Τετάρτη, Μαρτίου 10, 2010

Τι έγινε Γιωργάκη; Σε γουστάρει η χωριάτισσα;

Την ώρα που το λίτρο η αμόλυβδη έχει φτάσει κοντά στο 1.5 ευρώ, πριν ακόμα εφαρμοστεί η αύξηση του ΦΠΑ από τους μαυραγορίτες βενζινοπώλες γνήσιους απογόνους του Καλογήρου (του Σπύρου καλέ) στη «Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», ο Γιώργος κάνει διακοπές μέσω του κοινωνικού Τουρισμού αφού στήθηκε σε ουρές και κόντρα ουρές για να εξασφαλίσει το πολυπόθητο χαρτάκι με όλα τα έξοδα πληρωμένα για Γερμανία και ΗΠΑ.

Ενώ το αίμα μου έχει ανέβει στο κεφάλι και σε κάθε βενζινάδικο που πηγαίνω τσακώνομαι για να μου δώσουν απόδειξη (εγώ και ο Συκοφάντης κι ας μην έχω το μπόι του και τη λεβεντιά του – όχι δεν τον έχω δει ποτέ) απειλώντας πως δεν θα πληρώσω, τα βράδια χαλαρώνω χαζεύοντας φωτογραφίες του Γιώργου από τις διακοπές στην Ευρώπη και την Αμερική. Να, εδώ ο Γιώργος μπροστά από την Πύλη του Βραδεμβούργου αγκαζέ με τη Μέρκελ. Εδώ, εδώ ο Γιώργος μπροστά από το Κοινοβούλιο πιάνει το χέρι της Μέρκελ. Κι εδώ ο Γιώργος μπροστά από το τείχος χαμογελάει και κλείνει το μάτι στη Μέρκελ.

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και στις ΗΠΑ όπου να ο Γιώργος φιλάει την Χίλαρι. Εδώ ο Γιώργος χαϊδεύει τη Χίλαρι και εδώ ο Γιώργος υποκλίνεται στη Χίλαρι.

Είναι εντυπωσιακό που όλες οι κοντές ξανθές τσαχπίνες βλαχάρες τούτου του πλανήτη με έπαρση και καμάρι κάνουν τεμενάδες στο αγόρι μας.

Και του τάζουν ηθική στήριξη και τους μοιράζει χαμόγελα, και του τάζουν πολιτική στήριξη και τους ξαναμοιράζει χαμόγελα, και του λένε θα τους πατήσουμε κάτω τους κερδοσκόπους κι αυτός γνέφει καταφατικά με αγαλλίαση.

Η οικονομική στήριξη δεν αναφέρεται γιατί είναι σίγουρη. Δεν πιστεύω να παραμυθιάζεται έστω και ένας για την έκβαση του ειδυλλίου. Εξάλλου έρωτας δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα. Είναι αυτό το ψηστήρι πριν από…το γεγονός. Αυτό μωρέ…το “πονάω αλλά μ’ αρέσει το κάνω για τη μέση”. Ναι ντε…αυτό της Τζούλιας. Σου λένε άμα το δώσεις από το πρώτο ραντεβού δεν έχει χάζι. Άσε να τον ψήσουμε λίγο…να το παίξουμε δύσκολες…δεν το έχουμε εύκολο στο χωριό μας (το χαρτζιλίκι βρε). Θα ενδώσουν είμαι σίγουρη. Εδώ ενέδωσε η τραβεστί στον Παπακαλιάτη. Αυτές θα πουν (τελικά) όχι; Όχι!

Γιατί οι εξοπλισμοί είναι πολλοί Γιώργο! Και να τα χιλιάδες όπλα για τα τιμημένα στρατά της χώρας και να τα αεροπλάνα και τα βαπόρια…κλείνεται η συμφωνία με τους φίλους τους καλούς. Και να το 6% επιτόκιο δανεισμού, την ώρα που οι ομογενείς δέχονται να αγοράσουν ομόλογο για να μας βοηθήσουν με 2-3%, αριθμός που θα δελεάσει και τους Έλληνες για ένα ελληνικό ομόλογο που θα μοιραστεί εσωτερικά. Την ίδια ώρα μάλιστα που οι τράπεζες δίνουν 1.2% ετήσιο επιτόκιο για καταθέσεις…παραδείγματος χάρη η Εμπορική! Τι να σου λέω λατρεία μου. Αλλά τι να πεις. Το ξένο είναι πιο γλυκό. Και πιο ακριβό. Κάτι σαν φύκι για μεταξωτές κορδέλες που θα ξεχρεώνουν και τα δισέγγονά μας επειδή εμείς στήνουμε…παιχνίδια εξουσίας. Ε ναι! Σας παρακαλώ δεν θα θελα! Μήπως γίνεται αυτή την τσόντα εγώ να μην τη δω;

