Πέμπτη, Ιουλίου 31, 2008

Άτιτλο...έτσι για αλλαγή

Το «αγαπητέ» θα ήταν υποκριτικό. Το «κύριε» περιπαικτικό. Σκέτα «πρωθυπουργέ» δεν ξέρω πως ακούγεται. Κι αν κάτι δεν θέλω να χαλάσω, είναι η καλοκαιρινή σας ραστώνη. Το μεσημεριανό ραχάτι και το αραλίκι σας. Τα κουβαδάκια του μικρού είναι στα αριστερά σας. Οι barbie της μικρής κάτω από το τραπέζι. Αχ, να χαρείτε…μην παίζετε νευρικά με το στηθοσκόπιο της συζύγου…ζαλίζομαι.

Είναι όμως που καθυστερημένα πληροφορήθηκα πως τα πιτσιρίκια σας την τελευταία μέρα του νηπιαγωγείου συμμετείχαν σε εκδήλωση με θέμα το περιβάλλον. Εν αντιθέσει με την πολιτεία δηλαδή με εσάς οι νηπιαγωγοί έχουν πιάσει το νόημα των ημερών και των καιρών και προσπαθούν να σμιλεύσουν τις παιδικές ψυχές πλάθοντας αυριανούς ευαισθητοποιημένους πολίτες. Όταν εγώ πήγαινα στον τιμημένο παιδικό σταθμό των Εξαρχείων η νηπιαγωγός με είχε ντύσει χαβανέζα. Ήταν η μόδα του 80 μην την παρεξηγείτε. Τώρα είναι η μόδα του περιβάλλοντος με ειδικά αφιερωμένη μέρα. Και των ζώων.

Είναι εκπληκτικό πόσο εύκολα πλάθονται οι παιδικές ψυχές. Πόση δύναμη κρύβεται μέσα τους και πόση βεβαιότητα πασπαλισμένη με αυταπάτη τις συντροφεύει ότι όλα θα φτιάξουν. Ευτυχώς αυτή η ηλικία περνά γρήγορα. Και η αλήθεια δεν αργεί να φανεί. Συμβουλή σας δίνω. Κρατήστε την αλήθεια μακριά από τα παιδιά σας πρωθυπουργέ. Μην τους αποκαλύψετε πως επί των ημερών της βασιλείας σας κάηκε ολόκληρη η Πελοπόννησος. Πως όλη η Ελλάδα θρηνούσε κι εσείς φορούσατε υποχρεωτικά τη μάσκα της θλίψης υποσχόμενος πως όλα θα φτιάξουν. Μην τους αποκαλύψετε ποτέ πως επί των ημερών σας κάηκε η Ρόδος ενώ στην απέναντι «εχθρική» Τουρκία 4 αεροπλάνα κατάσβεσης ήταν ακινητοποιημένα γιατί δεν ζητήθηκαν ποτέ. Πως έγινε στάχτη και μπούρμπερη ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας ενώ ένας από τους επιστήθιους κυβερνητικούς σας φίλους προσπαθούσε να καθησυχάσει το λαουτζίκο λέγοντας πως η Αθήνα έχει κι άλλους πνεύμονες πρασίνου. Και προς Θεού. Εκείνο το εξώφυλλο «των Νέων» με τα απανθρακωμένα ελάφια στείλτε το στην ανακύκλωση. Εδώ και ένα χρόνο έχει στοιχειώσει το δικό μου ύπνο. Πόσο μάλλον τον δικό τους. Και η λίστα είναι μεγάλη δυστυχώς για μας πρωθυπουργέ. Κάηκε η Σαμοθράκη, τα Σπάτα, η Κερατέα, το Κρυονέρι, η Εύβοια, η Χαλκιδική. Μην τα αφήσετε να δουν τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς μόνο επαναλήψεις παίζει κι ακόμα και οι ατάκες του Ρετιρέ είναι χιλιοειπωμένες.

