Παρασκευή, Ιανουαρίου 22, 2010

Η Δραγώνα, ο Θεοδωράκης και η πατρίδα.

Τις τελευταίες μέρες το ζήτημα των επιστολών του Μίκη Θεοδωράκη και της Θάλειας Δραγώνα έχει γίνει σήριαλ. Αυτό που ο κόσμος δεν έχει δουλειά να κάνει και ανταλλάσει γράμματα με εντυπωσιάζει. Πολλοί έγραψαν ότι η Θάλεια – τώρα που γνωριστήκαμε ας μιλάμε στον ενικό – υπονομεύει το έθνος, άλλοι είπαν ότι ο Θεοδωράκης αντιγράφει τον Άδωνη Γεωργιάδη και πολλά ακόμα. Είμαι σίγουρη ότι το 90,976% όσων κατηγορούν την Δραγώνα δεν έχουν διαβάσει το 430 σελίδων βιβλίο της. Καρατσεκαρισμένο. Επίσης το 70,865% όσων κατηγορούν τον Θεοδωράκη δεν διάβασε μέχρι τέλους την επιστολή του γιατί ήταν τεράστια. Τεράστια όμως. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μια Κοινωνική Ψυχολόγος που μέσες άκρες υποστηρίζει ότι ο σωβινισμός στην Ελλάδα φοριέται από την κούνια δεν θα περνούσε έτσι κι αλλιώς απαρατήρητη. Η Δραγώνα ακολουθεί με λίγα λόγια τη ρήση πως καλύτερα να έχουν κακή γνώμη για σένα παρά να μην έχουν καθόλου. Αν η ίδια μάλιστα ασχολιόταν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας – στο αντικείμενο του τμήματος που είναι πρόεδρος δηλαδή και όχι με το τι είναι η πατρίδα κανείς δεν θα ξόδευε ούτε μια γραμμή για χάρη της.

Η Δραγώνα έγινε φίρμα μέσα σε μια νύχτα στο πανελλήνιο και αυτό είναι κυρίως κακό για την ίδια. Κάτι σαν τους παίχτες ριάλιτι που βγαίνουν από τα παιχνίδια και νομίζουν ότι είναι καινούργιοι Μεσσίες. Κουβαλά αυτό το βλέμμα του ψευτοαριστερού κουλτουριάρη. Το χειρότερό μου.

Η Θάλεια ανέβηκε στους πανεπιστημιακούς θώκους πολύ αθόρυβα. Τόσο αθόρυβα που κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι διδακτορικό τίτλο έχει αλλά προπτυχιακό δεν έχει. Χάρη σε μια διάταξη κάποιου νόμου – τρέχα γύρευε κατάφερε να αναγνωρίσει το διδακτορικό της και να φτάσει εκεί που είναι σήμερα. Όχι χαρά μου, δεν λέω ότι είναι κακό. Λέω ότι είναι ανήθικο, άδικο και η ίδια φυσικά το ξέρει. Στη σελίδα του Παιδαγωγικό τμήματος γράφει για τις σπουδές της: «Σπούδασε Ψυχολογία στην Ελλάδα και την Αγγλία και το 1984 έλαβε τον τίτλο της διδάκτορος στην Κοινωνική Ψυχολογία από το Aston University in Birmingham.»

Πολύ γενικά κι αόριστα. Που, πότε, για πόσο, ένας Θεός και η Δραγώνα ξέρει. Όσοι έχουν φτιάξει έστω και μια φορά στη ζωή τους βιογραφικό ξέρουν πως αυτός ο τρόπος παράθεσης σπουδών είναι τελείως λάθος. Ψάχνοντας λίγο καλύτερα όμως – ά ρε τιμημένο google, εσύ μας χάρισες πολλά – υπάρχει το βιογραφικό της όπως θα πρέπει να παρουσιάζεται παντού, από το ελληνικό κοινοβούλιο ως βουλευτής Επικρατείας του 2007. Εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Όχι δεν με πειράζει που η Δραγώνα έχει τελειώσει το Pierce. Εξάλλου είναι το κολλέγιο που όλοι όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και δεν μπαίνουν σε κάποιο ΑΕΙ πηγαίνουν εφόσον δεν θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό. Με πειράζει που το κρύβει και που έχει γίνει καθηγήτρια χωρίς να έχει τα τυπικά προσόντα, την ώρα που χιλιάδες άλλοι επιστήμονες ψάχνουν μια θέση στον ήλιο. Με ενοχλεί που έχει φτάσει εκεί πολιτικά επειδή και πάλι με βάση το google ο πρώην άντρας της ο Δραγώνας ήταν παλιός συμμαθητής του Παπανδρέου. Φήμες μωρέ.