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

enjoy the silence

Η ημέρα της γυναίκας σήμερα και εγώ γενικά με τέτοιου είδους ημέρες δεν τα πήγα ποτέ καλά. Ημέρα της γυναίκας, της μητέρας, του περιβάλλοντος, του πατέρα, των ζώων. Ημέρες που ορίζονται για να τιμήσουν μέσα σε ένα 24ωρο τα δικαιώματα που τσαλαπατιούνται, εκμηδενίζονται, ξεχνιούνται και ανθρώπους που αδικούνται, περιθωριοποιούνται, πέφτουν θύματα της κοινωνίας, των νόμων, του αδίκου δικαίου όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Τις μισώ αυτές τις μοναδικές ημέρες κενού νοήματος…ή νοήματος που κάπου έχω χάσει εγώ. Άρα το ίδιο κάνει.

Έψαξα τον ορισμό της γυναίκας. Δεν τον βρήκα πουθενά. Μην φανταστείς…στα κιτάπια του μυαλού μου βούτηξα αλλά τίποτα. Κενό. Αποφάσισα να μην γράψω. Δεν είχε νόημα εξάλλου. Μα την ώρα που έκλεισα χτες το βράδυ τον υπολογιστή μετά από τόσο διάβασμα, εκείνη την ιερή ώρα που ο οργανισμός και το μυαλό χαλαρώνουν από την πίεση κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Από συνήθεια ο καθρέφτης του μπάνιου δεν μου λέει τίποτα πια. Αλλά να αυτός, πάνω από τη σερβάντα βγαίνοντας από το δωμάτιο με ανάγκασε να κοιτάξω το είδωλό μου μέσα από αυτόν. Κοιτάω το πρόσωπό μου, άβαφο, τα μαλλιά μου πιασμένα κότσο, τίποτα περιττό, τίποτα άλλο, τίποτα σου λέω. Κι εκεί μου ήρθε... o ορισμός, έτσι απλά.

Γυναίκα είναι αυτή που αγαπάει. Που ξέρει να αγαπάει. Που έχει μάθει. Που έχει εκπαιδευτεί από την εσωτερική της δύναμη να το δείχνει. Και που το ζει χωρίς να περιμένει ανταπόκριση, ανταλλάγματα, κτητικούς προσδιορισμούς. Που το λέει όταν βαθιά μέσα της πιστεύει πως η μπίλια της ρουλέτας της δεν θα πέσει στον μαγικό αριθμό. Γιατί ξέρει…ότι ο κερδισμένος τα παίρνει όλα αλλά ο χαμένος τουλάχιστον αγαπάει. Αγαπάει πολύ. Της γυναίκας λοιπόν σήμερα. Αν είναι και της ερωτευμένης ακόμα καλύτερα.

Αγαπημένο, πολύ αγαπημένο σας λέω το τραγούδι.


Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έλα, δεν το πιστεύω!

Το 2004 η Δεξιά ήρθε στην εξουσία μετά βαϊων και κλάδων τάζοντας λαγούς με πετραχείλια, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, δώρα, λουνα παρκ, γλειφιτζούρια, μαλλί της γριάς και δεν συμμαζεύεται. Ακόμα και οι Πασόκοι υποψιάζομαι τους ψήφισαν καθώς δεν άντεχαν τους ίδιους τους τους εαυτούς και φυσικά το Σημίτη. Έχασαν με μικρή σχετικά διαφορά – από αυτή που τους άξιζε γιατί ο Κινέζος σε μια κρίση εγωκεντρισμού και λαμογιάς as always πέταξε το τιμόνι στον τότε Γιωργάκη ο οποίος δεν το κατάλαβε γιατί οι οδηγίες ήταν στα ελληνικά και το έπιασε. Η εικόνα θύμιζε τη Θεοπούλα του παρά πέντε όταν έπιανε την ωρολογιακή βόμβα και νόμιζε ότι είναι χαλασμένο πιεσόμετρο.

