Όταν η Cindy συνάντησε την Κατερίνα...

Όταν η Cindy συνάντησε την Κατερίνα ήταν ένα απίστευτα νωχελικό απόγευμα που έτεινε να γίνει βράδυ. Ήταν ένα κομπλεξικό απομεσήμερο που έσερνε νωχελικά το κουφάρι του και ήταν καταδικασμένο να μείνει στην αφάνεια, να χαθεί, να ξεχαστεί μαζί με τη ζέστη και τη νωθρότητα που κουβαλούσε. Όχι για όλους.

Για μερικούς ήταν το τέλος ενός Σαββατοκύριακου, ενός κουραστικού απογεύματος μέσα στην κίνηση με επιστροφή από τις παραλίες. Όχι για μένα. Όχι για εκείνη.

Δεν είχαμε μιλήσει όλη μέρα. Την προηγούμενη με ένα τηλεφώνημα είχαμε πει ότι ισχύει. Μέχρι την ώρα της συνάντησης αγκαλιά με την παρακμή προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί, να φάει και να ετοιμαστεί. Τον έπεισα.

Τον έπεισα και πήγα. Και ενώ έπαιζα εντός έδρας κάπου μέσα μου είχα μια αμφιβολία να με ροκανίζει. Λίγο πριν αρχίσω να προβληματίζομαι και να αγχώνομαι πέρασε ένα ίδιας μάρκας και χρώματος αμάξι με της Κατερίνας με έναν κούκλο μέσα και το θεώρησα σημάδι από το Θεό. Μετά εμφανίστηκε και η Κατερίνα. Με τα μεταξωτά φυσικά. Με γυαλί, με πράσινες ματάρες που η φωτογραφία αδικεί και με καστανά μαλλιά. Πριν τη συναντήσω έβαζα στοίχημα ότι θα είναι ξανθιά. Την πάτησα.

Την πάτησα. Έχασα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Κάπου νύχτωσε αλλά εμείς ήμασταν ακόμα εκεί. Κάπου το μέρος είχε ζέστη αλλά τελικά μικρή σημασία είχε. Κάπου ο καφές έγινε ουίσκι και τα φώτα άναψαν. Κάπου τελικά αυτό το πακέτο που κουβαλά δεν χορταίνεται…δεν μεταφέρεται…δεν αποτυπώνεται και δεν εκφράζεται με λέξεις.

Γιατί οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για κάποιον που κουβαλά τόσο πλούσια αισθήματα. Φτωχές και περιττές. Η Κατερίνα κουβαλά την υπερβολή σε ενικό αριθμό και την απιθώνει με περισσή λιτότητα μπροστά σου απλά για να απλώσει το χέρι της και να πιάσει το δικό σου πάνω από τους φράχτες των μικροκόσμων σας.

Κι αν γράφω με τέτοιο ενθουσιασμό είναι γιατί θα ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω Κατερίνα. Κατερίνα στη μόρφωση και στην κουλτούρα. Κατερίνα στη θηλυκότητα και το νάζι. Κατερίνα στο μεγαλείο ψυχής. Κατερίνα με τα χέρια απλωμένα, με τα μάτια χαμογελαστά. Με τα προβλήματά στην μπάντα και το μικρόκοσμό στο περιθώριο για τα άλλα, τα μεγάλα. Κατερίνα σε όλα. Κατερίνα με φόρα στα γκάζια και βύρα στις άγκυρες…γιατί ζωή μου…ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη. Κατερίνα σε ευχαριστώ…που υπάρχεις…που είσαι τόσο αθεράπευτα αυθόρμητη απίστευτα αυθεντική…που είσαι εσύ.

Το τριήμερο που πέρασε η Cindy γνώρισε ξεχωριστούς ανθρώπους. Για να ακριβολογούμε συστήθηκε για να πει ευχαριστώ. Και χάρισε ένα κομμάτι της προσωπικής της ζωής, θυσιάζοντας την ανωνυμία της.

Υ.Γ. Όταν γράφεις στις 4 το πρωί είναι λογικό να αναρτώνται κείμενα μισά. Και είναι κρίμα γιατί η Κατερίνα είναι ολόκληρη…μια αγκαλιά. Θα σου το εξηγήσω…την επόμενη φορά με μπύρες. Μόνο να…μην ανάψεις τσιγάρο για να με διαβάσεις Κατερινιώ!