Από την άλλη ο Μίκης είναι ο Μίκης. Ο Μίκης της Ελευθερίας, των αγώνων, του για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί και αυτός που στέλνει παντού επιστολές – ακόμα και στον Σαμαρά για τα συχαρίκια της εκλογής του. Το γράμμα του μπορείς να το πεις και φορτισμένο. Υπερβολικό. Κουβαλά αυτή την πολυκαιρία που έχουν τα ρούχα που βγάζεις από τη ναφθαλίνη και δεν έχεις φορέσει τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια αλλά τα αγαπάς πολύ για να τα δώσεις. Συμβαδίζει με εκείνη τη γενιά που έχει αποτραβηχτεί πια – εντάξει ο Θεοδωράκης όχι αλλά οι υπόλοιποι ναι – αλλά κάποτε πάλεψε με εμφυλίους, με Δεκεμβριανά, με χούντες, με Πολυτεχνεία. Μια γενιά που δεν έμαθε να λαϊκίζει, ούτε να αγγίζει τα άκρα δεξιά γιατί πολύ απλά έχει ζήσει μεταναστεύσεις, πολέμους, ταξίδια που κρατούσαν μήνες για την γη της Επαγγελίας και ένα κομμάτι ψωμί. Μου θυμίζει έναν θείο μου από την πλευρά του μπαμπά. Μέλος του ΚΚΕ, πέθανε πριν από δύο χρόνια και στην πολιτική του κηδεία σύσσωμη η Αριστερά χαιρέτησε έναν συνοδοιπόρο της. Αν ζούσε θα απαντούσε στο ίδιο στυλ στη Δραγώνα είμαι σίγουρη. Πως μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο ότι η πατρίδα που για κείνη πολέμησε, εξορίστηκε, βασανίστηκε, εκδιώχτηκε είναι ένα πουκάμισο αδειανό; Μια Ελένη;

Κι επειδή ο Μίκης γράφει πολλά, κι επειδή η Δραγώνα ακόμα περισσότερα θα σου πω εγώ τι είναι πατρίδα.

Πατρίδα είναι να γυρνάς κουρασμένος μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα και στο μετρό του Λονδίνου από πίσω σου να ακούς μια πολύ οικεία σε σένα και μόνο γλώσσα που δεν την καταλαβαίνει κανείς μέσα στο βαγόνι.

Πατρίδα θα πει να αναβοσβήνει στον πίνακα αφίξεων η ένδειξη πως η πτήση ΟΑ ΧΧΧ από Λονδίνο έχει προσγειωθεί και εσύ να βγαίνεις σέρνοντας τη βαλίτσα με το ένα χέρι, προσπαθώντας να ξεκουμπώσεις τη χοντρή ζακέτα με το άλλο…άλλος Θεός ρε παιδί μου εδώ.

Πατρίδα θα πει να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα από τα Άπτερα και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι πάνω από τον κόλπο της Σούδας παρέα με κρητικές λύρες (και τσικουδιές).

Πατρίδα θα πει να σφίγγεις το παλτό και να περπατάς μέσα στα παγωμένα στενά σε κάποιο χωριό της Ηπείρου αφήνοντας το βλέμμα να αγγίζει το πράσινο του έλατου και το γκρι της παραδοσιακής πέτρας.

Πατρίδα θα πει να οδηγείς κάπου στα περίχωρα του Wood Green και να σε υποδέχεται μια ταμπέλα με ένα μεγαλόπρεπο «Καλως ορίσατε». Λίγο πιο κάτω ένα μαγαζί να μαρτυρά την καταγωγή του ιδιοκτήτη του. Ζαχαροπλαστείον.

Πατρίδα είναι όλοι αυτοί που έδωσαν το αίμα τους – ο πιλότος στα Ίμια, ό άλλος πριν 3 χρόνια πάνω από την Κάρπαθο και πολλοί ακόμα- για να γράφουμε σήμερα αυτές τις μαλακίες. Κι εσείς, κι εγώ.

Υ.Γ. Όπως λέει και ο γατούλης…να έχουμε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο! Ναι, θα το έχουμε σίγουρα!!!

Τετάρτη, Ιανουαρίου 20, 2010

Περί Μηχανικών και μύριων άλλων κακών.

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα γκρουπάκι στο facebook για τα δικαιώματα των Μηχανικών, για το μάστερ που άργησε μια μέρα, για τα ΤΕΙ που είναι ΑΤΕΙ και πολλά άλλα. Όλοι οι παλιοί μου συμφοιτητές γίνονται μέλη, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της υπογραφής τους που πρέπει να το έχουν μόνο αυτοί με περισσό φανατισμό.


