enjoy the silence

Η ημέρα της γυναίκας σήμερα και εγώ γενικά με τέτοιου είδους ημέρες δεν τα πήγα ποτέ καλά. Ημέρα της γυναίκας, της μητέρας, του περιβάλλοντος, του πατέρα, των ζώων. Ημέρες που ορίζονται για να τιμήσουν μέσα σε ένα 24ωρο τα δικαιώματα που τσαλαπατιούνται, εκμηδενίζονται, ξεχνιούνται και ανθρώπους που αδικούνται, περιθωριοποιούνται, πέφτουν θύματα της κοινωνίας, των νόμων, του αδίκου δικαίου όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Τις μισώ αυτές τις μοναδικές ημέρες κενού νοήματος…ή νοήματος που κάπου έχω χάσει εγώ. Άρα το ίδιο κάνει.

Έψαξα τον ορισμό της γυναίκας. Δεν τον βρήκα πουθενά. Μην φανταστείς…στα κιτάπια του μυαλού μου βούτηξα αλλά τίποτα. Κενό. Αποφάσισα να μην γράψω. Δεν είχε νόημα εξάλλου. Μα την ώρα που έκλεισα χτες το βράδυ τον υπολογιστή μετά από τόσο διάβασμα, εκείνη την ιερή ώρα που ο οργανισμός και το μυαλό χαλαρώνουν από την πίεση κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Από συνήθεια ο καθρέφτης του μπάνιου δεν μου λέει τίποτα πια. Αλλά να αυτός, πάνω από τη σερβάντα βγαίνοντας από το δωμάτιο με ανάγκασε να κοιτάξω το είδωλό μου μέσα από αυτόν. Κοιτάω το πρόσωπό μου, άβαφο, τα μαλλιά μου πιασμένα κότσο, τίποτα περιττό, τίποτα άλλο, τίποτα σου λέω. Κι εκεί μου ήρθε... o ορισμός, έτσι απλά.

Γυναίκα είναι αυτή που αγαπάει. Που ξέρει να αγαπάει. Που έχει μάθει. Που έχει εκπαιδευτεί από την εσωτερική της δύναμη να το δείχνει. Και που το ζει χωρίς να περιμένει ανταπόκριση, ανταλλάγματα, κτητικούς προσδιορισμούς. Που το λέει όταν βαθιά μέσα της πιστεύει πως η μπίλια της ρουλέτας της δεν θα πέσει στον μαγικό αριθμό. Γιατί ξέρει…ότι ο κερδισμένος τα παίρνει όλα αλλά ο χαμένος τουλάχιστον αγαπάει. Αγαπάει πολύ. Της γυναίκας λοιπόν σήμερα. Αν είναι και της ερωτευμένης ακόμα καλύτερα.

Αγαπημένο, πολύ αγαπημένο σας λέω το τραγούδι.