Στεκόταν για ώρα κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα από το ψηλότερο σημείο της Μονμάρτης, ακριβώς μπροστά από τη Sacre Coeur. Φορούσε ένα κόκκινο παλτό, κουμπωμένο μέχρι πάνω, γκρίζα γάντια, μαύρες μπότες και μαύρο κασκόλ. Είχε πιασμένα τα καστανόξαναθα μαλλιά της σε ένα ατίθασο κότσο από τον οποίο απείθαρχα ξέφευγαν ορισμένες τούφες. Ήταν πολύ ελαφρά βαμμένη ωστόσο τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα από την έξαψη και το κρύο. Στεκόταν εκεί για ώρα παρατηρώντας τις εικόνες να εναλλάσσονται, το τοπίο να παραμένει τόσο διαφορετικά ίδιο που μόνο ένας κυνικός δεν θα παρατηρούσε τις κραυγαλέες διαφορές που το πέρασμα της ώρας δημιουργούσε. Μπροστά στα μάτια της το πορτοκαλί έδωσε τη θέση του στο πορτοκαλοκόκκινο που και κείνο με τη σειρά του έγινε σιγά-σιγά μωβ, χαρίζοντας στον ουρανό μια πανδαισία εικόνων, δημιουργώντας ένα φυσικό βιτρό με λαμπερά χρώματα. Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά αυτό δεν την πτοούσε ούτε στο ελάχιστό. Μπροστά της η πόλη είχε αρχίσει να ανάβει τα φώτα της και να μετατρέπεται σε πραγματική πόλη του φωτός. Η ξαστεριά άφηνε το βλέμμα ελεύθερο να φτάσει μέχρι τον Σηκουάνα με τις φωτισμένες γέφυρες, να σκαρφαλώσει στου Πύργο του Άιφελ και να ξαποστάσει στα σοκάκια της Μονμάρτης όπου πλήθος κόσμου περπατούσε βιαστικά. Τα καφέ είχαν αρχίσει να γεμίζουν με κόσμο ενώ μιας και η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει οι πλανόδιοι ζωγράφοι είχαν από ώρα αποσυρθεί.
Είχε μπει ο χειμώνας. Εκείνη ήταν μόλις δύο μήνες στην πόλη αυτή και κάθε μέρα είχε τη γεύση του ανικανοποίητου και την ανάγκη για εξερεύνηση και περιπλάνηση στο άγνωστο. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ανοίξει τα φτερά της τόσο πολύ. Ήταν τόσο νέα και τόσο παρορμητική. Τόσο ευτυχισμένη και τόσο μεθυσμένη από το άρωμα αυτής της πόλης Η Βιολογία ήταν η μεγάλη της αγάπη. Ο λόγος που την έκανε να απαγκιστρωθεί από την αγκαλιά των δικών της και να αφήσει την πόλη της. Τώρα, ξένη ανάμεσα σε ξένους προσπαθούσε να γευτεί όσα περισσότερα μπορούσε και να ζήσει το δικό της παραμύθι. Εκείνο το πρωινό δεν είχε παρακολούθηση στο πανεπιστήμιο. Τις λάτρευε αυτές τις μέρες. Γιατί ήταν τόσο δικές της που κανένα ξένο χέρι δεν μπορούσε να ορίσει. Είχε από καιρό αποβάλλει τη συνήθεια του χουζουριού στο κρεβάτι. Κοιμόταν λίγο και βαθειά. Κοιμόταν τόσο ώστε να μπορέσει να ονειρευτεί τις εικόνες που σαν παιδί αποτύπωνε στο μπλοκ της ζωής της με χρωματιστούς μαρκαδόρους. Εκείνη τη μέρα, όπως και πολλές άλλες είχε περιπλανηθεί για ώρες στην πόλη. Είχε περάσει από την Παναγία των Παρισίων που πάντα της θύμιζε την Εσμεράλδα με τον καημένο του Κουασιμόδο, είχε περπατήσει κατά μήκος του ποταμού και είχε επισκεφθεί το μουσείο Orsay. Από την αρχή που είχε φτάσει σε αυτή την πόλη το
