικα για πολιτικές χειραψίες. Εδώ λοιπόν η πολλαπλή βιβλιογραφία είναι γεγονός. Αλλά η πολλαπλή βιβλιογραφία είναι ένας τεράστιος μύθος. Ένα πολύ μεγάλο ψέμα. Μια αυταπάτη, αγάπη. Γιατί αν επιλέξεις το τελευταίο σύγγραμμα της λίστας εγώ σου το υπογράφω δεν θα περάσεις ποτέ το μάθημα. Αν πάρεις το πρώτο - πρώτο το έχεις ομορφιά μου. Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα τελείωσε. Οι άλλοι Έλληνες διάβασαν σημειώσεις. Εγώ διάβασα το βιβλίο του καθηγητή. Ποιος το πέρασε; Μάντεψε. Αλλά τα βιβλία δεν δίνονται. Εδώ η Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία είναι άγνωστη λέξη. Και στην Ελλάδα σε λίγο θα γίνει παρελθόν. Το βιβλιοπωλείο απέναντι θησαυρίζει. Ένα μέσο βιβλίο έχει 40 λίρες. Βέβαια υπάρχει και η βιβλιοθήκη. Τυχερέ. Τέσσερα αντίτυπα. Λαϊκό προσκύνημα γίνεται. Παρακαλάς την Παναγιά να το βρεις. Κι αν δεν το βρεις και το ζητήσεις παρακαλάς το Χριστούλη ο άλλος να το γυρίσει. Γιατί αν δεν το γυρίσει, εσύ θα μείνεις με τις προσευχές και αυτός με το βιβλίο. Το πολύ πολύ να πληρώσει μια λίρα πρόστιμο και εσύ να έχεις χάσει την προθεσμία για την εργασία – που μάντεψε- βασίζεται στο συγκεκριμένο βιβλίο!

Τα νεύρα μου κρόσσια τον τελευταίο καιρό. Για την αποθήκη που έχει γίνει εργαστήριο υπολογιστών θα σου πω σε άλλο κεφάλαιο. Ναι, και για τους καθηγητές που δεν απαντούν στα μάιλ. Εντάξει, το υπόσχομαι, θα σου πω και για τα σχεδιαστικά προγράμματα που στους υπολογιστές της σχολής κολλάνε και δεν τρέχουνε και εγώ θέλω να κάνω χαρακίρι.

Δευτέρα, Μαρτίου 09, 2009

Tα φιλιά μου!!



Στον πλανήτη «μεταπτυχιακό», το blogging θεωρείται περιττή πολυτέλεια. Όχι, δεν θα του περάσει. Το υπόσχομαι!

Τα φιλιά μου σε όλους σας!!!