Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά, μα που ρίχναν σκιά…για να μοιάζουν παλάτια

Βράδυ Σαββάτου στο Fuhlam, εκεί στο τέρμα της King’s Road, λίγο πιο πέρα από τις υπέροχες βιτρίνες, που είναι τόσο αστραφτερές, τόσο υπέροχα στολισμένες προστατεύοντας το πανάκριβο περιεχόμενό τους. Ναι, εκεί που ένα ζευγάρι γόβες κοστίζει κάτι παραπάνω ή παρακάτω από 300 λίρες. Μα τι σημασία έχει. Είναι υπέροχες και ξέρεις ότι σου χρειάζεται σχεδόν το 75% του μηνιάτικού που ξοδεύεις εδώ για να τις αποκτήσεις. Άρα απλά θα μείνεις να τις χαζεύεις. Εξάλλου είναι και κόκκινες. Κι εσύ κόκκινες έχεις.
Εκεί στη γειτονιά όπου ένα one bedroom flat κοστίζει περίπου 1200 λίρες. Αν βάλουμε και το tax council, το gas και τα υπόλοιπα…θες δύο πολύ καλούς μισθούς, δύο πολύ ερωτευμένων που θέλουν να μείνουν μαζί και έχουν τον τρόπο τους να τα φέρουν βόλτα χωρίς συμβιβασμούς.
Εκεί, μεταξύ ενός κερασμένου σφηνακιού σαμπούκας – και έχω πει πως μετά από ένα ξέφρενο καλοκαιρινό ξενύχτι που είχε οδηγήσει σε μεθύσι δεν μπορώ ούτε να την μυρίσω – και ενός τελείως αποτυχημένου apple daquiri έμαθα ότι υπάρχει ολόκληρη επιχείρηση που φτιάχνει για σένα τη διπλωματική του μεταπτυχιακού που εσύ δεν. Δεν μπορείς, δεν θες αλλά έχεις. Έχεις να πληρώσεις και να πληρώσεις αδρά. Πολύ παραπάνω απ’ όσο κοστίζουν οι γόβες και ένα ενοίκιο διαμερίσματος. Μια ολόκληρη επιχείρηση που σε διαβεβαιώνει ότι δεν θα πιάσουν την απατεωνιά. Που ανεβάζει το κασέ ανάλογα με το βαθμό. Για άριστα η τιμή πάει ψηλά. Πολύ ψηλά. Ξεπερνά τα τρία μηνιάτικα…ε ναι ας βάλουμε στην άκρη τις γόβες, μην μας πούνε και ψιλικατζίδες.

Λίγο καιρό πριν, ένα πρωινό Σαββάτου από αυτά τα Απριλιάτικα που η Άνοιξη στην Αθήνα είναι θεά, είναι γκόμενα και το ξέρει, ο καφές στη λιακάδα με τις φίλες ε ναι επιβάλλεται. Τότε ήταν που έμαθα πως ο τάδε πήρε πτυχίο. Κι ας χρώσταγε σχεδόν τα μισά μαθήματα μπαίνοντας πέμπτο έτος. Καλό παιδί. Εντάξει, λίγο μαλάκα τον λες. Τώρα που ξέρεις πως το πήρε τον λες και κουτοπόνηρο. Μου αρέσει αυτή η βρισιά. Το «κουτοπόνηρος» είναι πολύ ωραία λέξη. Μειώνει τον άλλον στα μάτια σου, τον κάνει ένα με το χαλίκι. Κουτοπόνηρος…εκπληκτική λέξη, δεν βρίσκω συνώνυμη. Έμαθα πως και ο κουτοπόνηρος πήρε πτυχίο. Έμαθα πως παίρνουν και μερικοί εδώ φραγκάτοι τα πτυχία.

Σήμερα, βόλτα στη συννεφιά. Στα ζόρια πάντα έπαιρνα τους δρόμους. Το συνήθιζα από μικρή. Κι αυτές τις μέρες έχω τρελά ζόρια. Το τρίτο μεγάλο εμπόδιο από τότε που ήρθα εδώ. Και να ήθελα να μην πάρω τους δρόμους, δεν θα μπορούσα. Το Λονδίνο είχε παραλύσει. Οι υπάλληλοι του μετρό απεργούν. Η κίνηση απίστευτη κι εγώ πρέπει να όργωσα το Λονδίνο αγκαλιά με τη σκέψη μου, ε όταν έχω και καλή παρέα δεν λέω ποτέ όχι.

Ανέκαθεν ήμουν και παιδί του τσιτάτου. Στα δύσκολα, στα εύκολα, εκεί που δεν έχω απαντήσεις, εκεί που έχω αλλά τις κρατώ για μένα. Εκεί πάντα πέταγα ένα να βρίσκεται. Να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Ότι έχει γράψει η Νικολακοπούλου σε στίχο…το έχω κάνει πια κτήμα μου. Και σήμερα στην ερώτηση της παρέας…στη βόλτα - εκεί κάπου κοντά στην tate modern θα ήτανε θαρρώ – γιατί η ζωή είναι άδικη για τους πολλούς, απάντησα πως η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα...λατρεμένη Πρωτοψάλτη πάλι με ξελάσπωσες από μια ερώτηση…της οποίας η απάντηση δεν ήταν στα sos σε αυτή τη ζωή.

Υ.Γ Θα το καταφέρουμε και αυτό. Στο υπόσχομαι.