Τρίτη, Σεπτεμβρίου 29, 2009

Μια μέρα στο πατρικό μπορεί να σε κάνει τρελό...

Και ενώ δεν είναι ούτε 24 ώρες που πάτησα το πόδι μου στα τιμημένα πάτρια εδάφη για να κάνω το χρέος μου προς την πατρίδα – όχι δεν θα πάω στρατό, απλά κατέβηκα να ψηφίσω – ανεξήγητα σχεδόν στα όρια της επιστημονικής φαντασίας πράγματα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα συζητούσα αλλά εδώ σε λίγο θα ζητήσουμε τη βοήθεια της Νικολούλη και της Σκάλι από το X files. To πρώτο και καλύτερό έγινε μέσα στη νύχτα και οφείλω να πω ότι σκιάχτηκα η χριστιανή τελείως. Γενικά κοιμάμαι σαν πουλάκι. Ειδικά χτες μετά από μια πιατάρα κουνέλι στιφάδο με μια τεράστια πιατέλα τηγανιτές πατάτες συνοδεία και περίπου μισό κιλό φέτα κοιμήθηκα χάλια γιατί ξυπνούσα ανά μια ώρα για νερό. Έ, την τελευταία φορά και ενώ έχω σηκωθεί σιχτριρίζοντας την βουλιμία μου, τη αναθεματισμένη δίψα και τις τηγανιτές πατάτες από το Οροπέδιο Λασιθίου που ήταν θανατηφόρες περπατώ στα σκοτεινά με μόνο φως αυτό που μπαίνει από τα παράθυρα. Πόσο τέλειο σκηνικό για θρίλερ. Και τη βλέπω. Στο τέλος του διαδρόμου. Και λέω ιδέα μου είναι το κουνέλι φταίει. Και κοντοστέκομαι. Και κοντοστέκεται. Και την κοιτάω. Και με κοιτάει. Και λέω πάει το έχασα. Κάτι οι σπουδές τόσα χρόνια, κάτι τα διαβάσματα, κάτι που ήμουν λωλή από μικρή πάει και το λίγο που είχα. Αποκλείεται. Ιδέα μου είναι. Αυτή εκεί βέβαια. Εμείς γάτα δεν είχαμε ποτέ. Δεν έχουμε γάτα πώς να το κάνουμε. Δεν υπάρχει. Αυτή βέβαια εκεί. Ακούνητη. Τελικά για καλό και για κακό επιλέγω την καλύτερη τακτική μέσα στη νύχτα. Πατάω μια στριγκλιά έτσι για να βρίσκεται και να μην λέω ότι έκανα το καθήκον μου ως επισκέπτης αυτού του σπιτιού. Χα, σε έχω σκέφτηκα. Η γάτα εξαφανίζεται. Το σπίτι ξεσηκώνεται. Τι έπαθες παιδί μου. Είδα μια γάτα μαμά και άλλα τέτοια γλαφυρά. Και γι αυτό κάνεις έτσι; Της γειτόνισσας είναι. Μπαίνει από το παράθυρο γιατί αυτή γυρίζει με το γκόμενο και το ζωντανό ψάχνει παρέα. Shit. Γάτα – Cindy: 1 – 0. Έμαθα βέβαια τα κουτσομπολιά. Αλλά τι να το κάνεις. Κρίμας.

