Όταν επέστρεψα στην πατρίδα από το τιμημένο Λονδίνο μεταξύ των άλλων ηλιθιοτήτων που μου είπαν ήταν να αναγνωρίσω και το πτυχίο στον νυν ΔΟΑΤΑΠ που κάποτε λεγόταν ΔΙΚΑΤΣΑ –θου κύριε φυλακην τω στοματί μου. Προσπέρασα το παράλογο του θέματος που ήθελε μια δημόσια υπηρεσία να αναγνωρίσει το μεταπτυχιακό ενός από τα δέκα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως και στην αρχή το αγνόησα επιδεικτικά. Ναι χαρά μου, καλά την έπιασες τη ψωνίστικη χροιά με μια δόση καβαλήματος. Εγώ ήμουν. Δεν έμπαζε το παράθυρο! Εγώ. Εγώ που έχω πυρώσει πολύ την καρέκλα και θα έλεγε και η μανούλα. Εγώ που έχω ξενυχτήσει μέσα σε βιβλία και σε εργαστήρια. Που όλη μου τη ζωή τη θυμάμαι μοιρασμένη στα δυο. Να ζω και να διαβά-ζω. Εγώ λοιπόν, το βρίσκω λίγο παράλογο να χρειάζεται αναγνώριση το μεταπτυχιακό από μια δημόσια ελληνική υπηρεσία.
Για να με πείσουν μου είπαν ότι θα χρειαστεί για το Δημόσιο. Γέλασα και χάρηκα που δε θα περνούσα αυτή τη διαδικασία. Μου είπαν ότι θα χρειαστεί για το διδακτορικό. Έβαλα τα κλάματα. Θα περνούσα αυτή τη διαδικασία. Μάζεψα τα συμπράγκαλα μου ένα ανοιξιάτικο πρωινό του περσινού Απρίλη. Όπου συμπράγκαλα βάλε ότι μπορείς να φανταστείς. Σχεδόν…παπάδες. Μετά πήγα και στήθηκα στην τράπεζα της Ελλάδος για να πληρώσω παράβολο των 150 ευρώ. Ήταν δύο ταμεία ενώ εμείς ήμασταν με πρόχειρους υπολογισμούς καμιά διακοσαριά άτομα. Όχι, δε χρειάζεται κι άλλο προσωπικό. Έχει κόσμο η τράπεζα της ελλάδος. Απλά δύο μόνο εξυπηρετούσαν. Οι υπόλοιποι έπιναν καφέ και ένας χαζοδούλευε πάνω από κάτι φακέλους.
Μετά πήρα τον κατήφορο για το ΔΟΑΤΑΠ. Έφτασα. Δεν περίμενα πολύ. Έπιασα κουβέντα με μερικούς γιατρούς από τα Βαλκάνια και έναν οδοντίατρο εκ ρουμανίας που είναι και η σπεσιαλιτέ μου. Σκέφτηκα πόσο πολύτιμη είναι η υγεία μου. Τους χαμογέλασα, μου χαμογέλασαν, πέρασε η ώρα. Τσέκαρε τα χαρτιά η κοπέλα και στο τέλος μου λέει «online θα μπορείτε να βλέπετε την πρόοδο της αίτησής σας.» Εκστασιάστηκα με τη φράση της. Λέω δε μπορεί. Έχει αναβαθμιστεί το σύστημα. Έχω μείνει πολύ πίσω. Πολύ καλή κοπέλα πραγματικά. Νέα – επί Νέας Δημοκρατίας θα είχε μπει στο Δημόσιο – με το σικάτο γαλλικό μανικιούρ. Πολύ καλή εντύπωση μου έκανε. Η άλλη δίπλα μιλούσε στο κινητό με τη μαμά της για τα γεμιστά περιμένοντας να σχολάσει. Ησυχία, δεν μπορώ να πω.
