Παρασκευή, Μαΐου 30, 2008

Η πολυτάραχη σχέση μου με τον πάροχο

Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να ανεβάσω έναν καναπέ στην ταράτσα, να αγοράσω μια ντουντούκα και να σας λέω τα νέα μου από εκεί μιας και ο ΟΤΕ είχε μετατρέψει την adsl σύνδεσή μου σε πιο αργή κι από dial up. Για να φορτώσει μια σελίδα πέρναγε μια αιωνιότητα και μια μέρα. Το mail άνοιγε μόνο στην html μορφή που η google συνιστούσε για αργές συνδέσεις, να είναι καλά. Στα blog σας για να μπω έπρεπε να είχα ελεύθερο κάνα 4ωρο περίπου κι αυτό μόνο για να σας διαβάσω γιατί αν ήταν να άφηνα και σχόλια θα είχα πεθάνει πάνω στο πληκτρολόγιο. Πριν λοιπόν πάρω την απόφαση να πάω προς τα ΙΚΕΑ για εύρεση καναπέ είπα να δω τι μπορώ να κάνω μέσω της τεχνικής υποστήριξης της ΟΤΕΝΕΤ. Εν κατακλείδει μάλλον θα έπρεπε να είχα πάει από τα ΙΚΕΑ και να είχα πάρει τηλέφωνο και το φίλο μου τον Βασίλη που είναι Κνίτης οπότε θα έχει ντουντούκα για να με προμηθεύσει.

Παίρνω λοιπόν η καλή σου και πέφτω στον πρώτο υπάλληλο.
«Καλημέρα σας η σύνδεσή μου σέρνεται, κάντε κάτι».
«Εσείς κάντε κάτι. Κάντε απεγκατάσταση στο λογισμικό του μόντεμ, ξανακάνετε εγκατάσταση και πάρτε μας». Φυσικά και τα κάνω. Φυσικά και το πρόβλημα δεν λύθηκε.
Παίρνω στο δεύτερο υπάλληλο και ενθουσιάστηκα που η ΟΤΕΝΕΤ μου παρείχε δωρεάν μαθήματα speaking και listening καθώς με το παιδί μιλήσαμε και ελληνικά και αγγλικά αλλά δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε και όχι δεν έφταιγαν τα αγγλικά του. Τα δικά μου φυσικά και είναι άπταιστα. Μου έδωσε μια διεύθυνση για να κατεβάσω ένα πρόγραμμα, να τεστάρω την ταχύτητα του πισιού μου και να τους ξαναπάρω. Μου την έδωσε λάθος.
Τρίτη κλήση από μέρους μου. Εξηγώ για τρίτη φορά στον τρίτο υπάλληλο τι γίνεται τι έχω κάνει και μου δίνει τη σωστή αυτή φορά διεύθυνση. Δεν τον κλείνω πλέον αλλά τον κρατώ στη γραμμή μπας και βρούμε άκρη. Το πρόγραμμα ήθελε 3 ώρες για να κατέβει. «Η σύνδεσή σας είναι πολύ αργή με ειδοποιεί το παλικάρι.» Ενθουσιάστηκα. Άρχισα να ζητωκραυγάζω σαν γνήσια γαύρος. Το πρώτο βήμα για τη λύση ενός προβλήματος είναι η συνειδητοποίησή του είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο ψυχολογίας. Εδώ κολλάει, εδώ κολλάει σκέφτηκα. Πριν αρχίσω να χτυπώ και παλαμάκια το παλικάρι μου λέει «Μπορεί να μην είναι όμως χαλασμένη η γραμμή». Βγάλτε όλες τις τηλεφωνικές συσκευές του σπιτιού από την πρίζα και ξανακαλέστε μας.». Τι το ήθελε; Όχι, σας ρωτώ τι το ήθελε; Έ, εκεί λοιπόν σαν γνήσια γυναίκα έπαθα υστερία. «Τις πρίζες να τις ξηλώσω;» τον ρώτησα πολύ γλυκά. Ταυτόχρονα σκεφτόμουνα ότι το καλύτερο του θα ήταν να του το έκλεινα. Όχι χαρά μου, δεν θα του έδινα τέτοια χαρά. Τον κράτησα εκεί και αφού τα άκουσε μου είπε ότι θα δηλώσει τη γραμμή μου για βλάβη. Τόσο απλά.

