Το αυτονόητο...και το δεδομένο.

Ολόκληρή τη ζωή μου μέχρι σήμερα την γέμισα με αυτονόητα. Την φίσκαρα σε κουτάκια σιγουριάς και την έδεσα σε χριστουγεννιάτικους φιόγκους τα έβαλα κάτω από το δέντρο της δικής μου ζωής και έτσι πορεύτηκα. Μέχρι σήμερα. Αυτονόητα. Τα αυτονόητά μου ξεκινούσαν από τα πιο απλά και συνέχιζαν μέχρι τα πιο σύνθετα. Ξεκινούσαν από τα υλικά και περνούσαν στα άυλα. Χωρούσαν τα πάντα και δεν είχαν ποτέ κάρτα αλλαγής μιας και η απόδειξη είχε πάνω της σφραγίδα…την κοινή λογική. Έστω κι αν αυτή τελικά είναι μόνο δική μου. Δεν γίνονται Χριστούγεννα χωρίς στολισμένο έλατο. Αυτονόητο. Δεν γίνεται αγάπη χωρίς αγκαλιές και δόσιμο. Αυτονόητο. Δεν γίνεται φιλία χωρίς θυσίες και χωρίς γκρέμισμα του μικρόκοσμου σου. Αυτονόητο. Δεν γίνεται ζωή χωρίς πατρίδα, χωρίς στεριά, χωρίς ένα κομμάτι γης δικό σου. Αυτονόητο.

Μεγάλωσα. Ξαφνικά και μάλλον μέσα σε μια νύχτα έμαθα αυτά που επιμελώς δεν είχα δεχτεί ποτέ μου. Πως τα αυτονόητα δεν είναι κοινά για όλους. Και κυρίως…δεν είναι δεδομένα. Αξιώματα που επειδή δεν κουβαλούσαν από πίσω τους λογικές αποδείξεις…απαξιώθηκαν από μένα τελεσίδικα.

Είναι ο Αλέξανδρος. Μην σε γελά το όνομα. Ελληνικό μεν αλλά αυτός δεν έχει πατρίδα. Το όνομα το διάλεξε η μητέρα του διαβάζοντας ιστορία και αγαπώντας την πατρίδα που τη φιλοξενεί. Γεννήθηκε εδώ και στη Μολδαβία έχει πάει μόνο δύο φορές. Δεν είναι Μολδαβός γιατί αρνείται να υπηρετήσει στο στρατό μιας χώρας της οποίας πολίτης δεν νιώθει. Για να τον αποδεχτεί η χώρα των γονιών του θα πρέπει για δύο χρόνια σε πολύ άθλιες συνθήκες να υπηρετήσει εκεί…αλλά αυτός πως να πάει; Δεν μιλά καν τη γλώσσα. Δεν είναι ούτε Έλληνας. Γιατί οι καθαρόαιμοι Έλληνες δεν τον δέχονται στο σινάφι τους…μην τους μολύνει. Δεν έχει διαβατήριο. Αλλά μένει σε σπίτι κάπου στην Αθήνα που αγόρασαν οι γονείς του με πολύ προσπάθεια.

Είναι η Ελένη. Γεννήθηκε και αυτή εδώ. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων μαζί με το δήμαρχο της περιοχής όπου βρίσκεται το σχολείο της δεν την άφησαν να σηκώσει την ελληνική σημαία στην τελευταία παρέλαση. Είχε τους ψηλότερους βαθμούς σε νέα ελληνικά και ιστορία αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Δεν έχει ελληνικό αίμα και ίσως μια μέρα επιστρέψει στη πατρίδα της πλούσια γιατί έχει μυαλό και θέληση. Κάνει δουλειές που οι Έλληνες δεν καταδέχονται και προσφέρει με τη μαύρη εργασία της στο ΑΕΠ της χώρας.

Είναι όλοι αυτοί, χιλιάδες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι – των οποίων μόνο το 12άρι κάθε χρόνο στη Eurovision μας ενδιαφέρει για να κορδωθούμε σαν έθνος – που δεν μπορούν να λάβουν σε κανένα δημόσιο διαγωνισμό ή προκήρυξη μέρος γιατί δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια ή και περισσότερα qualifications – που λέμε και στο χωριό μου.

Είναι τα αυτονόητά μου όλοι αυτοί. Τα αυτονόητα μιας χώρας που τους αναγκάζει στο περιθώριο και τους σπρώχνει στην επαιτεία και τη βία αποκλείοντας τους φασιστικά από κάθε άλλο πόστο λόγω χρώματος και προέλευσης. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει με φασιστικές φωνές Ελλήνων που τρέμουν τον ξένο και περιμένουν το δημοψήφισμα του Καρατζαφέρη για να βγάλουν το άχτι τους στην Αλβανή που χωρίς ένσημα τους καθαρίζει το σπίτι και δεν τρίβει καλά τα σοβατεπιά. Αυτονόητο και αυτό. Όταν θα εκδιωχθεί ακόμα και αυτή, η Ελληνίδα θα πρέπει να σκύψει τη μύτη της και να τρίψει το παρκέ της. Δεδομένο.

Καλή Χρονιά να έχουμε σύντροφοι, με υγεία και αγάπη. Αυτό το τελευταίο…το νου σας. Δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε δεδομένο.