Μια εκδρομή στη Χαλκιδική

Αυτή η εκδρομή προέκυψε αβίαστα, σχεδόν ξαφνικά. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ιδιαίτερη συζήτηση. Εκείνο το πρωινό μεσοβδόμαδα, που δεν ήταν αργία, εμείς το μετατρέψαμε σε μέρα ξεχωριστή. Σε κάθε χωρίο, σε κάθε παραλία σταματούσαμε να δούμε τη θάλασσα, να περπατήσουμε, να χαζέψουμε το λιγοστό κόσμο. Μαζέψαμε εικόνες στου νου τη μνήμη, απλώσαμε τα χέρια μας να γευτούμε την ομορφιά. Κρίμα που δεν έχουν καταγράφει οι κινήσεις μας. Κι αυτό που φοβάμαι, είναι ότι μπορεί να ξεθωριάσουν τα λόγια. Οι εικόνες όμως δεν πρόκειται να μας προδώσουν…

Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε καινούρια ψέματα να φανταστεί.
Είναι μια νύχτα μια τρελή βραδιά
που λάμπουν τ’ άστρα λάμπει κι η καρδιά
και κάπου απέναντι είναι το νησί που ‘χει κοράλλια κι η αμμουδιά χρυσή
κι αυτό τ’ αγέρι – πως και φέρνει σήμερα
μια τέτοια χίμαιρα ξανά στο φως.
Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε καινούρια ψέματα να φανταστεί
και τι μας νοιάζει πια αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά
τα μάτια κλείστε και δώστε στ’ όνειρο, τρελά φιλιά.

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου άμα τον είχα ταξιδέψει,
θα ‘χα γυρίσει όλη τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή παρά που λες πως μ’ αγαπάς να ‘χα πιστέψει.
Γιατί τώρα είναι σπάνιο να ξοφλήσω το δάνειο που ‘χα πάρει απ’ το χθες
για να ελπίζω σ’ έναν αγώνα τιτάνιο σαν υπερωκεάνιο μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω.

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ’ εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό του νου τη βέργα.
Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί γι’ ανθρώπων έργα.

Την ώρα που κοιμάσαι τ’ απογεύματα θα σηκωθώ να φύγω πριν ξυπνήσεις
την ώρα που θα μπαίνουν στο ραδιόφωνο του Ερυθρού Σταυρού οι αναζητήσεις.
Κι όσο κι αν πονώ όπως θα μπαίνει η άνοιξη εγώ - δεν θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη μια και καλή θα σε ξεγράψω.
Την ώρα που κοιμάσαι τ’ απογεύματα μ’ αρέσει που θα βγω με τ’ άρωμα σου
την ώρα που θα παίζει στο διάδρομο του δειλινού το φως με τα κλειδιά σου.

Κάθε εικόνα και ένα τραγούδι της Αλκηστις Πρωτοψάλτη. Σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Είναι μοναδικό συναίσθημα αυτά που ζεις κάποιος άλλος να έχει προλάβει να τα αποτυπώσει με λόγια πριν και καλύτερα από εσένα.