Σήμερα το πρόβλημα φτιάχτηκε. Χρειάστηκαν τέσσερα τηλεφωνήματα από μέρους μου (ένα ενδιάμεσο επειδή δεν έκανε καν σύνδεση και έβγαζε σφάλμα το οποίο ένας ενδιάμεσος υπάλληλος δεν μπόρεσε να το ερμηνεύσει το προσπερνώ για τη δικιά μου ψυχική υγεία), μιάμιση εβδομάδα σύνδεσης που θα ζήλευε τις ταχύτητες που παρέχουν οι κάρτες του περιπτέρου και φωνή. Σαν γνήσιος Έλληνας. Γιατί προσωπικό έχουν άπειρο στον τομέα της τεχνικής υποστήριξης. Τόσα τηλεφωνήματα και ποτέ μα ποτέ δεν έπεσα στο ίδιο κοπέλι. Πάντα σε κάποιο άλλο έπρεπε να αφηγηθώ την ιστορία από την αρχή και πάντα το κάθε κοπέλι είχε και μια ξεχωριστή φαεινή ιδέα. Το ζήτημα είναι ότι όλοι μά όλοι είχαν ακριβώς την ίδια διάθεση. Να με ξεφορτωθούν και να με κάνουν πάσα στον διπλανό συνάδερφο που πιθανώς δεν χωνεύαν ή την ώρα που άκουγαν εμένα, εκείνος τα έξυνε και τον ζήλευαν κατάφορα. Το εκπληκτικό ήταν ότι την επομένη με πήραν για να επιβεβαιώσουν τη βλάβη και μόλις άκουσαν το πρόβλημα μου είπαν ότι σαφώς είναι δικό τους θέμα. Άργησαν όμως πολύ να το πάρουν χαμπάρι. Και μετά από όλα αυτά έρχομαι να ρωτήσω: Η ΟΤΕΝΕΤ πουλήθηκε μαζί με τον ΟΤΕ στους Γερμανούς; Και αν ναι, τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην επόμενη φορά που θα έχω πρόβλημα; Έχω να ελπίζω σε καλύτερες μέρες; Μήπως τελικά εκείνο τον καναπέ από τα ΙΚΕΑ να τον αγοράσω; Με μια ομπρέλα από τα πράκτικερ δεν θα είναι μούρλια τώρα που ανοίγει ο καιρός;