αμελούσε. Την τρόμαζε η αγάπη που είχε για τους ιμπρεσιονιστές και τα έργα τους καθώς και η επίδραση που είχαν πάνω της. Ένας πίνακας του Μονέ ή του Σισλέ μπορούσαν να την καθηλώσουν για ώρα, μεταβάλλοντας τη ψυχολογία της. Λάτρης της ζωγραφικής τους καθώς την άφηναν ελεύθερη να πλάσει τις δικές τις εικόνες, θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχε επισκεφθεί την κοιτίδα τους. Κι όμως. Δεν ήταν παρά σήμερα, μετά από δύο μήνες που τελικά πήρε τη μεγάλη απόφαση. Εκείνος την κορόιδευε πως η κλίση της για την επιστήμη δεν σύναδε με την αγάπη της για το φανταστικό που οι καλλιτέχνες που λάτρευε αποτύπωναν στους καμβάδες τους. Μόλις πρίν λίγους μήνες ήταν που την είχε ρωτήσει γελώντας αν κάνει όνειρα, προειδοποιώντας την πως είναι επικίνδυνα γιατί δεν βγαίνουν πάντα και έτσι μπορεί να αφήσουν πικρή γεύση. «Ονειρεύομαι μόνο ότι μπορώ να πραγματοποιήσω» του είχε απαντήσει τότε. Και να τώρα που το συλλογισμό της διακόπτει πάλι αυτός που με βήμα γοργό ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας για να τη συναντήσει. «Περίμενες ώρα;» την ρώτησε. Όχι έγνεψε με το κεφάλι της εκείνη. Ξεκίνησαν την κατάβαση από τη Μονμάρτη με βήμα ταχύ. Είχαν εισιτήρια για θέατρο που της το είχε υποσχεθεί εδώ και πολύ καιρό. Η πρώτη της παράσταση στο Παρίσι κι όπως κάθε τι νέο έτσι κι αυτό είχε τη δική του γλύκα που περίμενε να γευτεί. Δεν μιλούσαν μέχρι που εκείνη τον έπιασε απότομα. Τα μάτια της σπίθιζαν από το κρύο κι από την πονηριά. «Την Κυριακή αν δεν έχεις αντίρρηση σκεφτόμουν να πάμε στη Disneyland. Από παιδί το ονειρεύομαι». Επιτέλους χαμογέλασε. Της χαμογέλασε. Άπλωσε το χέρι του και την έπιασε σφιχτά. Την Κυριακή θα πήγαιναν στη Disneyland.
Υ.Γ. Η ιστορία είναι αποκύημα της φαντασίας της Cinderella και προέκυψε μετά από πρόσκληση της Θαλασσινής με θέμα τον ονειρικό χαρακτήρα της ζωής. Οποιαδήποτε ταύτιση με πραγματικά πρόσωπα ή μέρη είναι τελείως συμπτωματική.
32 σχόλια:
Αμαν τι μου έκανες!! Μοναδικό! Και διάλεξες το Παρίσι και μου θύμισες μέρη γνώριμα και ονειρικα!
Πολυ πολύ όμορφο αυτό που εγραψες.Σ'ευχαριστω που ανταποκρίθηκες και σε ευχαριστλω γενικά!
φιλιά πολλα! :)
πολύ όμορφο, σαν το δικό σου παραμύθι ;)
@ Θαλασσινή μου κι εγώ το λατρεύω το Παρίσι! Γι αυτό και η επιλογή! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!
Συγχαρητήρια σου είπα; Σου ξαναλέω γιατί το αξίζεις πραγματικά!! :))
@Daisaκι μου να σαι καλά!! Καλή εβδομάδα κοριτσάκι και φιλιά!
