100 μέρες (και νύχτες) ΠΑΣΟΚ. Καλά πως κάνεις έτσι;

Πως περνάει βρε ο καιρός. Πότε ήταν που αυτή η κυβέρνηση γεννήθηκε, πότε ήταν που την είδαμε να βγαίνει από το μαιευτήριο με 10 μονάδες διαφορά και όλοι είπαμε «θαύμα, θαύμα», πότε ήταν που την ταχταρίσαμε στα γόνατα μας χαζεύοντας την ορκωμοσία της κουνώντας πανηγυρικά σημαιάκια και αυτή μπουσούλησε θα σε γελάσω. Πότε ήταν που καμαρώσαμε τη Μπατζελή να χαιρετά με πολύ αγάπη τους υπαλλήλους του υπουργείου της, τη Γκερέκου να λέει «Δουλειά, δουλειά, δουλειά»; Αφού σου λέει όπου να ναι θα κόψει και το μητρικό θηλασμό.

Και να που συμπληρώθηκαν 100 μέρες ΠΑΣΟΚ. Οι εορτασμοί άρχισαν, άλλοι κρεμάνε σημαίες στα μπαλκόνια τους, άλλοι θέλανε να βγουν στο δρόμο σε κύμα εθνικής υπερηφάνειας σαν τότε που η Ελλάδα ήταν υπό γερμανική κατοχή και βγήκε να αποχαιρετήσει τον Παλαμά στην κηδεία του και έγινε της μουρλής. Εγώ θα κάνω μια φτωχή ανασκόπηση απλά. Έτσι να βρίσκεται, δε βαριέσαι.

Αρχικά αφού ξεκαθαρίσαμε το ζήτημα των υπηρεσιακών αυτοκινήτων – θέμα που ταλάνιζε αναμφισβήτητα τον τόπο – περάσαμε στο πρώτο πραγματικό που είναι τα stage. Όχι την αμαρτία μου θα την πω. Στο σπίτι χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα. Αφού τσακωθήκαμε καλά καλά, κόψαμε να μιλάμε. Εγώ πανηγύριζα που ξεπετάχτηκαν όλοι όσοι προεκλογικά είχαν πάει και είχαν φιλήσει πολιτικές κατουρημένες ποδιές, οι γονείς από την άλλη είπαν πως δεν είναι εποχή να απολύεται τόσος κόσμος, πως οι καιροί είναι χαλεποί και πως δεν ξέρουμε πως τα φέρνουν βόλτα. Για μένα όλοι αυτοί κουβαλούσαν την κομματική ταμπέλα στο μέτωπο και είχαν δεχτεί να μπουν από το παράθυρο για ένα χαρτζιλίκι, ελπίζοντας σε μόνιμο διορισμό οπότε δεν υπήρχε κανένα έλεος. Όχι, η αλήθεια να λέγεται, τα stages καταργήθηκαν. Χίλια ζήτω στην κυβέρνηση. Όπως και οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου. Αμέ! Και ήρθαν οι συμβασιούχοι έργου. Όπως και οι ωρομίσθιοι. Ειδικά στο Υπουργείο Πολιτισμού 2.500 ωρομίσθιοι υπάλληλοι – που σημαίνει πως αν αρρωστήσουν δεν θα πληρωθούν – θα λειτουργούν το 90% μουσείων και αρχαιολογικών χώρων. Μέχρι να προσληφθούν οι αρχαιολογικοί χώροι θα παραμείνουν κλειστοί για περίπου 3 εβδομάδες ακόμα. Μεγαλεία. Να δεις, έτσι να γίνει η στραβή και οι κωλοεγγλέζοι πουν πως μας επιστρέφουν τα μάρμαρα μέσα στις επόμενες μέρες – καθαρά για να μας εκθέσουν – θα μας βρουν κλειστά και δεν θα υπάρχει εφημερεύον μουσείο ούτε για δείγμα ώστε να τα παραλάβει. Όσο για τους συμβασιούχους έργου που είναι η χαρά των δήμων τώρα προεκλογικά ας μην γίνει θέμα. Σας παρακαλώ. Δεν θα θελα.