Σηκώνομαι το πρωί και βγαίνω στη βεράντα να πιω τον καφέ μου. Σκατόγατα, με είχε ταράξει. Αράζω και κοιτώ τις γλάστρες μας. Γενικά το πρόβλημα «τα πουλιά μπαίνουν και μου χαλάνε τη βεράντα πες μου τι να κάνω τώρα» είχε αναλυθεί μέρες τώρα από την Αγγλία. Τελικά ακολούθησε τη συνταγή μου “Cd κρεμασμένα να σκιάζονται να μην πλησιάζουν» και άπειρα ξυλάκια σουβλακιού (που φαινόντουσαν αχρησιμοποίητα προσφέροντας βέβαια μια εσάνς μαύρης μαγείας και βουντού στην υπέροχη κατά τ’ άλλα βεράντα) που δεν είχα προτείνει εγώ. Πολλά ξυλάκια μιλάμε. Και πολλά CD. Πλησιάζω λοιπόν τα Cd γιατί τα ξυλάκια τα σκιάζομαι και τι να δω; Ότι υπήρχε σε τσόντα από το Θέμα ήταν κρεμασμένο. Το σκούρο είναι πιο γλυκό. Μέχρι 5 είναι σχέση. Ορισμένες συλλεκτικές της Φόνσου – ντροπή είναι και προεκλογική περίοδος. Η ζωή μας ένα πήδημα και τα λοιπά. Καταλαβαίνεις…ε; Γιατί εγώ μάλλον το έχω τελικά χαμένο.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 23, 2009

debate. (καλά...κάτι μας είπες τώρα)

Φου φου (ναι ακούγομαι;)

Λοιπόν φαντάσου με σε μπαλκονάκι να βγάζω λόγο, με μικρόφωνο αλά Εβίτα Περόν και κόκκινο φουστανάκι καλοκαιρινό που αγόρασα προχτές και καημό έχω να το φορέσω. Είναι για να καταλάβεις άσπρο κόκκινο καρό, με τιράντα και γραμμή στενή – μούρλια σου λέω. Από κάτω γόβες peep toe κόκκινες αλλά ίσιες γιατί δεν αντέχω την ορθοστασία. Κούκλα, το ξέρω. Στο μπαλκονάκι λοιπόν. Για να σχολιάσω το debate. Έλα, όλοι βρήκαν κάτι να πουν. Μετά θα δεχτώ κι ερωτήσεις.

Το μπαλκονάκι είναι κάπου στο Λονδίνο γιατί προς το παρόν και μπορεί και προς το μέλλον να συνεχίσω να εκπέμπω από εδώ. Ε, δεν ξέρω για πόσο, μην με ζορίζεις σαν τη μάνα μου κι εσύ!

Το debate το είδα μέσω ίντερνετ από το site του mega. Άτσα τεχνολογία! Το ξέρω.

Συνειδητοποίησα πως η Χούκλη είναι η Μενεγάκη των πολιτικών καλλιστείων. Σταθερή αξία – αξεπέραστη – με πολύ όμως χάλια σακάκι ισοβίτη από της φυλακές της Αγιάς και πάνω. Μπορεί να είχε δεμένη και σφαίρα στο πόδι για να μην μετακινείται όπως κάθε βαρυποινίτης που σέβεται τον εαυτό του – σαν και τους αδερφούς Ντάλτον στο περίπου.

Ο Τσίμας; Αχχχ ο Τσίμας είναι σύγχρονος Τσε. Πολύ μου άρεσε. Περίμενα να πετάξει τα μικρόφωνα, να τσακωθεί με τη βαρυποινίτισσα Χουκλη αλλά φευ. Τίποτα.

Η έκπληξη ήταν η Σία. Καταραμένη ξενιτιά. Δεν την είχα ξαναδεί. Κόντεψε να μου πέσει το τηλεκοντρόλ που δεν είχα. Εξαιρετική και η ερώτηση στον Καραμανλή για το Σουφλιά. Ευγε Σιάκι! Twelve points go to Sia! Πανηγυρισμοί κάτω από το μπαλκονάκι.

Επίσης δεν είχα ξαναδεί τον Κωνσταντάτο – που μπορεί να μην τον λένε έτσι – αλλά κάπως περίπου έτσι. Καλά ποιος τον είπε ότι του πάει το γυαλί; Καλέ δεν είμαστε με τα καλά μας. Και λέγανε παλιά ότι το Ολγάκι έχει τον ανθρωποδιώχτη. Αυτός τι έχει; Ασε που οι ερωτήσεις του ήταν μπούρδες. Χειρότερες κι από του Ευαγγελάτου, ναι ναι όπως τ’ ακούς.