Χαίρεται. Καταρχάς συγνώμη για την ταλαιπωρία, αλλά ήθελα να κάνω κάποιες διορθώσεις στο άλλο κείμενο, γι' αυτό και το αλλαξα. Ελπίζω να έχετε κρατήσει το σχόλιο, cinderella μας...
Αυτά για τώρα, θα απαντήσω αργότερα στο πόστ.
ΥΓ. Είμαι απαράδεκτος το ξέρω. Το πόστ - φάντασμα επέστρεψε, διορθωμένο! Έχω την άδεια να σβήσω το άλλο και να το αναρτήσω σε λίγες μέρες, με πρώτο σχόλιο αυτό που γράψατε πριν λίγο;
Σε ένα προηγούμενο ποστ που είχες γράψει για την αλλαγή του «καναπέ», προσπάθησα να το προχωρήσω λίγο ακόμα και μου είχες πει ότι σου άρεσε πολύ. Θα δοκιμάσω να το ξανακάνω και τώρα.
Εξαιρτική η περιγραφή σου για την κοπελιά, αλλά θα μου επιτρέψεις να επικεντρωθώ σε «εκείνον». Σε εκείνον που «την είχε ρωτήσει γελώντας αν κάνει όνειρα, προειδοποιώντας την ότι τα όνειρα είναι επικίνδυνα γιατί δεν βγαίνουν πάντα και έτσι μπορεί να αφήσουν πικρή γεύση».
Πρόκειται για πολύ έξυπνο τύπο. Δεν είπε ότι αυτός δεν ονειρεύεται, κάθε άλλο μάλιστα αφού για να προειδοποιήσεις κάποιον σημαίνει ότι έχεις προσωπικά εμπειρία. Εχει καταφέρει ωστόσο κάτι πολύ δύσκολο. Να αποδεχτεί ότι τα περισσότερα όνειρα στο τέλος απογοητεύουν. Τολέει και ο Βασίλης στο «Πόρτο Ρίκο» ... «αξίζει φίλε να υπάρεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».
Πόσοι έχουν την ικανότητα να αποδεχτούν ότι τα όνειρα «καίνε», ότι αφήνουν πικρή γευση και, πάνω από όλα, είναι προετοιμασμένοι για αυτό; Ελάχιστοι, γιατί αν ήταν, δεν θα είχαν την πικρή γεύση στο τέλος.
Ο τύπος προφανώς το έχει πετύχει αυτό ή νομίζει οτι το έχει πετύχει. Οπως και να έχει είναι σε καλύτερη μοίρα. Επίσης, προφανώς προτιμά το να ζει το σήμερα χωρίς σχέδια, πλάνα για το αύριο. Τα σχέδια σε εγκλωβιζουν, σε δεσμεύουν, σε βάζουν στην λογική ότι πρέπει να τα εκπληρώσεις. Μία τέτοια λογική σε κάνει να χάνεις τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στην πορεία. Δύσκολα αλλάζεις δρόμο αν έχεις στο μυαλό σου ένα όνειρο, μία φανταστική ιστορία. Μπορεί να μην ταιριάζει στον τρόπο ζωής του. Μπορεί ο χαρακτήρας του να είναι τέτοιος που να μην πλάθει φανταστικές ιστορίες.
Μοιάζει τύπος που μετράει τα πάντα. Η λογική είναι το μεγάλο του όπλο. Αυτό είναι κατανοητό και από το ότι «την κορόιδευε πως η κλίση της για την επιστήμη δεν σύναδε με την αγάπη της για το φανταστικό που οι καλλιτέχνες που λάτρευε αποτύπωναν στους καμβάδες της». Προφανώς αυτός είχε διαλέξει άλλους τρόπους για να περνάει την ώρα του από τα να χαζεύει ένα πίνακα ζωγραφικής. Το τι άλλους τρόπους μπορεί αν θέλει να το συμπληρώσει κάποιος άλλος...