Την ίδια χρονιά ο Αλογοσκούφης κάνει απογραφή και ανακαλύπτει ότι τα οικονομικά είναι μαγειρεμένα. Τα δώρα που είχαν τάξει προεκλογικά δεν μοιράζονται ποτέ γιατί παραλάβανε χάος.

Το Πασοκ πέφτει σε χειμερία νάρκη – που ονομάζεται κατ ευφημισμόν ανασυγκρότηση και κάνουμε κάμποσο καιρό να ακούσουμε νέα του.

Περνούν 5 χρόνια και οι ελπίδες όσων πιστεύανε ότι τα πράγματα ίσως να βελτιώνονταν προς το καλύτερο διαψεύστηκαν. Θύματα.

Το 2009 το Πασοκ κερδίζει με 10 μονάδες διαφορά και η μισή Ελλάδα πανηγυρίζει την αλλαγή σελίδας που η συνέχεια δείχνει ότι δεν θα έρθει ποτέ. Ο Καραμανλής στην προσπάθεια του να περάσει στο επόμενο στάδιο το gameboy του (ναι με gameboy παίζει ακόμα) ξεχνά να περάσει σε κάποιον άλλον το τιμόνι και βουλιάζει με όλη του την ησυχία σαν άλλος καπετάνιος του Τιτανικού. Στα τέτοια του. Αυτός απλά θέλει να παίζει ανενόχλητος Super Mario. Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα. Το Πασοκ για να κερδίσει έχει τάξει ότι δεν τάζεται. Εκεί που ο Καραμανλής έταζε λιτότητα, ο νυν ΓΑΠ έταζε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά.

Την ίδια χρονιά ο Παπακωσταντίνου κάνει απογραφή και ανακαλύπτει ότι τα στατιστικά είναι μαγειρεμένα. Τα δώρα που είχαν τάξει προεκλογικά δεν μοιράζονται ποτέ γιατί παραλάβανε χάος.

Η ΝΔ πέφτει σε χειμερία νάρκη – που ονομάζεται κατ ευφημισμόν ανασυγκρότηση και κάνουμε κάμποσο καιρό να ακούσουμε νέα της.
Σε περίπου 5 χρόνια ίσως και λιγότερα ο Σαμαράς θα έρθει σαν άλλος θριαμβευτής να μας κυβερνήσει αλλά κι αυτός…χάος θα παραλάβει.

Χτες διάβασα ότι οι Γερμανοί για να μας δανείσουν ζήτησαν να τους πουλήσουμε ορισμένα ακατοίκητα νησιά.
Το 1996 ο Σημίτης μέσα σε 4234 σαρδάμ ευχαριστεί τους φίλους Αμερικανούς από το βήμα της Βουλής που μεσολάβησαν ώστε να λυθεί η κρίση των Ιμίων. Η Ελληνική πλευρά έχει αναγκαστεί να απομακρυνθεί από το νησί, να υποσχεθεί ότι δεν θα επιστρέψει και να δεχτεί έτσι την δημιουργία των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο.

Το 2010 ο ΓΑΠ σε σπαστά ελληνικά θα ευχαριστήσει τους φίλους Γερμανούς από το βήμα της βουλής που συνέδραμαν ώστε να λυθεί η οικονομική κρίση της χώρας. Η Ελληνική πλευρά έχει αναγκαστεί να παραχωρήσει κάνα δυο βραχονησίδες και έτσι το ζήτημα των γκρίζων ζωνών δεν υφίσταται πια.

Παράλληλα έχει πουληθεί τυπικά και ο Παρθενώνας. Ουσιαστικά ξεπουλήθηκε μόλις σήμερα. Για κακή του τύχη…ο Ματατζής δεν αναγνώρισε το Μανώλη Γλέζο και του έριξε τα δακρυγόνα στο πρόσωπο στέλνοντάς τον στον Ευαγγελισμό.

Υ.Γ. Είμαι καλά. Έτσι λέω τουλάχιστον για να το πιστέψω. Θα σας τα πω…κάποια στιγμή.