Ο Λιάτσος με απογοήτευσε αλλά το ξεπέρασα. Είσαι ο Λιάτσος. Ο Λιάτσος όχι κάποιος που του μοιάζει! Παρουσιάζεις το δελτίο του Σταρ. Έχεις σηκώσει τη Βίσση ψηλά στα βραβεία Αρίων και δεν έχεις πάθει λουμπάγκο. Σου δίνουν εξωτερική πολιτική – μα για όνομα. Κάνε μια ερώτηση της προκοπής. Τουλάχιστον στον Παπανδρέου. Ρώτα: «Πρόεδρε, δεδομένου ότι έχετε διατελέσει Υπουργός Εξωτερικών για (δεν θυμάμαι πόσα) χρόνια και δεδομένου ότι γνωρίζετε πως ο τομέας της εξωτερικής πολιτικής είναι ιδιαίτερα απαιτητικός και δύσκολος, θα σκεφτόσασταν να υιοθετήσετε καινοτόμες λύσεις; Ο προκάτοχός σας κ. Σημίτης, του οποίου η προεδρεία έχει θεωρηθεί ιδιαίτερα πετυχημένη από εσάς εισήγαγε τον θεσμό των εξωκοινοβουλευτικών Υπουργών, επιλέγοντας άφθαρτα και ευρείας αποδοχής πρόσωπα. Εσείς έχετε σκεφτεί να στηρίξετε την Βάνα Μπάρμπα σε αυτό το πόστο μιας και δεν κατεβαίνει τελικά υποψήφια με το συνδυασμό σας; Αυτή είναι ερώτηση. Τέλος. Μπράβο μου. Παλαμάκια. Ευχαριστώ.

Κατηγορία: πολιτικοί. Μακράν καλύτερη εμφάνιση, αυτή της Αλέκας με κόκκινη καρδούλα και ασορτί κραγιόν που μαρτυρούσε «σας αγαπάω όλους». Ήταν και από τους λίγους επίσης που δεν μίλησε ξύλινα αλλά αναφέρθηκε και στα Τρίκαλα στα δυό στενά όπου υπάρχουν μαγικά τσιπουράδικα – όλα τα λεφτά. Μου άρεσε ο Τσίπρας επίσης γιατί έκανε την αμέσως καλύτερη ερώτηση μετά από τη Σία στον πρωθυπουργό για τα stage που τον ρώτησε αν μιας και είναι νόμιμα είναι και ηθικά! Θεός. Θεός Υποκλίθηκα λέμε.

Ο Οικολόγος είπε ότι πρέπει να σταματήσουν να φτιάχνονται αυτοκινητόδρομοι. Εκεί μου έπεσε όλο το μαλλί της Μηχανικού – γυναίκας – νοήμονα ανθρώπου – και έπαψα να τον ακούω. Έχασα και το σκηνικό με το βαζάκι μαρμελάδας από βιολογικό νερό Ασωπού γιατί πάνω στην ώρα γύρισε ο αφέντης του σπιτιού κι εγώ έτρεξα να του φέρω τις παντόφλες και να ανάψω το θερμοσίφωνο.

Ο Καρατζαφέρης είπε πως όπως διοικεί το κανάλι του, θα διοικήσει και τη χώρα. Τον Ιούλιο πάλι εγώ είχα διαβάσει συνέντευξη της γυναίκας του που έλεγε για το τηλε- άστυ «Ναι, εγώ κρατάω το κανάλι.» Τώρα τι να σου πω. Εγώ σε οικογενειακά ζητήματα δεν μπλέκομαι. Ας τα βρούνε μεταξύ τους. Εγώ ανάμεσα σε ζευγάρια δεν μπαίνω.

Τον Παπανδρέου και τον Καραμανλή τους υπερανέλυσε ο Πρετεντέρης. Ε όχι. Όχι αγάπη μου. Όχι κι εγώ!

