Δευτέρα, Ιουνίου 29, 2009

Just socializing…μην νομίζεις

( Ο τίτλος εμπνευσμένος. Πολύ εμπνευσμένος. Πάρα πολύ εμπνευσμένος από την τελευταία φορά που κατέβηκα Ελλάδα (χρόνια πριν, αιώνες μετά…). Για την ακρίβεια το βράδυ πριν κατέβω. Ναι, είχα κλείσει μια από εκείνες τις πολύ βολικές πτήσεις…στις 6 το πρωί. Όπου θα έπρεπε να είμαι στο αεροδρόμιο στις 4, δηλαδή να φύγω από το σπίτι στις 3. Δηλαδή να μην κοιμηθώ καθόλου. Είχα χλωρινιάσει, είχα τρίψει μοκέτα, είχα λάμψει τα 9 ολόκληρά μου τετραγωνικά, έλαμπαν τα πάντα, είχα φτιάξει και μια βαλίτσα 20 κιλών.
Είχε πάει η ώρα 1, με είχε πιάσει και εκείνη η αλλεργία, τόσο που έλεγα ότι δεν θα τη βγάλω καθαρή και είχα κρεμαστεί από το παράθυρο για να αναπνεύσω λίγο ακόμα αέρα εμπλουτισμένο με αυτά τα υπεργαμάτα σωματίδια γύρης και για να ακούσω τα κουτσομπολιά της αυλής. Το καλύτερό μου. Δύο Έλληνες, κλασσικοί Έλληνες που δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ, κράζανε την άτιμη κοινωνία όπως κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του. Κάποια στιγμή έρχεται ένας τυπάς, με ράστα, με σακίδιο στους ώμους, πολύ χυμαριό, καμιά σχέση με τους Έλληνες. Πάει να περάσει, τσουπ, ο ένας Έλληνας πετάγεται μπροστά του. Του κόβει το δρόμο του δίνει το χέρι. Hi, I am Costas, εδώ μένεις? του πετάει με αυτή την τέλεια προφορά που έχουν όλοι οι Έλληνες. Ο τυπάς λέει ένα ναι μέσα από τα δόντια του και κάνει να φύγει. Κι εκεί ο θεός ο Έλληνας του λέει. Just socializing…μην νομίζεις. Με παχύ το λλλ. Όπως πρέπει. )

Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ και μια από τις πρώτες μέρες στο πανεπιστήμιο και στα εργαστήρια, είπαμε να γνωριστούμε τα παιδάκια μεταξύ μας και να γίνουμε φίλοι. Για να σπάσει ο πάγος, κάποιος που δεν θυμάμαι ποιος - αλλιώς θα του έκλεβα την oyster και θα την έδινα σε κανέναν φτωχό - πρότεινε να γίνουμε φίλοι στο facebook. Ώ χριστέ μου. Ω Παναγιά μου. Τι ήττα ήταν αυτή? Ζάρωσα στην γωνιά μου και κατέβασα το κεφάλι…αλλά οϊμέ σαν άλλη Αντιγόνη (τι μελοδραματικά που τα γράφω, φτού μου κορίτσι μου) ήρθε η σειρά μου. Cindy εσύ? με ρώτησε μια τύπισσα από τον Ισημερινό. Μου πέσανε τα μούτρα τρεις ορόφους. Τι να έλεγα; Πως τα σνομπάρω αυτά; Η κρυφοblogger? Πως δεν είχα λογαριασμό από άποψη? Πως τι να μας πει εμάς το facebook και τα λοιπά? Είναι ένα σκέτο «δεν έχω», φορτωμένο με πολλές ενοχές και τύψεις και και και, ε και το θέμα έληξε εκεί.

Μήνες μετά, ένα βράδυ που βαριόμουνα πολύ, πάρα πολύ να διαβάσω αλλά έκανα ότι διάβαζα, όχι για μένα αλλά για τη φουκαριάρα τη μανούλα μου που με έστειλε εδώ πάνω, είπα να φτιάξω λογαριασμό. Ε, τον έφτιαξα. Ε δεν κατάλαβα και πολλά αλήθεια σου λέω.

