Πέμπτη, Ιουνίου 11, 2009

Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά, μα που ρίχναν σκιά…για να μοιάζουν παλάτια

Βράδυ Σαββάτου στο Fuhlam, εκεί στο τέρμα της King’s Road, λίγο πιο πέρα από τις υπέροχες βιτρίνες, που είναι τόσο αστραφτερές, τόσο υπέροχα στολισμένες προστατεύοντας το πανάκριβο περιεχόμενό τους. Ναι, εκεί που ένα ζευγάρι γόβες κοστίζει κάτι παραπάνω ή παρακάτω από 300 λίρες. Μα τι σημασία έχει. Είναι υπέροχες και ξέρεις ότι σου χρειάζεται σχεδόν το 75% του μηνιάτικού που ξοδεύεις εδώ για να τις αποκτήσεις. Άρα απλά θα μείνεις να τις χαζεύεις. Εξάλλου είναι και κόκκινες. Κι εσύ κόκκινες έχεις.
Εκεί στη γειτονιά όπου ένα one bedroom flat κοστίζει περίπου 1200 λίρες. Αν βάλουμε και το tax council, το gas και τα υπόλοιπα…θες δύο πολύ καλούς μισθούς, δύο πολύ ερωτευμένων που θέλουν να μείνουν μαζί και έχουν τον τρόπο τους να τα φέρουν βόλτα χωρίς συμβιβασμούς.
Εκεί, μεταξύ ενός κερασμένου σφηνακιού σαμπούκας – και έχω πει πως μετά από ένα ξέφρενο καλοκαιρινό ξενύχτι που είχε οδηγήσει σε μεθύσι δεν μπορώ ούτε να την μυρίσω – και ενός τελείως αποτυχημένου apple daquiri έμαθα ότι υπάρχει ολόκληρη επιχείρηση που φτιάχνει για σένα τη διπλωματική του μεταπτυχιακού που εσύ δεν. Δεν μπορείς, δεν θες αλλά έχεις. Έχεις να πληρώσεις και να πληρώσεις αδρά. Πολύ παραπάνω απ’ όσο κοστίζουν οι γόβες και ένα ενοίκιο διαμερίσματος. Μια ολόκληρη επιχείρηση που σε διαβεβαιώνει ότι δεν θα πιάσουν την απατεωνιά. Που ανεβάζει το κασέ ανάλογα με το βαθμό. Για άριστα η τιμή πάει ψηλά. Πολύ ψηλά. Ξεπερνά τα τρία μηνιάτικα…ε ναι ας βάλουμε στην άκρη τις γόβες, μην μας πούνε και ψιλικατζίδες.

Λίγο καιρό πριν, ένα πρωινό Σαββάτου από αυτά τα Απριλιάτικα που η Άνοιξη στην Αθήνα είναι θεά, είναι γκόμενα και το ξέρει, ο καφές στη λιακάδα με τις φίλες ε ναι επιβάλλεται. Τότε ήταν που έμαθα πως ο τάδε πήρε πτυχίο. Κι ας χρώσταγε σχεδόν τα μισά μαθήματα μπαίνοντας πέμπτο έτος. Καλό παιδί. Εντάξει, λίγο μαλάκα τον λες. Τώρα που ξέρεις πως το πήρε τον λες και κουτοπόνηρο. Μου αρέσει αυτή η βρισιά. Το «κουτοπόνηρος» είναι πολύ ωραία λέξη. Μειώνει τον άλλον στα μάτια σου, τον κάνει ένα με το χαλίκι. Κουτοπόνηρος…εκπληκτική λέξη, δεν βρίσκω συνώνυμη. Έμαθα πως και ο κουτοπόνηρος πήρε πτυχίο. Έμαθα πως παίρνουν και μερικοί εδώ φραγκάτοι τα πτυχία.

Σήμερα, βόλτα στη συννεφιά. Στα ζόρια πάντα έπαιρνα τους δρόμους. Το συνήθιζα από μικρή. Κι αυτές τις μέρες έχω τρελά ζόρια. Το τρίτο μεγάλο εμπόδιο από τότε που ήρθα εδώ. Και να ήθελα να μην πάρω τους δρόμους, δεν θα μπορούσα. Το Λονδίνο είχε παραλύσει. Οι υπάλληλοι του μετρό απεργούν. Η κίνηση απίστευτη κι εγώ πρέπει να όργωσα το Λονδίνο αγκαλιά με τη σκέψη μου, ε όταν έχω και καλή παρέα δεν λέω ποτέ όχι.
Ανέκαθεν ήμουν και παιδί του τσιτάτου. Στα δύσκολα, στα εύκολα, εκεί που δεν έχω απαντήσεις, εκεί που έχω αλλά τις κρατώ για μένα. Εκεί πάντα πέταγα ένα να βρίσκεται. Να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Ότι έχει γράψει η Νικολακοπούλου σε στίχο…το έχω κάνει πια κτήμα μου. Και σήμερα στην ερώτηση της παρέας…στη βόλτα - εκεί κάπου κοντά στην tate modern θα ήτανε θαρρώ – γιατί η ζωή είναι άδικη για τους πολλούς, απάντησα πως η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα...λατρεμένη Πρωτοψάλτη πάλι με ξελάσπωσες από μια ερώτηση…της οποίας η απάντηση δεν ήταν στα sos σε αυτή τη ζωή.