Έβαλε ψύχρα. Πάω μέσα. Ξύλιασα στο μπαλκονάκι τόση ώρα. Κικίτσααααα, έλα γρήγορα πάνω, έχω ψήσει φακές.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 17, 2009

please...don't say goodbye


Περπατάω βράδυ σε έναν παράδρομο της Oxford Street, να βγω στον κεντρικό, να πάρω λεωφορείο, να γυρίσω σπίτι. Γεμάτη μέρα. Τελευταία μέρα. Νιώθω την κούραση σε κάθε κύτταρο του σώματός μου. Και γελάω. Δεν θα γίνω ποτέ μοιραία γυναίκα. Αυτή, η αράχνη. Η μια. Δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Ούτε ένα ζευγάρι τακούνια δεν μπορώ να υποστηρίξω για μια ολόκληρη μέρα. Στα μισά τα έβγαλα και φόρεσα τις μπαλαρίνες μου. Τώρα, το κρύο μου έχει παγώσει τα πόδια και ονειρεύομαι το πάπλωμά μου. Ο χειμώνας μας χτυπά για τα καλά την πόρτα εδώ στο Λονδίνο. Ειδικά οι νύχτες…δεν είναι πια φθινοπωρινές, είναι σχεδόν χειμωνιάτικες. Με αυτό το σχεδόν της μετάβασης που είναι τόσο εκρηκτικά μετέωρο σαν ανεκπλήρωτος έρωτας.

Περπατάω βράδυ. Χτες βράδυ. Λίγες ώρες νωρίτερα έχω δώσει την τελευταία μου παράσταση στα δύσκολα. Είχα παρουσιάσει, είχα κάνει δημόσιες σχέσεις, είχα χαμογελάσει με αυτό το τόσο επαγγελματικό χαμόγελο και είχα πάρει την ανταμοιβή μου. Μην βάλεις το γκρι φόρεμα μου είχε πει η μανούλα το πρωί. Είναι κοντό βρε παιδάκι μου. Δίκιο είχε. Αλλά ήταν ωραίο. Και πήγαινε γάντι με τις ψηλοτάκουνες, τις καστόρινές μου γόβες. Ευτυχώς δεν έβρεξε. Θα είχαν γίνει χάλια.

Το μυαλό δυσκολεύεται να εστιάσει σε μια σκέψη. Έχει αυτό το μούδιασμα που νιώθει πάντα όταν κάτι τελειώνει και δεν αφήνει τον πόνο ή την στεναχώρια να εισχωρήσει. Το δωμάτιο γύρω μου ακατάστατο. Καθαρίζω, τακτοποιώ, πακετάρω. Όλα χύμα. Όλα διασκορπισμένα. Το laptop θα είναι το τελευταίο που θα πακεταριστεί.

Ένας χρόνος λοιπόν. Σαν χτες μου φαίνεται. Κι όμως, σαν να πάνε αιώνες από την πρώτη μέρα που πρωτοέφτασα εδώ. Κι είναι η ζωή…μια σειρά αποχωρισμών. Τελευταίων αγκαλιών. Κι ας τους σιχαίνομαι. Ένιωσα πολλά, έζησα ακόμα περισσότερα. Ένα πράγμα δεν άγγιξα μόνο. Τη Μοναξιά. Ακόμα και στις δυσκολότερες μέρες μου…υπήρχαν πάντα τριγύρω οι δικοί μου άνθρωποι. Ευλογημένοι να ναι. Αυτοί ξέρουν…

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 12, 2009

yes, yes, yes, eklo...yes!

Πάρα πολύ χαίρομαι που έχουμε εκλογές. Έχω ενθουσιαστεί. Αυτή η χώρα δεν σε αφήνει να πλήξεις ποτέ. Πάρα πολύ ενθουσιασμένη είμαι. Με πέτυχε η Ινδή μου στη κουζίνα και τρόμαξε να με γνωρίσει. Poor κορίτσι της είπα κι εγώ. Τυχερή είσαι που είσαι στα Λονδίνα και κάνεις μάστερ στην Αρχιτεκτονική. Αν ήσουν στην Ελλάδα θα δούλευες στο αναψυκτήριο του Μαγγίνα. Δεν με κατάλαβε η χαζή. Έφυγε απορημένη.

