Εδώ κοιμάμαι κι όχι εκεί που χρόνια μένεις.

Τρίτη μεσημέρι στο νησί. Στο κομμωτήριο για την ακρίβεια. Ναι, το έχω το χούι γαμώτο. Κουρεύομαι σε συγκεκριμένο κομμωτήριο στο νησί. Και μόνο. Που το έχει μια γερμανίδα. Που παίρνει υπαλλήλους επίσης γερμανίδες ή Αυστριακές που έχουν παντρευτεί Κρητικούς – έστω Έλληνες ας μην τα χαλάσουμε εδώ. Τις λατρεύω. Κάθομαι με τις ώρες και ακούω τις ιστορίες τους. Πως είχαν πρωτοέρθει εδώ, πως ο έρωτας τους χτύπησε την πόρτα και έμειναν στο νησί. Πως ο ρατσισμός τους έκανε μετά από λίγο ποδαρικό. Πως τους έκλεβε ο μανάβης επειδή δεν μιλούσαν Ελληνικά. Τις πάω με χίλια. Επειδή είναι αντράκια. Κι ας μην είναι το θέμα μου.

Τρίτη μεσημέρι στο νησί λοιπόν. Έχω αφήσει τις φίλες μου σπίτι να κοιμούνται. Ξενύχτι το χτεσινό…από τα λίγα. Εύχομαι από μέσα μου να ξεμπερδέψω γρήγορα…αλλά βδομάδα του δεκαπενταύγουστου γαρ…η χαρά της ανταύγειας και της μαύρης ρίζας σε πλατινέ μαλλί κάνει παρέλαση. Θα ξεμπερδέψω δεν μπορεί, θα έρθουν καλύτερες μέρες. Τίποτα. Η ελευθεροτυπία μου κρατά παρέα. Μια κυρία με αλουμινόχαρτα στα μαλλιά με πλησίασε απειλητικά αλλά την αναχαίτισα. Η εφημερίδα…ακόμα στα χέρια μου. Έχω διαβάσει τα πάντα. Μέχρι τους γάμους, τις βαφτίσεις και φυσικά τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία της Αττικής!! Κι εκεί την βλέπω. Πρέπει να ήταν η πρώτη αγγελία για επάνδρωση του ΠΑΣΟΚ. Για υποστήριξη του κοινοβουλευτικού έργου έλεγε. Στείλτε βιογραφικά έλεγε. Μέχρι 18 Σεπτέμβρη έλεγε. Κάτι παραπάνω δεν έλεγε. Μπορεί να έψηνες καφέδες, μπορεί να σήκωνες τηλέφωνα, μπορεί να σφουγγάριζες σκάλες, μπορεί να έγραφες τους λόγους του Γιώργου σαν άλλη Τίνα, μπορεί να τύλιγες σάντουιτς με διπλή μορταδέλα στον Πάγκαλο – μην του θυμίσετε τον Οτσαλάν…δεν θα θελα. Ευχαριστώ.

Κι όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις πήρα τηλέφωνο εκείνον που έχει μάθει να με αντέχει καρτερικά γιατί του είπανε ότι ο έρωτας είναι τυφλός οπότε αυτός ακόμα με ακούει. Μπορεί να μην με ακούει κιόλας αλλά δίνω μικρές πιθανότητες σε αυτό. «Ζητάνε κόσμο στο ΠΑΣΟΚ.» «Το είδα». Γαμώτο. Ποτέ δεν αιφνιδιάζεται.

Μετά ήρθαν κι άλλες τέτοιες αγγελίες με καλύτερη αυτή για τη στελέχωση των γενικών γραμματέων και δεν συμμαζεύεται. Από τις 85 θέσεις, διάλεξε 5. Ωραία. Φιγουρατζίδικα. Λαμπερά. Σχεδόν ιλλουστρασιόν. Καλά τα λες. Τρέλα, δεν τα λες. Θα φτιάξουν ελπίζεις. Εύχεσαι. Περιμένεις.

Περιμένω. Αυτή η αξιοκρατία να χτυπήσει κι άλλους τομείς. Με πρώτο και καλύτερο το ελληνικό πανεπιστήμιο. Γίνομαι γραφική. Το ξέρω αλλά δεν θα σταματήσω να το λέω. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο οπού το διδακτορικό θεωρείται πολυτέλεια, σχεδόν χόμπι των ελαχίστων που φυσικά δεν αμείβεται. Δεν αμείβεται. Μονάχα επιβραβεύεται από υποτροφίες πείνας και ερευνητικά προγράμματα, φέξε μου και γλίστρησα. Το ίδιο διδακτορικό, μα το ίδιο όμως – πόσο μικρός είναι ο κόσμος - στο Λονδίνο αξιολογείται στα 100.000 ευρώ σχεδόν ή τόσα θα σου δώσουν για να το κάνεις. Αδικία.

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο οπού οι θέσεις εργαστηριακού προσωπικού απαιτούν μπάρμπα στη Κορώνη με φωτογραφικές προκηρύξεις και γαλανά μάτια. Μισθούς χαμηλούς…αν τα καταφέρεις και προσληφθείς. Δηλαδή, ο τομέας να ζητήσει πλήρωση θέσης, η γενική συνέλευση να εγκρίνει, εσύ να είσαι ο άνθρωπός τους και πάει λέγοντας. Όχι λέγοντας. Αντέχοντας. Ανεχόμενος. Μετοχές και οι δύο στο ελληνικό πανεπιστήμιο που δεν θα κάνουν ποτέ τζίρο. Η ίδια θέση στο Newcastle χάριζε μισθό 3.300 ευρώ το μήνα. Αποστείλατε βιογραφικό. Χρώμα ματιών δεν χρειάζεται. Μπάρμπας στη Κορώνη δεν απαιτείται.

Ελπίζω. Περιμένω. Ή μάλλον…για να είμαι ειλικρινής, κάνω απλά υπομονή. Και δεν είμαστε πάτσι. Καθόλου όμως. Ελλάδα...χρωστάς. Όχι μόνο σε μένα. Σε πολλούς. Η εποχή των γαλάζιων και των πράσινων παιδιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σειρά να παίρνουν και οι υπόλοιποι. Οι άλλοι. Αυτοί που δεν έχουν φιλήσει κατουρημένες κομματικές ποδιές.