To παπούτσι σου βρωμάει...αλλαξέ το!

Με τέτοια τρεχάματα που έχω αυτό τον καιρό, μόνο αναρτήσεις του ποδαριού μπορώ να κάνω. Με πήραν είδηση λοιπόν και μου ζήτησαν ο Τζονάκος και ο Νίκος να δείξω το αγαπημένο μου πατούμενο. Έλα όμως που το πατούμενο για μένα είναι μια μεγάλη ιστορία, μια τρελή εμμονή, ένα κόλλημα χωρίς γιατρειά. Το ίδιο πρόβλημα τίθεται και με το κεφάλαιο «τσάντα» αλλά αν το αναπτύξω και αυτό τότε ο αντρικός πληθυσμός θα σκίσει τα πτυχία του και θα καταραστεί τον Αδάμ που στάθηκε τόσο μαλάκας ώστε να ξεγελαστεί από μια μελαχρινή πρασινομάτα. Έκτοτε και επίσημα άρχισαν οι ντροπές και βρήκαν ο Manolo Blahnik, η Καλογήρου και ο Jimmy Choo γυναικεία θύματα για να εκμεταλλευτούν. Γιατί η σωστή μπαλαρίνα, το κατάλληλο peep-toe, η τέλεια δεκάποντη γόβα και το χρυσό πέδιλο χρειάζονται μελέτη, σπουδή και ενίοτε ωδή στον Ύψιστο ώστε να μας φανερωθούν.

Και πριν με κατηγορήσετε για υπέρμετρο καταναλωτισμό να σημειώσω ότι στις Πανελλήνιες είχε πέσει το εν λόγω θέμα και εγώ είχα γράψει Άριστα. Τώρα αν οι διορθωτές ήταν γυναίκες δεν μπορώ να το ξέρω. Στις ασκήσεις πάντως ζητούσαν επίσης το αντίθετο του καταναλωτισμού και εγώ είχα γράψει ασκητισμός. Θρίαμβος. Έμπαινα Νομική Κομοτηνής από τη Θετική κατεύθυνση εξαιτίας του καταναλωτισμού στην Έκθεση, του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου του 1830 και της Συνθήκης της Αδριανούπολης του 1829 στην Ιστορία. Αϊ σιχτίρ που τα θυμήθηκα αυτά νυχτιάτικα. Μα πόσο προφητική ήμουν όταν έβαζα ως avatar το γοβάκι που φορά το πριγκιπόπουλο στην παξιμαδοκλέφτρα- που ξεβράκωτη την πήρε και την έκανε κυρία;

Κι επειδή αυτές τις μέρες μπορεί να έχω κάνει περίπου 6853 χιλιόμετρα με τα πόδια και με μια ομπρέλα ανά χείρας καθώς είχε παλιόκαιρό τη μέρα που σε γνώρισα, να έχω ρίξει τόση δουλειά που θα ζήλευε κάθε εργοδότης και να έχω φάει τόση γραφειοκρατεία που ούτε στον εχθρό μου δεν θα ευχόμουνα, δεν θα μπορούσα να κάνω όμως εκπτώσεις στο παπούτσι που θα σας παρουσίαζα. Τις κόκκινες γόβες που είναι αγορασμένες πέρυσι από το Βερολίνο δεν σας τις δείχνω. Ούτε τις μαύρες καστόρινες που η μανούλα μου πλήρωσε 250 Ευρώ στον Μπουρνάζο για να τις βρω εγώ με 60 στη Zara στην Ερμού. Σας παρουσιάζω το ένα από τα δύο αγαπημένα μου καλοκαιρινά πέδιλα. Είναι τα μοναδικά τόσο ψηλά πέδιλα που έχω. Και τα πιο ακριβά. Η πόζα φαίνεται ανέμελη. Μην ξεγελιέστε. Κόπιασα μέχρι να τραβήξω αυτό ακριβώς που ήθελα και με τον τρόπο που ήθελα. Οι πιτζάμες που φοράω από πάνω με τον Donald να κάνει σκι δεν φαίνονται. Ούτε ότι η συγκεκριμένη πόζα είναι επιλεγμένη ανάμεσα από άλλες 15 στις 2 τα ξημερώματα χτες, στο καθρέφτη της ντουλάπας. Ευτυχώς που οι δικοί μου δεν με πήραν χαμπάρι. Και δεν διαβάζουν και το blog. Εσείς μπορείτε να γελάσετε ελεύθερα. Δεν παρεξηγώ!!