Βέβαια δεν είμαι και τελείως μες στην τρελή χαρά. Στεναχωριέμαι λιγουλάκι. Έλα, δεν θέλω χαζά! Δεν θα κατέβει τελικά η Βάνα στις εκλογές. Κρίμα. Θα κέρδιζε με διαφορά στήθους. Ούτε ο Ψινάκης. Στεναχωρήθηκα και μ’ αυτό. Η Έφη Σαρρή δεν ξέρω αν θα ξαναβάλει και μια μικροανησυχία την έχω αλλά μέχρι να ξεκαθαριστεί έμαθα ότι θα κατέβει η γυναίκα του Πασχάλη στη Β Αθηνών και ανακουφίστηκα κομμάτι. Τι ποιανού Πασχάλη παιδί μου; Του στιγμιαίου λάθους! Που άλλαξε την ιστορία στη μέθοδο αναπαραγωγής και διαιώνισης του ανθρώπινου είδους. Στιγμιαία πιάνονται τα παιδιά. Ένας φίλος μου – κακεντρεχής φυσικά – μου έλεγε τις προάλλες πως δεν πιάνονται στιγμιαία τα παιδιά. Αν είσαι απελπισμένη πιάνονται αφού τρυπήσεις με καρφίτσες όλα τα προφυλακτικά έξω από το σακουλάκι. Κακεντρεχής, το είπαμε. Στιγμιαία πιάνονται. Η γυναίκα του λοιπόν κατεβαίνει βουλευτής.

Καλέ και η Τσιντικίδου κατεβαίνει! Πες μου τώρα ότι δεν χάρηκες! Και η Πέμη Ζούνη! Αμέ! Την είδες; Εγώ την είχα δει πρόπερσι στο «Η Μαργαρίτα Γκοτιέ ταξιδεύει απόψε» με το Γεωργούλη. Και στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός. Αυτό το είχα δει στα Χανιά κάνα δυο καλοκαίρια πριν. Εννοείται και στη σειρά του Παπακαλιάτη – πάρε με στη Σύρο μέσα στην βάρκα ρομαντικά. Ξεχνιέται αυτό; Αξίζει την ψήφο, την αξίζει.

Ξέρεις ποια δεν την αξίζει έτσι; Η Μπόκοτα. Έλα, δεν θέλω αηδίες. Η γυναίκα ήταν γρουσούζα! Δεν είχαμε σταυρώσει νίκη για νίκη όσο ήταν παρουσιάστρια! Και δεν μιλάω μόνο για τη Eurovision! Μιλάω και για τα παιχνίδια χωρίς σύνορα (JSF) κάθε Κυριακή στην ΕΡΤ. Στηνόμουν το πιτσιρίκι εκεί να απολαύσω αλλά φευ. Όλες οι χώρες που και που κέρδιζαν, εμείς μόνιμα πάτος. Γρουσούζα σου λέω. Άπαπα. Μην την σταυρώσεις, δεν θα βγει.

Και η γυναίκα του Νταλάρα κατεβαίνει. Η κυρία Νταλάρα. Δεν φταίω εγώ αλλά συνέχεια μου έρχεται στο μυαλό η ατάκα του Λαζόπουλου, δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα και γελάω! Από χτες δηλαδή.

Κι ο Ανατολάκης κατεβαίνει. Σαν γαύρος πρέπει να τον υπερασπιστώ. Να τον στηρίξω σε αυτό το δύσκολο αγώνα. Αλλά να φοβάμαι ότι ούτε τη δικιά του τη ψήφο δεν θα πάρει και στεναχωριέμαι.