Προστατέψτε τα παιδιά σας από την αλήθεια. Από εσάς τον ίδιο είναι αδύνατο. Κι αν κάτι σκέφτομαι τούτη την ώρα είναι τι είναι πιο δύσκολο. Να είσαι γονιός ή πρωθυπουργός; Δυστυχώς για σας η απάντηση που τελικά δίνω είναι πως το πιο δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος. Άνθρωπος με ευαισθησίες, με συνείδηση, με ιδανικά, με ήθος. Φωτογραφίες από τη γιορτή που ήταν αφιερωμένη στο περιβάλλον έχετε; Σε σκαλιστές κορνίζες πάνω στο κομοδίνο θα είναι υπέροχες. Εκεί δίπλα θα αποκοιμίζονται οι τύψεις αν ποτέ τύχει και γεννηθούν είμαι βέβαιη. Κρίμα…

Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008

Summer time

Καλοκαίρι θα πει…

Μαγιό βρεγμένα
Κορμιά μπλεγμένα
Χείλη διψασμένα
Φιλιά παθιασμένα
Σεντόνια τσαλακωμένα


Χέρια που αγκαλιάζονται
Αισθήματα που μοιράζονται
Σώματα που εκτροχιάζονται
Γεύσεις που ανταλλάσσονται

Γεμάτες νύχτες
Μοναδικές ανατολές
Μαγευτικά δειλινά
Τσιγάρα μισά - μισά
Έρωτας σε μεγάλες δόσεις

Τρίτη, Ιουλίου 22, 2008

Όταν η Cindy συνάντησε την Κατερίνα...


Όταν η Cindy συνάντησε την Κατερίνα ήταν ένα απίστευτα νωχελικό απόγευμα που έτεινε να γίνει βράδυ. Ήταν ένα κομπλεξικό απομεσήμερο που έσερνε νωχελικά το κουφάρι του και ήταν καταδικασμένο να μείνει στην αφάνεια, να χαθεί, να ξεχαστεί μαζί με τη ζέστη και τη νωθρότητα που κουβαλούσε. Όχι για όλους.

Για μερικούς ήταν το τέλος ενός Σαββατοκύριακου, ενός κουραστικού απογεύματος μέσα στην κίνηση με επιστροφή από τις παραλίες. Όχι για μένα. Όχι για εκείνη.

Δεν είχαμε μιλήσει όλη μέρα. Την προηγούμενη με ένα τηλεφώνημα είχαμε πει ότι ισχύει. Μέχρι την ώρα της συνάντησης αγκαλιά με την παρακμή προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί, να φάει και να ετοιμαστεί. Τον έπεισα.

Τον έπεισα και πήγα. Και ενώ έπαιζα εντός έδρας κάπου μέσα μου είχα μια αμφιβολία να με ροκανίζει. Λίγο πριν αρχίσω να προβληματίζομαι και να αγχώνομαι πέρασε ένα ίδιας μάρκας και χρώματος αμάξι με της Κατερίνας με έναν κούκλο μέσα και το θεώρησα σημάδι από το Θεό. Μετά εμφανίστηκε και η Κατερίνα. Με τα μεταξωτά φυσικά. Με γυαλί, με πράσινες ματάρες που η φωτογραφία αδικεί και με καστανά μαλλιά. Πριν τη συναντήσω έβαζα στοίχημα ότι θα είναι ξανθιά. Την πάτησα.

Την πάτησα. Έχασα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Κάπου νύχτωσε αλλά εμείς ήμασταν ακόμα εκεί. Κάπου το μέρος είχε ζέστη αλλά τελικά μικρή σημασία είχε. Κάπου ο καφές έγινε ουίσκι και τα φώτα άναψαν. Κάπου τελικά αυτό το πακέτο που κουβαλά δεν χορταίνεται…δεν μεταφέρεται…δεν αποτυπώνεται και δεν εκφράζεται με λέξεις.

Γιατί οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για κάποιον που κουβαλά τόσο πλούσια αισθήματα. Φτωχές και περιττές. Η Κατερίνα κουβαλά την υπερβολή σε ενικό αριθμό και την απιθώνει με περισσή λιτότητα μπροστά σου απλά για να απλώσει το χέρι της και να πιάσει το δικό σου πάνω από τους φράχτες των μικροκόσμων σας.