Πλάκα δεν έχει, κουτσομπολιό έχει - αλλά εμείς δεν ενδίδουμε σε αυτά, σε παρακαλώ για ποια με πέρασες - ο καθένας γράφει το μακρύ του και ποτέ το κοντό του και όλοι μα όλοι έχουν τραβήξει τουλάχιστον 345632 φωτογραφίες πριν διαλέξουν την καλύτερη ως βιτρίνα του προφιλιού τους. Ναι και οι ξένοι έχουν προφίλ. Όλοι οι ξένοι. Δεν αντιλέγω. Μόνο που οι ξένοι δεν λιώνουν στα παιχνίδια του fb από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στα waka-ma(la)ka και δεν συμμαζεύονται. Οι ξένοι δεν κάνουν τα 2796432 τεστ που είναι τόσο γελοία, αχ Παναγία μου. Τι βρακί φοράς. Τι αμάξι είσαι. Ποια στάση σου αρέσει στο sex. Δηλαδή αντί να πας να το κάνεις…ε και εκεί μέσα από την πρακτική…να καταλήξεις σε συμπεράσματα…όχι αγάπη μου, επιλέγεις τη θεωρία και τα συμπεράσματα του fb. Μα για όνομα! Εγώ θα στα λέω; Ντίπ μυαλό δεν έχεις;

Άσε πια όοολα εκείνα τα γκρουπ στα οποία σε καλούνε. Αχ πονεμένη ιστορία!! Από πού να την πιάσω! Φέρτε τα wendy’s πίσω στην Ελλάδα. Ναι, κι εμένα μου άρεσαν αλλά μην το παρακάνουμε παιδιά (πες μου τώρα ότι δεν έτρωγες τις πατάτες με το λιωμένο τυρί και το μπέικον να τα βάψω μαύρα) !! Λέμε όχι σε αυτούς που κάθονται στην εξωτερική θέση στα Μ.Μ.Μ ενώ η εσωτερική είναι άδεια (εγώ κάθομαι…μην με μαυρίσεις σε παρακαλώ!). Έβλεπα κι εγώ Λάμψη με τη γιαγιά μου (πόσες πλατινέ γκόμενες έχει στρατολογήσει η Σάντρα, πες μου πόσες!). Μια αγάπη δεν τελειώνει με ένα χωρισμό (εδώ άμα θες να το κάνεις σωστά…ε πας και γίνεσαι και θαυμαστής της σελίδας του Οικονομόπουλου…και έρχεται και δένει το γλυκό συκαλάκι του πόνου!). Και πολλά πολλά άλλα. Που άμα έχεις τις μαύρες σου, που και που γελάς.

Αλλά το χειρότερο από όλα, αυτό που σε τσακίζει, σε γονατίζει, σε ισοπεδώνει σαν άνθρωπο είναι εκείνα τα friend requests από τους ξέμπαρκους. Που πως γίνεται όλοι αυτοί οι ξέμπαρκοι…να είναι άντρες, να έχουν σε φωτογραφία τους κοιλιακούς ή το αμάξι τους και να έχουν ονόματα όπως Μήτσος13, Κυριάκος7, ή κάτι πιο εξεζητημένο με ολίγον αγγλικό μέσα…δεν το κατάλαβα ποτέ. Και το χειρότερο δεν είναι ότι σου ζητάνε να γίνουν φίλοι σου. Το χειρότερο είναι ότι πιστεύουν ότι θα δεχτείς! Από την εποχή του σχολείου ακόμα…που σαν άλλο κακομαθημένο δεν ήθελα να γίνω φίλη με το βασιλάκη…και αρνιόμουνα να μιλήσω σε αγνώστους…μέχρι σήμερα…η διαφορά είναι μικρή. Σαν πιτσιρίκι μου βγάζω τη γλώσσα…που εγώ η αντιδραστικιά ενέδωσα…κι ας εξακολουθώ να τα κοροϊδεύω όλα αυτά. Fb και μαλακίες…άϊ σιχτίρ!!

Υ.Γ ήθελα να γράψω και για τα υπόλοιπα social networks τρομάρα μου. Ναι, twitter, msn, blogs και τα λοιπά βάζοντας κι εγώ το λιθαράκι μου στην κοινωνική μελέτη του γίγνεσθαι…είσαι και φαίνεσαι…μέσα από τα μηχανήματα του σατανά…laptops, desktops και δεν συμμαζεύεσαι...(κάτσε και λίγο σπίτι σου νυσάφι πια) Δεν βαριέσαι. Μια άλλη φορά. Δεν χανόμαστε εξάλλου. Μήπως είδε κανείς σας το χαρτάκι με τα passwords μου; Κάπου εδώ το είχα αφήσει.

