Σίφνος, η μαγική. (ποστ μαμούθ)

Το πήγαινε ούτε που το καταλάβαμε. Μέχρι να μπούμε, να κοιμηθούμε, σε σκάρτες τρεις ώρες είχαμε φτάσει. Κάτι η ζέστη, κάτι το στριμωξίδι του ηλεκτρικού ξημερώματα ήρθαμε να πέσουμε κουρέλια μέσα στο χάι-speed. Ένα πιτσιρίκι έκλαιγε και εμείς μέσα στον ύπνο μας αναφωνούσαμε «Ηρώδης» για να ξαναβολευτούμε στις αεροπορικές μέχρι να δέσουμε.

Στον γυρισμό υπέφερα. Με το αργό κάναμε πάνω από 5 ώρες (πολύ παραπάνω αλλά τις μειώνω για να μην συγχυστώ) και για να μην κρυώνω από τα κλιματιστικά την έβγαλα στο μαγαζάκι του πλοίου δοκιμάζοντας χειμωνιάτικα. Αρχικά είχαμε κάνει μια προσπάθεια να μεταφερθούμε σε άλλες θέσεις που όμως ήταν και αυτές αριθμημένες και άνηκαν σε μια παλιά μου συμμαθήτρια από το νηπιαγωγείο. (Δεν κάνω πλάκα)

Το ομολογώ. Κυκλάδα, κυκλάδα αλλά είχα πολλές απαιτήσεις από αυτήν. Μέρες την περίμενα την ρουφιάνα. Σίφνος λοιπόν. Και δεν διαψεύστηκα. Απλά μαγική.

Οι Καμάρες είναι το λιμάνι. Εμείς μείναμε εκεί για να έχει λίγο σασπενς η ζωή μας, ειδικά τα βράδια που θέλαμε να γυρίσουμε από την Απολλωνία και όλοι μας έλεγαν ότι υπάρχει αλκοτέστ ενώ εμείς δεν είχαμε δει μπάτσο ζωγραφιστό.

Η αλβανίδα που καθάριζε τα δωμάτια θεωρούσε σωστό κάθε πρωί κατά τις 10.30 να μας ξυπνάει για να καθαρίσει και εγώ σκεφτόμουνα κάθε μα κάθε πρωί να βγάλω το καλάσνικοφ από το τσαντάκι μου και να την χαιρετήσω.

Για φαγητό δεν κάτσαμε καθόλου στο λιμάνι, τιμήσαμε όμως τις μπουγάτσες για πρωινό και αγοράσαμε μια ομπρέλα που δεν την στήσαμε ποτέ και στο τέλος την κάναμε δώρο στον πέφτουλα τυπά που μας νοίκιασε το αμάξι.

Το οποίο αμάξι το νοικιάσαμε από τις καμάρες με προκαταβολή κανέναν μήνα πιο νωρί και έκανε συνολικά πάνω από 250 χιλιόμετρα. Δεν με πείραξε ο φάγωμένος δίσκος, ούτε το κατεστραμμενο κιβώτιο ταχυτήτων. Με τσάκισε ότι δεν είχε καθρέφτη οδηγού και συνοδηγού και ότι ήταν καμμένο το εσωτερικό φως. Μα για όνομα!

Η Απολλωνία ήταν μια ζωγραφία. Φτιαγμένη για γυναίκες με αυξημένο το καταναλωτικό αίσθημα είχε σε απόσταση 2 μέτρων το ένα από το άλλο συνολικά περιπου 6424 κοσμηματοπωλεία. Ενώ υπήρχαν ακόμα 4322 μαγαζάκια που πουλούσαν καφτάνια, σαγιονάρες, παρεό, καπέλα, τσάντες, φουλάρια, ότι μπορείς να φανταστείς ότι θα κάνει κλικ σε μια γυναίκα.

Φάγαμε πρωινό στη Βεράντα και στον Ραμπαγά (όχι την ίδια μέρα) και καταλάβαμε την πεμπτουσία του καλού φαγητού. (τιμές τσιμπημένες αλλά δεν βαριέσαι, δεν ψωνίσαμε τίποτα και έτσι δεν νιώσαμε καμία τύψη). Βράδυ φάγαμε στην Οδό Ονείρων δίπλα στον Σημίτη και την Δάφνη ενώ για ποτό συνήθως στο cosi (που δεν έκοβε ποτέ απόδειξη και είχε και την ίδια πλέιλίστ κάθε βράδυ τρομάρα του) και στα γειτονικά του. Το μοναδικό παγωτατζίδικο στο στενό…πολυδιαφημισμένο αλλά όχι και να κατουρηθείς κιόλας.