Υ.Γ. Τον τύπο τον κατέταξα στους πολύ έξυπνους, αν και θα μπορούσε να καταταγεί ένα σκαλί υψηλότερα με μία απλή κίνηση. Αν αντί να την είχε προειδοποήσει γελώντας για την γεύση που αφήνουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα, της το έδινε γραμμένο αφήνοντας την να σκέφτεται το πρόσωπο του γελαστό. Ο λόγος απλός. Όταν βλέπεις κάτι γραμμένο επικεντρώνεσαι μόνο σε αυτό, αντίθετα όταν σου το λέει ο άλλος επικεντρώνεσαι στα μάτια του, στο χαμόγελο του, στο γύρω τοπίο κτλ.
την καλησπέρα μου
ΥΠΕΡΟΧΟ,το παρίσι ;) αλλά με πνίγει πλέον
@ Δ. Τζ. μου
Δυστυχώς το σχόλιο μου δεν το κράτησα αλλά επειδή είστε εσείς και σας έχω μια μικρή αδυναμία θα το ξαναγράψω αύριο! :))
Το άλλο το σχόλιο αν το φυλάξατε μπορείτε να το αναρτήσετε μαζί με το κείμενο όταν το ανεβάσετε! Ελεύθερα!
Πάντως ειδικά το κείμενο για το συνδικαλισμό έχει πολύ ψωμί και το περιμένω εναγωνίως!
Καλό βράδυ! Πολλά φιλιά!!
@ Ndn μου
Σου έχω πει πόσο λατρεύω τα σχόλια σου γιατί εισπράττω το μεράκι με το οποίο τα γράφεις και γιατί πάνω από όλα είναι αντισυμβατικά! Την ώρα που κεντρικό πρόσωπο είναι η ηρωίδα, εσύ εστιάζεις στον περιφερειακό πλανήτη της ζωής της (και κατ' επέκταση της ιστορίας).
Τρομάζω με την ανάλυση που κάνεις πάντως για τον ήρωα. Χτίζοντας τον, είχα στο μυαλό έναν άνθρωπο ορθολογιστή που θέτει πλαίσια στη ζωή του και βάζει τη λογική του πάνω από το συναίσθημα, ωστόσο στόχος μου ήταν να δείξω οτι ακόμα και ένας τέτοιος χαρακτήρας μπορεί να εκτροχιαστεί αν υπάρξει το κατάλληλο ερέθισμα.
Η ηρωίδα θα μπορούσε να εχεί ως μότο "οτι κοιτάει εκεί που θέλει να πάει, αλλιώς θα πάει εκεί που κοιτάει (και αυτό η ηλικία της δεν το επιτρέπει)", εκείνος όμως σε ένα βαθμό έχει χτίσει οχυρά γύρω του και όπως λέτε εσείς εκεί πάνω "sometimes we put up walls, not to keep people out but to see who cares enough to knock them down".
Νομίζω οτι αυτή η ηρωίδα προσπαθεί για αυτό. Τώρα αν θα τα καταφέρει έχει καλώς. Αλλιώς ναι, μιλάμε για όνειρα ανεκπλήρωτα.
Υ.Γ. Ο ήρωας της ιστορίας μου δεν νομίζω οτι ζει χωρίς πλάνα για το αύριο, χωρίς σχέδια, χωρίς πυξίδα. Ο ήρωάς μου πατά στη γη (έστω κι αν αυτή μεταφράζεται Μονμάρτη) αλλά νομίζω οτι με το χαμόγελο του ανοίγει παράθυρο προς αυτά που φοβάται. Ναι! Τελικά μήπως φοβάται;
Καλησπέρες ή καλημέρες; :))
@ Γιατρίνα μου
Σε ζηλεύω όσο δε φαντάζεσαι που έχεις τη δυνατότητα να είσαι στο Παρίσι και να το βαριέσαι κιόλας!! :))
Πολυ καλο ! Πραγματικα... Καλημερα cinderella.
Το πας πολυ καλα παντως! Ελπιζω να μην το σταματησεις εδω!