Το γκρούπ θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά αδιάφορο και κομμάτι μίζερο αν δεν είχε ξεσπάσει διαδικτυακός καυγάς μεταξύ της Γεωργίας και του Κώστα. Δεν ξέρω κανέναν σας διαβεβαιώ. Η Γεωργία δηλώνει Μηχανικός ΤΕ – δηλαδή υπομηχανικός – και ο Κώστας Μηχανικός από τους λίγους. Σε μια κρίση μεγαλοϊδεατισμού την προέτρεψε να γκουγκλάρει το όνομά του για να δει ποιος είναι αυτός. Όταν κάποιος μάλιστα του είπε «σε γκούγκλαρα αλλά δεν βγάζει κάτι», τον προέτρεψε να το ξανακάνει στα Αγγλικά!! Η Γεωργία από την άλλη του είπε ότι ρώτησε στο ΑΠΘ και όλοι της είπαν «Γεωργίτσα μην δίνεις σημασία ένας κομπλεξικός είναι.» Βέβαια η Γεωργία δεν μπορούσε να το αφήσει να περάσει έτσι και συνέχισε να τον βρίζει και να τον λέει ηλίθιο με αποτέλεσμα να της καεί το φαϊ. (Ναι, το έγραψε και αυτό. Φαντάσου πόσες εργατοώρες μετράει ο συγκεκριμένος καυγάς.). Ο Κώστας από την άλλη κάθε φορά λέει ότι δεν θα ξαναπαντήσει και κάθε φορά απαντά λέγοντας στη Γεωργία πως έχει κόμπλεξ κατωτερότητας και να το κοιτάξει γιατί και οι υπομηχανικοί χρειάζονται αλλά Μηχανικοί δεν είναι. Η Γεωργία από τα νεύρα της – κάθε φορά που της λέει την λέξη υπομηχανικός τρελαίνεται – στη βιασύνη της την τελευταία φορά να τον αποστομώσει έκανε μάλιστα κάποιο ορθογραφικό λάθος. Και εκεί ο Κώστας έκλεισε την κουβέντα λέγοντας «Βλέπεις; Δεν διάβασες αρκετά για να γίνεις Μηχανικός και δεν έβγαλες καλό βαθμό ώστε να μπεις στο Πολυτεχνείο.». Μετά από αυτό η Γεωργία πρέπει να έπαθε εγκεφαλικό, είμαι σίγουρη πια.


Η κόντρα Μηχανικών και υπομηχανικών στο διαδίκτυο κάνει πάταγο. Θραύση.


Κανείς από όλους αυτούς δεν έχει σκεφτεί πως πάντα κερδίζει ο καλύτερος. Αυτός που διαβάζει μόνιμα και δεν μένει σε ένα ξερό χαρτί – δια βίου εκπαίδευση το λένε αυτό. Τζιζ, κακιά λέξη. Ή έχει τις καλύτερες γνωριμίες – στην Ελλάδα ζούμε αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά.

Κανείς από αυτούς δεν σκέφτηκε ότι η ανεργία δεν χτυπάει εξίσου. Οι Μηχανικοί έχουν ελάχιστο βασικό μισθό κάπου πάνω από 900 ευρώ ενώ οι υπομηχανικοί όχι. Η Καρακίτσος Α.Ε. λοιπόν που κάνει εργολαβίες με χαμηλής τάξης πτυχία – και εφόσον έχει υπογραφή για τις πολυκατοικίες που σηκώνει στα Λιόσια – θα πάρει τον υπομηχανικό και όχι τον Μηχανικό.


Κανείς φυσικά δεν σκέφτηκε ότι αυτό το φαινόμενο συμβαίνει μόνο στους Μηχανικούς. Κανείς δεν πήγε να αμφισβητήσει την αξία του Γιατρού. Καλή η μαία πουλάκι μου αλλά σε γυναικολόγο θα απευθυνθείς για να σε ξεγεννήσει κι ας είναι και η κυρία Τασία μέσα στο χειρουργείο που έχει φέρει στον κόσμο χιλιάδες παιδιά, από το 75 φαντάσου – έχουν δει αυτηνής τα μάτια... Όπως και ο υπομηχανικός. Καλός καρδιά μου αλλά τι να κάνουμε, τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, Μηχανικοί την έσιαξαν – που θα έλεγε και η γιαγιά μου.


Κανείς δεν σκέφτηκε ότι όλοι αυτοί, Μηχανικοί, υπομηχανικοί και λοιπές φάρες αποτελέσματα ενός άθλιου μικροκομματικού εκπαιδευτικού συστήματος που δημιούργησε τμήματα σε κάθε ραχούλα, βουνό, πλαγούλα είναι υπεράριθμοι και η αγορά εργασίας δεν μπορεί να τους απορροφήσει. Πως οι μικροπολιτικές κινήσεις του Ευθυμίου κάποτε να βάλει ένα Άλφα μπροστά από τα ΤΕΙ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Πως τα καλύτερα έρχονται. Όσο οι Μηχανικοί τσακώνονται με τους υπομηχανικούς, έρχονται οι Μηχανικοί των ΙΕΚ – που όλο και κάποιος θα βρεθεί να τους πάρει στη δούλεψή του μην κοροϊδευόμαστε – και εκεί θα γελάσει κάθε πικραμένος. Είναι η κατηγορία εκείνη που σπούδασε στο ΙΕΚ Μανώλα που συνεργάζεται με το Shit University of Nowhere και δίνει αναγνωρισμένα πτυχία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι εκείνη η διαφήμιση που εσύ ηλιοκαμένος χάζευες στην παραλία σε εκείνο το περιοδικό ποικίλης ύλης, τέλη Αυγούστου που απευθυνόταν στους απογοητευμένους των Πανελληνίων που η μαμά τους θέλει να τους δει επιστήμονες.