Κι αν γράφω με τέτοιο ενθουσιασμό είναι γιατί θα ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω Κατερίνα. Κατερίνα στη μόρφωση και στην κουλτούρα. Κατερίνα στη θηλυκότητα και το νάζι. Κατερίνα στο μεγαλείο ψυχής. Κατερίνα με τα χέρια απλωμένα, με τα μάτια χαμογελαστά. Με τα προβλήματά στην μπάντα και το μικρόκοσμό στο περιθώριο για τα άλλα, τα μεγάλα. Κατερίνα σε όλα. Κατερίνα με φόρα στα γκάζια και βύρα στις άγκυρες…γιατί ζωή μου…ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη. Κατερίνα σε ευχαριστώ…που υπάρχεις…που είσαι τόσο αθεράπευτα αυθόρμητη απίστευτα αυθεντική…που είσαι εσύ.

Το τριήμερο που πέρασε η Cindy γνώρισε ξεχωριστούς ανθρώπους. Για να ακριβολογούμε συστήθηκε για να πει ευχαριστώ. Και χάρισε ένα κομμάτι της προσωπικής της ζωής, θυσιάζοντας την ανωνυμία της.

Υ.Γ. Όταν γράφεις στις 4 το πρωί είναι λογικό να αναρτώνται κείμενα μισά. Και είναι κρίμα γιατί η Κατερίνα είναι ολόκληρη…μια αγκαλιά. Θα σου το εξηγήσω…την επόμενη φορά με μπύρες. Μόνο να…μην ανάψεις τσιγάρο για να με διαβάσεις Κατερινιώ!

Κυριακή, Ιουλίου 20, 2008

Η σχολή του κάγκουρα

Αν θέλαμε να αντιγράψουμε το Sex and the city και τις ηρωίδες του δεν θα μας λυπόμουν καθόλου. Αν θέλαμε να φλερτάρουμε επίσης. Κι όμως. Χτες προσπαθήσαμε να καταρρίψουμε κάθε μύθο. Τέσσερις γυναίκες μόνες στην παραλιακή δεν ψάχνονται και δεν ψάχνουν. Δεν καμακώνονται και δεν καμακώνουν. Δεν θέλουν άντρα ούτε συζητούν για το sex. Είναι κολλητές από το Γυμνάσιο διάολε και έχουν βγει να περάσουν μόνες τους καλά. Κανένας άντρας δεν μπόρεσε να το καταλάβει αυτό ή για να είμαστε ακριβείς κανείς κάγκουρας και κανένα 16χρονο δεν το έπιασε το νόημα. Αφού δεν μας πήγαν μέσα πάλι καλά.

Η φυλή του κάγκουρα τείνει να δημιουργήσει σχολή. Να φτιάξει κίνημα και να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την πόλη. Η φυλή του κάγκουρα ποικίλει σε ηλικία και χαρακτηριστικά έχει όμως ένα κοινό γνώρισμα. Αποτελείται από τύπους που δεν θα ήθελες ρε γαμώτο να συναναστραφείς μαζί τους ποτέ μα ποτέ. Κι όμως αυτοί θεωρούν ότι είσαι πολύ καλή για να σου την πέσουν. Και ζεις ένα μαρτύριο. Γιατί είσαι ευγενική. Γιατί είναι βλάκας. Γιατί δεν θες να χαλάσεις τη διάθεσή σου. Γιατί θεωρεί πως τα κερασμένα σφηνάκια τεκίλα είναι πανάκεια. Δεν είναι.

Ο πρώτος κάγκουρας εμφανίστηκε στην παραλία. Πορτοκαλί μαγιό με μωβ βούλες και γυαλί μάσκα με λευκό σκελετό ήρθε να παίξει βόλλεϋ μπροστά μας. Μια λεπτομέρεια βέβαια είναι ότι δεν απέκρουε την μπάλα με τα χέρια αλλά μονίμως με το κεφάλι, τόσο που φοβήθηκα μην του μείνει κουσούρι. Έκανε τις πιο θεαματικές βουτιές, έριξε 34567 φορές τη μπάλα στα πόδια μας και ήρθε να ζητήσει συγγνώμη με το πιο γλοιώδες στυλ. Με μια λέξη, μεγάλος καραγκιόζης.