Κυριακή, Μαΐου 25, 2008

Τσάμπα μαγκιές στο μετρό

Το mail που μου προωθήθηκε ήταν σαφές. «Αντιδρούμε στις συνεχείς αυξήσεις και αφήνουμε στα εκδοτήρια το εισιτήριο των μέσων μαζικής ενημέρωσης εφόσον πλέον είναι ενιαίο και εμείς δεν έχουμε εξαντλήσει το χρόνο ώστε να το βρει ο επόμενος.» Δεν πολυπείστηκα και απλά το έσβησα αλλά όταν το διάβασα και στα «Νέα» της προηγούμενης εβδομάδας κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. - Το ότι ενημερώνομαι σε καθημερινή πλέον βάση από την εφημερίδα του συγκεκριμένου ομίλου είναι δικαίωμα μου, την ώρα μάλιστα που η μισή Αθήνα ενημερώνεται από την free press του Κύρτσου! Οπότε όλοι έχουμε κουσούρια, δεν το κάνω θέμα. - Είχε μάλιστα η εν λόγω εφημερίδα συνέντευξη ενός 25χρονου που το έχει καθιερώσει ως τρόπο ζωής ευσυνείδητα. Ευσυνείδητες τσάμπα μαγκιές θα τις χαρακτήριζα εγώ αυτές τις νοοτροπίες. Εγώ που είμαι φοιτήτρια. Που ανήκω στην πολυδιαφημισμένη γενιά των 700 ευρώ. Που ζω στην ίδια πόλη των 5 εκατομμυρίων κατοίκων με αυτούς που μπαίνουν τσάμπα στο μετρό, που δεν ακυρώνουν τα εισιτήρια τους, που θεωρούν ανδραγαθία να ζουν παρασιτικά εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Είναι οι ίδιοι τύποι που πριν λίγο καιρό φώναζαν για την επέκταση του ωραρίου του μετρό. Κι εγώ μαζί τους. Η βασική μας διαφορά είναι ότι εγώ για να μην είμαι αναγκασμένη να δίνω ένα σκασμό λεφτά στα ταξί ήμουν διατεθειμένη να πληρώνω και διπλάσιο αντίτιμο σε αυτό το ασφαλές και καθαρό μέσο. Αυτοί όχι. Είναι οι ίδιοι που θέλουν το μετρό να μην κάνει δώδεκα λεπτά να περάσει και αγανακτούν όταν στην αποβάθρα γίνεται λαϊκό προσκύνημα, η χαρά της σπρωξιάς για μια θέση στο βαγόνι την ώρα που δεν πέφτει καρφίτσα, αλλά και να πέσει μην σκύψεις να τη μαζέψεις. Κι εγώ θέλω πιο πυκνά δρομολόγια. Τα δικαιούμαι κιόλας. Γιατί εγώ πληρώνω εισιτήριο. Μπορώ να σου πω μάλιστα ότι σπρώχνω και σπρώχνομαι για να κάτσω, γιατί δεν μπορώ 35 λεπτά να είμαι όρθια εγώ και οι υποτασικές μου τάσεις. Μπορώ να σου πω ότι δεν σηκώνομαι για να κάτσει ο παπάς με το γυαλί Ray ban αλλά μόνο η γυναίκα με το πιτσιρίκι στην αγκαλιά και η έγκυος. Η ηθική και το ήθος διαφέρουν σε αυτή την πόλη, αδιαπραγμάτευτο αυτό. Μόνο που εγώ και η ηθική μου σέβομαστε αυτό το μέσο. Πίνουμε νερό στο όνομα του. Ξέρουμε ότι μας έχει φτιάξει τη δύσκολη καθημερινότητα σε αυτή την κωλοπόλη και με τις συνεχείς επεκτάσεις (που και πάλι εγώ πληρώνω μέσω της φορολογίας μου ) θα συνεχίσει να το κάνει. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου την προ μετρό εποχή. Για λίγο στη Θεσσαλονίκη το Πάσχα έζησα το βασανιστήριο της κίνησης, του λεωφορείου, του ταξιτζή και μίλησα με ανθρώπους που περιμένουν να αλλάξει και να βελτιωθεί η καθημερινότητά τους με ένα μετρό που θα έχει μήκος λιγότερο από 10 χιλιόμετρα!!

Αγαπώ το μετρό γιατί όχι απλά είναι μέσο μεταφοράς. Είναι μέσο επιβίωσης, είδος πρωταρχικής ανάγκης. Πληρώνω 0.80 λεπτά για μιάμιση ώρα και ξέρω ότι κινούμαι με ένα μέσο που είναι ασφαλές, γρήγορο, καθαρό, ακριβές και όχι ακριβό. Τα βράδια που βγαίνω αφήνω το αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης που έχει δημιουργηθεί στο σταθμό στην Κατεχάκη. Καινούργιος, καθαρός και δωρεάν. Γλιτώνω το ταξί. Δεν φοβάμαι. Και μπαίνω στον πειρασμό να χαράξω τα αμάξια όλων αυτών που έχουν πιάσει τις θέσεις που προορίζονται για τα άτομα με ειδικές ικανότητες, απλά και μόνο για να είναι πιο κοντά στην έξοδο. Είπαμε, εγώ και η ηθική μου έχουμε πολύ ακραίες αντιλήψεις περί του σωστού. Σε μια χώρα που επιβιώνουν οι Ελληνάρες, εμείς απλά προσπαθούμε να αποτάξουμε το γενετικό υλικό των ένδοξων κάφρων προγόνων μας, γιατί δεν μπορεί όλη η καγκουριά να προέκυψε απότομα και αβίαστα. Κάπου θα οφείλεται.