Κανείς δεν σκέφτηκε πως και οι Μηχανικοί των Πολυτεχνείων έχουν προγράμματα σπουδών και βιβλία της κακιάς ώρας. Είναι οι ίδιοι που ψοφάνε για μια ώρα κοπάνα και κάνουν επανάσταση αν τύχει και κανείς καθηγητής τους ταράξει την ηρεμία και τους βάλει πρόοδο μέσα στο εξάμηνο. Είναι αυτοί που με τη γνώμη τους επιλέγουν τον κόκκινο, τον πράσινο, τον μπλε επιστήμονα στις συνελεύσεις για κρίση της τάδε έδρας χωρίς να κοιτάξουν το έργο του. Ψιλά γράμματα.


Είναι όλοι αυτοί, είμαι κι εγώ, είναι και άλλοι τόσοι. Πέρυσι σε ένα τμήμα Μηχανικών σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου ήμασταν πολλοί. Μηχανικοί, υπομηχανικοί και άλλοι. Κάναμε το ίδιο μάστερ. Κανείς ποτέ δεν ρώτησε από πού κρατά η σκούφια μας επιστημονικά. Τους αρκούσε που τα καταφέρναμε. Αν τα καταφέρναμε. Ο Βιολόγος δίπλα μου έδειχνε ευχαριστημένος. Κι εγώ το ίδιο. Και πετύχαμε εξίσου.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 14, 2010

100 μέρες (και νύχτες) ΠΑΣΟΚ. Καλά πως κάνεις έτσι;

Πως περνάει βρε ο καιρός. Πότε ήταν που αυτή η κυβέρνηση γεννήθηκε, πότε ήταν που την είδαμε να βγαίνει από το μαιευτήριο με 10 μονάδες διαφορά και όλοι είπαμε «θαύμα, θαύμα», πότε ήταν που την ταχταρίσαμε στα γόνατα μας χαζεύοντας την ορκωμοσία της κουνώντας πανηγυρικά σημαιάκια και αυτή μπουσούλησε θα σε γελάσω. Πότε ήταν που καμαρώσαμε τη Μπατζελή να χαιρετά με πολύ αγάπη τους υπαλλήλους του υπουργείου της, τη Γκερέκου να λέει «Δουλειά, δουλειά, δουλειά»; Αφού σου λέει όπου να ναι θα κόψει και το μητρικό θηλασμό.

Και να που συμπληρώθηκαν 100 μέρες ΠΑΣΟΚ. Οι εορτασμοί άρχισαν, άλλοι κρεμάνε σημαίες στα μπαλκόνια τους, άλλοι θέλανε να βγουν στο δρόμο σε κύμα εθνικής υπερηφάνειας σαν τότε που η Ελλάδα ήταν υπό γερμανική κατοχή και βγήκε να αποχαιρετήσει τον Παλαμά στην κηδεία του και έγινε της μουρλής. Εγώ θα κάνω μια φτωχή ανασκόπηση απλά. Έτσι να βρίσκεται, δε βαριέσαι.

Αρχικά αφού ξεκαθαρίσαμε το ζήτημα των υπηρεσιακών αυτοκινήτων – θέμα που ταλάνιζε αναμφισβήτητα τον τόπο – περάσαμε στο πρώτο πραγματικό που είναι τα stage. Όχι την αμαρτία μου θα την πω. Στο σπίτι χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα. Αφού τσακωθήκαμε καλά καλά, κόψαμε να μιλάμε. Εγώ πανηγύριζα που ξεπετάχτηκαν όλοι όσοι προεκλογικά είχαν πάει και είχαν φιλήσει πολιτικές κατουρημένες ποδιές, οι γονείς από την άλλη είπαν πως δεν είναι εποχή να απολύεται τόσος κόσμος, πως οι καιροί είναι χαλεποί και πως δεν ξέρουμε πως τα φέρνουν βόλτα. Για μένα όλοι αυτοί κουβαλούσαν την κομματική ταμπέλα στο μέτωπο και είχαν δεχτεί να μπουν από το παράθυρο για ένα χαρτζιλίκι, ελπίζοντας σε μόνιμο διορισμό οπότε δεν υπήρχε κανένα έλεος. Όχι, η αλήθεια να λέγεται, τα stages καταργήθηκαν. Χίλια ζήτω στην κυβέρνηση. Όπως και οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου. Αμέ! Και ήρθαν οι συμβασιούχοι έργου. Όπως και οι ωρομίσθιοι. Ειδικά στο Υπουργείο Πολιτισμού 2.500 ωρομίσθιοι υπάλληλοι – που σημαίνει πως αν αρρωστήσουν δεν θα πληρωθούν – θα λειτουργούν το 90% μουσείων και αρχαιολογικών χώρων. Μέχρι να προσληφθούν οι αρχαιολογικοί χώροι θα παραμείνουν κλειστοί για περίπου 3 εβδομάδες ακόμα. Μεγαλεία. Να δεις, έτσι να γίνει η στραβή και οι κωλοεγγλέζοι πουν πως μας επιστρέφουν τα μάρμαρα μέσα στις επόμενες μέρες – καθαρά για να μας εκθέσουν – θα μας βρουν κλειστά και δεν θα υπάρχει εφημερεύον μουσείο ούτε για δείγμα ώστε να τα παραλάβει. Όσο για τους συμβασιούχους έργου που είναι η χαρά των δήμων τώρα προεκλογικά ας μην γίνει θέμα. Σας παρακαλώ. Δεν θα θελα.

