Βάλε ποτό...έχω να σου πω.

Κάθε φορά…λέω είναι η τελευταία φορά. Το ορκίζομαι στον εαυτό μου. Το δηλώνω σε όλους γύρω μου. Εντάξει…όχι σε όλους…αλλά στους δικούς μου ανθρώπους ορθά κοφτά. Δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου γιατί εκείνη την ώρα του όρκου το υποστηρίζω με όλη μου την ψυχή. Τέρμα, τέρμα μαζί του δεν ξαναμπλέκω. Κι ας βρεθεί στο δρόμου μου. Κι ας με ξαναπροκαλέσει. Κι ας αλλάξει. Το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχω ξεστομίσει ποτέ. Αν αλλάξει…δεν θα τον θέλω πια. Γιατί εγώ αγάπησα αυτό που είναι. Αυτό το ζόρι και την αγριάδα. Το χαμόγελο που πάντα είναι συγκρατημένο. Την αγκαλιά που έρχεται μετά από πολύ πολύ πόνο. Το πακέτο ολόκληρο.

Είναι ο μόνος άντρας που με έχει τσαλακώσει. Που με έχει αφήσει ξάγρυπνη στα σκαλοπάτια του να προσπαθώ να τον καταλάβω, να τον φέρω με τα νερά μου…να με κάνει μια αγκαλιά ντε. Είναι ο μόνος άντρας που με έχει κάνει να βάλω τα κλάματα και να παραδεχτώ πως ναι…εγώ η grande Μηχανικός δεν τα μπορώ όλα. Είναι ο μόνος άντρας που φοβάμαι. Κάθε φορά σαν την πρώτη φορά.

Στην αρχή προσπάθησα να τον απαξιώσω. Δεν τα κατάφερα. Έσπασα τα μούτρα μου. Μετά τον πήρα στα σοβαρά…πάντα με φόβο και πάντα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Ο τύπος δεν ήταν ποτέ της αρπαχτής. Ο τύπος ποτέ δεν γούσταρε τα εύκολα κι εγώ αν ήθελα έστω και μερικές στιγμές ευτυχίας μαζί του έπρεπε να το δεχτώ. Μετά κάπου τον ξέχασα. Εντάξει πιτσιρίκα είμαι. Λογικό είναι. Αλλά πάντα έβρισκε τρόπο να χωθεί. Να πάρει τον χώρο του στη ζωή μου και να παραμερίσει όλα τα υπόλοιπα. Δεν του ξέφυγα ποτέ. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον ξεγελάσω…πως δήθεν του είμαι αφοσιωμένη. Μόνο όταν πραγματικά ήμουν καταδεχόταν να μου χαρίσει λίγες στιγμές ευτυχίας. Ένα χαμόγελο, ένα χάδι…ποτέ όμως φιλί.

Τον μισώ πολλές φορές. Ξέρω ότι ποτέ όσα κι αν δίνω δεν θα τον κάνω πραγματικά δικό μου. Κι εγώ όλο κουράζομαι κι όλο ξαναγυρνάω.

Χτες το βράδυ ήταν μια ακόμα βραδιά μαζί του. Μια από τις πολλές. Ξημερωθήκαμε αγκαλιά. Κάναμε τσιγάρο, φάγαμε κεράσια. Είδαμε την ανατολή στις 4.30 το πρωί γιατί ναι εδώ στην Αγγλία ξημερώνει πολύ νωρίς και πέσαμε για ύπνο αποκαμωμένοι στις 5.30. Τον είχα νικήσει. Τον είχα καταφέρει. Μου είχε δοθεί και σε αυτή τη νίκη δεν έκλεψα καθόλου. Μου παραδόθηκε άνευ όρων στο τέλος…κι ας ξέρω ότι αυτό θα κρατήσει λίγο. Πολύ λίγο…μέχρι την επόμενη φορά. Το παιχνίδι του αυτή τη φορά δεν πέρασε. Εμφανίστηκε με πολύ πιο δύσκολη μορφή, σε ένα καλούπι που δεν ήξερα. Νομίζω ότι για πρώτη φορά τον κοίταξα κατάματα. Και τον κέρδισα. Η τουλάχιστον…την παρτίδα την πήρα.

Λίγες μόνο μέρες πριν…μου τον έριξαν στο δρόμο μου. Είπα όχι αλλά δεν πέρασε. Έπρεπε να τον αντιμετωπίσω ξανά. Τον αντιμετώπισα χτες βράδυ.

Δεν είναι πάντα νικηφόρες οι μάχες μας. Έχω χάσει κατά κράτος από εκείνον πολλές φορές. Τον χειμώνα με γονάτισε. Ένα βράδυ του Γενάρη με έκανε να σκεφτώ πως ως εδώ ήτανε. Δεν ήτανε. Χρειάστηκε να μείνω ξάγρυπνη 2 μέρες τότε. Να βάλω τα κλάματα σαν πιτσιρίκι. Να πάρω στο σπίτι μου ξημερώματα και να πω ότι γυρίζω πίσω. Τελικά δεν χρειάστηκε. Πάντα όταν ένας έρωτας είναι ζόρικος…ένας φίλος πάντα θα βρεθεί να σε βοηθήσει.

Τον προγραμματισμό τον μισώ και τον αγαπάω γαμώτο. Μπλέκομαι στους κώδικές του…και προσπαθώ να τον καταφέρω. Παίζω με τις εντολές του. Ανακατεύω τις φόρμες. Στήνω το παρασκήνιο και ζω για το χειροκρότημα…για το υγρό φιλί στα χείλη. Για τη στιγμή που θα πατήσω το run οι εντολές θα τρέξουν…το πρόγραμμα θα τερματίσει με το αποτέλεσμα λαμπερό στην οθόνη μου κι εγώ θα νιώσω την ηδονή της κατάκτησης…έστω και πρόσκαιρα. Ως την επόμενη φορά.