Σε περίπου ένα μήνα η γραμμή μετά την Εθνική Άμυνα θα σταματήσει να λειτουργεί. Κι έτσι περιοχές όπως το Χαλάνδρι, η Αγία Παρασκευή, η Παλλήνη, η Παιανία και το Κορωπί θα παραλύσουν. Η Μεσογείων που είναι ήδη αδιάβατη θα γίνει γολγοθάς. Γιατί το μετρό δεν είναι πολυτέλεια. Δεν είναι το κάτι παραπάνω στη ζωή μας. Είναι το βασικότερο γρανάζι για να συνεχίσει να είναι βιώσιμη αυτή η πόλη. Κι αν τελικά θεωρούμε πως η ακρίβεια είναι αφόρητη, πως η ζωή μας είναι χειρότερη παρά ποτέ, πως έχουμε φτάσει σε τέλμα, πως, πως, τότε ας το σκεφτούμε διπλά την επόμενη φορά που θα κληθούμε να δώσουμε λαϊκή εντολή. Γιατί αν είναι η αγανάκτηση να παίρνει τη μορφή τέτοιων στρεβλών κινημάτων, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Σε είκοσι χρόνια ένα από τα δίδυμα θα μας κυβερνά και οι μετακινήσεις θα γίνονται με γάιδαρο φυσικά. Και τσάμπα.

Τετάρτη, Μαΐου 21, 2008

Υπέροχο πλάσμα; Δεν νομίζω!

Κανονικά την ώρα τούτη θα έπρεπε να γράφω μια έκθεση για το πανεπιστήμιο που έχει ημερομηνία παράδοσης και να είμαι σε μια άλλη πιο χαρωπή διαδικασία. Νιώθω ότι κλέβω το χρόνο του εργοδότη που δεν έχω ενώ εννοείται πως οι τύψεις με συντροφεύουν εδώ δίπλα. Το ζήτημα του Ηλία όμως με έχει στοιχειώσει μια εβδομάδα τώρα και δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ. Τον Ηλία τον ξέρετε σχεδόν όλοι. Όλοι όσοι παρακολουθείτε Υπέροχα Πλάσματα δηλαδή.

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω μια δυσκολία στην παρακολούθηση της εν λόγω σειράς. Αφενός γιατί ξεκινάει μετά τις 11.30 και αφετέρου γιατί έχει προηγηθεί η λαίλαπα που λέγεται Λάκης. Και το δικό μου πρόβλημα είναι ότι ενώ το 60% με βάση κάτι μηχανάκια βλέπει Λάκη, εγώ δεν τα έχω καταφέρει ποτέ. Ίσως είμαι και η μόνη Ελληνίδα που δεν έχω σχηματισμένη άποψη επί του φαινομένου κι αυτό γιατί όσες φορές έχω επιχειρήσει να τον δω με παίρνει ο ύπνος. Όχι δεν γλαρώνω. Κοιμάμαι κανονικά. Και ενώ εδώ που τα λέμε δεν είναι και το κατάλληλο πρόγραμμα καθώς γίνεται χαλασμός Κυρίου, εγώ τα καταφέρνω με εκπληκτική ευκολία. Βέβαια τον τελευταίο καιρό έχω μια έφεση προς τον ύπνο αλλά ο Λάκης επιδεινώνει την κατάσταση. Ξυπνάω όταν το καρπούζι σκάει για τελευταία φορά στο δέκτη μου και από πάνω περνάνε τα γράμματα με πρώτες τις ευχαριστίες του παρουσιαστή προς την Ανθούλα που γελάει υστερικά και ενίοτε ταράζει τον μακάριο ύπνο μου. Όπως καταλαβαίνετε η παρακολούθηση των Υπέροχων Πλασμάτων δεν είναι και η πιο εύκολη διαδικασία.

