Και ενώ δεν είναι ούτε 24 ώρες που πάτησα το πόδι μου στα τιμημένα πάτρια εδάφη για να κάνω το χρέος μου προς την πατρίδα – όχι δεν θα πάω στρατό, απλά κατέβηκα να ψηφίσω – ανεξήγητα σχεδόν στα όρια της επιστημονικής φαντασίας πράγματα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα συζητούσα αλλά εδώ σε λίγο θα ζητήσουμε τη βοήθεια της Νικολούλη και της Σκάλι από το X files. To πρώτο και καλύτερό έγινε μέσα στη νύχτα και οφείλω να πω ότι σκιάχτηκα η χριστιανή τελείως. Γενικά κοιμάμαι σαν πουλάκι. Ειδικά χτες μετά από μια πιατάρα κουνέλι στιφάδο με μια τεράστια πιατέλα τηγανιτές πατάτες συνοδεία και περίπου μισό κιλό φέτα κοιμήθηκα χάλια γιατί ξυπνούσα ανά μια ώρα για νερό. Έ, την τελευταία φορά και ενώ έχω σηκωθεί σιχτριρίζοντας την βουλιμία μου, τη αναθεματισμένη δίψα και τις τηγανιτές πατάτες από το Οροπέδιο Λασιθίου που ήταν θανατηφόρες περπατώ στα σκοτεινά με μόνο φως αυτό που μπαίνει από τα παράθυρα. Πόσο τέλειο σκηνικό για θρίλερ. Και τη βλέπω. Στο τέλος του διαδρόμου. Και λέω ιδέα μου είναι το κουνέλι φταίει. Και κοντοστέκομαι. Και κοντοστέκεται. Και την κοιτάω. Και με κοιτάει. Και λέω πάει το έχασα. Κάτι οι σπουδές τόσα χρόνια, κάτι τα διαβάσματα, κάτι που ήμουν λωλή από μικρή πάει και το λίγο που είχα. Αποκλείεται. Ιδέα μου είναι. Αυτή εκεί βέβαια. Εμείς γάτα δεν είχαμε ποτέ. Δεν έχουμε γάτα πώς να το κάνουμε. Δεν υπάρχει. Αυτή βέβαια εκεί. Ακούνητη. Τελικά για καλό και για κακό επιλέγω την καλύτερη τακτική μέσα στη νύχτα. Πατάω μια στριγκλιά έτσι για να βρίσκεται και να μην λέω ότι έκανα το καθήκον μου ως επισκέπτης αυτού του σπιτιού. Χα, σε έχω σκέφτηκα. Η γάτα εξαφανίζεται. Το σπίτι ξεσηκώνεται. Τι έπαθες παιδί μου. Είδα μια γάτα μαμά και άλλα τέτοια γλαφυρά. Και γι αυτό κάνεις έτσι; Της γειτόνισσας είναι. Μπαίνει από το παράθυρο γιατί αυτή γυρίζει με το γκόμενο και το ζωντανό ψάχνει παρέα. Shit. Γάτα – Cindy: 1 – 0. Έμαθα βέβαια τα κουτσομπολιά. Αλλά τι να το κάνεις. Κρίμας.
Σηκώνομαι το πρωί και βγαίνω στη βεράντα να πιω τον καφέ μου. Σκατόγατα, με είχε ταράξει. Αράζω και κοιτώ τις γλάστρες μας. Γενικά το πρόβλημα «τα πουλιά μπαίνουν και μου χαλάνε τη βεράντα πες μου τι να κάνω τώρα» είχε αναλυθεί μέρες τώρα από την Αγγλία. Τελικά ακολούθησε τη συνταγή μου “Cd κρεμασμένα να σκιάζονται να μην πλησιάζουν» και άπειρα ξυλάκια σουβλακιού (που φαινόντουσαν αχρησιμοποίητα προσφέροντας βέβαια μια εσάνς μαύρης μαγείας και βουντού στην υπέροχη κατά τ’ άλλα βεράντα) που δεν είχα προτείνει εγώ. Πολλά ξυλάκια μιλάμε. Και πολλά CD. Πλησιάζω λοιπόν τα Cd γιατί τα ξυλάκια τα σκιάζομαι και τι να δω; Ότι υπήρχε σε τσόντα από το Θέμα ήταν κρεμασμένο. Το σκούρο είναι πιο γλυκό. Μέχρι 5 είναι σχέση. Ορισμένες συλλεκτικές της Φόνσου – ντροπή είναι και προεκλογική περίοδος. Η ζωή μας ένα πήδημα και τα λοιπά. Καταλαβαίνεις…ε; Γιατί εγώ μάλλον το έχω τελικά χαμένο.