Μετά σιγά σιγά αρχίσαμε να κοιτάμε και τα οικονομικά μας. Αφού κλείσαμε άρον άρον το ζήτημα στο λιμάνι χαρίζοντας χρυσές εθελουσίες ύψους 69 εκατ. Ευρώ – ότι και να πω είναι λίγο – τα βάλαμε με τον Προβόπουλο επειδή τάχα μου εξομοίωσε την κυβέρνηση του Πασοκ με αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι το Πασοκ κιτρίνισε από το κακό του όταν ο Προβόπουλος αποκάλυψε πως προεκλογικά είχε προειδοποιήσει και τους γαλάζιους και τους πράσινους για το ύψος του ελλείμματος. Αν κάτι δεν ανέχομαι σε ένα μέντιουμ είναι να μην είναι επαγγελματίας. Προβόπουλε δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε να αποκαλύψεις τα μελλούμενα που πουλάς στους πελάτες σου. Να σε ρωτήσω κάτι; Το φλιτζάνι το λες;

Μετά ήρθαν και οι υποβαθμίσεις από τους ξένους οίκους. Και εκεί για να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας μιας και έφτασε το μαχαίρι στο κόκαλο – πάντα ήθελα να την γράψω αυτή την έκφραση – αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους για συμμάζεμα – καλέ σαν την Τρέμη ακούγομαι. Σαν πολίτες απευθυνθήκαμε στο μαντείο των Δελφών και ρωτήσαμε. Να μαζεύουμε αποδείξεις; Ποιες αποδείξεις; Το αφορολόγητο θα καταργηθεί ή θα μείνει; Ο συνταξιούχος που θα τις βρίσκει τις αποδείξεις; Με τις γονικές παροχές τι θα γίνει; Το πακέτο τα τσιγάρα θα φτάσει 6 ευρώ; Το τελευταίο όχι ότι με νοιάζει αφού το έκοψα αλλά κουβέντα να γίνεται. Και οι απαντήσεις με γρίφους. Ναι, θα δούμε, δεν ξέρω, δεν απαντώ. Η Πυθία σε μεγάλα κέφια. Μου τέλειωσε και το χόρτο που μάσαγα – φέρτε μου λίγο και τα ξανασυζητάμε.

Στο μεσοδιάστημα, ένας υφυπουργός αναγκάστηκε σε παραίτηση πέφτοντας θύμα ενός Υπουργού που έκρινε πως ήρθε η ώρα – αν και λίγο νωρίς κατά την ταπεινή μου γνώμη – να εξαργυρώσει τις εργατοώρες που έχει ξοδέψει στα κανάλια στηρίζοντας σε χαλεπούς για το Πασοκ καιρούς, το κόμμα και τον Παπανδρέου ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι.

Αν περιμένω κάτι είναι η ψήφιση του νόμου για τους μετανάστες. Εκεί που πόνταρα και η ρουφιάνα η μπίλια της ρουλέτας μου έκατσε. Αν για κάτι χάρηκα είναι για την επιστολή της Διαμαντοπούλου προς τον Χρυσοχοϊδη – η Αθήνα γκετοποιείται και κάποια μέρα θα γίνει το μπαμ. Μάλλον έχει και αυτή περπατήσει όπως κι εγώ στην αθέατη πλευρά του Δημαρχείου. Αυτή που ο Κακλαμάνης αφήνει σκοτεινή. Αυτή που βρίσκεται στην πίσω πλευρά και αποτελεί το σύνορο για την είσοδο στη χώρα της πορνείας και των ναρκωτικών.

Εν τω μεταξύ στη μπλογκόσφαιρα το μόνο που ενδιαφέρει τους συνειδητοποιημένους bloggers με πολιτική παιδεία είναι ποιος συνάδερφος γραφιάς προσωπικού ιστολογίου διορίστηκε και που. Από πίσω κρύβεται φυσικά το ερώτημα, γιατί αυτός και όχι εγώ παραπέμποντας στο κλασσικό ανέκδοτο του Έλληνα που συνομιλώντας με το Θεό του ζητά να ψοφήσουν τα ζώα του γείτονα – γιατί η ζήλια είναι πρωταρχικό συναίσθημα και γι αυτό έχει γίνει επιτυχία κι από την Αλεξίου. Η κατάσταση έχει φέρει τους διορισμένους σε στάση απολογίας γράφοντας ποστ με τίτλο που ξεκινά απαραιτήτως «Για το διορισμό μου….» Και τους επικριτές να ξινίζουν τα μούτρα και να κουνούν το δάχτυλο σαν κακιές πεθερές.