Το θέμα μου όμως είναι το επεισόδιο της προηγούμενης Τρίτης και συγκεκριμένα ο Ηλίας. Βασικά το επεισόδιο ήταν αφιερωμένο στη Μαρία Κορινθίου κι εκεί που και πάλι ετοιμαζόμουν να ξανακοιμηθώ μπροστά από την τηλεόραση σκάει ο διάλογος για να σώσει ένα πραγματικά αδιάφορο επεισόδιο από την αυτοκτονία. Ο καυγάς για να ακριβολογούμε δια ασήμαντον αφορμή μεταξύ του Ηλία και της Έλλης. Ο Ηλίας παρεμπιπτόντως τραβολογιέται με την Έλλη. Προσοχή στο ρήμα. Τραβολογιέται. Δεν έχει σχέση. Δεν είναι η καλή του. Τραβολογιέται απλώς, γενικώς και πάντα αορίστως. Σε χρόνους και ημέρες που βολεύουν εκείνον. Καλύπτει τα κενά του, όχι τα κενά της και έχει μεγάλη διαφορά αυτό. Πιάνει και χώρο στο κρεβάτι της, όχι στο δικό του επίσης πολύ σημαντικό. Ο Ηλίας είναι ωραίος, πετυχημένος, έξυπνος αλλά μαλάκας, όχι επειδή το λέω εγώ αλλά επειδή το αποδεικνύει περίτρανα αυτός. Παίζει με επιτυχία το ρόλο του τύπου που μπαινοβγαίνει στη ζωή μιας κοπέλας θεωρώντας τη δεδομένη ενώ για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχει τη βεβαιότητα ότι αυτή η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή γι’ αυτόν. Βέβαια πάντα τον πιάνει κολούμπρα κάθε φορά που αυτή πάει να κάνει μια άλλη σχέση και τρέχει από πίσω της αλλάζοντας προσωπείο. Αυτός είναι ο Ηλίας που κυκλοφορεί σε πολλά αντίτυπα και κατά καιρούς έχει πέσει στο δρόμο πολλών γυναικών.

Η Έλλη τα είχε πάρει αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Παίζει να ήταν εξαιτίας της Κορινθίου οπότε το προσπερνάμε. Τη λυπάμαι γιατί αναφέρει ένα προς ένα αυτά που κάνουν το είδος του Ηλία το πιο ακατάλληλο είδος συντρόφου. Κάπου η φωνή της σπάει και αρχίζω και τα παίρνω μαζί της που αφήνει να φανεί η αδυναμία της μπροστά του. Εκεί ο Ηλίας λέει τη μέγιστη μαλακία και θέλω να του ανοιξω το κεφάλι με το τασάκι που βρίσκεται στο τραπέζι της πρωταγωνίστριας. «Ήμουν ξεκάθαρος από την αρχή μαζί σου». «Κι εμένα δεν με ένοιαζε γιατί πολύ απλά στην αρχή μιας σχέσης δεν ήξερα ότι θα δεθώ έτσι μαζί σου». Αν στο τέλος κότσαρε ένα μπινελίκι κι αν δεν έτρεμε έτοιμη να βάλει τα κλάματα θα τη χειροκροτούσα. Είναι εμφανές ότι ο Ηλίας αισθάνεται άβολα, έχει μια αμυντική στάση και περιμένει πότε θα τελειώσει η μπόρα. Εκείνη έχει τα μάτια καρφωμένα στο τραπέζι πάνω στο οποίο βρίσκεται το εκπληκτικό τασάκι που προανέφερα και έχει δίκιο. Του εξηγεί πως είναι να μην μπορεί να φτιάξει μια σχέση, να μην κάνει όνειρα, να μπαινοβγαίνει αυτός στη ζωή της κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο. Ποτέ την Κυριακή. Η μπόρα νομίζω ότι θα συνεχιζόταν κι άλλο αλλά ο Ηλίας εκτός από παρτάκιας είναι και χέστης, Σηκώνεται να φύγει. Προειδοποιώ την Έλλη να μην πει την ατάκα γιατί το ξέρω ότι δεν θα μπορέσει να την υποστηρίξει. «Αν φύγεις, τελειώσαμε». Αυτό το τελειώσαμε σηκώνει μεγάλη κουβέντα αλλά το προσπερνώ. Το τέλος για τον καθένα είναι διαφορετικό και μοναδικό. Δεν την πρόλαβα. Το ξεστομίζει. Και είχα δίκιο. Στα επόμενα δέκα λεπτά ο τύπος έχει επιστρέψει, η Έλλη του έχει ανοίξει και τον έχει βάλει ξανά στο σπίτι της, στο κρεβάτι της και εννοείται και στη ζωή της. Συγχυσμένη έκλεισα την τηλεόραση. Δεν είναι που η τύπισσα βολεύεται με ημίμετρα. Είναι που δεν έχει τη δύναμη να τον ξεφορτωθεί Είναι που αυτή, δεμένη σε μια κατάσταση δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί. Και φυσικά φταίει με την αυστηρή έννοια του όρου. Μόνο που αυτή έχει ελαφρυντικά ενώ ο Ηλίας όχι. Αυτή κάποια στιγμή θα πάει παρακάτω και ο Ηλίας θα βρει το επόμενο θύμα. Συγχύστηκα. Η Κορινθίου είναι υπερτιμημένη. Και ο Ηλίας. Τα ακούς Έλλη μου;

