Πάρος, η ερωτεύσιμη. (ποστ μαμούθ)

Αν τις αγαπάω; Πάρα πολύ. Κοντά στα δέκα χρόνια κρατά αυτή η φιλία. Πέρασε πανελλήνιες, τσακωμούς, τεράστια ζόρια και προβλήματα, ορκομωσίες, γέλια, έρωτες, αγάπες. Επέζησε ακόμα και την εποχή που όλες ήθελαν τον Μπράντον – όχι του Μπέβερλι Χιλς καλέ – του Παγκρατίου. Άντεξε την ώρα που οι περισσότερες σχολικές φιλίες αποτελούν παρελθόν. Εκεί κάπου μετά το τέλος της Χημείας που εγώ κατέβηκα με το ζόρι τις σκάλες. Εκεί πάλι στην κατάθεση του μηχανογραφικού. Στα σοκάκια της Σύρου με το νοικιασμένο να κάνω μανούβρες και η ομάδα να χειροκροτά. Στο σταθμό της Liverpool street πάλι. Με εμένα να έχω ξεμείνει στο βορειοδυτικό Λονδίνο, με την Metropolitan line κλειστή, με εκείνες φορτωμένες μελομακάρονα να με περιμένουν να τις μαζέψω. Χαζεύοντας την ανατολή στην Νάουσα της Πάρου χρόνια πριν, σαν χτες μου φαίνεται. Αλήθεια.

Το λατρεύω αυτό το νησί. Κουβαλά κάτι από την εφηβεία μου. Έχει τον τρόπο να με κάνει πάλι 18χρονη, κοριτσάκι χωρίς άγχη και διδακτορικά, λεφτά. Αυτά είναι για τους μεγάλους και εγώ στην Πάρο ξαναγίνομαι παιδί. Γνωρίζω όλο το νησί, χάνομαι στα σοκάκια, ξέρω πια όλα τα κατατόπια της Νάουσας, πιάνω φιλίες με τους πάντες, πίνω όλα τα κερασμένα σφηνάκια του Νίκου που έχει το Barbarossa και τρώω την καλύτερη αστακομακαρονάδα στο εστιατόριο του αδερφού του. Ναι, εγώ.

Εφτά χρόνια μετά η ομάδα επέστρεψε, εκεί από όπου ξεκίνησε, με άλλον αέρα πια ίσα για να θυμηθεί τα πιο ωραία λαϊκά σε μια εφηβεία επιεική που δεν θα γίνει –άντα. Άντε γιατί παραγνωριστήκαμε.

Το πρωινό ξύπνημα και πάλι βάρβαρο. Το ραντεβού στην Κατεχάκη, στις 6 το πρωί περιπετειώδες. Και στο χάι-speed το κλιματιστικό στο τέρμα. Επίσης κουνούσε. Η πλατινέ ξανθιά στο μπαρ με υποτιμητικό ύφος πασπαλισμένο με σνομπισμό ίσα που καταδέχεται στην κοπελίτσα μπροστά μου να της πει πως το τοστ με τυρί κοστίζει 1.80 ενώ όταν έχει και γαλοπούλα τότε έχει 3.75!

Το ενοικιαζόμενο…για κλάμματα. Με μύγες, με ένα καζανάκι χαλασμένο, με ένα ράντζο μήκους 1.5 μέτρου, με μια κυρία Βούλα (Κροφτ) να ζητά αποζημίωση και με μια Σίντυ εν εξάλλω να ζητά απόδειξη! Ευχή και κατάρα σας δίνω. Ποτέ να μην νοικιάζετε δωμάτιο που δεν έχετε δει επειδή κάποιος, κάπου σας είπε ότι είναι καθαρό. Νομοτελειακά ο πούστης ο Μέρφυ (μπορεί και ο Κοέλο, δεν το έχω ψάξει) θα έχει φροντίσει ώστε να μην είναι. Η κυρία Νικολέττα έδωσε την λύση. «Θα σας βολέψω». Μας βόλεψε. Σε ένα υπέροχο δωμάτιο με θέα όλη την Νάουσα. Με φρέσκο κέικ και κουλουράκια για πρωινό.

Οι μέρες κύλησαν σαν νερό. Είχαν τη γεύση του γλυκού του κουταλιού της γιαγιάς Κωστάντζας. Θύμιζαν εκείνο το καλοκαίρι που είχαμε τελειώσει το Λύκειο και όλο το νησί ήταν ένα βότσαλο στα πόδια μας. Είχαν τεράστιες δόσεις φλερτ και έρωτα. Μεγάλες δόσεις αγκαλιάς και πολλες ανατολές σαν τότε.

Το κείμενο κανονικά συνοδευόταν από φωτογραφίες. Να δείξουν λίγο το νησί, να μεταφέρουν λίγο το συναίσθημα, να απεικονίσουν την ανατολή – αλλά όχι την αγκαλιά. Ο δαίμων της βαλίτσας έκανε το θαύμα του. Κάτι η επιστροφή που δεν ήθελα να έρθει – αλλά ήρθε, κάτι η βαλίτσα που έπρεπε να μαζευτεί πάλι σε λιγότερο από 12 ώρες, κάτι τα βραδινά κρασιά στην άδεια Αθήνα, ήρθε και το καλώδιο έμεινε σπίτι. Αν οι φωτογραφίες είχαν μουσική επένδυση τότε θα ήταν κάτι από τα βρώμικα – αλλά συνάμα τόσο υπέροχα - φιλιά του Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ.

Υ.Γ Η πολιτική είναι τρόπος ζωής. Είναι μέσα μου, είναι παντού, την κουβαλώ ακόμα και στα βραχάκια της Νάουσας, πίσω από την έκκλησίτσα, εκεί που σκάει το κύμα τα ξημερώματα. Αλλά να. Είναι Αύγουστος. Και είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά από πολλά χρόνια που προσπαθώ να κάνω τόσο ανέμελες διακοπές. Τα τελευταία χρόνια νιώθω τα καλοκαίρια μου…κομμάτι γερασμένα. Φέτος κάνω το αυτονόητο. Περνώ την δεύτερη εφηβεία μου. Και έχει πλάκα.