Έγιναν κι άλλα. Αβάσταχτα τέλη κυκλοφορίας. Άρση των αδειών των Κολεγίων. Θα γίνουν κι άλλα. Εδώ να είμαστε, καλά να είμαστε και να τα συζητάμε όλα. Έτσι κι αλλιώς από τότε που μπήκε η Άννα Νταλάρα στη Βουλή εγώ κοιμάμαι πιο ήσυχη. Κι ας είναι στη διαπασών η τηλεόραση του γείτονα που βλέπει τον Βούρο στην Πολυκατοικία.

Σάββατο, Ιανουαρίου 09, 2010

Ο οχτάλογος του κιτς - κοίτα να δεις.

Μην με κοιτάς εμένα έτσι. Σε βλέπω. Ξέρω καλά τι σκέφτεσαι. Πως τα ίδια λάθη τα έχω κάνει κι εγώ. Πλανάσαι πλάνην οικτρά. Δεν έχω πέσει ποτέ στη λούμπα. Η λίστα είναι για τους άλλους, όχι για μας. Η δεκαετία άλλαξε και όλοι έκαναν και από μια λίστα. Κι εγώ θα κάνω τη δικιά μου. Για τον οχτάλογο του κιτς στη γυναίκα – τιμή στον άντρα που συνοδεύει δίπλα του κακοντυμένη – δώρο στην κακιά πεθερά που μπορεί να τρίψει τη λίστα στα μούτρα της νύφης. Γιατί οχτάλογος; Γιατί αυτά μου ήρθαν πιο έντονα στο μυαλό. Γιατί τώρα; Γιατί έτσι. Γιατί ρε Σίντυ; Γιατί ο Κωστέτσος έπεσε θύμα ξυλοδαρμού και για λίγο καιρό δεν θα βγαίνει στα κανάλια ενώ εκείνος ο κοντός που έφτανε στο γοφό της Χρουσαλά δεν βαθμολογεί πια διάσημες.

1. extensions στα μαλλιά.

Είχαν κι άλλες ονομασίες οι οποίες μου διαφεύγουν τώρα. Υποστηρικτής του είδους: Χριστίνα Λαμπίρη. Κάθε μεσημέρι άλλαζε μήκος. Την μια έβγαινε σαν την Ραπουνζελ και την άλλη με καρέ. Η παραφροσύνη της νοικοκυράς. Έγιναν μόδα. Στα περιφερειακά κομμωτήρια το ξανθό σαντρέ με τη μαύρη χαίτη έγινε must. Στα κεντρικά η μπούκλα πήγε σύννεφο. Μέχρι τα ψιλικατζίδικα πουλούσαν τούφες με κοκκαλάκι για κούμπωμα. Το χρώμα πετύχαινε σπάνια και η υφή ξεχώριζε το φυσικό από την χαίτη αλόγου. Σήμερα η μόδα αυτή θεωρείται ξεπερασμένη. Η μόνη που φαίνεται να την υποστηρίζει είναι η Θεοδώρα Τζάγκρη – υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ από τα τιμημένα Γιαννιτσά.

2. Σιλικονάτες τιράντες σουτιέν.

Υποστήριξη του είδους: Όλες οι τραγουδιάρες νυχτερινών κέντρων και η Μενεγάκη τα πρωινά. Φορέθηκε φανατικά με βραδινά λαμέ, σατέν, λεοπαερ – στραπλες απαραιτήτως - βραδινά σύνολα – τραυματικές εμπειρίες. Δεν φτάνει που γυάλιζαν, έκαναν και κόκκινο σημάδι στον ώμο. Δεν τις φόρεσα ποτέ. Παίρνω και όρκο.

3. Μαύρα νύχια.

Υποστήριξη του είδους: Και πάλι από τα κορίτσια της νύχτας, τις τηλεπερσόνες, τις gothic γνωστές και μερικές εναλλακτικές που έστριβαν καπνό επιδεικνύοντας το μαύρο μανικιούρ. Είναι από τα χειρότερα είδη γιατί ακόμα πουλάει – δηλαδή έχει διαχρονική ισχύ – δηλαδή πόσο πιο πολλές αγκινάρες θα καθαρίσεις πια; Θυμίζει γυναίκα που έχει περάσει τη ζωή της στα χωράφια – καθόλου κακό – αλλά είναι τόσο βρωμιάρα που δεν πλένει καν τα χέρια της μετά – πολύ κακό. Συνήθως χρησιμοποιείται από γυναίκες με πολύ μακριά και γαμψά νύχια που μου θυμίζουν τη δασκάλα του πιάνου από την οποία είχα τραυματικές εμπειρίες. Η Κρουέλα ντε βίλ θα πρέπει να το λατρεύει, είμαι σίγουρη.