Ο Σημίτης δεν κατεβαίνει. Κατεβαίνει όμως ο Έβερτ στο επικρατείας. Εγώ πάρα πολύ τον αγαπάω τον Μιλτιάδη κι ας είναι 6424673 χρόνια στην πολιτική σκηνή όπως και ο θείος Αχιλλέας που λογικά θα πρέπει να έχει θάψει τους πάντες από τον κύκλο του και γι αυτό πλήττει θανάσιμα και αντί να παίζει πρέφα στο καφενείο, ασχολείται με τα κοινά. Τον Μιλτιάδη όμως τον συμπαθώ για άλλο λόγο. Να ναι καλά ο άνθρωπος. Ο Θεός να του δίνει χρόνια. Σώθηκε το σπίτι της φίλης της μαμάς μου, της κυρίας Νίκης στο Πικέρμι. Τυχερή, τυχερή δεν λες τίποτα. Η φωτιά πλησίασε αλλά ευτυχώς ακριβώς απέναντι της μένει ο Έβερτ. Και έτσι αποτράπηκε το κακό. Ούτε κουκουνάρι δεν τους άρπαξε. Καλός ο Έβερτ, καλός.

Έφτασαν οι εκλογές λοιπόν. Άμα μάθεις κάτι τελικά για τη Σαρρή πες μου σε παρακαλώ. Και μην με αφήσεις σε μαύρα σκοτάδια. Με τον Πύρρο Δήμα τι έγινε; Η Άννα Βαγενά θα βγει η τσάμπα πίνω; Και η Καφαντάρη; Η Καφαντάρη παιδιά;

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 07, 2009

Όνειρο ήτανε...πάει πέρασε.

Περπατούσα λέει στην Παβία. Ήταν μεσημέρι καλοκαιριού αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο δεν ζεσταινόμουνα. Δεν έχω πάει ποτέ εκεί. Την φαντάστηκα σε αρχιτεκτονική παρόμοια της Φλωρεντίας. Με κάστρο επιβλητικό όπως του Μιλάνου και με σοκάκια γραφικά όπως το κέντρο της Ρώμης. Δεν ξέρω γιατί ήμουν εκεί, τουρίστρια ανάμεσα σε άλλους τουρίστες, φορώντας καλοκαιρινό λουλουδάτο φόρεμα και ψάθινο καπέλο. Υπερπαραγωγή σου λέω. Μόνη μου. Εντελώς. Έψαχνα ένα στούντιο να μείνω για τον επόμενο χρόνο. Είχα δει ένα στο κέντρο της πόλης κάπου ψηλά, με θέα μέχρι το ποτάμι. Ήταν λιγάκι ακριβό αλλά σκεφτόμουνα να το κλείσω. Υπέροχα διακοσμημένο, μονόχωρο αλλά άνετο. Είχε μοναξιά το όνειρο αλλά όχι μελαγχολία. Είχε καλοκαίρι και ήλιο και αντιστάθμιζε τα υπόλοιπα.

Κάπου εκεί περπατώντας τον είδα. Καθόταν σε ένα καφέ και έπινε μπύρα. Τον αναγνώρισα αμέσως. Με περίμενε. Τον αγνόησα και συνέχισα τη βόλτα μου. Για έναν περίεργο λόγο με έτρωγε να δω τι ήθελε να μου πει. Εντάξει, γυναικεία περιέργεια. Μου ήταν όμως τελείως αδιάφορος και για να είμαστε ειλικρινείς δεν τον είχα σε καμία εκτίμηση. Πολύ κακό αυτό…για μένα πρώτα.

Τελικά επέστρεψα. Μετά από λίγο. Μου χαμογέλασε. Δεν ανταπέδωσα φυσικά. Ξεκίνησε να μου μιλά, έβλεπα την προσπάθεια σχηματισμένη στο πρόσωπό του αλλά δεν τον άκουγα. Του απαντούσα στα Ιταλικά και αυτό τον εκνεύριζε γιατί δεν μιλούσε ούτε λέξη. Έκανε προσπάθεια να με καλοπιάσει. Πόνταρε στη γυναικεία ματαιοδοξία. Αυτός μου μιλούσε ελληνικά και εγώ συνέχιζα το ιταλικό τροπάρι. Στην πραγματικότητα τα ιταλικά μου περιορίζονται σε μερικές λέξεις. Στο όνειρο, η γλώσσα πήγαινε ροδάνι.