Υ.Γ Θα το καταφέρουμε και αυτό. Στο υπόσχομαι.

13 σχόλια:

apos είπε...

Η λατρεμένη Αλκηστις ήταν μεγάλη παρέα και για μένα όταν τριγυρνούσα και (ζούσα) στο Λονδίνο.
Και ακόμα είναι.

Για τα υπόλοιπα, μην ανησυχείς. Η κουτοπονηριά είναι η κρυψώνα των μέτριων.
Εσύ τι έχεις να κρύψεις;

Καλημέρα

katerina είπε...

Λοιπόν Σταχτοπουτα... Ακου και τις μεγαλυτερες...ε, καλά λίγο.
Υπάρχειένα κόλπο για τα δυσκολα. Μάλλον ...δυο. Το πρωτο ειναι το ΠΕΙΣΜΑ. Αυτό το παραλογο πεισμα του ή ταν ή επι τας. Αυτό που κατακλυζει κάθε κυταρο, κάθε ποντο του κορμιου σου. Αυτό που πνιγει τον φόβο, την απαισιοδοξία, το πισωγυρισμα, το ..."μηπως να την κάνω;", το "γιατί σε εμενα". Αυτό το πεισμα που σε κάνει στα ματια σου τον ΑΠΟΛΥΤΟ ηρωα.
Αυτό που δεν αφηνει την παραμικρή χαραμάδα για σκέψεις αποτυχίας.
Εκρινεται ετσι τεράστια ποσοτητα ντοπαμίνης. Το μεγάλο, το ανυπερβλητο ναρκωτικό της ...μαγκιάς. Και ναι στα δυσκολα χρειαζεται μαγκια, ακομα και ψευτομαγκια.

Το δευτερο κολπο... ειναι να κλεισεις τα μάτια και αν αποστασιοποιηθείς απο την στιγμή. Να πας, να σκεφτείς τον εαυτό σου στο μέλλον. Σε 5-10 χρονια. Τι θα λες τότε, τι θα σκεφτεσαι τότε ...για όλο αυτό το ζορι. Να σκεφτείς μια καλοκαιρινή βραδυά στην καλντερα, εκει στο Q, που θα διηγεισαι ...αυτές τις μερες στην παρέα. Και αθ σκεφτεσαι με γλυκα όλο αυτό το ζόρι. Και θα νοιωθεις, θα θυμάσαι ακομα την μυρωδια της ντοπαμινης και της αδρεναλινης... που τότε ...εκριθηκε.
Πεισμωσε... στασου κάτω απο την μπαρα... να θυμάσαι, όλοι όσοι τα καταφεραν... τη σηκωσαν.

katerina είπε...

* το ...λίγο, πάει στο λίγο... μεγαλυτερες. Σιγά που δεν θα ναρκισευτω.
Τις ...λιγο μεγαλυτερες...ακουσε τις ...πολύ.

Υ.Γ.Υπάρχουν και πιο εμψυχωτικά, πιο επικά άσματα της Νικολακοπουλου. Προτιμησε τα για την περισταση, και έχεις καιρό...και για τα πιο λυρικά.
Ξεκινα με την Μαλάμω.

AfT_K είπε...

Όταν υπαρχει στοχος, υπαρχει και επιτυχια αρκει να μην ξεχνας τον στοχο και να μην λυγιζεις. Ολα περνανε, αρκει να εισαι σε θεση να πεις οτι πετυχες η εχασες αλλα αξιοπρεπως...

BUTTERFLY είπε...

Μα βλεπεις τρυφερη μου ψιχουλα πως εχουμε κατακλυσει τη ζωη μας με μικρα που φανταζουν τεραστια και ξεχναμε τη σημασια των τεραστιων, γιατι στα ματια μας μοιαζουν μικρα;;
Καλη βολτα στο συννεφιασμενο Λονδινο και να θυμασαι πως οσο μεγαλο πραγμα ειναι η σωτηρια της ψυχης, αλλο τοσο ειναι υπεροχο!

leondokardos είπε...

Μιά βόλτα σε ήσυχο χώρο,ένα παγκάκι σε ένα καταπράσινο πάρκο-έχει πολλά το Λονδίνο- και άφησαι το μυαλό σου να ηρεμήσει.΄Ετσι γίνεται στα δύσκολα, όταν τις σκέψεις μας τις βασανίζει το αδιέξοδο. Θα βρεθεί λύση, δε τα παρατάμε, γιατί τότε δε θα βρούμε την σωτηρία της ψυχής.
Έλα Σταχτοπούτα μου, πολέμα το !!