Παρασκευή, Μαΐου 16, 2008

Μια εκδρομή στη Χαλκιδική

Αυτή η εκδρομή προέκυψε αβίαστα, σχεδόν ξαφνικά. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ιδιαίτερη συζήτηση. Εκείνο το πρωινό μεσοβδόμαδα, που δεν ήταν αργία, εμείς το μετατρέψαμε σε μέρα ξεχωριστή. Σε κάθε χωρίο, σε κάθε παραλία σταματούσαμε να δούμε τη θάλασσα, να περπατήσουμε, να χαζέψουμε το λιγοστό κόσμο. Μαζέψαμε εικόνες στου νου τη μνήμη, απλώσαμε τα χέρια μας να γευτούμε την ομορφιά. Κρίμα που δεν έχουν καταγράφει οι κινήσεις μας. Κι αυτό που φοβάμαι, είναι ότι μπορεί να ξεθωριάσουν τα λόγια. Οι εικόνες όμως δεν πρόκειται να μας προδώσουν…

Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε καινούρια ψέματα να φανταστεί.
Είναι μια νύχτα μια τρελή βραδιά
που λάμπουν τ’ άστρα λάμπει κι η καρδιά
και κάπου απέναντι είναι το νησί που ‘χει κοράλλια κι η αμμουδιά χρυσή
κι αυτό τ’ αγέρι – πως και φέρνει σήμερα
μια τέτοια χίμαιρα ξανά στο φως.
Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε καινούρια ψέματα να φανταστεί
και τι μας νοιάζει πια αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά
τα μάτια κλείστε και δώστε στ’ όνειρο, τρελά φιλιά.



Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία


Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου άμα τον είχα ταξιδέψει,
θα ‘χα γυρίσει όλη τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή παρά που λες πως μ’ αγαπάς να ‘χα πιστέψει.
Γιατί τώρα είναι σπάνιο να ξοφλήσω το δάνειο που ‘χα πάρει απ’ το χθες
για να ελπίζω σ’ έναν αγώνα τιτάνιο σαν υπερωκεάνιο μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω.


Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ’ εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό του νου τη βέργα.
Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί γι’ ανθρώπων έργα.

Την ώρα που κοιμάσαι τ’ απογεύματα θα σηκωθώ να φύγω πριν ξυπνήσεις
την ώρα που θα μπαίνουν στο ραδιόφωνο του Ερυθρού Σταυρού οι αναζητήσεις.
Κι όσο κι αν πονώ όπως θα μπαίνει η άνοιξη εγώ - δεν θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη μια και καλή θα σε ξεγράψω.
Την ώρα που κοιμάσαι τ’ απογεύματα μ’ αρέσει που θα βγω με τ’ άρωμα σου
την ώρα που θα παίζει στο διάδρομο του δειλινού το φως με τα κλειδιά σου.

Κάθε εικόνα και ένα τραγούδι της Αλκηστις Πρωτοψάλτη. Σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Είναι μοναδικό συναίσθημα αυτά που ζεις κάποιος άλλος να έχει προλάβει να τα αποτυπώσει με λόγια πριν και καλύτερα από εσένα.

Κυριακή, Μαΐου 11, 2008

Ένα ιδιόχειρο Σ' αγαπώ λίγο καθυστερημένα...


Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η επαφή με το πληκτρολόγιο μετριάζει το συναίσθημα και απορροφά τους εσωτερικούς κραδασμούς. Πλάνη μεγάλη. Σε αυτό το σαλόνι έχω καταθέσει κομμάτια της ψυχής μου κι αυτό τώρα που έχει περάσει ο καιρός μπορώ να το παραδεχτώ χωρίς φόβο. Σε κάθε μου κείμενο αναγνωρίζω εμένα. Βλέπω κρυμμένες μου πτυχές. Διαβάζω ξανά παλιές αναρτήσεις και θυμάμαι με ποια αφορμή γράφτηκαν. Υπάρχουν αναρτήσεις που έχουν γραφτεί με γέλια, με κλάμα, με κέφι, πάντα όμως με κάποια πηγή έμπνευσης. Όλες έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Εμένα από πίσω με φωτογραφική ακρίβεια, τόσο που απορώ πως δεν με έχει ακόμα ρωτήσει κανείς στο δρόμο αν είμαι εγώ, η τρελή του καναπέ. Ο ΝdΝ μου ζήτησε να κάνω ένα βήμα παρακάτω και να δείξω την πρώτη ύλη από την οποία ξεκινά το ταξίδι και η σκέψη μετατρέπεται σε έκφραση. Καθρέφτης της ψυχής η γραφή, από την εποχή που η μαμά φώναζε για το μαγκουράκι του η και το κουλουράκι του ο πολλά έχουν αλλάξει. Εκείνη όχι. Εγώ πολύ και σε πολλούς τομείς. Το μόνο όμως που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι ότι αυτή είναι η σταθερή μου αξία. Το ιδιόγραφο σημείωμα λοιπόν είναι αφιερωμένο σε εκείνη ένεκα της ημέρας. Χρόνια Πολλά μαμά…

Το παιχνίδι εύκολο φαινομενικά, πολύ πιο δύσκολο από πολλές άλλες αναρτήσεις που έχω κάνει. Στο τέλος πρέπει να σταλεί συνημμένο ή με το απλό ταχυδρμίο - θα σας γελάσω στο http://autographcollectors.blogspost.com . Προφανώς για να ευχηθούν κι αυτοί στη Μανούλα μου. Εντάξει τι πρέπει να κάνω; Με αγχώνουν αυτά. Άστο και θα ρωτήσω το πρωί τη μαμά.
Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και μπορεί να πάρει πάσα και να παίξει όποιος θέλει.
Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Τετάρτη, Μαΐου 07, 2008

Η εξέταση, της εξέτασης, ωχ εξέταση...

Βασικά θέλω να γκρινιάξω. Εγώ ο φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Η χαρά του παιδιού, του τρελού, εγώ. Που είμαι και πιεσμένη και αγχωμένη και σκασμένη. Που θα προτιμούσα τέτοια εποχή να ξανάδινα πανελλήνιες παρά να περνάω όλο αυτό το μανίκι. Που χειρότερο από τις Πανελλήνιες δεν έχω. Που γενικά είμαι πολύ ρομαντική ψυχή και γενικά δεν μου πάνε οι εξετάσεις. Που έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να συγχέουν τη γνώση με την εξέταση. Που δεν υπάρχει πιο αναχρονιστική, ψυχοφθόρα και μάταια διαδικασία από τα διαγωνίσματα. Που εγώ όταν καταριέμαι κάποιον για εξετάσεις τον στέλνω. Εμένα ποιος με έχει καταραστεί;

Και έφτασαν οι Πανελλήνιες. Και είναι οι εποχή που όλη η πιτσιρικαρία αντί να γυρνά στα παρκάκια, να ερωτεύεται, να παίζει μπάλα, να ξενοιάζει γιατί αυτή η ηλικία περνά ανεπιστρεπτί, δίνει εξετάσεις Αγγλικών και Γαλλικών και Γερμανικών. Που δεν έχω χειρότερο. Που έχω Proficiency και δεν μου λέει κάτι. Που δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος αποκτώντας το. Ο ίδιος κάφρος παρέμεινα. Που ούτε από την αποστήθιση 345567 βιβλίων έχω γίνει πιο σοφή. Πιο βλήμα όμως χαλαρά. Που εκείνη η ατάκα «βγάλτε μια κόλλα να γράψουμε ένα τεστάκι» ακόμα με στοιχειώνει. Που να, ένα πράγμα αυτό το τεστάκι εγώ δεν ήθελα να το γράψω. Ήθελα να βγω στη λιακάδα, να κάτσω με τις φιλενάδες μου, να τους πω για το Μήτσο που μου άρεσε αλλά μετά χαθήκαμε μέχρι που τον είδε η κολλητή μου το περασμένο καλοκαίρι στη Σίφνο και όταν τη ρώτησα πως είναι μου απάντησε μονολεκτικά : Κοντός. Κάφρος και η φίλη μου. Κάφρος κι εγώ. Χρόνο δεν έχουμε να ενώσουμε τις καφρίλες μας. Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις και εξεταστικές και η ζωή μου όλη, μια λευκή κόλλα που κάποιος πάντα θέλει να βαθμολογήσει. Εγώ πειράζει που δεν θέλω να βαθμολογηθώ; Πειράζει που θεωρώ ότι η γνώση και η εξέταση δεν έχουν καμιά μα καμιά σχέση; Θυμάμαι πρώτο έτος να δίνουμε μάθημα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. Οι πάντες με σκονάκια. Εγώ με καθαρό το κούτελο. Και τις τσέπες. Το τέλειο θύμα. «Ένα βρώμικο παιχνίδι πρέπει να έχει εξίσου βρώμικους κανόνες» μου σφύριξε ο μπροστινός μου. Εγώ απλά του σφύριξα την απάντηση που ήξερα απέξω Και πατσίσαμε.