Τρίτη, Ιουνίου 23, 2009

Η Μελίνα, τα μάρμαρα και το sms.

Γράφε, γράφε, το βρήκα τι θα του στείλεις. Η φίλη μου απέναντι έτριβε τα χέρια της. Κάποια καλή ατάκα της είχε έρθει. Θα τον τσακίσεις, συνέχισε ακάθεκτη. Λοιπόν να το. «Οι πλειοψηφίες είναι πάντα σεβαστές. Γιατί έχουν δίκιο. Ήσουν τόσο λίγος, όσο όλοι λέγανε». Καλό, πιασάρικο. Στον έρωτα όλα επιτρέπονται. Στείλτο. Κόντευε να μας ακούσει όλη η καφετέρια. Από τη χαρά της, είχε σηκώσει τη φωνή δύο τόνους. Να δούμε τι θα σου απαντήσει τώρα. Το μήνυμα το έγραψα. Αλλά δεν το έστειλα ποτέ. Έφταιγαν αυτές οι πλειοψηφίες που είχε μέσα του. Αυτές που κουβαλούσε και με τρόμαξαν. Το έσωσα στα πρόχειρα. Και στα πρόχειρα έμεινε. Γιατί εγώ, εγώ ανέκαθεν υπήρξα παιδί της μειοψηφίας. Παιδί του αντίθετου ρεύματος. Παιδί ασυμβίβαστο. Πάντως παιδί!

Κι έτσι και προχτές. Έβλεπα στις ειδήσεις τον δημοσιογράφο να λέει πως δεν υπάρχει Έλληνας που να μην θέλει να επιστρέψουν τα μάρμαρα και ένιωσα για ακόμα μια φορά μόνη. Μειοψηφία. Λίγη. Όλοι θέλουν να επιστρέψουν. Όλοι θυμούνται την ιστορία, φωνάζουν, απαιτούν. Αυτό το δίκιο του Έλληνα που ανακατεύεται με το φιλότιμο και με εκείνη την ξεροκεφαλιά. Όλοι θέλουν. Εγώ δεν θέλω ρε μάστορα. Χάζεψα αυτές τις μέρες στο youtube βιντεάκια της Μελίνας που απαιτούσε την επιστροφή των μαρμάρων. Διάβασα και εφημερίδες. Όλοι θέλουν να επιστρέψουν τα μάρμαρα.

Δεν είδα όμως κανέναν να αντιδρά με το νόμο που βρίσκεται σε ισχύ σήμερα και επιτρέπει κάθε χρόνο στις ξένες ανασκαφικές ομάδες να παίρνουν μαζί τους ένα ποσοστό από τα ευρήματα. Πήγαινε μια βόλτα από το Λούβρο, όχι για να καμαρώσεις τη Νίκη της Σαμοθράκης, ούτε την Αφροδίτη της Μήλου. Πήγαινε για να δεις την πύλη της Βεργίνας που μεταφέρθηκε εκεί τη δεκαετία του 90 με τις ευλογίες του ελληνικού κράτους.

Δεν είδα κανέναν να αντιδρά που τα μάρμαρα του ιερού βράχου, ναι βρε, αυτά που έχουμε εμείς υπό την προστασία μας, είναι χαραγμένα με Μήτσος + Σούλα = L. F. E. ή Πετρούλα σ αγαπώ. Παντού.

Δεν είδα κανέναν να αντιδρά που κάθε πρωί μετά την πανσέληνο του Αυγούστου…εκεί που ανοίγουν οι αρχαιολογικοί χώροι για το κοινό…μαζεύονται αμέτρητες καπότες και σύριγγες, ενθύμια της προηγούμενης βραδιάς. Μάτια μου η Έλλάδα, την πάει την φεγγαράδα…κι αν είσαι και ξενύχτης σε πάει και μια βαρκάδα.

Δεν είδα κανέναν να αντιδρά που πέρυσι από το δικό μας Ηρώδειο ξεκολλήθηκαν 3 τόνοι τσίχλας από τα μάρμαρα. Που οι κυρίες της τιμής φορούν τα δωδεκάποντα και ανεβαίνουν τα μάρμαρα πληγώνοντάς τα ανεπανόρθωτα. Γιατί η Ανδρομάχη χωρίς Έκτορα παλεύεται. Χωρίς τακούνι δεν παλεύεται.