Sirilos είπε...

Ο τάδε πήρε πτυχίο... και λοιπόν??

Αν το καλοσκεφτεί κανείς η ζωή μόλις τότε ξεκινά, που ο κύκλος των σπουδών τελειώνει και κάνουμε βουτιά στην αληθινή ζωή χτυπώντας πόρτες με το βιογραφικό μας για να βρούμε δουλειά...

Επειδή βρίσκομαι και εγώ για σπουδές στο εξωτερικό σε νιώθω...

Μερικές φορές η ζωή μας φαντάζει σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Για να καταλάβεις τί απεικονίζει, αρκεί να πάρεις απόσταση από τα πράγματα. Όσο το κοιτάς από κοντά με την μύτη κολλημένη στο καναβάτσο, φυσικά και δεν καταλαβαίνει κανείς ποιά είναι η εικόνα...

Πάρε τον χρόνο σου, ηρέμησε και φτιάξε ένα πρόγραμμα που θα προσπαθήσεις να το τηρήσεις. Στην ζωή τα καταφέρνουν αυτοί που επιμένουν και όχι αυτοί που έχουν ικανότητες. Και οι αποτυχίες είναι μέσα στο παιχνίδι...

Και από αυτά που διαβάζω στο blog σου και από την χειμαρώδη σκέψη σου, σου λέω προχώρα.... Είσαι στον σωστό δρόμο. Ετοίμασε ποτήρι γιατί βρίσκεσαι στην πηγή έτοιμη να πιείς νερό!!

Κάποτε θα περάσουν τα χρόνια και θα αναπολούμε όλες αυτές τις δυσκολίες όταν η ζωή θα μας φέρει δυσκολότερες καταστάσεις...

Καλή τύχη και καλή δύναμη!!!

Μεγάλο φιλί στο μέτωπο

cinderella είπε...

Κύριε Απος...το ξέρω οτι ταιριάζουμε!!! Δεν με αποκαλέσατε όμως αγαπητό σας πλάσμα!!!
Δεν ξέρω τι έχω να κρύψω. Ξέρω οτι κι εγώ σαν παιδί...φοβάμαι..

Πολλά φιλιά

cinderella είπε...

@ Κυρία, κυρία, καλά εντάξει δεσποινίς...(ετών 29) αυτό το πρώτο το έχω. Υπομονή δεν έχω. Και το δεύτερο δεν το έχω. Δεν ξέρω γιατί μου λείπουν. Σαν τις βιταμίνες φοβάμαι ένα πράγμα. Αλλά κυρία, κυρία...το παλεύω...αλήθεια σας λέω.
Και μου λείπετε. Εντάξει να αφιερώσω το βενζινάδικο σε σας που σας πάει κομάτι παραπάνω;;

cinderella είπε...

@ Aft_K είδατε που έρχεστε στα λόγια μου; Η σωτηρία της ψυχής...είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Φιλί μεγάλο και καλή εβδομάδα!!

cinderella είπε...

@ Χριστινιώ...σε ευχαριστώ! Για την μεγάλη αγκαλιά που ήταν το σχόλιο σου. Το χρειαζόμουνα!
Σε φιλώ ομορφιά μου.
Καλή εβδομάδα!

cinderella είπε...

@ Το παλεύω γλυκέ μου λεοντόκαρδε! Προσπαθώ! Δεν το βάζω κάτω! Αλλά καμιά φορά με παίρνει...από κάτω..Εντάξει για λίγο. Θα βγει στο τέλος, το ξέρω!!!
Σε φιλώ γλυκέ μου!!

cinderella είπε...

@ Συρίλε μου γλυκέ κατ' αρχάς καλώς με βρήκες!!
Σου εύχομαι κι εσένα καλή επιτυχία για τα επόμενα. Δυστυχώς...δεν τα καταφέρνω να αποστασιοποιθώ. Και το μεγάλο μου λάθος από τότε που ήρθα εδώ ήταν η πρώτη στραβή. Όχι αυτή καθαυτή αλλά το ζόρι που πέρασα. Που μεταφράστηκε σε κρίση πανικού. Που έκτοτε έχασα εκείνη τη σιγουριά που είχα. Που τώρα στα στραβοπατήματα έχω ακόμα νωπή εκείνη την αίσθηση και δεν με αφήνει να σκεφτώ λογικά ή ήρεμα. Θα το ξεπεράσω με τον καιρό. Ίσως και όχι. Αλλά δεν θα ξαναζορίσω έτσι τον εαυτό μου!

Υ.Γ. Πολύ προσωπική η απάντηση για ένα πρώτο σχόλιο. Δεν πειράζει! Εδώ κερνάμε από την πρώτη φορά τους καλούς μας μεζέδες!!!

Πολλά πολλά φιλιά!!!