Ο δεύτερος κάγκουρας είχε εμφανιστεί το βράδυ της Παρασκευής σε μαγαζί της Πειραιώς όπου μας κέρασε και ήθελε να πιάσει κουβέντα. Είναι το πιο άθλιο είδος γιατί έχει περάσει τα πενήντα, γιατί έχει φράγκα, νομίζει ότι κάτι είναι και γιατί υπερτιμά τις δυνατότητές του και τα γκάζια της BMW του αλλά αυτό δεν μας νοιάζει και πολύ. Αποκρούεται εύκολα με μια και μόνο ατάκα. «Κάπου σε ξέρω…πρέπει να ήσουν συμμαθητής του μπαμπά μου». Φεύγει τρέχοντας. Εγώ και να ήθελα δεν μπορούσα. Τα γνωστά δεκάποντα με είχαν τσακίσει.

Χτες το βράδυ οι κάγκουρες ήταν αρκετοί. Ο πρώτος έρχεται και την πέφτει σε μια από τις κολλητές αλλά θέλει να το παίξει και κούλ ανοίγοντας συζήτηση σε όλες μας με την πιο κλασσική ατάκα του στυλ με τι ασχολείσαι. Και εκεί ενώ μέχρι τότε ήμουν χαλαρή και γέλαγα σοβαρεύω και τον ρωτώ αν έχει δει ποτέ στην τηλεόραση τη διαφήμιση «Μύριαμ και Τζόσουα» προβλέπουμε το μέλλον σας. Μου λέει ναι και του λέω ότι είμαι μια από τις πολλές Μύριαμ που λέω τα ταρώ και δίνω συμβουλές. Του εξηγώ ότι επιλέγω την πρωινή βάρδια που κυρίως τηλεφωνούν για επαγγελματικά και οικονομικά ζητήματα και πως οι βραδινές είναι οι χειρότερες γι αυτό και τις αποφεύγω. Οι κολλητές γελάνε και εγώ τελείως σοβαρή τον κοιτώ που με κοιτά σοβαρά και σκέφτομαι ότι μου κάνει πλάκα κάποιος. Με ρωτά τι μεροκάματο παίρνω και αν το έχω σπουδάσει. Είμαι πλέον απελπισμένη, ένα βήμα από τη θάλασσα και θέλω να φουντάρω μέσα. Πριν με πιάσουν τα κλάματα, ρωτά την άλλη κολλητή αν οδηγεί και εκείνη του απαντά πως έχει μια ροζ γουρούνα. Και εκεί ο τύπος την ρωτά αν την πουλά γιατί δεν βολεύεται με το αμάξι.

Οι επόμενοι κάγκουρες οδηγούν πενηνταράκι, μας πετυχαίνουν στο φανάρι και επειδή είναι καλοκαίρι και έχουμε ανοιχτό το παράθυρο μας ρωτούν αν θέλουμε να τους πάρουμε μαζί. Λέμε όχι αλλά δεν πτοούνται. Μας πλευρίζουν μια ανάσα τόσο που τα παίρνω και τους λέω πως αν μου σπάσουν τον καθρέφτη θα τους πάρει ο διάολος. Χαμογελάνε και μου λένε πως θα είναι ένας τρόπος να γνωριστούμε καλύτερα. Αν είδατε τέσσερις τύπισσες σε ένα αμάξι να κάνουν σφήνες στην παραλιακή χτες μην τις παρεξηγήσετε. Από κάτι 16χρονα ήθελαν να ξεφύγουν. Ουφ, τα κατάφεραν!!

Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2008

Εκείνη κι εγώ

Η Νανά Τσούμα κάνει εκπομπή από Δευτέρα έως Παρασκευή 22.00 - 24.00 στη ΝΕΤ 105,8.
Κατάλαβε τι δράμα ζω με "εκείνη" και αποφάσισε να μου συμπαρασταθεί εκθέτοντας τη και από το μικρόφωνο. Απόψε. Εγώ θα συντονιστώ για να την (μας) ακούσω. Το ίδιο να κάνετε κι εσείς. Βρέθηκε κάποιος τελικά να τη μαζέψει!!
Καλημέρες!!