Κάποια στιγμή μου έσκασε το παραμύθι. Ζητώ συνεργασία. Να κατέβεις με το ψηφοδέλτιο μας. Το Λαος σε χρειάζεται. Εγώ προσωπικά στο λέω. Θα εκλεγείς. Είναι λίγο να στο ζητά ο πρόεδρος;

Δεν απάντησα ποτέ. Ξύπνησα επιτόπου. Μεσημεριανός ύπνος γάρ. Λουσμένη στον ιδρώτα. Είχα επηρεαστεί βλέπεις…γιατί τον Ψινάκη; Την Κουντουρά; Τον Κωνσταντάρα; Έφταιγε και το χτεσινό Θέμα που το υπερ - ανέλυσε σε πέντε σελίδες που τις διάβασα όλες. Είχα φάει και ψάρι για μεσημέρι. Δεν ξανακοιμάμαι μεσημέρι. Το υπόσχομαι. Μάτι δεν θα κλείσω το βράδυ.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 02, 2009

Cindy; Cosmopolitan το κατάντησες! Γυναίκες...τι περιμένεις!

(Το παρόν ποστ γράφτηκε νοερά κατά τη διάρκεια των εργατοωρών που ξοδεύτηκαν στην παραλία τον Αύγουστο. Ναι ήταν λίγες αλλά η δημοσίευση θα γίνει. Και φυσικά θεωρείται πως τα εργαστηριακά ευρήματα είναι επαρκή και ακράδαντα. Δεν χωρούν αμφισβήτηση. Πάμε για δημοσίευση λοιπόν. Βιβλιογραφία…θα δοθεί εν καιρώ για εμβάθυνση στο θέμα. Τώρα…τα βασικά μόνο και αρκούν.)

Υπάρχουν 4 κατηγορίες γυναικών. Βασικές και αναντικατάστατες. Όλες οι υπόλοιπες υποκατηγορίες χωρούν σε αυτές. Δεν θέλω αντιρρήσεις. Η επιστήμη μιλά τώρα.

Η γυναίκα «είμαι ο άντρας της ζωής μου». Πρώτη κατηγορία. Το λέει γυναίκα άνω των 30 συνήθως. Μπορεί και να μην το λέει βέβαια. Αλλά το εννοεί και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Έχει φάει πολλή μοναξιά στη ζωή της. Από επιλογή, από συγκυρίες…μικρή σημασία έχει. Δεν θα σε φωνάξει ποτέ να της αλλάξεις λάστιχο στη Μεσογείων 3 το πρωί. Θα το αλλάξει μόνη της. Φτιάχνει και τα υδραυλικά, ξέρει τι είναι το κατσαβίδι, ο κάβουρας…το ζουμί του. Κάνει σχέσεις. Πλαγιάζει αλλά δεν κοιμάται ποτέ. Συνήθως γυρίζει σπίτι της γιατί δεν έχει συνηθίσει να μοιράζεται το κρεβάτι της…πόσο μάλλον τον ύπνο της. Μαγειρεύει καλά…γιατί είναι γυναίκα. Δεν πολυστολίζεται και δεν ξημερώνεται στα κομμωτήρια. Έχει οικονομική ανεξαρτησία. Μην της πεις έλα να σου δώσω λεφτά για τα διόδια. Θα σταματήσει στον παράδρομο της εθνικής και θα σε κατεβάσει. Αν την αγαπάς…αγάπα πολύ…δώσε χώρο και βγάλε λίγο…τόσο δα το κάτι παραπάνω που της λείπει. Ε κάτι θα της λείπει. Ρομαντισμός, βαρβατίλα, συντροφικότητα…κάτι τέλος πάντων. Πούλησε το απλά. Και μην το παρακάνεις. Έχει μάθει να φεύγει χωρίς να κοιτά πίσω.

