What if this tunnel didn’t end?

Ο writersblokc είναι αυτό που πολύ κυνικά λέμε…τα μεγαλύτερα ταλέντα κρύβονται στους πιο συνηθισμένους ανθρώπους. Είναι αυτό που λέμε…τα μεγαλύτερα όνειρα είναι αυτά που τελικά θα γίνουν πραγματικότητα. Είναι αυτό που λέμε…το λίγο είναι πολύ λίγο και εμείς έχουμε μάθει ότι αξίζει το πολύ. Είναι η γλυκύτητα, είναι το ταλέντο, είναι το χαμόγελο.

Τον πρωτοανακάλυψα όταν μου έστειλε μάιλ με τίτλο πάμε Αγγλία; Τον γνώρισα ντάλα καλοκαιριού στο αγαπημένο μου μπιτσόμπαρο στην Κρήτη και έβαλα τα κλάματα βλέποντας το πρώτο project που έφτιαξε για τη σχολή του εδώ το Σεπτέμβρη ένα βράδυ…που ήταν τόσο εγώ. Επέλεξαν ως καλύτερο ενός Κινέζου έμαθα μετά. Μαλάκες τελείως. Εμένα έπρεπε να ρωτήσουν οι καθηγητές. Πέρασαν οι μήνες…πέρασε ο καιρός και εκείνο το βίντεο έγινε γλυκιά ανάμνηση. Συνηθίσαμε εδώ. Κι εκείνος κι εγώ. Προσαρμοστήκαμε και αγαπήσαμε την Αγγλία ο καθένας με τα δικά του ζόρια και άγχη. Λατρεύω την ανασφάλεια που κουβαλά. Αυτό το πακέτο της εσωτερικής αμφισβήτησης που είναι δώρο θεού και βάσανο μεγάλο.

Όχι, δεν θα πλέξω το εγκώμιο του. Δεν το χρειάζεται. Δεν θα τον κολακέψω. Δεν το έχει ανάγκη. Θα του πω να συνεχίσει. Να προχωρήσει. Και να μου κρατήσει μια θέση στα μεγάλα, στα σπουδαία, στα υπέροχα που η ζωή του επιφυλάσσει.

Υ.Γ. Αυτή την ανάρτηση του την χρωστούσα. Όπως και έναν καφέ. Ευχαριστώ που βρήκες το τραγούδι που έψαχνα! Ευχαριστώ και την Alma Libre που μου το έστειλε σε mp3 για να το βάλω στο ipod μου και να το ακούω στο tube!