4. Σαλβάρια

Υποστηρικτής του είδους: Η Μάγια Τσόκλη και οι εναλλακτικές που κρεμούσαν και ταγάρι χιαστί, κυκλοφορούσαν Θησείο – Μοναστηράκι και στις τελευταίες εκλογές στήριξαν Οικολόγους πράσινους. Η τρανή απόδειξη πως είμαστε Τουρκόσποροι. Α πα πα πα πα! Η Μανωλίδου δεν τα καταδέχτηκε ποτέ. Και καλά έκανε. Ο Άδωνις θα την χώριζε.

5. Πλατφόρμες

Υποστηρικτής του είδους: Σχεδόν όλες. Κάπου στις αρχές του 2000 μια ηλιόλουστη ημέρα στη πρώτη Λυκείου ετοιμάζαμε ως τάξη το αποκριάτικό μας πάρτυ. Βανδή – Ρουβάς ήταν τότε στη μόδα στο Ρεξ αλλά εμείς έπρεπε να αρκεστούμε σε κάτι πιο απλό. Η πιο λατρεμένη φιλόλογος όλων των εποχών, μας είχε συμβουλεύσει τότε να διαλέξουμε κάτι παλιό μπας και το φέρουμε στη μόδα. Μερικά χρόνια πριν, αρχές δεκαετίας του 90 κάποιες άλλες της μαθήτριες σε ένα άλλο αποκριάτικο πάρτυ είχαν φορέσει πλατφόρμες – παπούτσια ξεχασμένα από τις μανάδες τους κοροϊδεύοντας πόσο κιτς είναι. Τα χρόνια πέρασαν και είμαι σίγουρη πως οι ίδιες αργότερα – όταν επανήλθαν στη μόδα πήγαν και αγόρασαν τις δικές τους πλατφόρμες. Ναι, υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά γενικά τις μισώ. Το χειρότερό μου, οι χοντροκομμένες από φελλό ή ξύλο ή ο Θεός να βάλει το χέρι του να φύγει από τη μόδα. Δεν έχω μπει καν στον πειρασμό να δοκιμάσω ένα ζευγάρι! Σίντυ douze points!! Σίντυ twelve points!

6. Jeans με δαντέλα.

Υποστηρικτής του είδους: Σχεδόν όλες και πάλι. Αυτή η μόδα τις χτύπησε σαν ίωση. Όλες αγόρασαν φούστα jean με λευκή δαντέλα στο τελείωμα – κεντημένη από τη γιαγιά τους. Μερικές προτίμησαν μακριές jean που κάπου είχε και το σεμεδάκι της γιαγιάς της Αλκυόνης. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι η Ελλάδα φορούσε ανοιχτόχρωμα jean με φουρό. Τον αμέσως επόμενο χειμώνα μια άλλη φιλόλογος – τι να σου λέω τώρα – είχε εμφανιστεί με jean το οποίο είχε στο τελείωμα κολλημένα χρωματιστά γουνάκια. Απίστευτο.

7. Jeans χαμηλοκάβαλα να φαίνεται το κορδόνι του string μπας και μας λιγουρευτεί κανένας καψερός.

Υποστηρικτής του είδους: οι ξεπεταγμένες του Λυκείου που έρχονταν στο σχολείο και στο φροντιστήριο με την ίδια παρτολέ εμφάνιση. Το σύνολο συμπληρωνόταν με λευκό μπλουζάκι που από μέσα είχε απαραιτήτως μαύρο σουτιέν. Το λευκό μπλουζάκι με το μαύρο σουτιέν ήταν το επίσημο ένδυμα και την τελευταία ημέρα του σχολείου όπου παίζονταν το καθιερωμένο μπουγέλο. Κοίτα πως με έκανε ο μαλάκας ο Βαγγέλης ούρλιαζαν τρουλώνοντας τα στήθη τους να φανεί καλύτερα το μαύρο. Άσε μας καλή μου! Αυτά τα ξέρουμε κι εμείς!! Ήταν οι πρώτες που υιοθέτησαν το κονσίλερ, τη μάσκαρα, και το eye liner που για όλες τις υπόλοιπες ήταν παντελώς άγνωστες λέξεις.

8. leopard, zebra, λαμέ φουστάνια και αξεσουάρ – συνήθως και εσώρουχα αλλά για το τελευταίο περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ξέρεις τι θα πω, δεν ξέρεις; Άντε γιατί κουράστηκα.

Υ.Γ. Δες φωτογραφίες - σε περίπτωση που σε έμπλεξα - στο κάθε λινκ!

Υ.Γ.2 Εδώ και λίγες μέρες ανοίξαμε λογαριασμό και στο twitter. Αν συχνάζετε εκεί πείτε το καλέ. Μην ντρέπεστε!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Το αυτονόητο...και το δεδομένο.