Και πέρασε ο καιρός. Πέρασαν οι βδομάδες, οι μήνες, μπήκε το καλοκαίρι, πήγα Πάρο, Σίφνο, Κρήτη, ξενύχτια, έρωτες, χαμός. Online δεν είχε φανεί ακόμα η πρόοδος της αίτησής μου. Μπήκε ο Σεπτέμβρης, ήρθαν τα πρωτοβρόχια, εγώ ξεκίνησα και επίσημα το διδακτορικό αλλά η πρόοδος ήταν άφαντη. Η ζωή κυλούσε ήρεμα στο μικρόκοσμο του ΔΟΑΤΑΠ που εννοείται ότι δεν σήκωνε τα τηλέφωνα για να δω τι κάνει, αν πάει καλά και αν με ψάχνει τόσο καιρό. Κάπου το Νοέμβρη για πρώτη φορά online φάνηκε ότι η αίτησή μου βρισκόταν στο πρώτο στάδιο και άρχισα να πανηγυρίζω. Λίγο μετά τις γιορτές η αίτηση ήταν στα μισά. Ελπίζω να βλέπεις σε πόσο σύντομο χρονικό διάστημα έγινε το άλμα. Και πριν ένα μήνα μου έστειλαν mail – ναι mail –ότι μπορώ να περάσω και να πάρω την αναγνώριση. Χαρές, σαμπάνιες στο σπίτι, ένας γενικός πανζουρλισμός, το ΔΟΑΤΑΠ μας έκανε την τιμή και καταδέχτηκε να μας αναγνωρίσει και πολλά άλλα.
Και έρχεται η μέρα της παραλαβής. 9 με 1 έτσι, μην ξεχνιόμαστε γιατί το γαλλικό μανικιούρ θέλει χρόνο και τα γεμιστά δεν τρώγονται κρύα. Και κάνω μια εξουσιοδότηση για την παραλαβή γιατί δεν το χα. Το 9 με 1 δεν το χα! Και γυρίζω σπίτι εκείνο το βράδυ, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και είναι η αναγνώριση στο τραπεζάκι του σαλονιού. Σαν τώρα το βλέπω. Και την πιάνω στα χέρια μου και παθαίνω εγκεφαλικό. Απόφοιτη του Α.Π.Θ να λέει η βεβαίωση. Και μια τζίφρα ναααα με το συμπάθειο ενός καθηγητή του Α.Π.Θ. φυσικά από κάτω. Μου στράβωσε το στόμα. Έπαθα εγκεφαλικό. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν έζησα εγώ και τελείωσα το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης χωρίς να το ξέρω; Τι έχω κάνει λάθος; Σε ποια παραλία Νίκης πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια και τώρα δεν το θυμάμαι καν;
Την επομένη άρχισα τα τηλέφωνα. Δεν το σήκωσαν ποτέ. Δεν το είχαν κάνει άλλωστε και τόσο καιρό. Γιατί να το έκαναν τώρα; Το γαλλικό χαλάει εύκολα και τα γεμιστά θέλουν χρόνο και μεράκι. Για τηλέφωνα είμαστε τώρα. Μέσα στην απελπισία μου αποφασίζω και στέλνω mail! Βασικά για πλάκα το έκανα πραγματικά. Και μου απάντησαν γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Έφτιαξε το ελληνικό κράτος και μετά ξεκίνησε τους μπάφους. Θα το κοιτάξουν μου είπαν. Σκέφτηκα ότι αν είχα ανάγκη τη ρημάδα την αναγνώριση θα είχα πάρει προ πολλού το καλάζνικοφ και θα τους είχα καθαρίσει όλους. Αλλά δεν την είχα εν τέλει. Μετά από 5 μέρες μου έστειλαν mail. Το διορθώσαμε, ελάτε να την ξαναπάρετε. Δεν έχω πάει ακόμα. Θα πάω όμως.
Για έναν περίεργο λόγο η ιστορία μου φέρνει κάτι από Καρρά. Από Βασίλη Καρρά. Όχι εγώ Καμάρα κι εσύ Πολυτεχνείο. Εσύ Καμάρα κι εγώ Πολυτεχνείο. Έλα τώρα και πες μου εσύ γιατί…Καρρά;