Αν η ματαιοδοξία της μπορούσε να μετρηθεί θα χτυπούσε κόκκινο. Την παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες ανελλιπώς. Σε μια αέναη κίνηση, σε μια μόνιμη εγρήγορση, στροβιλίζεται στα στενά όρια του μικρόκοσμού της ή στα μεγάλα όρια των ονείρων της – αυτό δεν θα το μάθω ποτέ -, κοιτά τις σημειώσεις της και ρίχνει κλεφτές ματιές στον καθρέφτη χαζεύοντας το είδωλό της. Το παραδέχομαι, με εκνευρίζει η στάση της. Βλέπω τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της κι ας βάφεται κάθε πρωί. Την κοιτώ που σηκώνεται με πόνους από το κρεβάτι πιασμένη αφού την προηγούμενη μέχρι τα ξημερώματα ξενύχτισε διαβάζοντας και τη λυπάμαι. Κι όμως αυτή θα φορέσει το κόκκινο φόρεμα για να ανέβει στη σχολή. Σήμερα ήθελα να τσακωθώ μαζί της. Την βλέπω αγχωμένη, πιεσμένη με μια σιγουριά όμως από την άλλη πλευρά που ισορροπεί τη ζυγαριά της ζωής της και ήθελα να την βάλω στη θέση της. «Μαζέψου» ήθελα να της φωνάξω. Αγκαλιά με την τελειομανία της με έχει τελείως γραμμένη. Πατά το κουμπάκι, δοκιμάζει, αποδοκιμάζει, ξαναδοκιμάζει, μέχρι τελικά να επιδοκιμάσει. Χαμόγελο ικανοποίησης χαράζεται στα χείλη της. Μια εβδομάδα πριν, τη ρώτησε η καθηγήτρια αν ξέρει να κάνει κάτι. «Όχι» της απάντησε ευθαρσώς. «Τότε;» Η απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της γυναίκας. «Θα μάθω.» Έμαθε. Είχε κανείς αμφιβολία; Εγώ όχι πάντως…

Στο μεσοδιάστημα της παράνοιας που ζει κάνει σχέδια για τις διακοπές της. Την άλλη εβδομάδα φεύγει. Ελπίζω να κατεβάσει διακόπτες. Την βλέπω που στα κλεφτά κοιτά τη βιβλιοθήκη της. Με τα τρεχάματα δεν έχει προλάβει να διαβάσει τον «καιρό των Χρυσανθέμων» του Μάνου Ελευθερίου κι ας το έχει αγοράσει πάνω από ένα μήνα. Δεν έχει διαβάσει ούτε τον τελευταίο τόμο του Harry Potter. Ποιο θα πάρει μαζί της, ο Θεός και η ψυχή της – αυτή βέβαια δεν πιστεύει στο Θεό αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Στοιχηματίζω ότι θα τα πάρει και τα δύο. Δίπλα – δίπλα στη βαλίτσα όπως και στη βιβλιοθήκη. Από κάτω ένας τόμος του Βάρναλη κοιτά υποτιμητικά την ιεράρχησή της και ασφυκτιά από το στριμωξίδι. Τα άπαντα της Άλκης Ζέη τον σπρώχνουν στη γωνία. Λίγο πιο δίπλα η Λιλή Ζωγράφου με το θράσος της έχει απλώσει το δικό της αντίσκηνο. Ένας αχταρμάς η βιβλιοθήκη της, όπως και η ζωή της. Η τάξη υπάρχει μόνο στο μυαλό της. Η έτσι νομίζει τουλάχιστον.