Οσο για το Παρισι, ενα απο τα δικα μου ονειρα ειναι μια μερα να το επισκεφθω!
Πολύ ωραίο πόστ, όπως πάντα cinderella μου! Μελαγχόλησα λίγο, βέβαια, αλλά τα έχουν αυτά οι "ονειρικές" στιγμές της ζωής, σαν κι αυτές που περιγράφεις.
Διότι, η απόλυτη ελευθερία του ονείρου, δημιουργεί στιγμές "τόσο δικές μας που κανένα ξένο χέρι δεν μπορούσε να ορίσει". Και αυτές οι στιγμές, αν και μάλλον σπάνιες είναι τόσο ξεχωριστές. Ακριβώς γιατί είναι σπάνιες.
Συνέχισε να ονειρεύεσαι cinderella μου! Εξάλλου, το όνειρο δεν είναι αυτό που μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία στις δύσκολες στιγμές; Αυτό δε διώχνει μακριά τις κακές σκέψεις; Αυτό δε κάνει τη ζωή μας λιγότερο προβλέψιμη, και άρα περισσότερο ενδιαφέρουσα;
..εξαιρετικό μέρος σε "ζουμερή" αφήγηση.Bye!!
@ Donald σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Καλησπέρες!!
@ Butterfly μου
Δεν κατάλαβα τι εννοείς! Να συνεχίσω την ιστορία ή το blogging;; Γιατί μπλέχτηκα!
Το Παρίσι είναι υπέροχο, είναι μια μαγεία, μια ομορφιά! Βγάζει ρομαντισμό ακόμα και στους πιο δύσκολους ανθρώπους (όπως είμαι εγώ!) Νομίζω οτι είναι το ιδανικό μέρος για ζευγάρι, οπότε αν έχεις αμόρε, κανονίστε να πάτε!! ;-)
@ Δ. Τζ. μου γιατί μελαγχόλησες; Ειδικά αυτή η ιστορία νομίζω οτι κρύβει πολύ αισιοδοξία μέσα της. Θα μπορούσα να τους χωρίσω κι έτσι η ηρωίδα να βρει κάποιο Γάλλο ενώ ο ήρωας να μην ξαναπατήσει στη Disneyland αλλά δεν το έκανα!! :))
Τα όνειρα μας έχουν αυτή τη μαγεία γιατί ακιρβώς κανένα ξένο χέρι δεν μπορεί να αγγίξει. Τα όνειρα μας κρύβουν τις επιθυμίες μας, τη δίψα μας για το μέλλον, τα σχέδια μας, τα θέλω και τα μπορώ μας ταυτόχρονα. Και ναι έχεις απόλυτο δίκιο. Μας σώζουν στις δύσκολες καταστάσεις και στα ζόρια.
Ακούγεται παιδίαστικο αλλά στη τρίτη λυκείου τα όνειρα μου ήταν αυτά που με γέμιζαν με δύναμη την ώρα που όλα γύρω μου ήταν πιεστικά και μαύρα. Σανίδες σωτηρίας με άσπρα πανιά φορτωμένες με ελπίδες στο γαλάζιο της ζωής μέχρι να βρούμε αμμουδιά! :))
@sealike2
Τhanks a lot!!Kisses! :)))
Κι εγώ συμπτωματικά είχα κατά νουν το παράδειγμα της Γ' Λυκείου, όταν μίλαγα για τη δύναμη και την αισιοδοξία με την οποία μας γεμίζουν τα όνειρα.
Η μελαγχολία μου, καλή μου cinderella, μάλλον έγκειται στο ότι τα όνειρα λειτουργούν σαν παυσίπονα: Ανακουφίζουν, αλλά δε "γιατρεύουν". Απ' την άλλη, για να μην είμαστε απαισιόδοξοι, είναι στο χέρι μας να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, να μην είναι λίγες μόνον στιγμές, αλλά σχεδόν όλη μας η ζωή "ονειρική"...
