Οι αγκαλιές. Περισσότερο και πάνω από όλα αυτές. Για μένα και για τους δικούς μου ανθρώπους. Οι αγκαλιές της ζωής μου, πιο ζεστές από λόγια, πιο έντονες από φιλιά, πιο συναισθηματικά φορτισμένες από δάκρυα. Αυτό το άγγιγμα. Αυτή η προστασία και αυτή η ασφάλεια δεν μπορούν να συγκριθούν, δεν μπορούν να ζυγιστούν. Υπάρχουν εκεί για δύο. Γι αυτούς, που ρίχνοντας τα τείχη του μικρόκοσμού τους ανοίγουν διάπλατα τις φωλιές τους.
Η μόνη κίνηση που φέρνει τον άλλον τόσο κοντά. Τελεσίδικα. Σχεδόν αιχμάλωτα, σε μια παράδοση χωρίς πισωγυρίσματα. Η δύναμη του να ακουμπήσουν δύο κορμιά, όχι δυο χείλη, όχι δυο χέρια σε ένα τυχαίο άγγιγμα, όχι δυο βλέμματα φευγαλέα. Δυο σώματα με πλήρη συναίσθηση. Με πλήρη υποταγή. Εκεί. Μαζί. Ίσως ο προθάλαμος της σαρκικής ένωσης. Σίγουρα η επιβεβαίωση της πνευματικής ταύτισης. Κι είναι οι αγκαλιές σαν τις σιωπές. Κλείνουν μέσα τους αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν, αυτά που εννοούνται, αυτά που υπάρχουν. Όπως κι αυτές. Άϋλες κρατούν συντροφιά μόνο με τη θύμησή τους και αποτελούν ένα ρίσκο. Ίσως το μεγαλύτερο. Να σφίξεις πάνω σου τον άλλο, νιώθοντας τη μυρωδιά του κορμιού του αργότερα πάνω σου. Έχοντας ακόμα την υφή και την εικόνα στο μυαλό.
Δέσμια των αγκαλιών από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου όταν Εκείνη μου έμαθε πως το να δίνεις είναι πολύ πιο σπουδαίο πράγμα από το να παίρνεις.
Η μόνη κίνηση που φέρνει τον άλλον τόσο κοντά. Τελεσίδικα. Σχεδόν αιχμάλωτα, σε μια παράδοση χωρίς πισωγυρίσματα. Η δύναμη του να ακουμπήσουν δύο κορμιά, όχι δυο χείλη, όχι δυο χέρια σε ένα τυχαίο άγγιγμα, όχι δυο βλέμματα φευγαλέα. Δυο σώματα με πλήρη συναίσθηση. Με πλήρη υποταγή. Εκεί. Μαζί. Ίσως ο προθάλαμος της σαρκικής ένωσης. Σίγουρα η επιβεβαίωση της πνευματικής ταύτισης. Κι είναι οι αγκαλιές σαν τις σιωπές. Κλείνουν μέσα τους αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν, αυτά που εννοούνται, αυτά που υπάρχουν. Όπως κι αυτές. Άϋλες κρατούν συντροφιά μόνο με τη θύμησή τους και αποτελούν ένα ρίσκο. Ίσως το μεγαλύτερο. Να σφίξεις πάνω σου τον άλλο, νιώθοντας τη μυρωδιά του κορμιού του αργότερα πάνω σου. Έχοντας ακόμα την υφή και την εικόνα στο μυαλό.
Δέσμια των αγκαλιών από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου όταν Εκείνη μου έμαθε πως το να δίνεις είναι πολύ πιο σπουδαίο πράγμα από το να παίρνεις.
Δέσμια των αγκαλιών πάντα παρέκαμπτα τα λόγια, προσπερνούσα τις χειρονομίες και δεν εμπιστεύτηκα ποτέ τα βλέμματα. Παραδόθηκα άνευ όρων στις αγκαλιές. Που δεν γνωρίζουν φύλο, ηλικία, ταμπέλες. Όπως εγώ. Εγώ που από καιρό έχω καταργήσει τους τύπους και έχω πάψει να δίνω το χέρι μου σε αγνώστους. Που έχω μάθει όμως να μοιράζω αγκαλιές. Ζεστές και γεμάτες. Σε αυτούς που έχουν μάθει να ρίχνουν τους φράχτες τους και πατώντας έστω στις μύτες των ποδιών τους ρίχνουν κλεφτές ματιές στον δικό μου κήπο.