Δεν είδα κανέναν να φωνάξει για τους χιλιάδες αρχαιολόγους που βρίσκονται σε ομηρία από του Υπουργείο Πολιτισμού με συμβάσεις που λήγουν και ανανεώνονται ανά τετραετία και πάντα ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα στη χώρα του πολιτισμού, εκεί που η ιστορία αναβλύζει.

Δεν είδα. Δεν άκουσα. Στο Βρετανικό λοιπόν τα μάρμαρα. Εκεί, γιατί τους αξίζει ο σεβασμός. Στο Βρετανικό που τα επισκέπτονται πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο. Στο Βρετανικό, όπου η είσοδος είναι δωρεάν. Κι ας λένε ότι θέλουν οι πλειοψηφίες. Ή μάλλον…δεν πάνε να λένε οι πλειοψηφίες…

Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

Συγγνώμη που στο χαλάω...

Τρία βήματα από το κρεβάτι στο γραφείο. Μα μου φαίνονται βουνό. Κάθομαι στον υπολογιστή μα μετά από λίγο παίρνω τις σημειώσεις μου και επιστρέφω στο κρεβάτι. Καταφέρνω να συγκεντρωθώ για λίγο. Διαβάζω, σημειώνω, κάπου το μυαλό ξεφεύγει. Φταίει και το ελληνικό κινητό που χτυπάει. Δεν το σηκώνω. Είμαι τυχερή. Είναι καρτοκινητό και δεν έχει αναγνώριση. Τόσα χρόνια, το ίδιο νούμερο, λογικό είναι. Το κεφάλι μου πονάει. Το αγγλικό ευτυχώς το ξέρουν λίγοι. Αυτοί που πάντα με προστάτευαν από τους πολλούς. Παλιοί συμμαθητές, άνθρωποι που έχω να μιλήσω μαζί τους από τότε που τελείωσε το σχολείο με παίρνουν να δουν αν το έμαθα. Στα άσχημα όλοι συσπειρώνονται. Ο πόνος μετριάζεται όταν μοιράζεται λένε. Σαχλαμάρες λένε. Ο πόνος είναι μοναδικός. Για τον καθένα ξεχωριστός. Τουλάχιστον η απόσταση που μου προσφέρει το Λονδίνο με προστατεύει, όπως πάντα. Τέρμα.

Στην Ελλάδα οι θάνατοι από τροχαία ατυχήματα είναι σχεδόν δυό φορές πιο συχνοί απ 'ότι παγκοσμίως και ανέρχονται σε 2.000 θανάτους, 4.000 βαριά και 30.000 ελαφρά τραυματισμένους κατά μέσο όρο το χρόνο. Από τους νεκρούς και τους τραυματίες το 1/3 είναι παιδιά.

Κουράστηκα. Κουράστηκα να ακούω για γνωστούς γνωστών που εκεί στην εθνική Πρέβεζας – Άρτας, εκεί που λόγω έργων δεν υπήρχε φωτισμός ένα φορτηγό τους πήρε αμπάριζα πάνω στη μηχανή. Δεν θέλω να μάθω για άλλους γνωστούς που εκεί στη Κοκκινοπούλου σφηνώθηκαν στο διαχωριστικό, στην αναποδη στροφή, ξέρεις μετά από το 5*5. Δεν θέλω να δω το τροχαίο εκεί στην Κορίνθου - Πατρών. Να μάθω για την οικογένεια που ξεκληρίστηκε.
Κλείνω τα αυτιά. Δεν θέλω να ακούσω, να αποστηθίσω λεπτομέρειες για τον φίλο που έφυγε χαράματα στην Κηφισίας, εκεί στον παράδρομο που ο δήμαρχος λέει πως ανήκει στο Υπεχωδε αλλά το Υπεχωδε λέει πως ανήκει στο δήμο. Είμαι μικρή, πολύ μικρή, εγωιστικά μικρή. Σιχαίνομαι τις κηδείες.

Αύξηση παρουσίασαν τα τροχαία ατυχήματα που σημειώθηκαν στη χώρα το μήνα Φεβρουάριο σε σχέση με τον ίδιο μήνα του 2008. Σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κατά το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2009 τα οδικά τροχαία ατυχήματα, που συνέβησαν σε ολόκληρη τη χώρα και προκάλεσαν το θάνατο ή τον τραυματισμό ατόμων, ανήλθαν σε 1.079. Στα ατυχήματα αυτά 108 άτομα έχασαν τη ζωή τους, 115 τραυματίστηκαν βαριά και 1.191 τραυματίστηκαν ελαφρά.