Άμα το λέω εγώ οτι εκείνη η χρονιά μας έχει αφήσει κουσούρια αγιάτρευτα, δεν με ακούσει κανείς! Που μας είχαν πάει εκδρομή στο Μετσόβιο, σε ένα τομέα ξακουστό εκείνη τη χρονιά και μας υποδέχεται ο καθηγητής και μας ρωτά "Πόσοι από σας θέλετε Μετσόβιο;" Σηκώσαμε κάμποσοι το χέρι μας και γυρίζει και μας λέει "Καλά όλι εσείς τόσο καλοί είστε και περιμένετε να μπείτε;". Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό αλλά ευτυχώς ο αρσενικός πλανήτης που είχα περιγράψει στο πόστ "σα γλυκό του κουταλιού" άπλωσε το χέρι του με έσφιξε και μου είπε μην τον ακούς το μαλάκα! Έτσι απλά!! Και στο λέω γιατί τότε όνειρο ήταν και μάλιστα αρκετά δύσκολο. Μετά την επίτευξή του, νομίζω οτι η ζωή μου έχει χαρίσει χωρίς να μου έχει χαριστεί οπότε ναι εξακολουθώ να ονειρεύομαι με την αισιοδοξία οτι θα βγούν! :)))
Η τελευταία σου παράγραφος είναι όλα τα λεφτά!!
Την ιστορια φυσικα! Γιατι; Σκεφτοσουν να σταματησεις το μπλογκινγκ;
Ωραία αφήγηση! Αλλά κι εγώ ποτέ δεν είχα την όρεξη να επισκεφθώ το Παρίσι και ξέρεις γιατί? Γιατί "μεγάλωσα" μέσα από αφηγήσεις των φίλων και γνωστών για το σνομπισμό των γάλλων. Ξέρεις, που ακόμη κι αν ξέρουν άλλη γλώσσα ποτέ δε σου μιλάνε αν καταλάβουν ότι δε μιλάνε γαλλικά και τα ρέστα!
Καλή συνέχεια
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Γράφεις πολύ ωραία ..
Αχ τι μου κάνετε όλοι!! 2 1/5 μηνες τωρα blogging ολο για παρισι διαβαζω.. ΜΑ σταματήστε!!! Κλουψ θέλω να ταξιδέψω!! Ακους cinderella???? Και μετα μου την λετε εμενα, που τι κανω? Απλα παρακολουθω παραστασεις.. Ε, οχι!!
Πολυ ομορφο κειμενο μπράβο!
Πανέμορφο!
Ωραίο το παραμύθι σου κι ακόμη πιο πολύ το ψέμα σε έβγαλε από το αδιέξοδο της αμηχανίας:
"Ονειρεύομαι μόνο ότι μπορώ να πραγματοποιήσω"
Ψέμαααα!
Αλλά ωραίο ψέμα.
:)
την καλησπέρα μου :)
@ butterfly
Όλα τα έχω σκεφτεί, μη νομίζεις αλλά όχι προς το παρόν εδώ θα είμαι! ;)
@ Γιάννη,
Καλως όρισες στο σαλονάκι μου!!Βολέψου στο καναπέ και βάλε και καφέ να τα λέμε!! Δεν έχεις δίκιο όμως! Το Παρίσι είναι πραγματικά μια υπέροχη πόλη, κοιτίδα πολιτισμού με χαραγμένη την ιστορία ιδιαίτερα της Αναγέννησης σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο! Αξίζει να την επισκεφθείς και δεν θα το μετανιώσεις! Τα τοπία της, τα μουσεία της και ο ρομαντισμός που αποπνέει θα σε αποζημιώσουν!