Ολόκληρή τη ζωή μου μέχρι σήμερα την γέμισα με αυτονόητα. Την φίσκαρα σε κουτάκια σιγουριάς και την έδεσα σε χριστουγεννιάτικους φιόγκους τα έβαλα κάτω από το δέντρο της δικής μου ζωής και έτσι πορεύτηκα. Μέχρι σήμερα. Αυτονόητα. Τα αυτονόητά μου ξεκινούσαν από τα πιο απλά και συνέχιζαν μέχρι τα πιο σύνθετα. Ξεκινούσαν από τα υλικά και περνούσαν στα άυλα. Χωρούσαν τα πάντα και δεν είχαν ποτέ κάρτα αλλαγής μιας και η απόδειξη είχε πάνω της σφραγίδα…την κοινή λογική. Έστω κι αν αυτή τελικά είναι μόνο δική μου. Δεν γίνονται Χριστούγεννα χωρίς στολισμένο έλατο. Αυτονόητο. Δεν γίνεται αγάπη χωρίς αγκαλιές και δόσιμο. Αυτονόητο. Δεν γίνεται φιλία χωρίς θυσίες και χωρίς γκρέμισμα του μικρόκοσμου σου. Αυτονόητο. Δεν γίνεται ζωή χωρίς πατρίδα, χωρίς στεριά, χωρίς ένα κομμάτι γης δικό σου. Αυτονόητο.

Μεγάλωσα. Ξαφνικά και μάλλον μέσα σε μια νύχτα έμαθα αυτά που επιμελώς δεν είχα δεχτεί ποτέ μου. Πως τα αυτονόητα δεν είναι κοινά για όλους. Και κυρίως…δεν είναι δεδομένα. Αξιώματα που επειδή δεν κουβαλούσαν από πίσω τους λογικές αποδείξεις…απαξιώθηκαν από μένα τελεσίδικα.

Είναι ο Αλέξανδρος. Μην σε γελά το όνομα. Ελληνικό μεν αλλά αυτός δεν έχει πατρίδα. Το όνομα το διάλεξε η μητέρα του διαβάζοντας ιστορία και αγαπώντας την πατρίδα που τη φιλοξενεί. Γεννήθηκε εδώ και στη Μολδαβία έχει πάει μόνο δύο φορές. Δεν είναι Μολδαβός γιατί αρνείται να υπηρετήσει στο στρατό μιας χώρας της οποίας πολίτης δεν νιώθει. Για να τον αποδεχτεί η χώρα των γονιών του θα πρέπει για δύο χρόνια σε πολύ άθλιες συνθήκες να υπηρετήσει εκεί…αλλά αυτός πως να πάει; Δεν μιλά καν τη γλώσσα. Δεν είναι ούτε Έλληνας. Γιατί οι καθαρόαιμοι Έλληνες δεν τον δέχονται στο σινάφι τους…μην τους μολύνει. Δεν έχει διαβατήριο. Αλλά μένει σε σπίτι κάπου στην Αθήνα που αγόρασαν οι γονείς του με πολύ προσπάθεια.

Είναι η Ελένη. Γεννήθηκε και αυτή εδώ. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων μαζί με το δήμαρχο της περιοχής όπου βρίσκεται το σχολείο της δεν την άφησαν να σηκώσει την ελληνική σημαία στην τελευταία παρέλαση. Είχε τους ψηλότερους βαθμούς σε νέα ελληνικά και ιστορία αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Δεν έχει ελληνικό αίμα και ίσως μια μέρα επιστρέψει στη πατρίδα της πλούσια γιατί έχει μυαλό και θέληση. Κάνει δουλειές που οι Έλληνες δεν καταδέχονται και προσφέρει με τη μαύρη εργασία της στο ΑΕΠ της χώρας.

Είναι όλοι αυτοί, χιλιάδες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι – των οποίων μόνο το 12άρι κάθε χρόνο στη Eurovision μας ενδιαφέρει για να κορδωθούμε σαν έθνος – που δεν μπορούν να λάβουν σε κανένα δημόσιο διαγωνισμό ή προκήρυξη μέρος γιατί δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια ή και περισσότερα qualifications – που λέμε και στο χωριό μου.

Είναι τα αυτονόητά μου όλοι αυτοί. Τα αυτονόητα μιας χώρας που τους αναγκάζει στο περιθώριο και τους σπρώχνει στην επαιτεία και τη βία αποκλείοντας τους φασιστικά από κάθε άλλο πόστο λόγω χρώματος και προέλευσης. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει με φασιστικές φωνές Ελλήνων που τρέμουν τον ξένο και περιμένουν το δημοψήφισμα του Καρατζαφέρη για να βγάλουν το άχτι τους στην Αλβανή που χωρίς ένσημα τους καθαρίζει το σπίτι και δεν τρίβει καλά τα σοβατεπιά. Αυτονόητο και αυτό. Όταν θα εκδιωχθεί ακόμα και αυτή, η Ελληνίδα θα πρέπει να σκύψει τη μύτη της και να τρίψει το παρκέ της. Δεδομένο.

Καλή Χρονιά να έχουμε σύντροφοι, με υγεία και αγάπη. Αυτό το τελευταίο…το νου σας. Δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε δεδομένο.