Το Μοναστήρι της Χρυσοπηγής...Θεός φυλάξοι.

Το Μοναστήρι της Χρυσοπηγής είναι από τις πιο φιρμάτες μονές των Χανίων. Πρωτοκλασάτο όνομα - κάτι σαν Μητροπάνος φαντάσου στο λαϊκό τραγούδι – έχει διαφημιστεί ουκ ολίγες φορές. Όταν ήμουν μικρή λάτρευα το Πάσχα σε αυτή τη μονή. Ανάσταση σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, με φροντισμένα παρτέρια, ασπρισμένα μπεντένια, και χορωδία από μοναχές.

Λέξι – κλειδί. Μοναχές. Στο δρόμο του Θεού. Το μοναστήρι συντηρείται από καλόγριες. Γυναίκες που ακολούθησαν μια ζωή μακριά από τα εγκόσμια. Με μια μικρή επισήμανση. Τοσοδούλα. Ελάχιστη. Ασήμαντη λέμε. Οι πολύφερνες νύφες…καλόγριες θα πρέπει να είναι πλούσιες. Υποχρεωτικά. Και επιστημόνισσες. Προαιρετικά. Ύψος, βάρος, χρώμα ματιών δεν τους αφορά ή μάλλον δεν είναι πράγματα του Θεού. Η περιουσία όμως είναι must. Σε γη φυσικά. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα έχουν περάσει στα χέρια της Μονής από τις επίδοξες νύφες…μοναχές.

Μια γειτόνισσα…πάνε χρόνια βέβαια…ήθελε να γίνει μοναχή στο εν λόγω μοναστήρι. Ήταν όμως άτυχη. Έβδομη από τα οκτώ παιδιά μιας πολυμελούς οικογένειας δεν είχε τα απαραίτητα οικονομικά προσόντα για να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού. Η πόρτα της μονής ήταν ερμητικά κλειστή για κείνη κι έτσι η πίστη την εξόρισε σε ένα μοναστήρι της Λέσβου όπου προφανώς δεν της ζήτησαν γη (κυριολεκτικά) και ύδωρ (μεταφορικά) για να την εντάξουν στην κοινωνία τους.

Μια άλλη όμως στάθηκε πιο τυχερή. Μοναχοκόρη και επιστημόνισσα από μια ευκατάστατη οικογένεια των Χανίων ήταν η καλύτερη επιλογή για τη μονή που είχε για αυτή άπλετο χώρο. Ηλιόλουστο κελί με θέα τις ελιές της περιοχής. Την κοπελιά της είχαν πλευρίσει από τα φοιτητικά της χρόνια. Κάθε φορά που κατέβαινε στο νησί, πρώτα έφταναν οι μοναχές να την παραλάβουν και μετά οι δικοί της. Ε, η ιστορία ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Η κοπέλα τελείωσε το πανεπιστήμιο και μπήκε στη μονή. Έγραψε και ολόκληρη την περιουσία της στο Θεό που όπως όλοι θυμόμαστε από τα θρησκευτικά μέσω του Ιησού είχε πει «ή μου τα ακουμπάτε, ή φεύγετε, πάτε αλλού.». Είναι άλλωστε γνωστό ότι και ο ίδιος ο Ιησούς είχε ολόκληρη περιουσία στο όνομα του. Η μισή Ναζαρέτ ήταν δικιά του λέει. Ή έτσι μάλλον ξέρει το μοναστήρι της Χρυσοπηγής οπότε σε εμάς τους άθεους λίγος λόγος πέφτει.

Τα πράγματα βέβαια για την κοπέλα δεν ήρθαν όπως τα φαντάζεται κανείς. Ο πατέρας της λίγο καιρό μετά από το μαράζι του πέθανε. Η μονή δεν άφησε την κόρη να πάει ούτε στην κηδεία του. Ήταν βλέπεις σε περίοδο προσαρμογής και δεν έπρεπε να βγει καθόλου έξω.

Πριν πεις ότι κανείς δεν τα παθαίνει χωρίς να τα θέλει σκέψου για λίγο ότι δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη ψυχής. Πως ειδικά στην Ελλάδα η εκκλησία, οι μονές και ολόκληρο το σινάφι των παπάδων και μοναχών δεν είναι απλά η πιο υπερτιμημένη δύναμη. Είναι πολύ κυνικά ο νταβατζής της πίστης. Και κάνε το σταυρό σου. Γιατί αυτά τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα. Φυσικά και υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μόνο που ο κανόνας είναι πολύ τρομακτικός. Και πάλι μακριά μας…ή αλλιώς…ο θεός να μας φυλάει.