Σήμερα την έχω δει ελάχιστα. Προ ολίγου που γύρισε είπα θα κάτσει λίγο να τα πούμε. Άλλαξε και πάει στο κομμωτήριο. «Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντες με μαργαριτάρι» της φώναξα. Με κοίταξε με απαξίωση και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Αυτή η τύπισσα έχει αποθρασυνθεί. Κάποιος να τη μαζέψει…
Μακάρι εγώ να μπορούσα…

Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2008

De profundis

Κάθε βήμα και ένας κύκλος. Κάθε νέο ξεκίνημα και η αρχή του. Κάθε τέλος φέρνει κάτι άλλο. Μια αλληλουχία από κύκλους φτιαγμένους από άσπρη κιμωλία σε μαυροπίνακα. Πάντα σχεδιασμένους με το χέρι…για να φαίνεται το τέλος που ενώνεται με την αρχή.

Σαν χτες μου φαίνεται που έκλεισε ο προηγούμενος. Πότε πέρασαν τα χρόνια; Πότε το καλοκαιρινό φουστανάκι έγινε γυναικείο φόρεμα και κρύφτηκε κάτω από την τήβεννο; Πότε το κοριτσάκι μεταλλάχθηκε σε γυναικούλα χωρίς να περάσει ποτέ από το σκαλί της γυναίκας; Αν η ανασφάλεια πηγαίνει χέρι – χέρι με το συμβιβασμό και πόσο της κόστισε αυτό το αλισιβερίσι θα ήθελα κάποτε να τη ρωτήσω. Μη γελάς, σοβαρά, θα το κάνω…
Εκείνη έλειπε. Όχι γενικώς και αορίστως. Ειδικώς και σε σένα. Μην το σκέφτεσαι. Μην της κακιώνεις.

Θύμισε μου πότε ήταν που πρωτοανεβήκαμε εκείνα τα σκαλιά για να τα κατεβούμε χρόνια μετά πιο ώριμοι, δώρο με μια σκολίωση ο καθένας και μια εφηβεία που είχε φτάσει αισίως προς το τέλος της; Γλιστρούσαν τα τακούνια μου θυμάσαι; Πρώτη φορά έβαζα ψηλοτάκουνα. Το φόρεμα εκείνο δεν το ξαναφόρεσα από τότε. Κι ας μου άρεσε. Φυλαγμένο στο δεξί μέρος της ντουλάπας το έχω…

Δεν είναι που φοβάμαι τις νέες αρχές... Είναι που το τέλος πάντα είναι ψυχοφθόρο. Έχω αγωνιστεί γι’ αυτό το τέλος. Για το κάθε τέλος. Μπορώ να παραδεχτώ ότι το προκάλεσα πρώιμα. Κι αυτό και τα προηγούμενα. Κι ας έχει η συνταγή ένα κουταλάκι του γλυκού αγωνία, μια πρέζα ανασφάλεια και στην άκρη του κουταλιού φόβο. Έχει γενναίες δόσεις ονείρων. Και έτσι η συνταγή δεν γλυκίζει, πολύ και δεν λιγώνει.

Δεν είναι που βαρέθηκα… Είναι που δεν θέλω να βλέπω καταστάσεις να φθείρονται. Είναι που είμαι και από τη φύση μου απαιτητικός, δύσκολος άνθρωπος. Σιχαίνομαι τις δήθεν ευγένειες. Τις δήθεν καλοσύνες. Άμα με βρίσεις θα το εκτιμήσω ίσως γιατί αν μου πεις ψεύτικα ότι με συμπαθείς περιμένω πως και τι ο καθωσπρεπισμός που κουβαλάς μέσα σου να εκραγεί και να σε φασκελώσει.

Είναι Ιούλιος και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Όπως και εκείνον πριν από πέντε χρόνια. Ιούλιοι, μήνες μεταβατικοί, κουβαλούν πάνω τους ζέστη, κούραση και προσμονή…

