Ένα χειμωνιάτικο πρωινό...

Η ώρα ήταν μόλις 7.30 το πρωί. Το σκοτάδι της νύχτας έδωσε τη θέση του σε ένα βροχερό και ανήλιο πρωινό με χειμωνιάτικα χρώματα και τσουχτερό κρύο. Οι δρόμοι της πόλης είχαν αρχίσει σιγά -σιγά να γεμίζουν από αγουροξυπνημένους οδηγούς που με το πόδι στο γκάζι και την κακή διάθεση δίπλα στο λεβιέ των ταχυτήτων βιάζονταν να διώξουν τη νύστα, να σπρώξουν τη μέρα, να αλλάξουν διάθεση. Στο πρώτο κόκκινο φανάρι της γειτονιάς μου, από το μπροστινό αυτοκίνητο ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού. Από μέσα βγαίνει ένα αγόρι με κυρτούς ώμους γύρω στα 16, μπορεί και 17, με ένα φούτερ ξεπλυμένο, με μια τσάντα βαμμένη με μαρκαδόρους, ζωγραφισμένη με τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και φορτωμένη με όνειρα σε σχήμα σχολικών βιβλίων. Το βήμα του σταθερό και συρτό. Τα πρώτα γένια καμουφλάρουν επιμελώς την παιδικότητα με μια πρώιμη αγριάδα, ενώ το σκουλαρίκι στο αυτί είναι το δικό του δείγμα μαγκιάς. Τον κοίταζα να περνά στο απέναντι πεζοδρόμιο και θα έδινα όλα τα λεφτά μου εκείνη την ώρα για να του χάριζα μια μέρα ξενοιασιάς. Πρώτη ώρα Αρχαία, δεύτερη Βιολογία, τρίτη Χημεία. Αισθάνομαι σαν να έχουν περάσει αιώνες κι όμως είναι μόλις λίγα χρόνια που ήμουνα στη θέση του. Που είχα πρώτη ώρα Αρχαία, δεύτερη Βιολογία, τρίτη Χημεία. Που έχτιζα τα όνειρα μου, το μέλλον μου και τις ελπίδες μου για ένα κατάδικο μου αύριο σε ένα στενό πράσινο θρανίο συντροφιά με το άγχος μου και την καλύτερη μου φίλη. Λίγα μέτρα πιο πέρα ένα κορίτσι τον περιμένει να συνεχίσουν μαζί. Τον κοιτάζει και διακρίνω στα μάτια της μια απροσδιόριστη εικόνα. Οι μαύροι κύκλοι συνυπάρχουν με ένα λαμπερό βλέμμα. Η παιδικότητα της με τη θηλυκότητα δημιουργούν αναμφισβήτητα ένα κράμα μοναδικό. Την πλησιάζει και της πιάνει το χέρι αποφασιστικά. Χαμογελάω και χαζεύω την εικόνα που με έχει μεταφέρει μόλις λίγα χρόνια πίσω σε μια παρόμοια εικόνα με ένα άλλο κορίτσι και ένα άλλο αγόρι στο ίδιο σκηνικό.

Το φανάρι έχει ήδη ανάψει πράσινο. Ο οδηγός από πίσω μου εκνευρισμένος κορνάρει να ξεκινήσω αλλά και η μητέρα του νεαρού στο μπροστινό αυτοκίνητο είχε επίσης αφαιρεθεί. Το φανάρι το χάσαμε. Τα παιδιά επίσης καθώς είχαν χαθεί στη στροφή του δρόμου. Η γλυκόπικρή όμως αίσθηση της εφηβείας μαζί με μνήμες κοιμισμένες από καιρό ξύπνησαν μέσα μου απότομα και με συντρόφευσαν για την υπόλοιπη διαδρομή. Μέσα μου ακόμα πιστεύω ότι εκείνα τα χρόνια ήταν που διαμόρφωσαν τη σημερινή μου εικόνα. Η σκληρότητα, το άγχος, η πίεση, οι ευθύνες, οι φιλίες και ο πρώτος έρωτας που είχε τη γεύση του απαγορευμένου και την ομορφιά του αθώου