Μια αηδία το facebook. Μια νούλα, ένα μηδενικό. Κλειστό κι αυτό. Στη σελίδα του παιδιού γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Αφιερώσεις από παλιούς συμμαθητές. Μια τύπισσα γράφει τραγελαφικές ιστορίες από το σχολείο. Θέλω να ουρλιάξω. Να τη βρίσω. Αλλά δεν το κάνω. Μια άλλη βάζει φωτογραφίες μαζί του. Η μακαβριότητα σε όλο της το μεγαλείο. Γράφω κι εγώ δυο λόγια και το κλείνω. Στο group για τον αδικοχαμένο φίλο μας ούτε καν μπαίνω. Αυτή η κοινωνία με τρομάζει.

Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 212 θανάτους το χρόνο ανά εκατομμύριο κατοίκων. Ν.Ε.Ο. Αθηνών Κορίνθου, Ν.Ε.Ο. Αθηνών Λαμίας καθώς επίσης και Ν.Ε.Ο. Αθηνών Πατρών είναι μόνο μερικοί από τους δρόμους στους οποίους έξι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κατά μέσο όρο την ημέρα από τα τροχαία.

Πήγε εννιά. Το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης με επαναφέρει. Πεινάω. Ακούω θόρυβο την ώρα που ήδη έχω ανοίξει την πόρτα. Κάποιος είναι στην κουζίνα. Γαμώτο. Γαμώτο. Δεν θέλω κανέναν. Δεν μπορώ να υποκριθώ. Μακάρι να είναι ο Ιάπωνας. Δεν θα του μιλήσω και είμαστε καλά. Κρίμα. Τελικά είναι ο Μεξικανός. Με κερνά ένα ποτήρι κρασί Ισπανικό, το δέχομαι και κάθομαι να φάω μαζί του. Έτσι κι αλλιώς είναι πάντα τόσο ευγενικός. Καλμάρω και επιστρέφω πίσω. Δεν ανοίγω καν τον υπολογιστή. Ξέρω ότι θα περάσει.

Διάολε, δεν είναι νούμερα. Το καταλαβαίνεις; Δεν είναι στατιστικές. Δεν είναι κανονικές κατανομές, μετρήσεις απλές, αλγόριθμοι πολύπλοκοι. Δείγματα. Είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που φεύγουν κάθε χρόνο στην άσφαλτο. Αφήνοντας πίσω τους οικογένεια, φίλους, κενό. Ποτέ η μαλακισμένη ελληνική πολιτεία δεν το κατάλαβε αυτό. Ποτέ δεν έδωσε βάση. Εξάλλου, στο πνεύμα των ημερών…πάρα πολύ κυνικά…αυτοί που φεύγουν δεν ξαναψηφίζουν.

Πέμπτη, Ιουνίου 11, 2009

Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά, μα που ρίχναν σκιά…για να μοιάζουν παλάτια

Βράδυ Σαββάτου στο Fuhlam, εκεί στο τέρμα της King’s Road, λίγο πιο πέρα από τις υπέροχες βιτρίνες, που είναι τόσο αστραφτερές, τόσο υπέροχα στολισμένες προστατεύοντας το πανάκριβο περιεχόμενό τους. Ναι, εκεί που ένα ζευγάρι γόβες κοστίζει κάτι παραπάνω ή παρακάτω από 300 λίρες. Μα τι σημασία έχει. Είναι υπέροχες και ξέρεις ότι σου χρειάζεται σχεδόν το 75% του μηνιάτικού που ξοδεύεις εδώ για να τις αποκτήσεις. Άρα απλά θα μείνεις να τις χαζεύεις. Εξάλλου είναι και κόκκινες. Κι εσύ κόκκινες έχεις.
Εκεί στη γειτονιά όπου ένα one bedroom flat κοστίζει περίπου 1200 λίρες. Αν βάλουμε και το tax council, το gas και τα υπόλοιπα…θες δύο πολύ καλούς μισθούς, δύο πολύ ερωτευμένων που θέλουν να μείνουν μαζί και έχουν τον τρόπο τους να τα φέρουν βόλτα χωρίς συμβιβασμούς.
Εκεί, μεταξύ ενός κερασμένου σφηνακιού σαμπούκας – και έχω πει πως μετά από ένα ξέφρενο καλοκαιρινό ξενύχτι που είχε οδηγήσει σε μεθύσι δεν μπορώ ούτε να την μυρίσω – και ενός τελείως αποτυχημένου apple daquiri έμαθα ότι υπάρχει ολόκληρη επιχείρηση που φτιάχνει για σένα τη διπλωματική του μεταπτυχιακού που εσύ δεν. Δεν μπορείς, δεν θες αλλά έχεις. Έχεις να πληρώσεις και να πληρώσεις αδρά. Πολύ παραπάνω απ’ όσο κοστίζουν οι γόβες και ένα ενοίκιο διαμερίσματος. Μια ολόκληρη επιχείρηση που σε διαβεβαιώνει ότι δεν θα πιάσουν την απατεωνιά. Που ανεβάζει το κασέ ανάλογα με το βαθμό. Για άριστα η τιμή πάει ψηλά. Πολύ ψηλά. Ξεπερνά τα τρία μηνιάτικα…ε ναι ας βάλουμε στην άκρη τις γόβες, μην μας πούνε και ψιλικατζίδες.