@ roadartist μου σε ευχαριστώ για τα καλά και κάπως υπερβολικά σου λόγια!! :))
Χαίρομαι που σου άρεσε και ναι σε ακούω γιατί ακριβώς τα ίδια ζόρια τραβάω κι εγώ. Απο τα Χριστούγεννα η cinderella του καναπέ γκρινιάζει για ταξιδάκι!! :(:(
Τουλάχιστον εμείς πάμε θέατρα έτσι; Κι εγώ σαν εσένα έχω δει 7 παραστάσεις φέτος το χειμώνα και θα δώ τουλάχιστον 3 ακόμα που με έχουν κεντρίσει!! ;)
@ Afro μου που είσαι;;
Πανέμορφο εε; Να σαι καλά κουκλίτσα μου! :)))
Ώραια και τα ψέμματα...κακά τα ψέμματα!! ;)
Και τα όνειρα! Και οι προσδοκίες! Και όλα όσα θα μπορούσαν να με ξεκολλήσουν απόψε από την τόση δουλειά που έχω!!
@ Γιατρίνα πέρασα και είδα οτι δεν είσαι καλά. Γιατί δεν είσαι καλά; Δεν είμαι κι εγώ λόγω φόρτου και αν σου συμβαίνει το ίδιο σε καταλαβαίνω αλλά μάλλον εσένα είναι πιο σοβαρά τα πράγματα. θα περάσω αργούτσικα που θα ξεμπλέξω να τα πούμε λιγάκι!! ;)
Ήρθα!!!!!!Είναι πολύ αργά για σχόλια είναι η αλήθεια,αλλά όσο όμορφη κι αν ήταν η ιστορία σου και κορίτσι μου...έχεις ταλέντο!θέλεις όμως να κάτσουμε εδώ στον καναπέ να μιλήσουμε όλη τη νύχτα για τον πίνακα του Μονέ και τη κάθε μικρή πινελιά του??με πολλά πολλά τσιγάρα γιατί το σηκώνει η κουβέντα και μια κα δεν έχουμε αψέντι λίγη βότκα σκέτη για μένα,εσείς κυρία μου ό,τι αγαπάτε,λίγο καλό κρασί να φανταστώ?
Φέρε πολλά τασάκια να διασώσουμε αυτό το έρμο το χαλί,και να πούμε χίλιες ιστορίες πάντα κοιτώντας τον πίνακα!Άντε φύγαμε...
Feidia μου αγαπημένε κάποιοι άνθρωποι εδω μέσα με έχετε αγκαλιάσει τόσο γλυκά που δεν ξέρω αν είμαι ταλαντούχα, είμαι όμως πολύ τυχερή που σας έχω! Ένας από αυτούς είσαι κι εσύ καλέ μου!! Να ξέρεις οτι εδώ μέσα για σένα πάντα θα υπάρχει βότκα και μια πολυθρόνα μόνο δική σου για να κάτσεις. Χτες το βράδυ με είχε πάρει ο ύπνος. Tώρα όμως είμαι εδώ για να κάτσουμε στους καναπέδες, να κάνουμε τσιγάρο και με αφετηρία τον Μονέ να δούμε που θα μας βγάλει ο δρόμος.
Το χειμωνιάτικο ποτό μου είναι το κρασί με διάφορες παραλλαγές, όπως η σαγκρία. Το καλοκαίρι όμως στη βεράντα θα πίνουμε mojito με ρούμι εκλεκτό και παλιό ή daquiri από τα χέρια της cinderella που ξέρει τα μυστικά παρασκευής τους.
Μη σε νοιάζει για το χαλί. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι με έχετε πέισει με τον καιρό οτι το προσέχετε πολύ περισσότερο από εμένα την ίδια! ;)
Να σαι πάντα καλά για τα λόγια σου που δεν είναι απλά καλά. Είναι κυρίως αληθινά!
Καλημέρα! Κερνώ "χρυσά πουγγιά".Πέρνα να πάρεις πριν τα κλέψουν!!
Φιλια και καλο σ/κ να έχεις!
Έρχομαι κοριτσάκι μου!! Ελπίζω να μου έχεις φυλάξει! :))
Δημοσίευση σχολίου