Δέσμια των αγκαλιών, ευτυχώς…γιατί ότι δεν άγγιξα δεν μου ανήκει κι ότι δεν κράτησα πάνω μου δεν το έχω νιώσει. Τόσο εγωιστικά. Έτσι απλά.
39 σχόλια:
Εσύ για κάποιο λόγο έχεις γίνει πολύ αισθηματικούλα τον τελευταίο καιρό. Τι αιασθηματικούλα δηλαδή, στο παρόν post προς τσόντα το πήγες!!!! Χαχαχαχα!!!!
Cindy μου είμαστε άνθρωποι σίφουνες. Όταν αγαπάμε αγαπάμε, όταν συμπαθούμε συμπαθούμε και όταν μισούμε μισούμε. Αρκεί βέβαια - και μιλάω για τον εαυτό μου μόνο - να το πάρουμε απόφαση!!! Αλλά αν το πάρουμε δεν έχει γυρισμό. Στην αιωνιότητα και πιο πέρα ακόμα μπορούμε να φτάσουμε. Να αγκαλιάζουμε και να μας αγκαλιάζουν μέχρι να πεθάνουμε από ασφυξία.
Φιλιά πολλά όργιο!!!
Λοιπόν, σκεφτόμουνα τις προάλλες τι αγκαλιές έχω να ρίξω σε μερικές μέρες και μόνο στην εικόνα και το πιθανό συναίσθημα βούρκωνα. Κι' ακόμα δηλαδή συγκινούμαι όταν σκέφτομαι τι άτομα εχω να αποχαιρετήσω.
Πάντα πίστευα ότι το ώμοι των ανθρώπων δεν είναι τυχαία πλασμένοι. Είναι φτιαγμένοι για να χωράνε ακριβώς ένα κεφάλι που ακουμπάει καθώς σε αγκαλιάζει. Πρόσφατα είχα μια τέτοια αγκαλιά, που δεν υπήρχε κάτι αλλο να ειπωθέι αλλά για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα καταλάβαμε πολλά.
Λοιπόν, αντε αλάφρυνε το κλίμα λεω εγώ εδώ μεσα, γιατί έτσι όπως το πας θα χρειαζόμαστε χαρτομάντηλα πριν περάσουμε στο σαλόνι!
Σε φιλώ.
Κάνε μου τώρα και μια αγκαλιά [διαδικτυακή]!
Εγώ πάλι που δίνω το χέρι μου σε αγνώστους και με τους τύπους διατηρώ μια περίεργη σχέση, δεν ξέρω αν μοιράζω αγκαλίες (μάλλον σπάνια), ξέρω ότι τις χρειάζομαι.
Όπως τις χρειάζονται όλοι.
"Σε αυτούς που έχουν μάθει να ρίχνουν τους φράχτες τους και πατώντας έστω στις μύτες των ποδιών τους ρίχνουν κλεφτές ματιές στον δικό μου κήπο.
Αλήθεια οι ματιές είναι αληθινές ή φευγαλέες έτσι από περιέργεια?
Γιατί το πρώτο είναι δύσκολο, το δεύτερο συνηθισμένο.
Aφού σου δώσω μια αγκαλιά cinderella μου έχω να σου πώ οτι αν δεν υπήρχε ο εγωισμός στους ανθρώπους και ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος και περισσότερες εμπειρίες θα βίωναμε και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων θα ήταν πολύ υγιείς!Απο την στιγμή που το εμείς περιορίστηκε στο εγώ και αρχίσαμε να μετράμε την κάθε λεπτομέρεια το τόπι χάθηκε.
Καλημερούδια και μια αγκαλίτσα για να πάει καλά η μέρα σου!!!
"Δέσμια των αγκαλιών, ευτυχώς…γιατί ότι δεν άγγιξα δεν μου ανήκει κι ότι δεν κράτησα πάνω μου δεν το έχω νιώσει. Τόσο εγωιστικά. Έτσι απλά."
... τόσο αληθινά... έτσι σοφά
οι αγκαλιές δεν συγκρίνονται με τίποτα. μπλεγμένα χέρια, ήρεμά ή τρελά καρδιοχτύπια που αντηχούν το ένα να αντηχεί στο στήθος του άλλου... κι αυτή η ασφάλεια, αυτή η συνειδητοποίηση πως ό,τι χρειάζεσαι, ό,τι αγαπάς, το κρατάς σφιχτά στα χέρια σου...
Πολύ μου αρέσει που κάνεις αυτό το ποστ.
Πολύ σύμφωνη με βρίσκεις.
Με μια διαφοροποίηση στην αγκαλιά (που γίνεται χάδι στην περίπτωσή μου), καταλήγω να πιστεύω πως αυτό είναι η πραγματική έκφραση της επαφής, της οικειότητας, της αγάπης.
"Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα".
Πιστεύω πλέον, ότι η αφή είναι η αίσθηση της αληθινής σχέσης... για αυτό τελικά δεν είναι δεδομένη (ούτε και διαδεδομένη).
Αγκαλιές!
Se agkaliazw kai sou xamogelw.
Kalimera.
Καλημερα!
Αλλο ενα απιστευτα δυνατο κειμενο! Ευαισθητα σημεια αγγιζεις...υπαρχουν καποιες αγκαλιες που εμειναν μετεωρες, που δεν ολοκληρωθηκαν ποτε...
Το τραγουδι που διαλεξες πολυ αγαπημενο, μου θυμιζει πολλα...
Αγκαλια λοιπον σου στελνω και χαμογελο!
Τι τρυφερό κείμενο !!
Μια αγκαλιά, συπμαράσταση στη χαρά και στη λύπη. Μια φιλόξενη αγκαλιά να κρυφτείς. Ένα καταφύγιο να χωθείς μέσα, στην απελπισία, στο φόβο. Μια αγκαλιά στο πρώτο σκίρτημα του έρωτα. Να νιώσεις οτι σε νιώθουν...
Όλοι cindy μου πολλές στιγμές στη ζωή μας θα την αναζητήσουμε γιατί την έχουμε ανάγκη.
Και τι πιό παρήγορο απο αυτό το άγγιγμα, το σφίξημο των χεριών γύρω μας, όταν αισθανθούμε τη ζεστασιά της ειλικρίνειας.
Με συγκίνησες, ένοιωσα πραγματικά ότι με αγκάλιασες.
Ευχαριστώ, Cindy.
Πολύ όμορφο και γλυκό post. Είναι ωραίες οι αγκαλιές - και τόσο ζεστές!!
καλησπέρα Σταχτοπούτα μου...
Με μένα λοιπόν, συμβαίνει κάτι παραξενο...Ενώ γενικώς δεν μου αρέσει να με αγγίζουν (εκτός από εκείνους που αγαπώ και εμπιστεύομαι, αντίθετα μ' αρέσει να αγγίζω τους άλλους...
Τρελοκομείο, έ;
@ Vk μου όπως κι εγώ, έτσι κι εσύ και όλοι μας έρχεται κάποια στιγμή που με σφυρί θα σπάσουμε όλα αυτά που με κόπο κάποτε στηρίξαμε ή υποστηρίξαμε. Όσο μεγαλώνω τόσο τείνω να πιστέψω πως η ζωή μας κλείνει το μάτι και μας δοκιμάζει σε όλους τους τομείς.
Είμαι συναισθηματικά φορτισμένη τον τελευταίο καιρό. Το παραδέχομαι. Τουλάχιστον αυτά που νιώθω έστω και δειλά τα βγάζω σε κοινή θέα...δεν ξέρω το γιατί. Θα το μάθω!!
@ writerblock
Μην ζητάς από μένα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τις τελευταίες μέρες τα αφήνω ελεύθερα και περιμένω τη λύτρωση. Δύσκολη περίοδος αυτή. Ελπίζω να ξαναβγεί ο ήλιος σύντομα στις ζωές μας.
Ή για αυτό παλεύω τουλάχιστον.
@ Ευχαρίστως Χάρη μου!! :)))
@ Όλοι χρειαζόμαστε τις αγκαλιές Μatrix. Ακόμα κι αν δεν το δείχνουμε. Ακόμα κι αν σιωπηλά τις περιμένουμε. Κι εγώ τις χρειάζομαι. Όχι μόνο να πάρω. Και να δώσω.
Δεν έπαψα ποτέ να αγκαλιάζω τους κοντινούς μου ανθρώπους. Αυτούς που δεν ρίχνουν κλεφτές ματιές από περιέργεια στο φράχτη μου. Αυτούς που καρτερικά περιμένουν πίσω από αυτόν. Αυτούς που ανυπόμονα χτυπούν την πόρτα. Αυτούς που είναι κοντά μου. Με το δικό τους τρόπο.
@ Νίκο μου δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Αν έχω μάθει κάτι πάντως είναι να μην βάζω το εγώ με κεφαλάιο Ε. Βάζω το Εμείς και αυτό μετράει.
@ Λιλύ μου πολλές πολλές αγκαλιές και καλησπέρες!! :))
@ Brokensemaphore
Κυρία μου πέρασα από το μπλόγκ σας και είναι εκπληκτικό. Δεν είχα το χρόνο να το μελετήσω διεξοδικά και έτσι δεν άφησα σχόλιο. Θα σας κάνω φίλη μου όμως, μόλις δώσω στα κείμενα σας την αξία που τους πρέπει!!!