Λίγο καιρό πριν, ένα πρωινό Σαββάτου από αυτά τα Απριλιάτικα που η Άνοιξη στην Αθήνα είναι θεά, είναι γκόμενα και το ξέρει, ο καφές στη λιακάδα με τις φίλες ε ναι επιβάλλεται. Τότε ήταν που έμαθα πως ο τάδε πήρε πτυχίο. Κι ας χρώσταγε σχεδόν τα μισά μαθήματα μπαίνοντας πέμπτο έτος. Καλό παιδί. Εντάξει, λίγο μαλάκα τον λες. Τώρα που ξέρεις πως το πήρε τον λες και κουτοπόνηρο. Μου αρέσει αυτή η βρισιά. Το «κουτοπόνηρος» είναι πολύ ωραία λέξη. Μειώνει τον άλλον στα μάτια σου, τον κάνει ένα με το χαλίκι. Κουτοπόνηρος…εκπληκτική λέξη, δεν βρίσκω συνώνυμη. Έμαθα πως και ο κουτοπόνηρος πήρε πτυχίο. Έμαθα πως παίρνουν και μερικοί εδώ φραγκάτοι τα πτυχία.

Σήμερα, βόλτα στη συννεφιά. Στα ζόρια πάντα έπαιρνα τους δρόμους. Το συνήθιζα από μικρή. Κι αυτές τις μέρες έχω τρελά ζόρια. Το τρίτο μεγάλο εμπόδιο από τότε που ήρθα εδώ. Και να ήθελα να μην πάρω τους δρόμους, δεν θα μπορούσα. Το Λονδίνο είχε παραλύσει. Οι υπάλληλοι του μετρό απεργούν. Η κίνηση απίστευτη κι εγώ πρέπει να όργωσα το Λονδίνο αγκαλιά με τη σκέψη μου, ε όταν έχω και καλή παρέα δεν λέω ποτέ όχι.
Ανέκαθεν ήμουν και παιδί του τσιτάτου. Στα δύσκολα, στα εύκολα, εκεί που δεν έχω απαντήσεις, εκεί που έχω αλλά τις κρατώ για μένα. Εκεί πάντα πέταγα ένα να βρίσκεται. Να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Ότι έχει γράψει η Νικολακοπούλου σε στίχο…το έχω κάνει πια κτήμα μου. Και σήμερα στην ερώτηση της παρέας…στη βόλτα - εκεί κάπου κοντά στην tate modern θα ήτανε θαρρώ – γιατί η ζωή είναι άδικη για τους πολλούς, απάντησα πως η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα...λατρεμένη Πρωτοψάλτη πάλι με ξελάσπωσες από μια ερώτηση…της οποίας η απάντηση δεν ήταν στα sos σε αυτή τη ζωή.

Υ.Γ Θα το καταφέρουμε και αυτό. Στο υπόσχομαι.

Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009

Πολύ πολιτικά...σχεδόν προσωπικά

Ήταν αρχές Ιούνη του 85 και έκανε απίστευτη ζέστη. Λένε ότι ήταν ένας από τους χειρότερους καύσωνες της χρονιάς. Η χώρα είχε εθνικές εκλογές. Εκείνος προσκολλημένος στην μεγάλη αλλαγή, στον μεγάλο ηγέτη, στη μερίδα εκείνη που επένδυσε τόσα πολλά στο καινούργιο φωνάζοντας δανεισμένα από την αριστερά πως ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά. Εκείνη, αμετακίνητη στα πιστεύω και στις ιδεολογίες της πάσχιζε με μια άλλη μερίδα Αριστερών για το θρυλικό 17% που δεν επιτεύχθηκε ποτέ.