Μετά σιγά σιγά αρχίσαμε να κοιτάμε και τα οικονομικά μας. Αφού κλείσαμε άρον άρον το ζήτημα στο λιμάνι χαρίζοντας χρυσές εθελουσίες ύψους 69 εκατ. Ευρώ – ότι και να πω είναι λίγο – τα βάλαμε με τον Προβόπουλο επειδή τάχα μου εξομοίωσε την κυβέρνηση του Πασοκ με αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι το Πασοκ κιτρίνισε από το κακό του όταν ο Προβόπουλος αποκάλυψε πως προεκλογικά είχε προειδοποιήσει και τους γαλάζιους και τους πράσινους για το ύψος του ελλείμματος. Αν κάτι δεν ανέχομαι σε ένα μέντιουμ είναι να μην είναι επαγγελματίας. Προβόπουλε δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε να αποκαλύψεις τα μελλούμενα που πουλάς στους πελάτες σου. Να σε ρωτήσω κάτι; Το φλιτζάνι το λες;

Μετά ήρθαν και οι υποβαθμίσεις από τους ξένους οίκους. Και εκεί για να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας μιας και έφτασε το μαχαίρι στο κόκαλο – πάντα ήθελα να την γράψω αυτή την έκφραση – αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους για συμμάζεμα – καλέ σαν την Τρέμη ακούγομαι. Σαν πολίτες απευθυνθήκαμε στο μαντείο των Δελφών και ρωτήσαμε. Να μαζεύουμε αποδείξεις; Ποιες αποδείξεις; Το αφορολόγητο θα καταργηθεί ή θα μείνει; Ο συνταξιούχος που θα τις βρίσκει τις αποδείξεις; Με τις γονικές παροχές τι θα γίνει; Το πακέτο τα τσιγάρα θα φτάσει 6 ευρώ; Το τελευταίο όχι ότι με νοιάζει αφού το έκοψα αλλά κουβέντα να γίνεται. Και οι απαντήσεις με γρίφους. Ναι, θα δούμε, δεν ξέρω, δεν απαντώ. Η Πυθία σε μεγάλα κέφια. Μου τέλειωσε και το χόρτο που μάσαγα – φέρτε μου λίγο και τα ξανασυζητάμε.

Στο μεσοδιάστημα, ένας υφυπουργός αναγκάστηκε σε παραίτηση πέφτοντας θύμα ενός Υπουργού που έκρινε πως ήρθε η ώρα – αν και λίγο νωρίς κατά την ταπεινή μου γνώμη – να εξαργυρώσει τις εργατοώρες που έχει ξοδέψει στα κανάλια στηρίζοντας σε χαλεπούς για το Πασοκ καιρούς, το κόμμα και τον Παπανδρέου ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι.

Αν περιμένω κάτι είναι η ψήφιση του νόμου για τους μετανάστες. Εκεί που πόνταρα και η ρουφιάνα η μπίλια της ρουλέτας μου έκατσε. Αν για κάτι χάρηκα είναι για την επιστολή της Διαμαντοπούλου προς τον Χρυσοχοϊδη – η Αθήνα γκετοποιείται και κάποια μέρα θα γίνει το μπαμ. Μάλλον έχει και αυτή περπατήσει όπως κι εγώ στην αθέατη πλευρά του Δημαρχείου. Αυτή που ο Κακλαμάνης αφήνει σκοτεινή. Αυτή που βρίσκεται στην πίσω πλευρά και αποτελεί το σύνορο για την είσοδο στη χώρα της πορνείας και των ναρκωτικών.

Εν τω μεταξύ στη μπλογκόσφαιρα το μόνο που ενδιαφέρει τους συνειδητοποιημένους bloggers με πολιτική παιδεία είναι ποιος συνάδερφος γραφιάς προσωπικού ιστολογίου διορίστηκε και που. Από πίσω κρύβεται φυσικά το ερώτημα, γιατί αυτός και όχι εγώ παραπέμποντας στο κλασσικό ανέκδοτο του Έλληνα που συνομιλώντας με το Θεό του ζητά να ψοφήσουν τα ζώα του γείτονα – γιατί η ζήλια είναι πρωταρχικό συναίσθημα και γι αυτό έχει γίνει επιτυχία κι από την Αλεξίου. Η κατάσταση έχει φέρει τους διορισμένους σε στάση απολογίας γράφοντας ποστ με τίτλο που ξεκινά απαραιτήτως «Για το διορισμό μου….» Και τους επικριτές να ξινίζουν τα μούτρα και να κουνούν το δάχτυλο σαν κακιές πεθερές.

Έγιναν κι άλλα. Αβάσταχτα τέλη κυκλοφορίας. Άρση των αδειών των Κολεγίων. Θα γίνουν κι άλλα. Εδώ να είμαστε, καλά να είμαστε και να τα συζητάμε όλα. Έτσι κι αλλιώς από τότε που μπήκε η Άννα Νταλάρα στη Βουλή εγώ κοιμάμαι πιο ήσυχη. Κι ας είναι στη διαπασών η τηλεόραση του γείτονα που βλέπει τον Βούρο στην Πολυκατοικία.