Blog - o - therapy

Πιο πολυφορεμένες εκφράσεις από το ότι «τα πράγματα προχωράνε», «οι καιροί αλλάζουν» και «ο κόσμος πάει μπροστά» δεν υπάρχουν. Κι όμως είναι αλήθεια. Κάποτε υπήρχε ο παγοπώλης. Μετά ανακαλύφθηκε το ψυγείο. Κάποτε υπήρχε ο καρβουνιάρης. Μετά ήρθε ο ηλεκτρισμός να του γνέψει το μαντήλι. Ο χαλκουργός μέχρι που ανακαλύφθηκε το ατσάλι. Ο ντελάλης μέχρι που ανακαλύφθηκε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Ο ψυχολόγος. Ναι, ο ψυχολόγος. Μέχρι που ανακαλύφθηκε το blogging.

Τo blogging που αποτελεί την καλύτερη και πιο φτηνή ψυχοθεραπεία σήμερα. Την πιο ανώδυνη και την πιο ενδιαφέρουσα. Γιατί μάτια μου ο ψυχολόγος είναι ένας, θα του τα πεις, θα σε ακούσει και αυτό είναι όλο. Στο blogging θα σε διαβάσουν πολλοί. Ο ψυχολόγος ποτέ δεν θα σου πει «Α το μαλάκα». Ο blogger θα σου το πει. Ο ψυχολόγος δεν θα σου στείλει ποτέ μάιλ να δει τι κάνεις. Ο blogger εύκολα. Ο ψυχολόγος ποτέ δεν θα ασχοληθεί πάνω από 45 λεπτά με το πρόβλημά σου. Ο blogger με ένα κλίκ είναι δίπλα σου. Ο ψυχολόγος δεν θα πει ποτέ κάτι πρωτότυπο ή αστείο. Ο blogger ακόμα και σοβαρό να έχει σκεφτεί στην πλάκα θα το ρίξει, γιατί ρε γαμώτο σε νοιάζεται και ξέρει ότι περνάς δύσκολα οπότε το πρώτο που τον νοιάζει είναι να σε κάνει να γελάσεις. Τον ψυχολόγο τον πληρώνεις. Τους αναγνώστες απλά τους αγαπάς.

Εντάξει δεν είναι όλοι αγαπητοί. Και χωρίς να τους δεις ορισμένοι σου τη σπάνε. Θα είμαι ειλικρινής, τους θεωρείς και λίγο μαλάκες. Αλλά και πάλι μια χαρά. Δεν τους διαβάζεις, οπότε ότι δεν διαβάζεις, δεν υπάρχει.
Από την άλλη υπάρχουν μορφές μέσα στο μπλογκοχωριό. Απίστευτοι άνθρωποι που γράφουν αριστουργήματα γέλιου, πόνου, καθημερινότητας. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που είναι μοναδικοί και αναντικατάστατοι.

Ξεκινώντας, είχα στο μυαλό μου μια καθαρά προσωπική διαδικασία, με στεγανά και διαχωριστικά από την έξω ζωή. Την πάτησα. Αυτό που με τόση μυστικότητα ξεκίνησα, κάπου χαλάρωσε εξαιτίας της επιμονής και της υπομονής που έδειξαν ορισμένοι «συνάδερφοι» απέναντι στα καπρίτσια μου. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι διαδικτυακές συμπάθειες θα έπαιρναν σάρκα και οστά. Κι όμως. Υπάρχουν άνθρωποι που σε αυτό το διάστημα μου άπλωσαν το χέρι τους και μετά άνοιξαν και την αγκαλιά τους. Σε αυτό το διάστημα έχω κλάψει με κείμενα, έχω γελάσει, έχω στεναχωρηθεί. Έχουν υπάρξει σχόλια που έχω λατρέψει, κείμενα που έχω ζηλέψει, άνθρωποι που έχω θαυμάσει. Και δεν θα τους είχα γνωρίσει ποτέ. Ίσως γιατί είναι πολύ δύσκολο σήμερα να χτυπήσεις το κουδούνι του ανθρώπου της διπλανής πόρτας και να απαιτήσεις από αυτόν να σου βγάλει τον αληθινό του εαυτό αφήνοντας στην άκρη το περιτύλιγμα. Να εκτεθείς και να εκθέσεις. Να δείξεις ποιος πραγματικά είσαι χωρίς να πεις το ονοματεπώνυμό σου.

Κάποια στιγμή το καλοκαίρι κάποιος από τους γνωστούς αλητάμπουρες των διακοπών…ξέρετε από αυτούς που δεν κόβουν απόδειξη, σου δίνουν τρεις ελιές για χωριάτικη, σου νοικιάζουν δωμάτιο με κατσαρίδες και περιμένουν να τους πεις ευχαριστώ με έκανε έξαλλή. Μέσα στα νεύρα μου του φώναξα πως θα του δείξω εγώ. Τρόμαξε. Αυτός φοβόταν ότι θα πήγαινα στην αστυνομία. Εγώ πολύ απλά εννοούσα ότι θα τον έκραζα μέσα από το blog μου. Αμέσως μετά κατάλαβα και ξέσπασα σε γέλια. Κι είναι κι αυτή μια τεράστια δύναμη που παρέχει αυτό το μέσο. Να στήνεις στα δέκα μέτρα αθώους και ενόχους ανάλογα με την ψυχή που κουβαλάς. Να στοιβάζεις προσωπικές εμπάθειες και πραγματικές αλητείες και να τις δημοσιεύεις. Κι όση δύναμη μπορεί να προσφέρει αυτό το μέσο, άλλη τόση μπορεί να σου αφαιρέσει. Αν έχω κερδίσει κάτι τόσο καιρό εδώ μέσα είναι να μπορώ να ξεχωρίσω αυτούς που εμπορεύονται το blogging κι αυτούς που το αγαπάνε πραγματικά.

Ο φανατικός κρυφοδεξιός αναγνώστης μου, του οποίου το όνομα δεν αποκαλύπτω γιατί φοβάμαι ότι θα μου χακερέψει τη σελίδα και θα αναρτήσει τη σημαία του βάζελου για αντιπερισπασμό είπε κάτι πολύ σωστό. Υπήρξαν πέρυσι τρία γεγονότα ορόσημα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο ώστε να ανοίξουν τα περισσότερα από τα blogs του 2007. Ο θάνατος της Αμαλίας, οι καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου και οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Είμαι νομίζω λοιπόν η μόνη που όταν η Αμαλία έφυγε αγνοούσα τα blogs, αποφάσισα να το ανοίξω στις πυρκαγιές και τελικά το έκανα λίγο πριν τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Κι ας μην είμαι Πασόκα.

Τελικά είναι η πρώτη ανάρτηση που έγραψα και δεν ξέρω τον ακριβή σκοπό της. Έτσι, περισσότερο σαν σκέψεις που ήθελα να καταγράψω μου βγήκε. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι πως το blogging το λατρεύω. Αν κάποια στιγμή πω ότι το παρατώ να είστε σίγουροι πως τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου καλά, ότι κι αν γράψω εκείνη την κούφια ώρα.

Προς το παρόν δίνω αγώνα για να μην κλείσει κάποια άλλη το δικό της. Προς το παρόν είμαστε ακόμα εδώ. Κλεμμένη η ατάκα. Και πάλι ξέρω ότι αυτός που την εμπορεύεται μου την δίνει με όλη του την καρδιά.

Σας παπιοαγαπώ λοιπόν