please...don't say goodbye

Περπατάω βράδυ σε έναν παράδρομο της Oxford Street, να βγω στον κεντρικό, να πάρω λεωφορείο, να γυρίσω σπίτι. Γεμάτη μέρα. Τελευταία μέρα. Νιώθω την κούραση σε κάθε κύτταρο του σώματός μου. Και γελάω. Δεν θα γίνω ποτέ μοιραία γυναίκα. Αυτή, η αράχνη. Η μια. Δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Ούτε ένα ζευγάρι τακούνια δεν μπορώ να υποστηρίξω για μια ολόκληρη μέρα. Στα μισά τα έβγαλα και φόρεσα τις μπαλαρίνες μου. Τώρα, το κρύο μου έχει παγώσει τα πόδια και ονειρεύομαι το πάπλωμά μου. Ο χειμώνας μας χτυπά για τα καλά την πόρτα εδώ στο Λονδίνο. Ειδικά οι νύχτες…δεν είναι πια φθινοπωρινές, είναι σχεδόν χειμωνιάτικες. Με αυτό το σχεδόν της μετάβασης που είναι τόσο εκρηκτικά μετέωρο σαν ανεκπλήρωτος έρωτας.

Περπατάω βράδυ. Χτες βράδυ. Λίγες ώρες νωρίτερα έχω δώσει την τελευταία μου παράσταση στα δύσκολα. Είχα παρουσιάσει, είχα κάνει δημόσιες σχέσεις, είχα χαμογελάσει με αυτό το τόσο επαγγελματικό χαμόγελο και είχα πάρει την ανταμοιβή μου. Μην βάλεις το γκρι φόρεμα μου είχε πει η μανούλα το πρωί. Είναι κοντό βρε παιδάκι μου. Δίκιο είχε. Αλλά ήταν ωραίο. Και πήγαινε γάντι με τις ψηλοτάκουνες, τις καστόρινές μου γόβες. Ευτυχώς δεν έβρεξε. Θα είχαν γίνει χάλια.

Το μυαλό δυσκολεύεται να εστιάσει σε μια σκέψη. Έχει αυτό το μούδιασμα που νιώθει πάντα όταν κάτι τελειώνει και δεν αφήνει τον πόνο ή την στεναχώρια να εισχωρήσει. Το δωμάτιο γύρω μου ακατάστατο. Καθαρίζω, τακτοποιώ, πακετάρω. Όλα χύμα. Όλα διασκορπισμένα. Το laptop θα είναι το τελευταίο που θα πακεταριστεί.

Ένας χρόνος λοιπόν. Σαν χτες μου φαίνεται. Κι όμως, σαν να πάνε αιώνες από την πρώτη μέρα που πρωτοέφτασα εδώ. Κι είναι η ζωή…μια σειρά αποχωρισμών. Τελευταίων αγκαλιών. Κι ας τους σιχαίνομαι. Ένιωσα πολλά, έζησα ακόμα περισσότερα. Ένα πράγμα δεν άγγιξα μόνο. Τη Μοναξιά. Ακόμα και στις δυσκολότερες μέρες μου…υπήρχαν πάντα τριγύρω οι δικοί μου άνθρωποι. Ευλογημένοι να ναι. Αυτοί ξέρουν…