Για βόλτα πήγαμε στο Κάστρο. Υπέροχο το Κάστρο, ρομαντικό, με θέα, με ομορφιές, με το γαλάζιο να σε περικυκλώνει. Μακραν το καλύτερο φαγητό είναι στον Λεωνίδα με θέα που δεν υπάρχει, μοχίτο στο Cavo – αν πάτε δώστε τα φιλιά μου στον ιδιοκτήτη που του υποσχέθηκα να πάμε Κούβα ξανά παρέα - και βόλτα γύρω από τα τείχη την ώρα του ηλιοβασιλέματος.

Ο Αρτεμώνας έχει βγει από άλλη εποχή με παλιά σπίτια καπετανέων και γλυκό στην πετζούλα όπου ο Σιφνιός που το έχει ήταν σεφ στο saint george lycabettus αλλά τα παράτησε όλα και έτσι εγώ δοκίμασα μακράν την πιο ωραία τάρτα φρούτων και πανακότα στη ζωή μου.

Για μπάνιο αράξαμε κάτω από το δέκατοτρίτο αλμιρίκι στη χρυσοπηγή αλλά μας έδειρε ο αέρας και φύγαμε για τη Φασολού που ήταν πολύ καλύτερη.

Τις επόμενες δύο μέρες τις βγάλαμε στη Λαζάρου που απλά δεν υπάρχει. Είναι μύθος. Με πράσινα, βαθιά, κρύα νερά και ένα μπιτσόμπαρο που μας προσέφερε όλα τα απαραίτητα όπως το εξαιρετικό τυροπιτάρι με σιφνέικη μυζήθρα. Αυτά όμως δεν τα λέω γιατί θέλω να κρατήσω το μέρος για μένα! Μια ακόμα μέρα πήγαμε πλατύ γυαλό – όπου όλοι μας είχαν πει για το μαγαζί του Τόνυ Δημητρίου τρομάρα του. Μούφα. Φύγαμε και ξαναπήγαμε Λαζάρου. Ενώ την τελευταία μείναμε στο μπιτς μπαρ Folie στις Καμάρες με τις καταπληκτικές φρουτοσαλάτες που δεν δοκιμάσαμε. Επιπλέον, στην αρχή νομίζαμε ότι το λένε Φώφη αλλά και αυτή η παρεξήγηση λύθηκε γρήγορα.

Αν κάτι χαρακτηρίζει το νησί είναι τα γέλια που κάναμε, τα σφηνάκια που ήπιαμε, οι ύπνοι που ρίξαμε και η κούραση της ξεκούρασης που μας γονάτισε κυριολεκτικά.

Οι λογαριασμοί με το νησί δεν έκλεισαν.

άποψη του δωματίου στις Καμάρες (πολύ καλό το λες)

το μαγικό Κάστρο (1)

το μαγικό Κάστρο (2)

η θέα από το Cavo στο Κάστρο

το Cavo ...με τα κοκτέιλ και τον απίστευτο τυπά

η θέα από την ταβέρνα του Λεωνίδα

το εσωτερικό της ταβέρνας του Λεωνίδα

βόλτα στο Κάστρο

ριζότο με σολωμό ...δίπλα στο Σημίτη

κόκκορας κοκκινιστός...δίπλα στο Σημίτη

πρωινόν αναγκαίον στον Ραμπαγά

πρωινόν απολαυστικότατον στη Βεράντα της Απολλωνίας

Αρτεμώνας...ο αρχοντικός (1)

Αρτεμώνας...ο αρχοντικός (2)

Αρτεμώνας...ο αρχοντικός (3)

Αρτεμώνας...ο αρχοντικός (4)

τα γλυκά στην πετζούλα με τη συνοδεία Αλκίνοου

Χρυσοπηγή...η κούκλα

το μοναστήρι της Χρυσοπηγής

κι η Παναγιά...έσκισε στα δυο το βράχο για να μην περάσουν οι Τούρκοι

Να περνάτε καλά ωρε σύντροφοι. Έρχεται δύσκολος χειμώνας αλλά παρέα θα τον περάσουμε και αυτόν. Προς το παρόν κάνω μια βουτιά και για σας...κλείνοντας (όπως πάντα) τη μύτη μου.