Ως τότε...αγκαλιές!!!
Υ.Γ. Βλέπω πως η κτητικότητα είναι γένους θηλυκού. Μου αρέσει που σκεφτόμαστε το ίδιο. :)))
@ Afrodiet μου
ναι, όταν η αγκαλιά συνοδεύεται κι από ένα χάδι ή ένα φιλί τότε είναι μαγεία. Μαγεία να χρησιμοποιείς το σύνολο των αισθήσεων για να φέρεις ένα ξένο (;) σώμα σε άμεση επαφή με το δικό σου.
Μαγεία η στιγμή.
Μαγεία οι αγκαλιές.
Και οι σιωπές ή τα σ' αγαπώ που τις συνοδεύουν.
@ Βathtub μου ανταποδίδω τις αγκαλιές και τα χαμόγελα. :))))
@ όχι Χριστινιώ μου, όχι.
Δεν μιλώ για τις αγκαλιές που δεν δόθηκαν ποτέ. Για σώματα που ξεκίνησαν να πλησιάσουν το ένα το άλλο και τελικά άλλαξαν κατεύθυνση. Δεν μιλώ για μισά πράγματα, μισές καταστάσεις, μισούς ανθρώπους. Μιλώ για το ολόκληρο. Όλα τα υπόλοιπα πονάνε. Κι εγώ δεν θέλω να μιλήσω για πληγές. Μόνο για αγκαλιές.
Κι εσένα ομορφιά μου μια τεράστια αγκαλιά σε παίρνω...
Κάποιος, κάποτε, είχε πεί: "Οποιος δεν ξέρει να χαϊδεύει και ν' αγκαλιάζει, μάλλον δεν έχει μάθει ποτέ το αλφαβητάρι της αγάπης"!
Ακόμα το θυμάμαι...
'Δέσμια των αγκαλιών, ευτυχώς…γιατί ότι δεν άγγιξα δεν μου ανήκει κι ότι δεν κράτησα πάνω μου δεν το έχω νιώσει. Τόσο εγωιστικά. Έτσι απλά.'
Αχ τι ωραίο είναι αυτό!!!
Σπουδαίο πράγμα οι αγκαλιές και το χάδι γενικότερα :-)
Bρε μπας και ερωτεύτηκες τελικά???????????
@ Leondokarde μου
Μακάρι να μοιραζόμαστε τις αγκαλιές μας και τις ζωές μας. Μακάρι να έχουμε τη δύναμη να ανοίγουμε και να ανοιγόμαστε. Μακάρι να κουβαλάμε αυτό το μεγαλείο ψυχής!
@ De la mettrie
Πολύ χαίρομαι!!
Καλησπέρες λοιπόν!!
@ Θείε Σκρούτζ μου θησαυρός σκέτος!! :)))
@ Αρτάνις μου καθόλου. Αυτός που θα θελήσουμε να μας αγκαλιάσει, να μας αγγίξει, να "παραβιάσει" τον προσωπικό μας χώρο θα πρέπει να είναι ξεχωριστός, μοναδικός.
Κατ' τα άλλα...άμυνες!!!
Καλησπέρες και αγκαλιές...
@ Βιολίστρια μου,
πολύ πολύ ωραία φράση!! :))))
@ Αστεράκι...τελικά εμείς οι γυναίκες καταλαβαινόμαστε!!!
Κτητικότητα...γένους θηλυκού όπως έγραψα και παραπανω!! :)))
@ Σοφάκι μου ναι!!
Αγκαλιές και φιλιά κούκλα μου!! :)))
@ Πατσιουρί, λες;
Αγκαλιά...
Ισως το μόνο αληθινά όμορφο της ζωής.
Δεν μου έλειψαν ποτέ τα φιλιά...
Δεν μου έλειψε ποτέ η σαρκική ένωση...
Δεν μου έλειψε ποτέ η αγάπη...
Εκείνο το οποίο μου λείπει τόσο,είναι μια αγκαλιά....
Σταχτοπούτα μου, πράγματι μεγαλείο ψυχής. Αυτό είναι μια αγκαλιά, σε κάθε φάση της ζωής μας.Και όποιος μπορεί με ειλικρινή τρυφερότητα να ανοίγει, να προσφέρει την αγκαλιά του, δείχνει τον όμορφο ψυχικό του πλούτο.
Καλο Σαβ/ακο cindula μου.
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=393637131
Δημοσίευση σχολίου