Η κυρία του κυρίου τα Χριστούγεννα

Την κοίταζα ώρα στην τηλεόραση και τη χάζευα. Ταγιέρ κόκκινο, της φωτιάς, χτυπητό, είχε και η μαμά μου ένα τέτοιο πριν από περίπου 15 χρόνια που το είχε ράψει για το γάμο του θείου αλλά πολύ κόκκινο. Μαλλί κομμωτηρίου με πολύ λακ επάνω. Πολύ όμως. Την κοίταζα και σκεφτόμουν ότι αποκλείεται να έχει τόση λακ στο κεφάλι και να μην την πιάνει φαγούρα. Επιπλέον είχε στο πρόσωπο καρφιτσωμένο το τυπικό χαμόγελο που πάντα και απαραιτήτως συνοδεύεται με κενό βλέμμα και ταιριάζει με το επάγγελμά της. Είναι η κυρία του κυρίου. Η συγκεκριμένη είναι μάλιστα η πρώτη κυρία του κυρίου πλανητάρχη που στόλισε χτες το Λευκό οίκο με χιλιάδες λαμπιόνια και χριστουγεννιάτικα δέντρα και μπουφέδες με φαγητά και με γλυκά. Και πολύ χάρηκα. Γιατί εγώ γενικά τα Χριστούγεννα τα βιώνω με ένα αίσθημα ενοχής που έχω περισσότερα από τα βασικά ενώ υπάρχουν παιδιά που έχουν πολύ λιγότερα από τα βασικά. Εγώ τις γιορτές μελαγχολώ που ο Άγιος Βασίλης θα επισκεφθεί μόνο τα παιδιά που έχουν σπίτι, που έχουν καμινάδα ώστε να περάσει από μέσα, που έχουν στολίσει δέντρο ώστε αυτός να αφήσει τα δώρα του από κάτω. Και τα άλλα παιδιά; Που είναι πολλά; Που δεν έχουν πολλά και κυρίως δεν θα ζήσουν τη χαρά του χριστουγεννιάτικου δέντρου και του πρωτοχρονιάτικου δώρου; Εκείνα τα παιδιά που υπάρχουν γιατί κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε; Βέβαια η κυρία του κυρίου έχει κι αυτή παιδιά και ίσως στόλισε τον οίκο για να τα ικανοποιήσει. Αλλά όσο κοίταζα το θεόρατο χριστουγεννιάτικο δέντρο εγώ δεν σκεφτόμουνα τα δικά της παιδιά. Σκεφτόμουνα τα άλλα παιδιά. Που δεν έχουν γονείς, που δεν έχουν τα απαραίτητα, που σε αυτό τον κόσμο τυπικά και σκληρά έχουν χαρακτηριστεί παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Που ζουν μέσα στη φτώχεια, μέσα στην ανέχεια, βιώνουν την κακοποίηση, ζουν πολέμους, νιώθουν από τη πρώτη μέρα της ύπαρξης τους ότι η ζωή σε αυτούς δεν θα χαριστεί γιατί η ζωή γι’ αυτούς είναι σκληρή και άδικη. Και είναι τόσο βάναυσο όλο αυτό. Γιατί είναι παιδιά. Παιδιά γεμάτα ζωή, παιδιά γεμάτα αθωότητα, παιδία γεμάτα με τη σοφία και την ελπίδα αυτού του κόσμου. Παιδιά Και όση ώρα έβλεπα την κυρία του κυρίου να χαμογελά πλαστικά σκεφτόμουνα το γαϊτανάκι του Κηλαηδόνη

«Αν όλα τα παιδιά της γης

πιάναν γερά τα χέρια

κορίτσια αγόρια στη σειρά

και στήνανε χορό

ο κύκλος θα γινότανε

πολύ πολύ μεγάλος

κι ολόκληρη τη Γη μας

θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.»

Σκεφτόμουνα όλα τα παιδιά και χαμογέλασα. Γιατί σίγουρα η διακόσμηση και η εικόνα που χάζεψα αγοράστηκε. Η ζεστασιά όμως; Η θαλπωρή; Η συνείδηση; Κι εκεί κάπου κατάλαβα ότι η εικόνα και η συνείδηση δεν συμβαδίζουν πάντα. Η εικόνα ξεγελά, η συνείδηση αποκοιμίζεται, Η αγάπη όμως; Η αγάπη όμως είναι αυτή που γεμίζει τα κενά. Τα κενά του χριστουγεννιάτικού δέντρου και του πρωτοχρονιάτικου δώρου γιατί η Γλυκερία σε ένα στίχο είχε κλείσει τη μεγαλύτερη αλήθεια

«Κι αυτό που θα 'θελα μονάχα, στην ουσία

ένα φιλί από της μάνας μου το στόμα»

Καλό μήνα να έχουμε!