Και θα ήταν μια τυπική εκλογική αναμέτρηση που θα είχε μείνει απλά στην πολιτική ιστορία του τόπου και όχι της οικογενείας αν εκείνη δεν ήταν στις μέρες της για να γεννήσει. Έκανε απίστευτη ζέστη και η ιδέα του…ψηφίζω στον τόπο διαμονής μου…δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Αλλά και η ιατρική δεν είχε προχωρήσει τόσο. Ξέραμε ότι θα γεννήσει. Ότι ήταν στις μέρες της. Αλλά το πότε ακριβώς…άγνωστο. Η μέρα των εκλογών ήταν μια πολύ καλή ημερομηνία. Και η προηγούμενη όπως και η επόμενη. Εκείνη ήξερε ότι θα προλάβαινε να ψηφίσει. Εκείνος πάλι δεν ήταν και τόσο σίγουρος. Έφυγε χαράματα…7 ώρες δρόμος και γύρισε αυθημερόν. Κάθε ψήφος μετράει σκεφτόταν και έτσι πέρασε είκοσι ώρες στο δρόμο.

Πάλι το δικό της είχε γίνει. Δύο μήνες πριν είχαν μάθει ότι ήταν κόρη. Εκείνη ήθελε κόρη, εκείνος ήθελε γιό. Σήμερα…χρόνια μετά…είναι αυτός που πια λέει πως χρειάζεται κρυφή συνταγή για να πετύχεις κόρη με την πρώτη.

Μέρα των εκλογών και το πείσμα της έχει μείνει σε όλων την μνήμη. Με την κοιλιά πήγε να ψηφίσει μόνη της. Και μετά κατευθείαν αεροδρόμιο για να παραλάβει τη μαμά της που ερχόταν. «Γιατί να ανέβω τελευταία στιγμή από το νησί; Γιατί να μείνεις μόνη σου;» αναρωτιόταν η μαμά της. «Μα για να ψηφίσεις» την αποστόμωσε η κόρη που δεν σήκωνε πολλά πολλά…ειδικά πολιτικά. «Και πήγαινε με τον μπαμπά να ψηφίσετε. Κάθε ψήφος μετράει» συμπλήρωσε πριν κλείσει το τηλέφωνο. Το πώς βρέθηκε το εισιτήριο για να ανέβει από το νησί είναι ακόμα και σήμερα ένας άλυτος γρίφος. Μόνη της και πάλι έκανε τα κουμάντα της…και δεν έμαθε ποτέ κανείς.

Όταν πια στο αεροδρόμιο δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα…εκεί τα χρειάστηκε. Οι εποχές που οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα πράσινες…πολλές πράσινες σε οχήματα που κόρναραν και ένας λαός που είχε ήδη δώσει τη ζωή του εργολαβία…χωρίς προκαταβολή. Και πάλι το πείσμα της είχε χτυπήσει…κόκκινο. Κι ας σταματούσαν για να την πάρουν. Εκείνη αρνιόταν πεισματικά.

Μετά; Ε μετά λίγο πολύ η ιστορία είναι γνωστή και προβλέψιμη. Ένας σύντροφος με κόκκινη σημαία βρέθηκε για να τις μαζέψει από το Ελληνικό…το Πασοκ βγήκε πανηγυρικά σε εκείνες τις εκλογές…Εκείνη γέννησε αφού το νταβαντούρι είχε τελειώσει κορίτσι…και εκείνος ο καύσωνας δεν έλεγε να τελειώσει.

Παιδί της πολιτικής και του έρωτα…έμαθα από εκείνη πως αν δεν αλλάξεις τον μικρόκοσμό σου…δεν πρόκειται να αλλάξεις του κόσμο. Και αποστήθισα από εκείνον πως η πολιτική είναι παντού. Σε κάθε έκφανση της ζωής, διέπει και χαρακτηρίζει τα πιο μικρά και τα πιο μεγάλα.

Καλή ψήφο συντρόφια. Να πάτε να ψηφίσετε.