Δεν τις μπορώ τις εξετάσεις. Δεν τις αντέχω. Ο μεγαλύτερος μύθος είναι ότι θα τις συνηθίσεις. Ψέμα. Απροκάλυπτο. «Θα σε ωφελήσουν, μαθαίνεις». Αυτός που το λέει αυτό αξίζει 5 χρόνια καταναγκαστικής εξέτασης στη Φυτολογία και στη Ζωολογία για να μάθει για το είδος του. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα μαθητικά τα χρόνια είναι τα καλύτερα. Αυτή τη μαλακία την είπε ο Καρβέλας και την υποστήριξε με μαεστρία μπορώ να πω η Άννα. Μην μας ακούσει μόνο η κάφρος - κολλητή μου. Έχει αδυναμία στην Άννα. Αλλά μεταξύ μας εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις ήταν γεμάτα και αυτά. Με ωραιότατα ωριαία στα Αρχαία και στην Ιστορία. Φούλ στο άγχος και στην αποστήθιση ανάμεσα σε δεκάλεπτα διαλείμματα στα οποία ξανάβρισκες την παιδική σου ταυτότητα που η γεροντοκόρη Βιολόγος της οποίας το DNA κανείς χριστιανός δεν αναπαρήγαγε, είχε τσαλαπατήσει. Μέχρι να έρθει ο Χημικός που κάθε μα κάθε φορά σε απειλούσε με διαγώνισμα στα τελευταία 10 λεπτά του μαθήματος, χαζεύοντας με ηδονή τα αγχωμένα παιδικά πρόσωπα επί 45 μαρτυρικά λεπτά. Πήγαινε και στην εκκλησία τρομάρα του. Χριστέ μου, μα τι μαλάκας που ήταν!

Με ένα ρολόι στο χέρι γεννήθηκα. Αγκαλιά με λευκές κόλλες αναφοράς. Περιθώριο να αφήσω; Με στυλό ή με μολύβι να γράψω; Το κινητό να το κλείσω ή στη δόνηση να το αφήσω; Όλα μπορώ να τα γράψω. Και Έκθεση και Ιστορία και Αρχαία και Μαθηματικά και Βιολογία και Χημεία. Τα πάντα κάνω και συμφέρω. Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας, ανταλλακτικό ανταλλακτικού σαν το γιό της Βιτάλη. Στα τσακίδια το Lower και το Dalf. Ο Μάιος είναι υπέροχος μήνας. Το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες του τις εκφάνσεις προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο. Και το κακό είναι ότι τα έχει καταφέρει.

Παρασκευή, Μαΐου 02, 2008

Επέστρεψα...

...αλλά θέλω κι άλλες διακοπές!!




Ε ναι για, σε λλλέω!!

Υ.Γ. Πόστ για τη Σαλονίκη, για τη Χαλκιδική και για τον Τερκενλή ακολουθούν αλλά ο Μέρφυ με έπιασε από τα μούτρα ακόμα δεν επέστρεψα...

Μου λείψατε!!!

Καλό Μήνα σε όλους!!