Η γυναίκα «γυναικούλα». Έτσι την έμαθε η γιαγιά της, η μαμά της και οι θείες της. Θέλει γάμο. Τον ονειρευόταν δηλαδή από τα 5 αλλά στα 25 της έχει γίνει έμμονη ιδέα. Κάθε άντρα που γνωρίζει τον φαντάζεται γαμπρό. Δεν γνωρίζει πολλούς. Είναι παραδοσιακιά. Μπορεί να προσκολληθεί και στον πρώτο. Θέλει γάμο, 2-3 παιδιά, station vagon και εξοχικό στη Λούτσα. Βλέπει τις μαμάδες με τα ταπεράκια στην παραλία και ονειρεύεται να γίνει μια από αυτές. Πως η Γωγώ από το κομμωτήριο απέναντι τύλιξε το γιατρό; Α γειά σου. Κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Δεν την πιάνει αμέσως το μάτι σου αλλά την πιάνει. Ζηλεύει κατάφορα, περιμένει το μονόπετρο και κάνει υπομονή αλλά στο βάθος του μυαλού της η φράση…«βάλε μου το στεφάνι και θα σου βάλω τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι» αναβοσβήνει σαν φωτεινή ταμπέλα επαρχιακού μπουζουξίδικου. Την ξέρεις μωρέ. Ακόμα και σήμερα από Γιώργαινα…έχει μετατραπεί στην Μαρία του Γιώργου, στην Ελένη του Γιάννη και πάει λέγοντας. Μακριά….μακριά από μας. Φτου, φτου, φτου.

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Αυτή η κατηγορία χωράει το μισό γυναικείο πληθυσμό. Shit! Έχει πολλά χαρακτηριστικά. Διαφορές, αποκλίσεις θέλει άλλη δημοσίευση, ξεχωριστή. Εντάξει και μερικά κοινά. Αγαπά τις σχέσεις αλλά δεν κυνηγά το γάμο. Πάει Ονιράμα, διακοπές με φίλες, ξέρει τι θέλει, μπορεί να είναι ναζιάρα, σνομπ, να λέει πως δεν την κομπλάρουν οι άντρες, να έχει απίστευτες αναρωτήσεις αλλά εντάξει. Είναι αξιολάτρευτη. Άμα είναι και όμορφη…μην το σκέφτεσαι. Τα καλά κορίτσια σπανίζουν.

Η posh. Αυτή η γυναίκα είναι θρύλος, μύθος, πολλών κυβικών θηλυκό. Κυκλοφορεί σε λίγα συλλεκτικά κομμάτια για πολύ λίγους άντρες αναλόγων προσόντων που μπορούν να σταθούν δίπλα της. Είναι σχεδόν καρικατουρα. Θεά. Όμορφη. Που αποδεικνύει ότι το νινί μόνο δεν αρκεί για να σύρει καράβι. Πως το μυαλό μόνο πάλι δεν είναι αρκετό. Αυτή τα έχει και τα δύο. Και έξυπνη και απίστευτα γοητευτική. Τη λες και αδίστακτη. Δεν θα σε παρεξηγήσει. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Victoria Becham και Συλβή από τα Μαύρα μεσάνυχτα. Η Victoria μπορεί να φαίνεται σκύλα αλλά είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Από πρώην Spice Girl έγινε σχεδιάστρια μόδας. Πήρε τον πιο sexy ποδοσφαιριστή του πλανήτη, ανέχτηκε το κέρατο γιατί είναι πανούργα και όταν θα έρθει και η ώρα του διαζυγίου θα τον αφήσει ξεβράκωτο γιατί έτσι είναι αυτή. Δες και τη νέα της διαφήμιση. Όχι απλά ευρηματική…είναι αυτό που λέμε…άμα είσαι σκύλα τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο.

Και η Συλβή μια από τα ίδια σε εγχώριο προϊόν ελληνικής σειράς. Από τραγουδιάρα τρίτης διαλογής, ιδιοκτήτρια μπουζουξίδικου. Δεν το λες και άσχημα. Το λες;