Δευτέρα, Ιουλίου 07, 2008

Μια ανάρτηση της λεκάνης



-Θανάση άκουσε με μισό λεπτό
-Δεν μπορώ Cinderella
-Σε παρακαλώ Θανάση, δώσε μου μόνο δύο λεπτά. Να σου εξηγήσω
-Δεν γίνεται Cinderella. Μην επιμένεις. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου
-Σε παρακαλώ (τρέμουλο…σπάει η φωνή) μην με αφήνεις τώρα στα δύσκολα.
-Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Cinderella. Δεν είναι ότι δεν το θέλω, είναι ότι δεν μπορώ,
-(Κλαίει πλέον γοερά). Είσαι τόσο σκληρός.
-Είσαι τόσο υπερβολική.
-Είσαι τόσο γουρούνι (ανεβάζει τόνο φωνής και φυσάει δυνατά τις μύξες της)
-Cinderella γεια
-Μην κλείνεις, μη, μη. (ξαναβάζει τα κλάματα)
Μπιπ μπιπ μπιπ
-Μαλάκα (ξαναφυσάει τις μύξες της δυνατά και φασκελώνει το ακουστικό.)
Ξαναπαίρνει…
Δεν το σηκώνει
Ξαναπαίρνει με απόκρυψη
Το σηκώνει
(Τι βλάκας σκέφτεται και μιλάει μελιστάλαχτα)
-Ναι;; Θανάσηη μου εσύυυυυ;
-Τι θες Cinderella?
Να μου πεις πότε μπορείς μωρέ.
-Τη Δευτέρα. (του ξεφεύγει ένα ρέψιμο)
-Σίγουραααα Θανάση μου;;
-Μα φυσικά
(Άμα δεν έρθεις, να σου καεί το λυόμενο στη Λούτσα)
-Θα σε περιμένω Θανάση μου.

Κάντε μια ευχή να έρθει ο μαλάκας ο Θανάσης. Χάλασε το καζανάκι! Θέλω πιπί μου και κρατιέμαι. Ο γείτονας τσιρίζει στο μπαλκόνι μεσημεριάτικα και προ ολίγου που βγήκα και του είπα ότι θα τον χέσω δεν με πήρε στα σοβαρά. Φταίω εγώ μετά; Σκατούλες που θα έλεγε και η κολλητή μου…

Υ.Γ. Άμα συνεχίσουν τα παρανοϊκά τoστ (τυρί- ντομάτα) να ξέρετε ότι δεν είμαι καλά!!

Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008

Διευκρινίσεις

Ξεκινώ με τα ουσιώδη. Ζω. Βρίσκομαι στον πλανήτη εξεταστική. Κάνει ζέστη και διάβασμα. Κάνει νεύρα και διάβασμα. Κούραση και διάβασμα. Υπνηλία και πάντα διάβασμα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ζω. Φυτοζωώ αγκαλιά με τα βιβλία, παρέα με τις ασκήσεις, τελικά είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Έχω διαβάσει όλα τα σχόλια. Δεν έχω προλάβει να απαντήσω στον καθένα όμως ξεχωριστά και έχω χαθεί και από τους δικούς σας οντάδες. Να με συγχωράτε. Εδώ στον πλανήτη εξεταστική τα πράγματα είναι κομματάκι ζόρικα. Και μπορεί πάντα να με ενδιέφερε το ταξίδι και όχι ο προορισμός όμως ετούτη την ώρα που βλέπω τη στεριά απέναντί μου θέλω διακαώς να αποβιβαστώ από το καράβι που λέγεται σχολή.

Θέλω να πω δυο πράγματα για την προηγούμενη ανάρτηση του ερωτηματολογίου γιατί πολλά ειπώθηκαν και σε μένα και στον Τζονάκο μου. Δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να καυτηριάσω ειδικά το περιοδικό το οποίο είναι από τα πιο έγκυρα και έχει μια μακροχρόνια ιστορία πίσω του. Γι’ αυτό δεν ανέφερα και όνομα. Άλλωστε έχω πολλές φορές πει ότι διαβάζω εφημερίδες, εγώ ήμουν εκείνη που πανηγύριζα και έκλαιγα μαζί όταν ανάρτησή μου δημοσιεύτηκε στα «Νέα», οπότε όχι δεν αυτοαναιρούμαι. Δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να μιλήσω επί προσωπικού. Έκανα αυτή την ανάρτηση γιατί ήθελα να σχολιάσω τη δημοσκόπηση συγκεκριμένα. Δεν έχω πρόβλημα με τις δημοσκοπήσεις γενικότερα. Στις εκλογές πανηγύριζα που με είχαν σταματήσει στα exit polls. Τόσο τρελή… ναι.

Δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα να μιλήσω για τη θανατική ποινή, για τα ιδιωτικά λέμε τώρα «πανεπιστήμια», για τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης και λοιπά κοινωνικά ζητήματα. Δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω επίσης για τους λόγους που με έκαναν να ανοίξω το blog, για το αν σερφάρω στο διαδίκτυο και αν έχω γνωρίσει άλλους bloggers από κοντά. Τα ιστολόγια μπορεί να είναι πολλά αλλά πρωτίστως είναι μέσα κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και διαδράσεων μεταξύ ανθρώπων που λατρεύουν το διάλογο, έχουν μάθει να διαβάζουν, να μοιράζονται, να έχουν επιχειρήματα και να μην υψώνουν τον τόνο της φωνής τους για να επιβληθούν!

Με χαλάει όμως να απαντήσω σε ταξικές και κομματικές ερωτήσεις. Με χαλάνε οι ερωτήσεις του τύπου «ποια είναι η οικονομική σας κατάσταση.» Δεν αφορά κανέναν. Ούτε εσάς που με διαβάζετε, ούτε τους κολλητούς μου, ούτε τη γειτόνισσα. Αφορά μόνο εμένα. Την καθημερινότητά μου, τη ζωή μου. Με χαλάει η ερώτηση των σπουδών και της εργασίας. Όσοι με διαβάζετε θα έχετε ψιλοκαταλάβει με τι ασχολούμαι. Τι διαφορά όμως έχει αν είμαι στην Πάντειο, στη Φιλοσοφική ή στα ΤΕΙ Πειραιά. Αν είμαι κομμώτρια, ή έχω περίπτερο στη Πλατεία Μαβίλη δίπλα από τη καντίνα με το βρώμικο. Ποιον αφορά και ποια αλήθεια που καταθέτω αλλάζει μέσω του μορφωτικού (;;) επιπέδου που έχω (ή δεν έχω), των σπουδών που έχω ή δεν έχω κάνει;

Και τέλος, με χαλάνε οι κομματικές ερωτήσεις. Η προσπάθεια ταύτισης της πολιτικής με τα κόμματα. Που όχι δεν είναι έννοιες ταυτόσημες. Ούτε συνυφασμένες. Απέχουν έτη φωτός. Και δηλώνω πολιτικοποιημένη αλλά όχι κομματικοποιημένη. Εγώ είμαι αυτή που είχα κάνει την ανάρτηση για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Για την Αριστερά που έχει βρει στον προφυλακτήρα. Για τα αεροπλάνα που πέφτουν, για τα ζώα που κακοποιούνται. Αυτά είναι πολιτική. Η ζωή γύρω μας, η ευαισθησία, τα ανοιχτά μάτια, τα ανοιχτά παράθυρα να μπαίνει η αλήθεια μέσα και να φυσά αεράκι αλλαγής. Πολιτική είναι να μην κατεβάζεις τα σκουπίδια με το ασανσέρ και να ξεχωρίζεις τα τενεκεδάκια της κόκα κόλα για την ανακύκλωση.

Μπορεί να ασχολήθηκα παραπάνω από όσο έπρεπε. Μπορεί και όχι. Πολλοί απλά πατήσατε το delete και καλά κάνατε. Πολλοί απαντήσατε και σας βγάζω το καπέλο. Εγώ πάλι προβληματίστηκα. Πίσω από τα ιστολόγια κρύβονται απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Με άγχη, ανησυχίες, φόβους για το μέλλον. Που τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο, βρίζουν στα φανάρια, κορνάρουν, γελάνε, περιμένουν τη συναυλία του Manu Chao και δεν έχουν πληρώσει ακόμα το λογαριασμό του κινητού. Α ναι, επίσης φλερτάρουν και κάνουν έρωτα. Ποιο μέσο θα μπορέσει να το αποδεχτεί αυτό;

Σας ευχαριστώ όλους…για όλα.

Υ.Γ. Από μεθαύριο και πάλι μαζί σας με νέα επεισόδια.